Góra Zorzy Polarnej

Helmi

- Jestem Helmi - odpowiedziała i sama klapnęła na zadek. Nieprzyjemny grymas zniknął z jej pyszczka, kiedy mała rozejrzała się dokładnie. Z takiej wysokości dookoła roztaczały się wspaniałe widoki. Widoki, których małej Helmi jeszcze nie było dane zobaczyć - po raz pierwszy w życiu wdrapała się tak wysoko. Kiedyś co prawda była na jakiejś górze z Atritą, ale wtedy nie było czasu na podziwianie widoków.

Enary

- A ja Enary. - odparła. I ponownie się rozejrzała. Było tu bardzo ładnie. Szczególnie zaintrygował ją dziki ptak krążący nad doliną. Patrzyła na niego z uśmiechem i zastanawiała się jakby to było umieć latać. Położyła się po chwili pozwalając by nadgarstki zwisały z krawędzi góry i patrzyła na tego cudownego ptaka.

Helmi

Wilczyca się przedstawiła, więc mała uznała, że trzeba rozwinąć tą rozmowę. Wstała i okrążyła Enary kilka razy, przyglądając jej się z uśmiechem. Aż wreszcie zatrzymała się przed nią i stwierdziła:
- Ale ty jesteś ładna!
Cóż... szczenięta potrafią być bardzo bezpośrednie.

Enary

Biała się nieco zdziwiła bo nie słyszała tego od dawna. W zasadzie ostatni raz od swojej właścicielki.
- Dziękuję. - powiedziała z uśmiechem - A ty urocza. - dodała uprzejmym tonem patrząc na młodą wilczycę. No cóż, komplement za komplement, taka En już była.

Helmi

Wyszczerzyła drobne kiełki w szerokim uśmiechu.
- Też dziękuję! - odpowiedziała, a jej puchaty ogonek począł majtać się we wszystkie strony. Helmi rozpierała energia, miała ochotę na zabawę, jakiś ruch! Rozejrzała się w poszukiwaniu czegoś do zabawy.

Enary

Enary obróciła się przodem do Helmi wciąż leżąc. Położyła jedną łapę na drugą i z dumnym wyrazem pyska obserwowała poczynania młodej wilczycy. Po chwili ponownie poprawiła grzywkę i strzepnęła kurz z ogona. Jak ona nie cierpiała brudu! A jego było wszędzie pełno. Jej życie było o wiele łatwiejsze gdy ludzie ją czesali i karmili. To był po prostu szczyt wszystkiego, że ją wykopali z tak błahego powodu jak uszczypnięcie bachora w rękę!

Helmi

Helmi dostrzegła jakiś ładny kamyczek - a jak wiadomo, ta mała uwielbia wszelkie kolorowe kamyki. Od razu pognała w jego stronę, ale jako stworzonko zazwyczaj niezdarne, potknęła się o coś i... fru! z głośnym piskiem poturlała się wprzód z ogromną szybkością, znikając ze szczytu.

Enary

Enary rzuciła się do przodu i chwyciła małą za ogon zębami.
- Co ty u licha wyprawiasz? - zapytała i z wielkim trudem wciągnęła Helmi z powrotem. Padła na ziemię dysząc ciężko. No do licha, od kiedy to ona pomaga!?
"Enary, zdecydowanie schodzisz na psy." - pomyślała i usiadła.
- Nic ci nie jest? - zapytała otrzepując się z kurzu i układając ponownie grzywkę.

Helmi

- N-nie wiem - zająknęła się i łapką pomasowała łebek, lecz zrobiła to niepotrzebnie, bo dotyk tylko wzmógł ból w tyle głowy. Najwyraźniej Helmi uderzyła się o coś podczas upadku. Mała klapnęła ciężko na zadek i złapała się za łebek, skuliwszy się przy tym. Nie było to jedna spowodowane bólem po uderzeniu, lecz tym, co działo się wewnątrz szczenięcej główki. Helmi miała straszny mętlik. W jej umyśle wirowało mnóstwo wspomnień z krainy, jak i obrazów, które były dla niej niejasne, lecz zdawały się dobrze znajome.

Enary

Popatrzyła na nią zdumiona i cofnęła się kilka kroków. Co się dzieje? Czy ona wariuje czy co? W każdym razie tak to wyglądało. Potrząsnęła łbem by sprawdzić czy nie mam omamów. Jednak nie.
- Co z tobą? - zapytała niepewnie i usiadła niepewnie na ziemi.

Carly

Carly pojawiła się nad Górą Zorzy Polarnej, wylatując zza chmur. Odrzuciła grzywkę na boki. Wiatr tak miło ją rozwiewał! Z wesołym uśmiechem trzepotała skrzydłami. Niedługo potem dotknęła łapami ziemi, składając je. - I co, fajnie? - spytała, przysiadając na zgiętych łapach, by wilk zszedł z jej grzbietu.

Taharaki

Taharaki z gracją równą wielorybiej zgrzebał się z pleców wadery, wciąz pozostając pod olbrzymim wrażeniem lotu próbnego. Uśmiechnął się ciepło, dość szeroko, ukazując rząd zadbanych i białych kłów, od których przyjemnie odbijały się nieśmiałe promyki słońca.
- To było bez wątpienia najwspanialsza z przygód, jaka mnie kiedykolwiek spotkała. - wyparował szczerze i otwarcie. Wyrzuty sumienia z powodu wygodnego siedzenia sobie na grzbiecie wilczycy, keidy ta zmagała się z wiatrem.
- Mam skromną nadzieję, że Cię nie przydusiłem zbyt mocno. - odparł.

Carly

- No coś ty! Dla mnie to drobiazg - rzekła szczerze rozbawiona. Szata nocy z wolna rzucała się na niebo, gwiazdy już były prawie widoczne. Skrzydlata utkwiła wzrok w niebie. Wyglądało jak obsypane cukrem, szczerze mówiąc. Na samą myśl ta się oblizała, po czym zaśmiała.

Taharaki

A ten uderzył swym cielskiem o ziemię, kładąc się wygodnie, choć nieco... brutalnie. Przekręcił się na plecy, wlepiając ślepia w niebo. Na kufie jego zawitał uśmiech.
- Nie wiedziałem, że jest tu tak pieknie. - powiedział szczerze, żałując, iż nigdy wcześniej w to miejsce nie zawitał. Wiele stracił...

Carly

- Jednak może byc piękniej - rzekła szeptem Carly, gdy na niebie pojawiły się nagle wśród gwiazd skaczące kolory. W jej oczach wyraźnie się one odbijały. Wilczyca w przypływie euforii i zatopienia się w marzeniach, wzleciała do góry i przeleciała przez kolory ze śmiechem. Jednak gdy stanęła obok Taharakiego ponownie, jej futro zmieniło kolory. - Ojej! - wilczyca otworzyła szeroko liliowe ślepia, przyglądając się w zdziwieniu delikatnym kolorom błękitu, szarości i bieli. Jej delikatnie, niebieskie włosy opadły na jej oczy, lekko je przysłaniając. - J.. jak wyglądam? - spytała, a uśmiech zakwitł z powrotem na jej pyszczku.

Taharaki

Taharaki az poderwał się na równe łapy, nie mogąc oderwać ślepi od nowego `imiczu` wilczycy. Potrząsnął energicznie łbem, stając naprzeciw wadery, zafascynowany i pełen podziwu.
- Wyglądasz po prostu olśniewająco - był pod tak wielkim wrażeniem, że nie był w stanie udzielić inteligentniejszej odpowiedzi, obdarzył zatem przyjaciółkę banalnym komplementem, bez najmniejszego, niestety, polotu.

Carly

To już drugi komplement odnośnie jej nowego wyglądu.. Skoro tak mówią, to tak jest. - Dziękuję - mruknęła rezolutnie, po czym lekko cmoknęła wielce zdziwionego i zafascynowanego samca w bok pyska. Usiadła obok niego na ziemi, otulając ogonem w niebieskie wstęgi swoje smukłe łapy. Zaraz potem podniosła pysk ku górze, by oglądac dalej to piękne, unikalne zjawisko.

Taharaki

Usiadł. Jego zad spoczął twardo na ziemi. Poczuł się... dziwnie... tak, jak nie czuł się baardzo dawno, o ile w ogóle. Nie pamiętał, aby takie emocje targały nim gdzieś tam głęboko, w środku, niespokojne, niczym małe dziecko, które zostało samo w domu, nie mogąc znaleźć sobie zajęcia. Pieprzona fizjologia, zasrana psychologia, beznadziejne popędy. Ogarnij się, Tahi. Spojrzał krótko na przyjaciółkę, która na chwilę obecną zdawała się być sercem zupełnie gdzie indziej, tam, w górze, pomiędzy gwiazdami i migoczącą radośnie zorzą. Uśmiechnął się półgębkiem.
- Może to znak, że czas zacząć wszystko od nowa? Może zupełnie inaczej i odmiennie, aniżeli dotychczas? - spytał, pozornie obojętnie i beznamiętnie.

Carly

Carly na te słowa odwróciła pysk w jego kierunku, jej uśmiech znikł na chwilę, pobladł. Liliowe oczy jakby przygasły. Spojrzała na swoje łapy. Niebieskie. Blade, niebieskie. - Co sugerujesz? - spytała cicho. Może on ma rację.. ? Może powinna?

Taharaki

Spojrzał na nią swymi bursztynowymi slepiami.
- Widziałem młodą waderę... Białą, kokietującą wszystkie samce dookoła. Jednak Waspa tam nie było. Ale do rzeczy: jaki sens byłby w tym, iż nagle z czerwonej, szkarłatnej stajesz się jasną, z błękitnymi akcentami? Nie wierzę, iż jest to spowodowane jedynie Twoim awansem. Czuję, że cała ta sytuacja ma drugie dno. Jednak może Ty wiesz, o co w tym wszystkim chodzi, a ja jedynie snuję swe bezpodstawne teorie spiskowe - wzruszył nieznacznie barkami, nie spuszczając wciąż spojrzenie z wilczycy. Cholera, co się dzieje w Twoim nadętym łbie, staruszku?!