Polana Spotkań

Maxime

Maxime przybyła w to miejsce tuż po opuszczeniu poprzedniego, to jest chatki nad morzem. Miała dość prześladującego ją dziwaka. Musiała sobie pójść. Ona przecież nie może zbyt długo przebywać między takimi osobistościami jak on... Chociaż z charakteru wcale nie była lepsza od co niektórych marud. Widząc grupkę szczeniaków, i samicę, która pachniała tak niezwykle znajomo, zastrzygła czarnym uchem (zaraz zmieniam av c:) uniosła brew i od niechcenia rzuciła...
- Witam.
Siadła i zaczęła lustrować teren piwnymi ślepiami.

Retes

Tarararararam!
- Joł, siostra. - oczywiście, to zakradł się właśnie Retes, tajemniczy niczym ninja... Na przywitanie klepnął Maxime w plecy i uśmiechnął się. Potem skierował wzrok w stronę znajomego zapachu... No tak. Rodzinne spotkanko jak ta lala.

Maxime

- Retes!
Odkrzyknęła tym samym, rozradowanym głosem. Uśmiechnęła się promiennie i rzucła braciszkowi na szyję, jak to robią w tych dziwnych filmach. Zaraz jednak puściła go, a uśmiech zrzedł z jej pyska.
- Gdzieś Ty się podziewał, hm?
Spytała z nutką zawiedzenia, tęsknoty... Może i nawet niezadowolenia, no bo co! Ot tak, zostawił ją samą na pastwę losu! Zły wojownik, zły!

Retes

- No wiesz... To tu, to tam... - powiedział wielce tajemniczo i uśmiechnął się równie dziwnie. - Ale w końcu się stęskniłem za moją siostrą, która w końcu jest tylko jedna, no i przyszedłem! - dodał z miną bohatera, a jego uśmiech powiększył się do rozmiarów wyszczerza.

Maxime

Ta pokiwała łbem.
- A więc... Co tam u Ciebie?
Spytała, pozwalając uśmiechowi, znów wpełznąć na jej czarny pysk. Hm, nieco taki... Bullterierowaty. Mniejsza. Brązowe włosiska od niedawna spięte w kok i przyozdobione dwoma 'szpikulcami' oraz piórkami... Ot, cała Maxime. No i dodać jeszcze ten niewinny uśmiech, kryjący pyskate oblicze wiecznej małolaty.

Retes

- A... no tak, wszystko po staremu. - powiedział Retes, jednak jego wyraz twarzyszcza wyraźnie ujawniał, że wilk zaraz wybuchnie od dobrej nowiny trzymanej tymczasowo w ukryciu. - A u ciebie? - ach, ten rozbiegany na wszystkie strony wzrok, niczym po środkach psychoaktywnych...

Silentia

Mruknęła coś pod nosem, niezadowolona. Czyli jej plan nie wyszedł zbyt dobrze. Jednak plusem był fakt, iż ani nieznajoma nie była sokołem, ani Sil nie była zajączkiem, którego chciała by zjeść.
- Myślałam, że oszukam sokoła! - wykrzyknęła, usprawiedliwiając się. Jednocześnie jej łapy ruszył do boju pokazując wielkie skrzydła ptaszyska i małego królika. - Jestem Silentia, a imion rodziców nie chcę pamiętać. - odpowiedziała, spoglądając wielkimi oczyma na postać wadery. Podkuliła przednie łapki, lecz jej ogon wciąż wesoło merdał na boki. Nie zwróciła większej uwagi na nowe wilki, który tu przybyły, gdyż nie miały żadnej sprawy do jej tęczowej osoby.

Maxime

- Nic, zupełnie nic... Choć... Zmieniłam miano na Maxime, odeszłam z watahy, poznałam pewnego osobnika chorego psychicznie i... Łaziłam tam i z powrotem...
Odparła odgarniając kosmyk włosów, który wpadł jej do oczu. A jeszcze by oślepła i co wtedy? Trza się zabezpieczać i odgarniać włosy z oczu! Czego user Maxime nie robi... Lubi swoją grzywkę co mu zasłania oko i sprawia, że nic nie widzi. Vee.

Retes

Userka też ma taką grzywkę, ale woli z nią robić takie rzeczy, że wygląda jak debil. :3 Albo daje spokój i niech se urwa zwisa, podobno tak jest sexy. Nieważne. Retes pokiwał głową, przyjmując po kolei wszystkie wiadomości i zapamiętując każde z nich. Maxime. Nie Maloe... Dobra, zakoduje się z czasem.
- Chorego psychicznie? Jakby co, to mogę mu pokazać, że mej siostry się nie zaczepia... - powiedział, a userka chyba wiedziała o kogo chodzi. W każdym razie ona raczej nie miałaby żadnych większych szans z userem owego psychola. D:

Maxime

Ale... Ale Sammyś jest wszechmogący. D: Mniejsza zresztą. Nie w fabule... Ta machnęła łapą na znak, że olewa zupełnie owego wilka.
- Dam sobie radę sama, nie martw się. Nie jestem już szczeniakiem. Chyba.
To mówiąc ukazała rząd ostrych kłów, niczym u rekina. A to tylko dla lansu, mwahah. Maxime, Maxime... Nawet Twój user nie jest tak dziwny... Chyba.

Retes

- Aha... - Retes pokiwał głową, i nie umiejąc dłużej wytrzymać rzekł:
- SIOSTRA! Ja się chyba zakochałem. - to mówiąc wytrzeszczył szeroko swe zacne gały i więcej już nie napiszę, bowiem woń jakiegoś pożywienia dobiegła mnie z kuchni, a Wiecznie Głodna Ja muszę coś zjeść.

Maxime

- Niemożliwe...
Odparła z kpieniem w głosie. Wieczny flirciarz Retes miały się zakochać? I to tak na poważnie? Nie, głupi blef.
- Nie żartuj... A więc kto jest Twoją wybranką?
Spytała strzygąc uszyma i przestępując z nogi na nogę.

Retes

- Nooo... - Retes się trochę stropił na reakcję siostrzyczki. Rzeczywiście, tak był odbierany? Oł, życie is brutal. - No, w Kaji. - wykrztusił w końcu pewny siebie. Sam się nad tym wszystkim głębiej nie zastanawiał, dopiero teraz, kiedy wadery nie było obok bał się, że coś tu jednak jest nie tak. Że nie podoła.

Maxime

- KAJI?! Wiesz ja nic do niej nie mam, ale ona jest... Stara. To jest starsza od Ciebie. Ona była już dorosłą, kiedy my byliśmy szczeniakami. Dobrze to przemyślałeś?
Zapytała wybałuszając oczy. No spodziewała się kolejnej 'samicy, która robi z forum burdle' niźli miłej magiczki Kajinki. No i... Kto by pomyślał, że gdy Retes był mały i chciał ją mieć za żonę by mu gotowała... Teraz ją ma? Huh, dziwaczny ten świat...

Retes

- Nie jest wcale taka stara. - powiedział oburzony Retes, gotów bronić damy swego serca. No i gdzie się podziali ci wszyscy gnoje, którzy bronią dam swego serca?! Nieważne. To w końcu ja ponoć molestowałam seksualnie kolegę, więc lepiej zamilknę. - Właściwie to ja też nie jestem taki młody. - dodał szybko. - Co za tym idzie... TY też nie jesteś młoda!

Maxime

- No nie chciałam Cię obrazić no, wyluzuj.
Odparła klepiąc Retesa po łbie. I byłoby miło, Maxime szczęśliwa gdyby nie...
- Ja nie jestem MŁODA? Ja jestem WIECZNIE MŁODA!
Obruszona prychnęła mrużąc oczy i gotowa się sfochać bądź co gorsza obrazić braciszka. No ale hej, przecież oni się lubią! Maxi, daj spokój! Od tego polskiego mi odbija... I pamiętajcie dzieci, starsi mają Was traktować jak resztę... Tak, tak nonsensowne słowa.

Retes

Retes zachichotał i poczochrał głowę Maxie.
- No już, już. Nie fochaj się siostra. - powiedział z szerokim uśmiechem i przysiadł sobie na trawce. Jakaż wygodna była ta trawka. Taka miękka, chłodna. Po prostu cud miód, no.

Maxime

- Nie mogłabym sfochać się na Ciebie.
Odparła z uśmiechem, choć nieco niemrawym, bo dopiero co 'przebudzonym' po chwilowym fochu. Oczywiście można wywnioskować, że cała ta wypowiedź była kłamstwem. Przecież Maxime da radę sfochać się na każdego! To oczywiste.

Retes

- No nie wiem, nie wiem... - powiedział z uśmiechem, zmieniając pozycję z siedzącej na leżącą... Ale mu było dobrze. Ale w ogóle ludzie są szczęściarzami, że mogą leżeć. Leżenie to takie genialne zajęcie, że chyba nic nie jest już lepsze. No, prócz spędzania dni przed kompem, rzecz jasna, ale czemu nie w pozycji leżącej właśnie?

Maxime

Maxime przemilczała to. Po prostu legła jak kłoda obok braciszka i z błogim uśmiechem zaczęła śpiewać jakąś dziwną, prawdopodobnie dziecięcą pioseneczkę. Bo... Maxime zmienną jest! Acz zawsze upartą... I NIESŁYCHANIE mądrą.