Polana Życzeń

Sachiko

Przyszłam niespiesznym, tanecznym krokiem. Miałam wyjątkowo dobry humor, od kilku dni naprawdę nie działo się nic niepokojącego w moim życiu. Jednak czułam pewien niedosyt wrażeń. Musiałam się też poważnie zastanowić nad wyznaniami kilku wilków. Chociaż naprawdę lubiłam tych basiorów nie potrafiłam odwzajemnić ich uczuć. W ogóle, jeszcze nigdy się nie zakochałam. Czy coś ze mną było nie tak?
Westchnęłam lekko przyglądając się kwiecistej polanie - dywany kwiatów wyglądały naprawdę pięknie.

Abigail

Abigail przeniosła spojrzenie na białą waderę, która pojawiła się na polanie. Była taka wesoła, jak ona jeszcze kilka dni temu. Powoli podeszła do niej.
- Witaj. - powiedziała i uśmiechnęła się delikatnie. - Jestem Abigail. - przedstawiła się czarna wilczyca.

Sachiko

Zdziwiłam się nieco, gdy usłyszałam nieznajomy głos. Głos, który jak się okazało należał do całkiem ładnej, szarej wilczycy. Uśmiechnęłam się do niej delikatnie.
-Cześć, jestem Sachiko. - odpowiedziałam bez namysłu przyglądając się jej przez chwilę. Zabawne, wcześniej byłam tak zamyślona, że nie zauważyłam innych wilków, jednak cieszyłam się, że nie jestem sama. Poznanie kogoś nowego bez wątpienia odciągnie moje myśli od demona.

Abigail

Może powinna wdać się z kimś innym w pogawędkę, może dzięki temu uda jej się zapomnieć, przynajmniej na chwilę. Usiadła obok Sachiko.
- Długo tu jesteś? - spytała uśmiechając się, choć w jej głosie można było usłyszeć lekką smutną nutę.

Sachiko

Zamyśliłam się na chwilę, słysząc jej pytanie. W sumie, to w ogóle o tym nie myślałam. Czas leciał mi tak szybko. Przybyłam jako szczeniak i dorosłam w tej krainie. Czułam się do niej bardzo przywiązana, chociaż nie była zbyt bezpieczna.
-Jakieś pół roku. - skwitowałam krótko. Serdeczny uśmiech nadal nie schodził mi z pyska. Zauważyłam, że Abigail nie jest w najlepszym nastroju.
-Coś Cię trapi? - zapytałam spokojnie. Nie chciałam się narzucać, ani być wścibska. Wiedziałam jednak, że każdy potrzebuje czasem się wygadać.

Abigail

- Nie, po prostu... - Abigail nie wiedziała, jak to powiedzieć. - Mam małe kłopoty sercowe. Nie umiem się ostatnio połapać w swoich uczuciach i ktoś, kto mnie ostatnio zauroczył... ma inną, więc trochę dziwnie się teraz czuję... - powiedziała w końcu. Chyba jeszcze nikomu nie wygadała się aż tak bardzo... Więc dlaczego zrobiła to akurat teraz?

Sachiko

Uśmiechnęłam się pocieszająco do wadery. Wiedziałam, o czym mówi. No, może nie dokładnie, ale wiedziałam jak może się przez to czuć. Nic przyjemnego.
-Nie był ciebie wart. W krainie jest mnóstwo przystojniaków, znajdziesz jeszcze kogoś. - powiedziałam spokojnie, chociaż nie brzmiało to aż tak przekonująco, jakbym chciała. Ja jeszcze nikogo nie znalazłam. Owszem, wpadło mi w oko kilka osób ale nigdy się nie zakochałam. Cały czas czułam, że czegoś mi brak.

Abigail

-Czy ja wiem.... nie wiem, czy mi się uda. - uśmiechnęła się do wadery. Wiedziała, że jest tu wiele wilków, ale czy podoła zadaniu. Sama nie wiedziała.

Sachiko

-Z taką urodą nie masz się o co martwić. - powiedziałam na pocieszenie uśmiechając się delikatnie. Faktycznie, Abigail była bardzo ładną wilczycą i mogłabym się założyć, że ma powodzenie u płci przeciwnej. Przyszła mi do głowy pewna, całkiem niedorzeczna myśl, ale odpędziłam ją od siebie szybko.

Abigail

-Och, dziękuje.- zarumieniła się, ale było to nie widoczne przez jej sierść. - Ty też jesteś ładna. - to prawda. Była ładną wilczycą, nawet za ładną, ale Abigail to wcale nie przeszkadzało.

Axella

Axella dzielnie parła na przód, tam gdzie ją łapy poniosą, trafiła na łąkę zupełnie przypadkowo. Wtem zauważyła dwie wilczyce, zbliżając się do wader uśmiechnęła się szeroko, gdy już była dość blisko: rzekła-Witajcie.

Mystic

Mystic przymaszerował powoli w to ciekawe miejsce. Wyglądało jak polana, choć to coś było na łąkach. Położył się tam, gdzie gęsto rosła trawa najgęściej. Było mu wygodnie. Cóż, było ciemno, więc musiał znaleźć schronienie. Ale gdzie? Niedaleko była jakaś nora, więc wlazł do niej. W środku było potulnie, więc teraz obserwował wszystko przez dziurę. Środek nory i tak był duży.

Feuer

Token wbiegła na tą polanę szybko. Cóż, nie żałowała słów wypowiedzianych do Ravena. Należało mu się. No żeby dziewczynę chciał skrzywdzić... Nagle ziemia się pod nią zapadła. Wpadła do nory, w której był Mystic. - O, cześć braciszku. - Powiedziała do niego z uśmiechem na przywitanie.

Mystic

Mstic uśmiechnął się szerzej, gdy jego siostra wpadła do jaskini. - Wyglądasz, jakbyś spotkała kogoś, kto Ciebie zezłościł. - Powiedział do niej. Czyżby to ten dziwny wilk o imieniu Raven, od którego Mystic był o dwa cale większy? Tak, to chyba ten... Albo może jakiś inny? Był ciekawy, co jej się stało. Albo ktoś jej powiedział coś niemiłego.

Feuer

Token spojrzała bratu z głęboko w oczy. Po chwili z jej ślepka poleciała łezka. W tejże chwili przytuliła się do brata. - Tak, Ravena. I on mi jeszcze groził. - Powiedziała, jednak tylko jedna łezka jej wtedy poleciała. - Ja się go boję! - Krzyknęła, choć nie za głośno. Czekała, aż on coś powie.

Mystic

Mystic od razu stracił humor. Przeczuwał, że to ten wilk. - Ja już pójdę i mu przemówię do rozsądku. - Powiedział, marszcząc brwi i zdejmując z siebie ostrożnie Token. Zaczął się kierować nad złociste morze. Wyszedł z nory i w końcu znikł w oddali. Siostra była tam bezpieczna, bo nikt nigdy nie widział tej nory.

zt.

Feuer

Token spojrzała za wychodzącym bratem. Po chwili została sama ze sobą. Miała nadzieję, że ten durny wilk się nie pojawi. Westchnęła cicho. Powoli zaczęła się niecierpliwić. Bo jeśli on tu przyjdzie? Będzie źle, oj bardzo źle. Po chwili oczekiwania wyszła z nory. Oddalała się coraz bardziej z tych terenów, aż w końcu wyszła.

zt.

Mystic

Mystic zjawił si tu niespiesznie. Po swoim pozostałym zapachu i zapachu odeszłej Token znalazł norę. No i siostry tam nie było. Wyszła. To więc i on musiał się zmywać. Jeszcze trochę posiedział. Wiedział, iż Raven nie daruje tego małej. Jednak Mystic będzie zawsze przy niej, to mu pozwoli mieć pewność, że nic jej nie będzie. Ale najpier pozostaje jeden problem, a dokładniej... Znalezienie jej. No więc Mystic szybko pobiegł na wprost.

zt.

Ines

Na Polanę Życzeń przyszła Ines. Wadera rozejrzała się dookoła i uśmiechnęła pod noskiem. Usiadła na jeszcze wilgotnej trawie od rosy i poruszyła ogonem. Teraz wystarczyło zaczekać na Sam'a, pewnie wie gdzie znajduje się ta polanka, w końcu był bardziej obeznany od niej.

Samuerian

Samuel pojawił się na Polance z uśmiechem na pysku. Rozejrzał się dookoła, a gdy ujrzał Ines pobiegł w jej stronę.
- No i jestem. - powiedział wesoło siadając blisko niej. - Tęskniłaś? - zapytał i zaśmiał się radośnie.