Plantacja róż

Samuerian

- Moce ninja? - uśmiechnął się Samuel, szczerze rozbawiony takim nazwaniem jego zdolności. - Może to lekka przesada. Moimi specjalizacjami są jak na razie światło i pismo hebrajskie, więc póki co głównie w tych dziedzinach się przemieszczam - powiedział.

Cherry

- Ha! Co oznacza, że posiadasz niezwykłe zdolności! - krzyknęła, jakby odkryła coś niesamowitego. - Można to porównać do mocy ninja. A... jest tu was więcej? No wiesz, chodzi o ninja. W sensie, nie ninja, ale... - próbowała sklecić w miarę mądre zdanie, które Samuel mógłby zrozumieć. Wreszcie sapnęła zrezygnowana. - No, chodzi o to, czy jest was w krainie więcej. Takich z tymi magicznymi zdolnościami - zakończyła wreszcie, błagając by samiec w miarę zrozumiał o co jej chodziło. Ciężko było jej ubrać w słowa coś, o czym sama niewiele wiedziała.

Samuerian

- Magów - odpowiedział z uśmiechem samiec. - Tak, jest nas nieco więcej. - Dodał. - Każdy ma inne specjalizacje, ale raczej wszyscy się znają i ogólnie jest tak fajnie - dodał, a że mnie wszystko boli i nie mam siły pisać, teraz nastąpi koniec. Koniec.

Cherry

Ach, a więc to byli Magowie? Ciekawe, doprawdy. Jeszcze żadnego z nich nie miała okazji poznać. Oprócz Samuel'a oczywiście. A jak fajnie, że było fajnie i wszyscy się znali! Gdyby tak ona znała wszystkich dziwaków... może nie byłaby taka samotna? Tymoteusz w końcu nie był prawdziwy - choć ona twierdzi, że jego towarzystwo po prostu jej nie wystarcza.
- Interesujące. Nie przypuszczałabym, że i tacy tu są - powiedziała i wzdrygnęła się na myśl o demonach i upiorach - chyba jedynej, dobrze znanej jej rasie. - Macie jakieś zadania, obowiązki? - przechyliła łeb, starając się odpędzić nieprzyjemne myśli o rozszarpywaniu ciał.

Elena

El słuchała w ciszy wymiany zdań. W tym czasie Foux zeskoczył z Cherry i podszedł do swojego stwórcy. Ukłonił się Samuelowi i skrzeknął w odpowiedzi na zadane pytanie. Wskoczył na ramię maga i połasił się łebkiem do jego pyska. Był wdzięczny wilkowi za stworzenie go, jednak po tym geście powrócił na ramię swej właścicielki i aż się na nim położył. To jej był prawdziwie oddany.

Samuerian

- Owszem, wykonujemy wszelkie prace na rzecz watahy, no i w miarę możliwości polepszamy żywot jej mieszkańców - odrzekł z uśmiechem, kiwając lekko głową. - Ale są też inne podobne profesje, jak szamani, na ten przykład - dorzucił spokojnie.

Elena

Elena coś sobie ważnego przypomniała.
- Samuelu. Wybacz, że przerywam, ale muszę o coś zapytać. Słyszałeś o rebeliantach grasujących w granicach całej naszej krainy? - zapytała nie ukrywając zaniepokojenia. Było to coś, co męczyło ją od momentu przeczytania gazety.

Samuerian

- Owszem, obiło mi się o uszy - odpowiedział, kiwając głową Samuel. - Na razie jednak większość informacji to głównie plotki, a sami rebelianci nie są tymczasowo dostatecznie zorganizowani, jak również ich liczba jest dość mała - dodał, uśmiechając się uspokajająco.

Elena

Nieco uspokoiły ją słowa basiora, jednak sądziła, że warto by było coś zrobić.
- Może jednak dobrze by było poinformować naszą watahę o niebezpieczeństwie? - zapytała rzeczowym tonem. Wydawało jej się, że jest to pewna konieczność, albowiem nie każdy zdaje sobie sprawę z zaistniałego niebezpieczeństwa.

Samuerian

- Informacje na temat rebeliantów już pojawiły się na łamach naszej, ehm... gazety, jednak uważam, że póki nie zyskamy żadnych konkretnych wiadomości to nie powinniśmy siać niepokoju, skoro nic nie jest jeszcze dokładnie zbadane - odpowiedział Samuel.

Elena

- Dobrze. Skoro tak sądzisz, to posłucham cię. Gdybym mogła tylko prosić o przekazanie mi jakichś informacji, jeśli takowe będziesz posiadał, ja również się do tego zobowiązuję. - odparła z uśmiechem i wstała. - Wybaczcie mi, ale mój brzuch kategorycznie żąda jedzenia, dlatego muszę zapolować. Do zobaczenia. - powiedziała i skinąwszy towarzyszom łbem, powoli, dostojnie zniknęła z tego miejsca.

[zt]

Cherry

Cherry postanowiła nie przerywać Alfom w krótkiej wymianie zdań na temat rebeliantów, a gdy Elena zaczęła odchodzić, jakby nigdy nic, pomachała jej. Może i nie powinna, może zostało to źle odebrane, ale zdążyła zauważyć, że Elena była osobą dobrą i na pewno nie skaże jej za to na ścięcie głowy. Zaraz powróciła do przerwanej konwersacji z Samuelem, na temat profesji.
- Tam gdzie się urodziłam, byli Wojownicy, Łowcy, Media i Szamani, nic poza tym - odpowiedziała drapiąc się za uchem. - Choć tam, Szamani byli raczej takimi tutejszymi ninja, znaczy się Magami - dodała z uśmiechem. - A właśnie, chciałam cię o coś istotnego zapytać. Czy w Ogniu jest niedobór jakiejś profesji? Już teraz zastanawiam się, im mogłabym być w przyszłości. Może coś polecasz?

Samuerian

- Cóż, brakuje nam szamanów, w rzeczy samej szamanów, tropicieli i łowców, więc jeżeli byś chciała podjąć się którejś z tych rang w przyszłości, byłbym niezłomnie zadowolony z tego faktu - odparł Samuel z wyszczerzem, który był szeroki.

Cherry

Cherry zamyśliła się. Posada Szamana nie byłaby dla niej. Kochała duchy i zjawiska paranormalne - owszem, ale było to jej hobby. Z całą pewnością po pewnym czasie by jej się znudziło. Tropiciel? Hm, mało ciekawe. Tropienie! Tropić każdy może! Ale Łowca... tak, Łowca... brzmi świetnie. Jest szybki, zwinny i poluje - jednym słowem świetnie.
- To zacznę szkolić się w łowiectwie, bowiem interesuje mnie posada Łowcy - powiedziała z życzliwym uśmiechem. - Opowiesz mi coś o watasze? Nawet niekoniecznie o watasze. Może być o krainie. O czymkolwiek, nawet o tobie. Chcę poznać to i owo, a wypadałoby od czegoś zacząć

Samuerian

- Hmm... Chyba nie jestem najlepszy w opowiadaniu - uśmiechnął się Samuel. - No więc... mamy tu cztery watahy... Ogień, Noc, Wodę i Wiatr... I różne ciekawe miejsca do zwiedzenia, jak morza, góry czy jeziora oraz wielu sympatycznych mieszkańców, w tym wilki, smoki i gryfy... - próbował cokolwiek opowiedzieć, ale mu chyba nie szło.

Cherry

Wiśnia machnęła na to ręką. Czy tam łapą. Bez różnicy. W każdym razie uczyniłą to, by pokazać, że Samuel nie jest od razu taki najgorszy i idzie mu całkiem nieźle. A może zrobiła to z grzeczności? Nie, raczej nie. Ona jest po prostu zbyt miła i dobra, i jednorożce~
- Dobrze ci poszło - rzekła zachęcająco. - A teraz powiedz coś o sobie, o ile jako Alfa nie masz nic przeciwko - kiwnęła głową, gotowa na jakąkolwiek odpowiedź. Kto wie, może Samuel nie chciał o sobie mówić? Może kiedyś kogoś zamordował i chciał zapomnieć? Nie wnikajmy.

Atrita

Szum skrzydeł, czarny kształt na błękitnym niebie...
To Kaminari - kruk i posłaniec Alfy Nocy w jednym - przyleciał tutaj szybko, dzierżąc w dziobie krótki list. Wypatrzył natychmiast Samuela i skierował się w jego stronę, niedługo potem lądując na jego ramieniu i podając mu notkę.

Dane fabularne
Treść listu (widoczna tylko dla Sammy):
Alfa Wody, Viktoria, została zaatakowana przez jednego z Samotników. Proszę o jak najszybsze spotkanie z Tobą i najlepiej zwołanie Rady Sojuszu wraz z resztą Alf oraz Bet.

Alfa Nocy Atrita

Samuerian

Samuel już zabierał się do odpowiedzi na pytanie Cherry, kiedy nadleciało ptaszysko i dało Alfie lista.
- Och - powiedział Alfa, czytając lista uważnie. - Muszę iść - dodał, spoglądając przepraszająco na Cherry. Tak strasznie nie chce mi się pisać, łojezu. - Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy - dorzucił. W między czasie odpisał na list i podał go swojemu kotu, nie chcąc być gorszy, że niby on nie ma swojego posłańca. Wyliniały kocur spojrzał z pogardą na swego właściciela, jednak posłusznie złapał kartkę. Następnie Sammich podał kota ptaszysku Atrity i wysłał ich w siną dal, zaraz samemu się oddalając.

zt.

Carly

Wolnym krokiem przybyła tutaj zamyślona Beta. Wzrok jej był nieobecny, wbity w bliżej nieokreślony punkt na ziemi, zaś ogon ledwo co wisiał nad ziemią, zupełnie bezwładny. Co tak zakrzątało umysł samotnej samicy? To jasne, facet. Lepiej zadac pytanie, kiedy ona o nim nie myśli. Co jakiś czas wzdychała ciężko. Na jej grzbiecie siedziały dwa gołębie - biały i czarny. Jej sumienie. W końcu zatrzymała się i jakby od niechcenia zerknęła na niewielkie wzniesienie. Pamiętała, jak odkryła to miejsce. Dziś jest takie popularne.. Czerwone róże powoli odradzały się po długiej i srogiej zimie, zaś ciotka wierzba wolno kołysała się na wietrze, na samym czubku wzgórza. Kładąc łapy w równej linii, skrzydlata poczęła wchodzic na górę po kamienistej ścieżce, aż doszła na sam szczyt. Towarzyszył jej przy tym wiatr, który tak szczerze kochała. Zdobyła zamierzony cel, więc położyła się wśród wilgotnych traw, opierając się o konar poczciwego, starego drzewa. Kładąc łeb na łapach, westchnęła raz jeszcze, przyglądając się w milczeniu widokom z góry.

Wasp

Plantacja róż w całej swej przesłodzonej wyrwanymi z romantycznego snu barwami i dusznej od różanej woni atmosferze nie była miejscem specjalnie przez Waspa lubianym. A jednak łączyła się z jego przeszłością i tak silnie kojarzyła z krainą, że skrzydlaty dziś zechciał ją odwiedzić. Choćby na moment zajrzeć tu, zobaczyć, czy nic się nie zmieniło... z myślą tą Wasp, z wysoka ją ujrzawszy, powoli zniżył lot, a potem wylądował na trawie. Z zadowoleniem zauważył, że kwiatowy zapach nie przyprawia dziś o ból głowy. Ach, tak... kwiaty dopiero budzą się do życia, dlatego nie dręczą wrażliwego zmysłu powonienia.
Tym lepiej.