Młody las

Kelir

Uniósł uszy, obejrzał się i dostrzegł zbliżającego się, czarnego samca. Przełknął kęs, oblizał pysk i znów schylił się nad sarną. Oderwał kolejną porcję mięsa.
- Właśnie, znalazłeś. A ja widziałem, jak ją zabijano. Zrobiła to moja przyjaciółka - zerknął kątem oka na obcego. - Więc chyba mam do tej padliny takie samo prawo, jak ty. O ile nie większe.

Sasha

Usiadła pod drzewem

Kelir

Zerknął na siedzącą pod drzewem wilczycę. Nie stanowiła dla niego zagrożenia, dlatego znów skupił uwagę na czarnym wilku. Stał nad sarną, uważny i naprężony. Czekał na reakcję obcego.

Sasha

głośno zaburczało jej w brzuchu, wstała, westchnęła, poszła szukać czegoś do jedzenia

Kelir

Nie doczekał się ze strony czarnego wilka jakiejkolwiek reakcji, dlatego przestał się nim interesować, pochylił się nad sarną, pożarł jeszcze parę kęsów i nasycony, ruszył w las zdecydowanym truchtem. Ukoił głód, najwyższy czas, by zaspokoił pragnienie.

Kazan

Burknął dwa razy może trzy, lecz argumenty wilka były zbyt mocne by mógł je złamać

Gość

Wyłonił się zza młodych drzewek rozglądając się. Nie był zbyt ufny, nie czuł się zbyt bezpiecznie lecz usiadł przy drzewie i przymrużył oczy.

Idalia

Wkroczyła do lasu powoli, powłócząc łapami. Myślała rozdrażniona:
- "Może tu nie będzie tej małej, nieznośnej... nieznośnej... Nie. Nie nazwę tego wilczycą, nie zasługuje."
Zamyślona nie uważała na to, gdzie stawia łapy i w końcu potknęła się o wystający korzeń. W ostatniej chwili ratując się przed upadkiem burknęła pod nosem:
- Znowu jakiś cholerny las...
Położyła się opierając przednie łapy na tym korzeniu.

Gość

Kątem oka spojrzał na wilczycę. W końcu jakaś normalna pomyślał i podszedł do niej. - Witaj - powiedział dość sztywno. - Blackie jestem - dodał po chwili wciąż przyglądając się uważnie wilczycy.

Idalia

Nastawiła uszy i uniosła łeb w stronę, z której dobiegł ją głos nieznajomego wilka. Wcześniej nie słyszała żadnych odgłosów, myślała że jest tu sama. Dopiero po chwili przedstawiła się krótko:
- Hekate.

Gość

Ładnie... pomyślał, a potem powiedział na głos - Miło mi... - uśmiechając się nadal obserwował wilczycę.

Idalia

- Mhm, mnie również... - odpowiedziała i uśmiechnęła się delikatnie. Zaczęła gorączkowo zastanawiać się co powiedzieć. Czy była w osamotnieniu tak długo, że zapomniała jak rozmawiać z innymi? Powiedziała w końcu prosto z mostu:
- Zdajesz się być normalny. To rzadkie w tej... krainie.

Gość

Zaśmiał się cicho. - Niedawno tu przybyłem. Z siostrą. Tylko, że ona chyba... To znaczy zgubiłem ją - przyznał - Nie nadaję się do pilnowania szczeniaków. - uśmiechnął się lekko. - Z resztą... ty też wydajesz się normalna...

Idalia

- Jak zwie się Twoja siostra? - spytała z nadzieja, że nie okaże się, iż to ta nieznośna Sasha. Na samą myśl o tej małej robiło jej się niedobrze.

Gość

Zamyślił się - Ona nie miała imienia - powiedział całkiem poważnie. - Ona po prostu była wilczycą. Chociaż teraz na pewno ma to swoje imię... - powiedział z nadzieją. Spojrzał na nią - Z resztą z mojej rodziny nikt nie miał imienia. Każdy, ale to każdy gdy odchodził od niej miał sobie sam nadać imię... Zgubiłem ją gdy przechodziłem koło Imiennych Drzew. Tam właśnie wybiera się imię, które ma jakieś drzewo... a potem... to drzewo przenosi Cię tutaj... Przynajmniej mnie przeniosło...

Idalia

- Aha... - mruknęła tylko w odpowiedzi. Imienne Drzewa... Tak, na pewno miało to coś wspólnego z magią. Nie przepadała za tym tematem. Po chwili dodała uśmiechając się już nieco mocniej:
- Skoro masz na imię Blackie, to zapewne jesteś czarnej maści.

Kelir

Wbiegł truchtem na łąkę i zerknął na leżącą w pobliżu sarnę. Uśmiechnął się pod nosem. Więc jednak jego słowa podziałały na czarnego odstraszająco. Nie odważył się tknąć padliny. Czuł, że to jego pierwszy poważny sukces. Ktoś okazał mu respekt.
Zerknął na szczenię i białą wilczycę. Nie chciał im przeszkadzać. Podszedł do sarny, skubnął kęs, przełknął i ułożył się na śniegu. Leżał, obserwował obcych.

Gość

Spojrzał na siebie. Rzeczywiście, był czarny. Jakoś nigdy się sobie nie przyglądał - No tak... - wyszczerzył się... Jak on szybko nawiązywał znajomości z pięknymi wilczycami.

Idalia

Uśmiechnęła się. Gdy usłyszała odgłosy kroków spytała wysuwając pysk jakby chciała wyłapać jak najwięcej obcych zapachów:
- Ktoś tu jeszcze jest?

Jaina

Dość szybkim krokiem wadera przybyła do tego lasu. Zaczęła się ciekawsko rozglądać, gdy nagle poczuła burczenie w brzuchu. Szybko położyła się w trawie zawijając w kłębek. Wiedziała, że nie ma dość sił jeszcze, żeby zapolować na jakąś zdobycz.