Plantacja róż

Negato

- Magia nie zmienia zbytnio świata. Właściwie jeszcze bardziej go komplikuje. - Zacytował szeptem. No cóż, dla niego była to magia. Maści i wywary o niezwykłych właściwościach. Kontakty z duchami nie należały do tych najtrafniejszych określeń, gdyż ostatnio swobodnie spacerują sobie po krainie i można z nimi porozmawiać i bez magicznych zdolności. Jednakże zapewne istnieją też dusze, które zakute w wieczne kajdany losu czekają gdzieś po drugiej stronie na rozgrzeszenie.
- A zatem, czemu przybyłaś tu samotnie? - Zadał pytanie by nieco odbiec od oficjalnych spraw.

Kanna

- A dlaczegóż miałabym przyjść z kimś? - odpowiedziała pytaniem na pytanie. No cóż, było to prawdą. Nie miała tak na prawdę nikogo, z wyjątkiem skrzydlatego Behertia, który wciąż odchodzi z krainy i wraca. Tak jakby był tylko gościem, a nie obywatelem... - Ja już Cię pożegnam Negato, do zobaczenia. - mówiąc to wstała i giętkim krokiem odeszła z tego miejsca.

Mu

Wilk o granatowej barwie w głębokiej zadumie przybył na tereny plantacji róż. Wzrok jego był z lekka nieobecny, krok prędki i rytmiczny. Przysiadł z dala od reszty wilków, choć czasem na nich spoglądał. Nie mógł się tak zamartwiać. Zawsze ciągłe zadręczanie się problemami kończyło się samobójstwem. On nie chciał się zabić. Rychło podniósł łeb i przebiegł wzrokiem po tym miejscu. Zimą nie było tak piękne, jak mogło być latem. Mimo to owe tereny robiły wrażenie.

Karenaj

Wilczyca przyszła wolno, oglądając wszechobecne piękno pejzaży. Te ciągnęły się w nieskończoność, jak mogłoby się zdawać, a wyglądały jak zaczarowane. Tak, jakby sam mistrz wyjął z ram swe obrazy i osadził na ziemi. Szła, nie leciała, a lód osadzał się na krańcach jej łap, kując i drapiąc drobnymi cząsteczkami. Jednak wilczyca nie zwracała na nie uwagi.

Uznajemy, ze w zimę róży nie ma, czy że są?

Caro

Zza krzaków zabrzmiał odgłos:
- Gryf Nadchodzi!
Blond-włosa wadera wyskoczyła zza krzewów. Była to Darkness.
- Witajcie - powiedziałam z uśmiechem - Jak się zwiecie? -

Mu

Ładniej by było, gdyby były, ale natura większą władzę ma T.T Chyba, że komuś zależy :]A niech se będą x]
Zadam nietypowe pytanie... Czy Kar i Mu się znają? o.O Załóżmy, że nie ^^"

Wzrok jego przeszedł na skrzydlatą waderę. To zapewne była wilczyca z jego watahy. Lacz skąd Mu miał wiedzieć, że jest Betą? Przecież po zapachu nikt nie mógłby ustalić czyjejś profesji, a przynajmniej wymagałoby to nie lada umiejętności.
- Witam, jestem Mu. - Przedstawił się z lekkim uśmiechem na kufie. - A czy ty zechcesz mi się przedstawić? - Spytał, kiwając wilczycy głową. Mu pokraśniał z nieznanego sobie powodu. Był zadowolony z samego spotkania tejże wadery... A może chodziło o to, że spotkał pobratymca? Któż by to wiedział? On sam od dłuższego czasu żył w niepewności. Wtem zauważył blondwłosą wilczycę.
- Jestem Mu. - Przedstawił się ponownie. Okrzyk ów wydał mu się nie tyle zabawny, co dziwny i intrygujący. Nie myśląc nad tym dłużej, czekał na odpowiedź któreś z wilczyc.

Karenaj

Z obrady chyba tak ^ ^

Zatrzymała się spoglądając w dal. Nagle usłyszała głos wilka. Odwróciła się ku niemu. Chyba już Go widziała. - Tylko gdzie? Hymmm... Ach tak! Na obradzie!.
-Witaj! - powiedziała z werwą i pogodnym, ciepłym uśmiechem na kufie. Zdziwiła się, że Jej nie poznał, lecz nie dała tego po sobie znać. -W sumie może to i lepiej. Przynajmniej będzie naturalnie - i znów uśmiechnęła się do siebie w myślach.
-Jestem Karenaj. Miło mi Cię poznać! - Wtem gdzieś zza krzaków dało się słyszeć głos wilczycy. - Gryf? - zdziwiła się. Wiedziała, ze w owej krainie są gryfy, ale żadnego nie spotkała. Poczuła jeszcze większe zdziwienie, gdy ujrzała zwykłą wilczycę.
-Witaj, nieznajoma. Kultura nakazuje, byś przedstawiła się jako pierwsza. - upomniała.

Mu

- Mnie również. - Odpowiedział, krótko zerkając na blondwłosą. Rzeczywiście, nie tak nakazywała kultura. Poza tym, gryf? Nie wyglądała mu na gryfa, chyba, że ich anatomia zmieniła się, gdy ten ucinał sobie drzemkę nad wodospadem.
- Jesteś z Wiatru, o ile się nie mylę? - Spytał, zapominając o nietypowym zawołaniu nieznajomej. Ją chyba nie uznał za godną uwagi. Choć... Tak nie można... Mu będzie musiał podzielić swa uwagę miedzy dwie wadery, (a to szczęściarz x]) by nie wyjść na niekulturalnego. Był z reguły miły, toteż nie powinien ignorować innych osób.

Karenaj

Jej wyraz pyska był pogodny, gdy zwróciła się do wilka. Uśmiechała się szczerze, mówiąc:
-Naturalnie! Właściwie powinnam Cię przywitać powitaniem, ale to takie tandetne! Jak mniemam, Ty też jesteś z Wiatru? Mogę mówić na Ty, czy poczujesz się urażony? - spytała, reflektując się nagle, mimo iż wilk pierwszy zwrócił się do niej w ten sposób. Uważniej przyglądała się wilkowi, niż owej, nieco dziwnej, wilczycy.
Usiadła, nie czekając na zaproszenie. Spojrzała na krzaki, od razu poznając, jaki winien rosnąć na nich kwiat. Wiedziała już, gdzie będzie chadzać w porze kwitnienia i skąd będzie rwać kwiaty dla Heni!

Mu

- Nie, ależ skąd! Nie przeszkadza mi to. - Zawołał lekko zdziwiony, choć w jego głosie nie było nutki zaskoczenia. W końcu sam zaczął mówić do niej na ty, więc jemu nie powinno to przeszkadzać. Osobiście nie przepadał za mówieniu do kogoś per pan.
- Tak, również jestem w Wietrze, choć... - Zaczął nieco niepewnie. - ...obawiam się, że może się to wkrótce zmienić. - Skończył już zakłopotany. Gdyby wiedział, że owa wilczyca jest Betą, zapewne nigdy by tego nie powiedział, ale co robić... Mu ma sklerozę...

Karenaj

Wilczyca nadstawiła uszu, jednak bardziej ze zmartwienia niż złych intencji.
-Jej - powiedziała smutno - ale czemu? Nie podoba Ci się u nas? Mamy takie piękne tereny i wesołe dusze w stadzie! - spojrzała na niego dużymi oczami. Przykro jej było. Czyżby po obradzie, którą ostatnio prowadziła? Miała nadzieję, że ie to było powodem. Uśmiechała się wciąż, jednak teraz smutniej.
-Mógłbyś mi powiedzieć czemu?

Akeli

Smukła wilczyca przemierzała dolinę, jakim cudem tu trafiła? Sama szczerze mówiąc tego nie wiedziała. Szła powoli, z gracją machając delikatnie ogonem. Wiatr rozwiewał jej grzywkę a płatki śniegu opadały delikatnie na jej ciało. Wilczyca zauważyła betę watahy wiatru, Karenaj. -Witam.- powiedziała i skinęła jej na powitanie pyskiem, tak samo jak wilkowi.

Mu

- Sam nie wiem czemu... - Wydukał zakłopotany. - Tu nie chodzi o Watahę, a o mnie... Z każdą chwilą czuję, że tu nie pasuję... - Dodał po chwili. Tak. Mu czuł, że nie powinien pochopnie decydować o swojej przyszłości. Mimo to nie dawało mu to spokoju.
- Witam. - Kiwnął głową brązowej wilczycy. Też była z jego watahy, czuł to. Dziwnie się czuł. Dookoła niego były członkinie Watahy, z której on chciał odejść, by nie krzywdzić jej swoją osobą. A co jeśli poczują się tym urażone? Mu nie chciał krzywdzić kolejnych osób.

Akeli

Przysiadła niedaleko Bety patrząc na wilka, tak to był członek z watahy Wiatru, to po prostu się czuje. Może trafiła na nieodpowiedni moment? Może i tak było, miała sprawę do bety, tak odnośnie tego co było na obradzie. Owinęła łapy długim, brązowym, puszystym ogonem i kątem oka spojrzała na Betę, ciekawe co ominęło Akeli. Postanowiła się nie odzywać, ani o nic nie pytać, miała jeszcze trochę kultury.

Karenaj

Wilczyca skinęła głową słysząc jego słowa. Na jej pysk wstąpił jaśniejszy uśmiech.
-Rozumiem. Zawsze trzeba być sobą. - zdążyła powiedzieć, gdy nadeszła Akeli. Odwróciła łeb i po chwili poznała szamankę.
-Witaj! - niemalże wykrzyknęła z promiennym uśmiechem na twarzy. - Akeli, o ile dobrze pamiętam. Nie masz nic przeciwko mówienia po imieniu, widząca? - zapytała, ni z tego ni z owego. Wciąż uśmiechał się do nich promiennie.

Akeli

Uśmiechnęła się do bety. -Oczywiście, że nie mam, czy ja też mogę mówić po imieniu? Jeśli oczywiście to nie przeszkadza.- zapytała z tym samym uśmiechem co przed chwilą. Na szczęście Karenaj była raczej miłą osobą i nie denerwowała się o jakąś głupotę.

Caro

Wybaczcie że mnie nie było, ale musiałam coś zrobić.

- A gdzie moje maniery, nazywam się Darkness - przedstawiłam się - Jestem z watahy nocy. -
Darkness czuła się dziwnie, wszyscy z innej watahy. Przysiadła na trawie i bacznie się przyglądałam śniegu przykrywającemu zwiędłe róże...
- A pomyśleć że kiedyś było tu tak pięknie - pomyślała

Karenaj

Wilczyca skinęła z pozwoleniem głową. Uśmiechnęła się szerzej, słysząc zgodę na własną prośbę. Gdy zaś zabrzmiał głoś wilczycy zwróciła pysk ku niej. Malowała się na nim lekka dezaprobata, zaś jedna brew uniosła się do góry. Gdy Dark skończyła mówić, pysk bety złagodniał nieco, jakby akceptując skruchę.
-Witaj zatem - rzekła już cieplejszym tonem - Pozwól, że przedstawię siebie i moich znajomych. - przerwała na chwilę, jednak nie czekając na pozwolenie zaczęła - Jestem Karenaj, beta Wiatru, a ta zacna wilczyca to Akeli, szamanka. Obok zaś nasz przyjaciel, Mu, członek tejże watahy. Miło mi Cię poznać, Darkness. - mówiła to ciepłym tonem, a z jej twarzy zniknęły wszelkie ślady nieprzyjemnego grymasu.
Gdy zaś wilczyca zboczyła z ugrzecznionych formułek, ta rzekła:
-Moim zdaniem nadal jest tu pięknie. Spójrz na rozciągające się wokół widoki.

Piszmy w kolejności:
Mu > Ja > Akeli > Dark

Akeli

Spojrzała na Darkness z uśmiechem. -Miło mi cię poznać, Darkness. Zgodzę się z Karenaj, jest tu bardzo ładnie, ale jednak i tak wolę Plantację wiosną, ten unoszący się zapach róż te śliczne kolory.- powiedziała Akeli. Już była rozmarzona i wyobraźnia zaczęła jej od początku pracować, chyba to dobrze, no jak dla niej ponieważpowoli zapadała się w swój włąsny świat.

To ostatni raz co odpisuję, bowiem rodzice twierdzą, że siedzę cały dzień >.<"

Mu

Przekrzywił łeb zaskoczony. Taka osoba w Nocy? W sumie... Nie każdy w Nocy musi być wredny i niekulturalny, prawda? Nie znał zbyt dobrze tej watahy, więc nie mógł niczego podejrzewać. Musiałby dokładniej przyjrzeć się jej członkom. Wtem do jego uszu wpadły słowa Karenaj. Beta? No tak! Mu poczuł się nieswojo. Mógł tylko mieć nadzieję, że w żaden sposób nie uraził wilczycy. Spuścił niepewnie wzrok. Może kryła w sobie gniew? Nie... Raczej taka nie była. Raczej.

Brak weny >.< Dark sobie poszła...