Kryształowe Jezioro

Heike

Nad Kryształowym Jeziorem zjawiła się Heike. Usiadła na brzegu i wpatrywała się w lekkie fale na tafli wody. Po chwili położyła się leniwie, a jej łapy co chwila moczyła nadpływająca woda.

Kalina

Kalina również pojawiła się nad jeziorem, niosąc za sobą aurę wyjątkowo złego humorku. Niestety, ostatnio coraz częściej takie humorki łapała, jednak nic na to nie mogła poradzić. Podeszła do tafli wody i spojrzała w nie krytycznym wzrokiem. Białe, białe futro, duże, odstające uszy, długie kończyny... Nie chodzi o to, że nie akceptowała swojego wyglądu. Nie znała czegoś takiego, jak nie akceptacja samego siebie. Wyróżniała się i to jej zdaniem było bardzo dobre.

Lea

Lea pojawiła się nad Kryształowym Jeziorem, idąc powoli, z lekkim uśmiechem na pyszczku. Tak dawno nie ruszała się z lecznicy... Chyba nadszedł najwyższy czas, aby w końcu opuścić posterunek i trochę świata zobaczyć.
- Dzień dobry - powiedziała na widok jakichś osobniczek, również przebywających w tymże miejscu.

Kalina

Kalina smętnie przeniosła wzrok w stronę nowej, którą również przywiodło właśnie nad to jezioro.
- Dobry... - odpowiedziała spokojnie, ponownie przenosząc wzrok na swoje odbicie w kryształowej tafli tego zbiornika wodnego. Westchnęła jednak i odwróciła się tyłem do jeziora.

Lea

Lea, słysząc odpowiedź na swoje powitanie, podeszła do młodej wilczycy siedzącej przy brzegu jeziora. Długo dość nie miała kontaktu z żadnym innym wilkiem.
- Coś się stało? - spytała, bowiem dostrzegła troskę w sposobie bycia dojrzewającej wadery. Jej głos był opanowany, spokojny, jednak dało się w nim usłyszeć coś z troski o każdą żywą istotę na świecie.

Kalina

Wilczyca poczuła się nieco zaskoczona nagłym pojawieniem się obcej osoby obok niej, jednak czy to to, że wadera była dorosła i promieniował od niej jakiś wewnętrzny spokój, czy to troska w głosie Lei, sprawiła, że Kalina nie odburknęła nic niegrzecznego, tylko odpowiedziała:
- Nie, nic się nie stało... - może i coś w jej głosie mogło zabrzmieć tak, jakby rzeczywiście coś się stało, lecz młoda wilczyca nie próbowała tego zamaskować.

Lea

- To dobrze - powiedziała wilczyca, a na jej pyszczku pojawiło się coś na kształt uśmiechu. - Jestem Lea - przedstawiła się, siadając obok młodej wadery, która mimo zaprzeczenia nadal wyglądała na czymś zaniepokojoną. Jednak nie wnikała, nie chcąc zdenerwować nikogo.

Kalina

Wilczyca dokładnie przyjrzała się Lei. Wyglądała sympatycznie. Zbyt sympatycznie...
- Jestem Kalina - odpowiedziała, zastanawiając się, dlaczego jeszcze traktuje tę waderę miło. Przecież niespecjalnie lubiła wszystkich, którzy byli wokół niej... Jednak ostatnio nawet to trochę jej zbrzydło. Czasem można sobie normalnie porozmawiać, prawda?

Lea

- Dlaczego nastolatka siedzi sama nad jeziorem, zamiast biegać gdzieś z przyjaciółmi? - zapytała Lea z uśmiechem, mierząc spokojnym wzrokiem postać Kaliny. Ona w wieku tej wadery miała swoją paczkę, która teraz co prawda się rozpadła, jednak... Kiedyś to dopiero były fantastyczne czasy.

Heike

Heike zlustrowała obie wadery wzrokiem, lecz nie ruszała się z miejsca. Jej złote oczy pozostawały zasłonięte przez gęstą grzywę. Wilczyca wpatrywała się w co chwila nadpływającą i odpływającą taflę wody.

Kalina

Kalina na chwilę zamarła, jednak nie od razu odpowiedziała.
- Ja nie mam przyjaciół - rzekła po krótkiej chwili, spokojnie przenosząc wzrok na drugą, obecną tu dorosłą wilczycę, która na razie milczała. - I nie potrzebuję ich. Samej jest mi najlepiej - zakończyła dumnie.

Lea

Wilczyca westchnęła, jednak w jej oczach pojawiło się zrozumienie. Skoro taką własnie ścieżkę obrała sobie Kalina, to niech żyje według niej.
- Może i masz rację - powiedziała spokojnie. - Nie każdy chyba potrzebuje przyjaciół. Zwłaszcza, gdy jest samodzielny. Ja nigdy taka nie byłam - rzekła.

Kalina

Kalina zmierzyła po raz kolejny spojrzeniem Leę. Dlaczego nagle zaczęła mówić jej takie rzeczy? Co się mogło stać, że wilczyca zwierza się zupełnie obcej osobie i w dodatku prawi jej takie komplementy?
- Zawsze musiałam radzić sobie sama - powiedziała dumnie Kalina, zanurzając łapę w wodzie.

Lea

Lea zamknęła oczy. Radzić sobie sama... Ona taka nie umiała być. Wilczyca na samą myśl poczuła tym irytację - zawsze taka sama - nudna, sztywna, uprzejma... Ale do egzystowania potrzebowała innych osób - rodziny, przyjaciół, dzieci, partnera... Teraz nie miała nic. I czuła, że znowu zaczyna się rozpadać. Że wszystko wokół niej traci sens, bo jest sama.
Dość tego! Wadera nagle wstała. Koniec z byciem nudną, sztywną i pomocną, czas pokazać swoje prawdziwe oblicze, czas na poważne zmiany w swoim życiu - przeszło jej przez myśl. I tak postanowiła.
Od teraz zmienia się wszystko - wszystko co w niej i wszystko co na zewnątrz. Z dziwnym, nie podobym do niej uśmiechem, Lea wstała i odeszła, szybkim, energicznym krokiem.

z.t.

Heike

Heike odprowadziła waderę wzrokiem, po czym wróciła do oglądania niezbyt ładnej tafli wody. Spojrzała chwilowo na Kalinę i potem wgapiła się w horyzont zza, którego wyleciały ledwo widoczne ptaszyska.

Kalina

Kalina spojrzała za oddalającą się wilczycą. No dobra... Więc znowu może się zacząć nudzić. Wadera westchnęła cicho, po czym stwierdziła, że równie dobrze moglaby się ponudzić gdzie indziej - w związku z tym faktem rzuciła ostatnie spojrzenie swojemu odbiciu, po czym powolnym krokiem ruszyła przed siebie.

zt.

Heike

Heike odprowadziła kolejną waderę wzrokiem, po czym sama wyszła z nad jeziora, gdyż uciekała przed nudą. Po chwili wilczyca z niknęła z tego miejsca całkowicie i na razie nie ma zamiaru tu wracać by znów się nudzić.

z.t

Enney

Enney powolnym, ale nie zbyt wolnym ani szybkim krokiem przybyła na tereny Jezior. - Ale tu pięknie. - Rzekła do Rozy... Podeszła do dużego kamienia i rzuciła go na lód, a on nie pęk... - Poleć do góry i zobacz czy idą moje koleżanki.

Clawdeen

I szły. Przynajmniej jedna szła. Clawdeen mianowicie. Albo inaczej - nie szła - biegła. Łooo, i to jak biegła! Na zakrętach niemal nie wyrabiała - tak oto wyglądał ten jej pęd. A więc na lodowisko wpadła nie zdążywszy zahamować. I jak można było przewidzieć, po za przeraźliwym krzykiem, jedyne co zrobiła to wpadła łbem prosto w zaspę. Po otrzepaniu się ze śniegu z jej pyszczka wydobył się tylko perlisty śmiech. Ach ta spontaniczność...

Maligne

- Idę, idę. - mruknęła tylko, lecz bardziej przyjaźnie, w końcu nie chciała nikogo obrazić.
Weszła powoli na lód, a łapki rozjechały jej się na wszystkie strony, śmiesznie przy tym wyglądając. Lekko zaśmiała się pod nosem i wstała, próbując utrzymać równowagę. Po chwili przełamała się i dosyć szybko odpychając się tylnymi odnóżami, poczęła płynnie, zgrabnie ślizgać się po zamarzniętej wodzie.