Góra Zorzy Polarnej

Fari

- Ładny księżyc, nieprawdaż? - zapytała miłym głosem. Również popatrzyła na niebo a było czarne jak Wasp O.o. Fari zawsze doceniała Waspa. Był godny podziwu. Wilczyca teraz myślała o szczeniakach, nie wiedziała ile ich będzie.

Wasp

- Piękniejszy będzie, gdy Słońce zajdzie całkowicie, pogrążając krainę w zupełnej ciemności - odpowiedział. Nie spuścił spojrzenia z nieba. Wodził teraz wzrokiem po ukrywającym się za kłębami chmur nieboskłonem. Czy pozwoli im dziś na podziwianie gwiazd?

Fari

- Ekhm. Masz rację. - zawstydziła się Fari. Wasp był jej najlepszym znajomym a nawet przyjacielem. To tylko z nim można pogadać w spokoju.
- Jeszcze piękniej będzie, jak księżyc będzie widoczny na całym niebie. A wtedy zawyć. - pomarzyła Fari. Tak długo gadali, aż właśnie był środek nocy i księżyc był widoczny. Wadera wstała, wypięła pierś i zawyła do niego. - Auuuuuuuu... - wyła. Gdy już skończyła zawołała Ose. - Teraz ty! - zamerdała ogonem i nie mogła się doczekać tego pięknego głosu.

Wasp

Wasp, mimo iż był stuprocentowym wilkiem, nie przepadał a tym wilczym zwyczajem wycia do Księżyca. Ale... dlaczego nie? Prawie nigdy tego nie robił, toteż nie byłoby nic złego w zawyciu dziś na cały głos. Tak więc czarnowłosy zrobił. Podniósłszy się do siadu, wydał ze swego gardła przeciągły skowyt, skierowany wprost ku Srebrnemu Globowi, żarzącemu się teraz z całych sił na nocnym niebie.

Fari

- Heh, bardzo ładnie! - pochwaliła go Fari. Zaczęła pleć wianki a potem je rzucała w przepaść. Noc była przepiękna i fakt, że piękniejszej pewnie nie było. - No to...O czym porozmawiamy? - zapytała i wlepiła swe ślepia w Waspa.

Wasp

Jakie wianki, z czego? Przecież jest zima.

W purpurowych ślepiach basiora pojawił się wesoły ognik, gdy Wasp dosłyszał pytanie Fari. Bawiło go, że wiele wilków pragnęło ciągnąć rozmowy siłą, co chwilę dopytując się, o czym teraz porozmawiamy i siłą szukając tematów do konwersacji. On miast prowadzić taką pozbawioną sensu dyskusję, wolałaby już pomilczeć.
- O czym tylko zechcesz - odpowiedział.

Fari

A tak mi się napisało :)

Fari uśmiechnęła się.
- To może o gwiazdach? - zaproponowała i zamerdała szczęśliwie ogonem. - Ciekawe czy jest lepszy świat niż ten... - marzyła. Zauważyła nagle spadającą gwiazdę. - Pomyśl życzenie! - powiedziała do Waspa i sama pomyślała. Gwiazdy świeciły swą jasnością.

Wasp

Wasp nie wierzył w te wszystkie bujdy, że spadające gwiazdy spełniają życzenia. Przecież te lecące na nocnym niebie jasne punkty nie były nawet gwiazdami.
- Lepszy świat? - powtórzył, zastanawiając się nad odpowiedzią. - W sensie innej planety czy krainy? Cóż, świat oferuje nam tak wiele, że zdaje mi się, iż nie sposób by odnaleźć miejsce szczęśliwsze.

Fari

- Szczęśliwsze?! - załamała się. - Tu nie jest fajnie. Wolę umrzeć niż żyć. Ludzie, kłusownicy i tak dalej. Po co my im? Niech sami na siebie polują! - w waderze coś pękło. Pękła więź między pewną dwunożną a nią. Teraz się czuła nieswojo. Podkuliła ogon i westchnęła. - Na pewno jest lepszy świat niż ten, ale my go nie odnajdziemy. - pochyliła głowę.

Wasp

- Ludzie, kłusownicy... można żyć bez styczności z nimi. Mnie udaje się to od lat - odpowiedział, patrząc na Fari z uwagą. Zawsze była uśmiechnięta, pełna chęci życia, a teraz? Co się z nią mogło stać? - Żeby dostrzec piękno otaczającego nas świata, wystarczy uważnie się rozejrzeć. Mamy mnóstwo pięknych miejsc, wodospady i jeziora pełne czystej, orzeźwiające wody, gorące źródła chroniące przed mrozem, nasze watahy żyją w pokoju... co widzisz w tym wszystkim niedobrego?

Fari

- Dwunożną. - wilczyca wyjąkała. Popatrzyła na Waspa z smutną miną. Teraz nie ważne było dla niej życie. Dwunożna była dla niej miła, lecz teraz gdy wszystko runęło Fari nie chciała ją widzieć na oczy. - To wszystko co powiedziałeś nie jest ładne. - Wadera miała mętlik w głowie. Drugi raz spojrzała na Waspa i miała oczy we łzach. Co ona poradzi jak wszystkie wilki uważają ją za głupią i niemądrą?

Wasp

- Mówisz o jakiejś konkretnej osobie, prawda? - zapytał, wciąż obserwując wilczycę z uwagą. Coś mocno ją gryzło, to pewne, lecz co to było? Wasp postanowił dowiedzieć się i pomóc Fari. Podejrzewał, że jakaś dwunożna skrzywdziła tę wilczycę bardzo mocno, lecz jak mogła tego dokonać? Na ciele Fari nie widniały nawet najdrobniejsze ranki.

Fari

Wadera zaczęła się kręcić z niepokoju.
- Alea. - Fari upadła. Bała się, że dwunożna jest w tym lesie. Podniosła łebek i rozejrzała się. Alea nic jej nie zrobiła, ale Fari jakoś źle się teraz nastawiła do ludzi. Każdy wilk myśli, że ludzie są tacy sami i wszyscy dwunożni są źli. Dlatego wilczyca już nie była pokojowo nastawiona do Alei. Zaczęła warczeć i sapać, lecz potem wpadła do jeziora. Położyła się w wodzie a głowa leżała na kamieniu.

Wasp

Jakiego jeziora?! MY JESTEŚMY NA SZCZYCIE GÓRY! Uznajmy, że tej części o jeziorze nie było...

Wasp wstał i podszedł do Fari, usiadł tuż obok niej. Nachylił nad nią łeb i począł przyglądać jej się uważnie. Jego purpurowe oczy spoczęły na oczach wadery.
- Nie denerwuje się. Przy mnie nic ci nie grozi - rzekł, chcąc ją uspokoić. Dodał. - Kim jest ta Alea? Co takiego ci zrobiła? Mnie możesz powiedzieć.

Arokai

Przybył tu zakłopotany i poddenerwowany. Brak watahy, brak pomocy... Może w przyszłości znajdzie odpowiednie grono? Nie, byłoby to równoznaczne z przejęciem niektórych obowiązków. Na samą myśl szczeniak wzdrygnął się i zjeżył futro na plecach. Zobowiązania, obowiązki... Takie słowa łatwo nie przechodziły mu przez gardło, czasami jedynie spragnione światła dziennego usiłowały przecisnąć się między zębami - na próżno, Arokai trzymał je w żelaznym uścisku. Z rezygnacją odpływały wtedy w głąb umysłu i pozostawały tam przez długi czas. Młodzieniec głośno przełknął ślinę i położył się na białym puchu.

Fari

//Brak weny co dnia. Nie wiem co napisać a twoje posty są super//

Fari uśmiechnęła się. - To dwunożna, która jest wojowniczką. - Wadera wstała i otrzepała się. Popatrzyła na oczy Waspa. - Piękne oczy. - Zaczęła się wpatrywać w basiora. Po chwili zauważyła małego, lecz nie zwracała na niego uwagi.

Wasp

Ściągnął brwi, wciąż wbijając w Fari świdrujące spojrzenie.
- Nie zmieniaj tematu - rzekł nakazująco, lecz wciąż tonem łagodnym, przyjaznym. - Powiedz mi, co ten człowiek ci zrobił, że tak bardzo się zdenerwowałaś, może coś na to zaradzimy.
Na przybycie szczeniaka Wasp wcale nie zwrócił uwagi. Był teraz zajęty wyciąganiem z Fari informacji.

Fari

- Nie, to ludzie nam psują życie. Nie rozumiesz? Nie umiałam w sobie obudzić instynktu a teraz umiem, gdy nienawidzę ludzi! - zaśmiała się i spojrzała na robaka. Zaczął się gibać na boki i tańczyć. "Pewnie głowa go boli" pomyślała i rzuciła go z góry. Leciał hej, daleko!

Wasp

- Nie, nie rozumiem - odrzekł. - A wiedz, dlaczego? Bo, jak to zwykła powiadać moja ukochana, nie ocenia się książki po okładce. Twierdzisz, że ludzie nas krzywdzą, choć żaden nic ci nie zrobił. Zwalasz to na instynkt. Nasz wilczy instynkt nie nakazuje walczyć z ludźmi, choć są to stworzenia, które rzeczywiście często postępują źle. Ale z pewnością nie czynią tak wszyscy dwunożni, zrozum. Jeżeli znasz człowieka dobrego, to nie wahaj się ostrożnie pogłębiać tej znajomości.

Fari

- Tylko, że mnie człowiek o mało o nie zabił. Miałam rozwalone biodro. - westchnęła i wstała. - Muszę już iść. - oznajmiła. Musiała, bo niedługo się szczeniaki urodzą. - Mam potomstwo. - powiedziała do Waspa, gdy już odchodziła.

z.t