Młody las

Kelir

Uniósł łeb i zerknął na leżącą w pobliżu wilczycę.
- Hej, ależ ci kiszki marsza grają... głodna jesteś? Poczęstuj się, ja już jestem pełen - skinął głową w kierunku martwej sarny. Obserwował obcą, czekał na jej reakcję.

Jaina

- No trochę. - powiedziała zawstydzona. Przyciągnęła do siebie bolącą łapę udając, że ją wcale nie boli. Wyciągnęła głodna pysk w stronę sarny, jednak ta była za daleko. - Nazywam się Jaina i pochodzę z Ashenvale. - dodała po dłuższej chwili.

Idalia

- "Tak, są tu jeszcze inne wilki..." - pomyślała. Bardzo dziwiło ją, że gdzie nie poszła napotykała tłumy. Westchnęła ciężko.

Kelir

Zerknął na wzdychającą ciężko wilczycę, po czym przeniósł wzrok na leżącą w pobliżu samicę. Przyglądał się jej przez chwilę.
- Jestem Kelir - przedstawił się. Powiedział to dość głośno, tak by pozostałe wilki go usłyszały. Po chwili dodał ciszej - Nie wyglądasz najlepiej. Jesteś ranna?

Jaina

- Płapka zastawiona przez ludzi. - rzekła przyglądając się basiorowi, raz to spojrzała na sarnę.

Gość

Nic nie mówił. Nawet się nie poruszył. Nie lubił tłumów. - Yyy... ja chyba... - szepnął do Hek. - Ja... no nie lubię, zbyt duzej ilości wilków... Chyba pójdę gdzieś indziej... przepraszam.. - spojrzał jeszcze raz na wilki i odbiegł w kierunku jeziora.

Idalia

- Jak uważasz - odpowiedziała Blackiemu i oparła pysk na przednich łapach. Ona też nie lubiła tłumów, jednak dopóki nikt jej nie zauważał, czuła się dobrze.

Kelir

Podszedł do wilczycy, obejrzał jej łapę, po czym spojrzał jej w oczy.
- Nie wygląda to dobrze. Powinnaś się tym zająć. Wylizać ranę. Zresztą, po co ja cię pouczam, pewnie to wszystko doskonale wiesz - wyszczerzył zęby w uśmiechu i odwrócił się w stronę sarny. Chwycił padlinę za nogę, szarpnął silnie ku sobie. Ciągnął, tworząc na śniegu długą smugę. W końcu puścił.
- Proszę - spojrzał na wilczycę i usiadł obok.

Jaina

- Dziękuję. - powiedziała, a jej oczy się błyszczeć. Prędko złapała kawałek mięsa, po czym szybko przełknęła pokarm. Po chwili spojrzała na swoją nieszczęsną łapę - Jakoś to będzie. - rzekła ;]

Kelir

Obserwował ją z lekkim uśmieszkiem przyklejonym do pyska.
- Musiałaś być naprawdę głodna - mruknął. - A z łapą na pewno będzie dobrze. Musisz tylko o siebie zadbać. I nie wypuszczać się na tereny ludzi. Tam jest coraz bardziej niebezpiecznie - odwrócił się i spojrzał w dal, gdzie za drzewami ciągnęła się osada. - Ostatnio jedną wilczycę zaatakowały tam psy. Innej z kolei mało nie nakryli ludzie. Nie, nie warto tam chodzić. Zając może nie jest szczególnie sycący, ale przynajmniej nie pozbawi cię życia.

Jaina

- No. - przytaknęła łbem wpychając w siebie kolejne kawałki mięsa. Odsunęła od siebie kawałek kości, która leżała przed jej pyskiem.

Kelir

Uśmiechnął się, przeciągnął się leniwie i wstał.
- Skończ spokojnie jeść. Nie będę przeszkadzał. I uważaj na siebie - machnął szeroko ogonem. - Padam z łap, czas zajrzeć do legowiska.
Ruszył przed siebie. Ominął zajadającą się mięsem wilczycę i zniknął za pniami drzew.

Jaina

Obejrzała się jeszcze za cieniem wilka. Dokończyła jeść. - Miły jesteś. - szepnęła do siebie wpatrując się w horyzont.

Daria

skończyła jeśc posiłek oblizała futerko i kości i spojrzała dumna na chmury że wreszcie nauczyła się polować

Wardress

Krążąc nad młodym lasem wypatrzyła pokaźną sarnę. Zniżając lot nakierowała kły centralnie w pulsującą krtań zwierzyny. Nabrała prędkości i z wielkim impetem powalajac 'obiad' zmiażdzyła jej kręgi szyjne powodując przy okazji pęknięcie aorty. Wokół polała się krew bezbronnej. Ward usiadła na ziemi oblizując pysk z ciemnoczerwonej mazi. Wgryzła sie w bok zwierzęcia z taką namiętnością, jak nigdy. Cóż... ostatni posiłek spożywała miesiąc, może dwa temu. Słysząc za sobą jakikolwiek szelest powarkiwała starając się odstraszyć potencjanego złodzieja. To była jej zdobycz i tylko ona miała do niej prawo. Pałaszując sarnę napawała się ciszą.

Monalisa

Przybiegła do lasu, żeby zapolować na coś do jedzenia, spojrzała na wilczycę, siedzącą przy swoim obiedzie - hej - powiedziała i pobiegła za szarakiem.

Daria

Płynące chmury po błękitnym niebie krązyły jak orzeł .
Daria uśmiecneła się i wyobraziła że to stado wilków a tam jest jej rodzina.

Monalisa

Złapała, podbiegła do drzewa, usiadła i zaczęła zjadać, ugryzła coś co się złamało - upss... kość - wypluła kość i wyjadała resztę.Patrzyła na dziwną wilczycę, która przyszła.

Daria

Daria spojrzała na obcą wilczycę jak ci na imię nieznajomo bo ja się nazywam Daria uśmiecneła się Daria do nieznajomej wilczycy.

Monalisa

- nazywam się Mona i nieprzeszkadzaj mi w jedzeniu śniadania, bo zaraz ciebie zjem - spojrzała z ironią na wilczycę, jadła wnętrzności szaraka. Po chwili wybiegła, poszła się napić.