Góra Zorzy Polarnej

Destiny

Destiny wybrała się na kolejny spacer zwiedzając całą krainę. Szła dziarsko pod górę. Gdy w końcu doszła na sam szczyt z zaciekawieniem zaczęła się rozglądać. Widok był niemal na cała krainę. Szczeniątko zastrzygło uchem i usiadło owijając się puszystą kitą.

Massacre

Massacre lewitował nad ziemią szukając Morta, ale niestety tutaj go chyba nie było. Postanowił więc, że wejdzie na szczyt góry.
O dziwo, przebywała tam samotnie jego mała kuleczka!
Stanął za nią.
-Witaj moja droga!- rzekł troskliwym tonem.
Jak miło było znów zobaczyć jego córeczkę, bo poniekąd się martwił o nią.

Destiny

Destiny skoczyła na cztery łapki odwracając się.
- Tata! -Krzyknęła wesoło podbiegając do basiora i chcąc się do niego przytulić. Jednak standardowo przez niego przeleciała. No ale nie przejęła się tym.
- Gdzie byłeś? -Zapytała siadając i machając ogonkiem.

Massacre

-A bywałem tu i tam... Ogólnie to szukam Mort'a bo zostawił Ciebie tak samą, a miał przecież pilnować Ciebie... No cóż. Widzę, że będę musiał Ciebie częściej odwiedzać. Martwiłem się o Ciebie!- zbliżył swe przeźroczyste cielsko do małej.
-Kocham Cię jak własną córeczkę, dobrze o tym wiesz.- oznajmił troskliwie.
Popatrzył się na krajobrazy. Rzeczywiście było stąd widać prawie całą krainę!

Destiny

- Nie krzycz na niego. On na pewno nie chciał mnie tak zostawić. -Powiedziała usprawiedliwiając wujka. Tak na pewno nie chciał jej samej zostawić. Zostawił bo musiał. Tak czy inaczej Destiny nie chciała aby Mort oberwał po uszach.
- Wiem i ja cię też tatku kocham. -Powiedziała wesoło.

Massacre

Mass popatrzył z uśmieszkiem na kufie.
Widać było, że Destiny lubiła swojego wujka.
-Spokojnie, chcę tylko z nim zamienić słówko, nic więcej.- uśmiechnął się szerzej.
-Proszę Cię tylko o jedno. Nie spaceruj sama po niebezpiecznych terenach. nie chciałbym żeby coś Ci się stało maleńka.- oznajmił z powagą.
Mass już taki był. Może zanudzał małą kulkę, ale wadera była jego oczkiem w głowie i dlatego prawi jej takie kazania.

Destiny

- No dobrze. Staram się chodzić tam gdzie jest bezpiecznie albo z kimś. -Powiedziała uśmiechając się do niego.
- Tato spokojnie. -Dodała przeciągając się.
- Wiesz że ostatnio polowałam na jaszczurki. -Stwierdziła cwanie.
- Nie miały dokumentów i biegały po łące. -Dodała.

Annica

Annica pojawiła się u stóp góry, wyjrzawszy zza krzaków. Szła wolno, wolniutko. Spiesz się powoli, zdążysz się spóźnic. Jej nigdzie się nie spieszyło. Reprezentowała raczej flegmatyzm, byc może to dlatego. Usiadła na ubitym śniegu, czując, jak to miejsce błyszczy energią. Musi się tutaj dziac coś niezwykłego, czuła to. Czekając na Xaerta, rozejrzała się wkoło. Kilka innych aur mieszało się z aurą tego miejsca. Jedna była mało wyczuwalna, chociaż znacząca. Duch.. ?

Xaert

Krótki moment po Annice przybył tutaj też i Xaert. Ciekawość świata spowodowała, że na moment stracił ją z oczu, dzięki czemu ta zyskała jakby przewagę kilku kroków. Jaszczurka. Tak. Oddalił się nieco za gadem, a gdy się zorientował, białej już nie było. Dobrze, że poznał jej zapach, to jakoś tu trafił. Wbiegł więc prawie na nią, galopując na zbicie karku. Zziajany, spojrzał na koleżankę.
- Dlaczego przyprowadziłaś nas akurat tutaj? - spytał, dysząc.

Annica

Samiczka wlepiła w niego spojrzenie swych urodziwych oczek. - Odnoszę wrażenie, iż to miejsce nie jest zwyczajne - rzekła cichutko tak, że tylko on mógł to usłyszec. Żaden kamyczek ani ziarnko piasku nie mogło uraczyc się wiedząc, o czym ona mówi. Pewnie Xaert też nie. Nie szkodzi. Nie przeszkadzało jej to, że prawie nikt nie rozumie, o czym ona właściwie mówi. Dla niej to było normalne.. jak oddychanie. Dla nich to było coś niezrozumiałego. Zamachała końcem ogona zamyślona.

Xaert

Rozejrzał się dookoła, analizujac słowa wadery i usiłując dopasować je w jakimś szczególe krajobrazu, za niemalże życiowy cel stawiając sobie wynalezienie tutaj czegoś nadzwyczajnego. Na marne. Mruknął coś pod nosem, wyraźnie z siebie niezadowolony.
- Ale... - zaczął, jakby całkiem niepewnie, wodząc tępo spojrzeniem po okolicy.
- Ja tego nie widzę - dodał, nieco zrezygnowany, w większej jednak mierze zły. NIe na nią, nie na Górę, na siebie. Tylko i wyłącznie. Dlaczego on nie mógł tego dostrzec?

Annica

No tak. Mogła się tego spodziewac. Uśmiechnęła się pobłażliwie, po czym podeszła do wilczka i usiadła troszkę bliżej, jakby chcąc dodac mu otuchy w tej dziwnej dla niego sytuacji. Bo jak mógł zrozumiec, dlaczego ona widzi coś, czego on nie może? Widzenie aury to lata wyciszenia i medytacji. Nie można tego osiągnąc z dnia na dzień. - Nie szkodzi - powiedziała, poruszywszy uchem - Nie jesteś sam. Pod tym względem, to moja osoba raczy byc niecodzienna - wyjaśniła - Długo by opowiadac, może kiedyś dane ci będzie pojąc tę sztukę.

Xaert

- Niecodzienne jest bardziej ciekawe, niż taki zwyczajny ja. - dodał smętnie, omiatając spojrzeniem po okolicy. Czyżby poczuł się gorszy? Może nie do końca w tym pies pogrzebany. Po prostu czuł się taki... wybrakowany i paskudnie niedoskonały, co nieznacznie jakby go kuło gdzieś tam w środku, jakby za żebrami. Serce czy coś. Pacnął zadkiem o podłoże, robiąc minę nadzwyczaj urażonego dzieciaka, któremu ktoś odmówił kupna ulubionego lizaka.

Annica

Ojoj. Biedny, mały Xaert. Annica lekko przekrzywiła łebek, mrugnąwszy krótko oczami w geście pocieszenia, chociaż bardzo nikłym i prawie niezauważonym. Po krótkim namyśle wstała, podeszła do towarzysza i, również chcąc go pocieszyc, krótko liznęła go po nosie. Jej język był przerażająco zimny, tak jak cała ona. Nic dziwnego. Była gwiazdą, a w dodatku z północy. Jej ciało przystosowane było do niskich temperatur. Zaraz po tym przyjacielskim, całkiem przyjemnym geście usiadła blisko wilczka.

Destiny

Destiny zamyśliła się na chwilę.
- Chodź tato pokażę ci jak poluję. -Powiedziała wesoło do ducha i ruszyła ścieżka w dół zmierzając do lasu. Chciała pokazać wilkowi jak potrafi polować dlatego miała nadzieję że duch podąża za nią.

z.t

Akinori

Wilczek powoli przyszedł w nieznane mu dotąd miejsce. Rozglądnął się dookoła i usiadł w jakimś cichym kącie. Patrzył przed siebie, kontemplując nad dalszym ciągiem swego życia. Patrzył tak i patrzył, aż w końcu dostrzegł znaną mu osobę, bardzo znaną. Kto to? A no, była tu Annica, jego siostra. Jego uszy lekko oklapły. Westchnął cicho i wstał, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył przed siebie.

zt.

Xaert

Malec wzdrygnął się nieco, czując coś tak okropnie zimnego na nosku, którym poruszył zaraz, jakby nieco w geście buntu czy przeciwstawienia się chłodowi, który spłynął nań wraz z pocałunkiem waderki. Przetarł pospiesznie swój ciemny węgielek łapką, uśmiechając ciepło, kiedy Annica usiadła nieopodal. Polubił ją, fakt. Dawno chyba nikogo tak nie lubił, a już zwłaszcza dziewczyny! Przecież od zawsze wiadomo, że dziewczyny do pięt chłopczykom nie dorastają!
- Dzięki, Annico. Więc... - zaczął, rozglądając się dookoła, ponownie uważnie lustrując spojrzeniem okolicę. Po krótkich oględzinach jego wejrzenie powróciło na twarz koleżanki, a usta wygięły się w uśmiechu - co tutaj takiego nadzwyczajnego? Jak sądzisz? - dokończył, mrugnąwszy krótko.

Annica

Hmm. Jakby to malcowi wytłumaczyc, co Annica widzi tu takiego niezwykłego? Samiczka zerknęła na ciemniejące niebo. Ah tak. Czuła wyraźnie wzmożoną energię na czubku góry. Wzmagała się coraz bardziej i bardziej. Jasne obręcze światła, widziane tylko w oczkach młodej gwiazdki, biły poświatą z nieba, z pewnej jego cząstki. Ciągnięta tą magnetyczną siłą mała zaczęła się kierowac ku górze. Podświadomie miała nadzieje, że Xaert pójdzie za nią. Bo jak mu wytłumaczy lepiej, niżby pokazując?

Xaert

Wstał. Zastrzygł uchem, widząc, jak wadera poczęła wspinaczkę. Czy ona była w jakimś transie? Bo jakże wytłumaczyć jej zachowanie, tak bardzie inne, niźli kogokolwiek, kogo wcześniej poznał? Poszła, sama, bez żadnego słowa wyjaśnienia. Xaert stał przez moment, wlepiając zaszokowane spojrzenie w niewielką postać jasnej wilczycy, która z każdą chwilą zdawała się coraz bardziej maleć, gdy kolejne kroki przybliżały Annicę do szczytu. Po krótkiej chwili potrząsnął nerwowo łepetynką, jakby oto usiłował sam się otrząsnąć z zamyślenia, po czym pobiegł kawałek, przybliżając się do koleżanki. Oblizał lubieżnie kufę, przekręcając łepetynę tak, aby spojrzeć w ślepia znajdującej się teraz po jego prawicy istotki.
- Annico, dlaczego w zasadzie tam idziemy? - spytał, kiedy w końcu udało mu się choć trochę ustatkować nieregularny oddech. Jego klatka piersiowa odzyskała dawny spokój, wykonując coraz płytsze ruchy, wraz z przywróceniem prawidłowego rytmu oddechu. Nie przebiegł daleko, dzięki czemu nie był aż tak bardzo zziajanym.
- Widzisz tam coś? Widzisz? - dodał, bardziej już energicznie, nie potrafiąc skryć swego entuzjazmu. Jego wrodzona ciekawość świata dawała się we znaki na każdym niemalże kroku. Powrócił spojrzeniem przed siebie, spoglądając pod łapki - tak na wszelki wypadek, aby czasem się o coś nie potknąć i nie przewrócić. Jeszcze tylko brakowało mu tego, by wyszedł przed wilczycą na ciamajdę...

Annica

Ze stoickim spokojem przystanęła na chwilkę i obrzuciła go znaczącym, uciszającym spojrzeniem, jednak nie przybierał on w żadnej chwili widoku karcącego. Według niej, przynajmniej w duchu, tej chwili powinno oddac się należyty szacunek ciszą. Po chwili zaczęła znowu iśc, aż dotarła na sam szczyt. Chmury nareszcie delikatnie się rozstąpiły, co pozwoliło, by jasne punkciki zalśniły na jej granatowej szacie. Wilczątko usiadło sobie, wlepiając wzrok w jeden z punktów na niebie, z którego wyraźnie biły te świetliste obręcze. Czuła od nich narastające ciepło. Czysta, kosmiczna energia szeptała do jej uszu..