Las śmierci

Carly

Rozejrzałam się dookoła i westchnęłam. No tak, dobija mnie po raz, nuda, po dwa, głód, po trzy, wszystko pozostałe. Wstałam i zaczęłam węszyć brnąc przez kości zwierzęce. Poczułam tu wilczycę. Ale to musi być coś moralnie jadalnego. Nie zjadłabym w życiu wilka, nawet jeśli bym głodowała. Po chwili zatrzymałam się i zastygłam unosząc łeb w górę. Zmrużyłam ślepia. Wbiegłam bezszelestnie na drzewo i chwyciłam dorodnego jastrzębia w zęby, tym samym go zabijając. Zeskoczyłam z drzewa na cztery łapy.

Kain

Bach. Wilk wylądował na jednej z gałęzi, mrużąc obydwa ślepia. Grzywka opadła mu na pysk i oczy. Poruszył uszami, odchylając je po chwili do tyłu patrząc na wybuch za sobą.
- Łączenie tej cieczy z ogniem to nie dobry pomysł. - wymruczał do siebie. - Po cholerę mi to dałeś.

Brenda

Wielki chuk wydarł jej duszę ze świata nicości. Lecz nie okazała żadnego nagłego ruchu.
- Czemóż to mi przeszkadzasz? - Spytała zjadliwie nie powuszając żadną częścią ciała, prócz warg. Miała na końcu języka zjadliwą ripostę, ale, że wywąchała u niego zapach nocnej mgły, postanowiła połknąć to razem ze swą śliną.Zazęła przekładać w palcach ostrą gałąź bawiąc się nią, jak dziecko, któremu dano niebezpieczną zabawkę.

Kain

- Bo darowałem sobie ciszę i spokój. - wymruczał, oblizując kły. Zmarszczył nos i potrzepał łbem na boki. - Widzę, że nie przypadłem ci do gustu, nie Dameczko?

Brenda

Nie odpowiedziała. Wciąż miętosiła w łapach kij. W pewnej chwili chwyciła go i nacięła sobie miejsce na sercu. Jej twarz nie wyrażala żadnego uczucia. Krew powoli spływała po jej futrze, a potem skapywała na niewydajną ziemię. Odrzuciła patyk, i wzięła na palec troche swej ciemno czerwonej krwi. Jej kły zabłyszczały wręcz w blasku bladych promieni słońca a jej łapa opadła bezwladnie w dół, jak u szmacianej lalki. A ogon owinął się wokół gałęzi na której siedziała.

Kain

Zamknął oczy. - Chcesz mnie tym skusić? - spytał nagle, otwierając oczy. - To zły pomysł. - Każdy jej ruch, bicie serca. Czuł to. Zacisnął kły.

Brenda

Spojrzała na niego nieprzytomnie
- Zbawić? Zbawia się zwierzynę do klatek, zbawia się nędznych słabełuszów w pułapkę. Ale nie zwabia się wilków. Przynajmniej tych złych. - Krew przestała lecieć, to był jej nagły odruch, krew czasem aż krzyczała "Muszę ujrzeć światło dzienne, by terroryzowac dusze ofiar." Kiedy ostatnia kropla krwi skapła na ziemię, ona wylizał krew ze swego futra i delikatnie zeskoczyła na ziemię, a z jej pyska skapywała ciemnoczerwona krew, której gorzki smk tak dobrze znała.

Kain

Wilk momentalnie znalazł się za nią, ba, niebezpiecznie blisko jej. Wygiął kły w lekkim uśmiechu, obserwując ją. Obolałe kości ciągle dawały o sobie znać.

Brenda

Nawet nie drgnęła.
- Chcesz się popisać? Hmm... Nie wyszło! Zresztą, wielu już prubowało. - Odparla przelotnie nawet się nie odwróciwszy. Tylko jej puszysty ogon poruszał się rytmicznie po suchej ziemi.

Kain

Tyknął nosem jej ucho, wchłaniając jej zapach. To jeszcze bardziej go rozbudziło, a pragnienie wzmocniło. Od dawna nic nie jadł, jeżeli tak to można nazwać.
Nie chciał tego, ale cóż miał zrobić? Głodny całkowicie zgubi świadomość.

Brenda

Obejrzała się na wilka widocznie spragnionego mięsa. Sama dobrze go zrozumiała. Zwykły wilk pewnie w panice zabrał się do ucieczki, co by jeszcze bardziej podnieciło napastnika. Ona stała spokojnie założywszy łapę na łapę. Czyż to zycie nie jest żałosne? Jak teatrzyk, są marionetki, ci którzy poruszają sznurkami i cienie.

Kain

On nie potrzebował mięsa, wilczyco. Złapał ją za ucho, na które od razu straciła czucie. Tak, ciepła krew. Zmrużył oczy z zadowoleniem.

Brenda

Gdy wilk pociągnął ją za jej długie ucho ona schyliła się nieco i szepła:
- Jak chcesz... - I wbiła mu ostre, niczym żyletki pazury w brzuch, tak głęboko jak się dało a potem pociągnęła.

Kain

Jego tylne pazury uniosły się do góry i wbiły w jej, ściągając je na dół. Był silniejszy, to było widoczne. Puścił jej ucho i plunął jej w pysk, wcześniej największym pazurem uderzając ją po oczach. Będzie szrama. Wskoczył na gałąź, obserwując jej reakcję.

Brenda

Gdy wilk się zamachnął, ona szybko zamknęła oczy by uniknąć urazu oczu. Gdy wilk wskoczył na gałąź ona powiedziała najgłośniej, jak dotychczas.
- Tchurzysz? Nie jesteś godzien mojego czasu! - I pacnęła swym ogonem o drzewo.

Kain

Znalazł się za nią. - Hm. - wgryzł się w jej szyję. Ba, już po kilku minutach wilczyca zasnęła a on wreszcie był zadowolony. Wskoczył na gałąź i zniknął.

nmg

Brenda

/ jakim cudem? /

Ocknęła się i zauważywszy, że wokół nie ma wilka uśmiechnęła się upiornie.
- Wiedziłam, że stchurzy. Ktory to już, że ucieka niedobiwszy? - Wstała i wyszła z lasu by zniknąć z miejsca spoczynku ciał zwierząt.

[NMMT]

Kain

{mam pozwolenie, więc musisz spać. osłąbłaś, ponieważ wypił ci, trochę, krwi. więc będziesz osłabiona.}

Legenda

Wadera w lśniącej, metalowej zbroi pojawiła się w lesie. Wolnym krokiem podeszła do jednego z drzew. Dawno nie trenowała. Musiała trochę poćwiczyć. Usłyszała nagle jakieś hałasy. Odwróciła się i zniżyła na łapach. Zaczęła węszyć. Za krzakami zobaczyła ogromnego niedźwiedzia. Wiedziała na czym trenować. Podeszła do niego bliżej i skoczyła mu na wgryzając się w krtań. Wielkie łapską uderzyło wilczycę, która spadła na ziemię.

Brenda

Delikatna sylwetka przedarła się przez krzewy. Jedna gałąź zadrapała jej ramię tworząc zygzakowaty znak. Blizna jeszce ja bolała po ostatnim spotkaniu tutaj. Odgarnęła włosy do tyłu i oblizała kły swoim wąskim językiem. Ciemną nocą spowity las był dla niej jak dom. Nie... Dom, to za dużo powiedziane. Ona nie ma domu. Bo jak tu sierota może mieć bezpieczne schronienie przed cieniami zza rogu? Nagle poczuła silny zapach krwi. Był ciepły, zapach siarki. Odwróciwszy się ujrzała wilka, siłującego się z niedźwiedziem. Mruknęła:
- Witaj, WO, nieprawdasz? - Spytała spokojnie patrząc na nią spod długich rzęs.