Świerkowy las

Smith

Podniósł się i podszedł do strumienia napił się wody i spojrzał na Szastę-Powinieneś powiedzieć córce, mnie się nie podoba jak ją oszukujesz-rzekł chłodno i odszedł.Po chwili było widać tylko oddalający się cień.

Wardress

Wciąż lustrowała wzrokiem otoczenie. Nudziła się wbrew wszystkim pozorom. Westchnęła cicho. Czy ktokolwiek z watahy nocy miał do niej, byłej alfy, jakikolwiek szacunek? Czy została... zapomniana? Ta myśl napawała ją obrzydzeniem. Złożyła wygodnie skrzydła.

Szasta

Spojrzał na waderę-Coś nie tak...?-zauważył jej obrzydzenie...przeniósł wzrok na nią.Jego spojrzenie przenikało jej ciało...

Wardress

- Jest wszystko wporządku. Widziałeś może Kirę, albo Inną? A właśnie, z jakiej jesteś watahy? Mam wrażenie, że z ognia. - mruknęła cicho nie zwracając uwagi na jego bezczelne - jak dla niej, spojrzenie.

Szasta

-Należę do watahy Nocy a Inna przebywa teraz na terenach watahy w Borze-rzekł spokojny choć lekko skrzywił się gdy pomyślała, że jest z watahy Ognia.

Desmond

Nagle z krzaków wyłonił się Des, zmrużył lekko slepia badajac otoczenie. Zatrzymał wzrok na War.
-Wardress-powiedział cicho, powoli do niej podszedł.

Wardress

- Wybacz mój błąd. Ciężko mi się połapać kto jest teraz z jakiej watahy. Być może dlatego, że nigdy o mnie nie słyszałeś. Poza tym masz charakterystyczne, pogardliwe spojrzenie w stosunku do samic, co basiorowi z Nocy nie wypada. - westchnęła i podeszła do Niego bliżej. - Długo tu już jesteś?
edit:

-O... Nareszcie znajoma morda. Witaj Des. - uśmiechnęła się jednocześnie złośliwie i przyjaźnie.

Szasta

-Wybacz jeśli uraziłem cię moim spojrzeniem lecz z natury i doświadczenia jestem nie ufny.Nie gardzę samicami...poza tym wszystkie wilki traktuje równo.-rzekł i zrobił pauzę, westchnął-No...szmat czasu już tu jestem-dodał.Odwrócił wzrok na strumień.

Desmond

-jak tam zycie?-spytał, patrząc na nią. Machnał lekko ogonem trącajac ją w bok. Na jego pysku był życzliwy uśmiech. Patrzył na nią bez zmrużenia oka.

Wardress

- Jesteś wilkiem czystej krwi? - zapytała Szastę. W międzyczasie podeszła do Desa delikatnie muskając jego pysk puszystym ogonem. - Życie jak życie. Samotność mi sprzyja. - mruknęła.

Szasta

-Oczywiście choć różnię się od innych wilków-rzekł z tajemniczym uśmieszkiem.Zaszurał ogonem i zerknął na Desmonda katem oka.

Desmond

-ah ta samotnośc-powiedział, patrząc na nią z zyczliwym uśmiechem.
-mi tez sprzyja, albo sprzyjała-mruknął po chwili, musnał ją ogonem w pysk.

Wardress

- Stare dobre czasy, co nie Des? - dodała ciszej. Spojrzała na drugiego basiora. - Jest w Tobie coś dziwnego a zarazem ciekawego... - mruknęła podchodząc do Szasty. Spojrzała mu głęboko w oczy.musnęła skrzydłem jego bok. - A skąd dokładnie jesteś?

Szasta

Uniósł na nią wzrok a jego ślepia błysnęły...po chwili jego trzy blizny na czole również zabłyszczały.-Z daleka...-odrzekł nie pogłębiając odpowiedzi.Zamyślił się chwilę i dodał-Z gór Ohu-...wiatr zerwał się i rozwiał jego srebrne futro na, którym było teraz wyraźnie widać czarne pręgi i liczne blizny.

Desmond

-ta, stare dobre czasy-mruknął, spojrzał na Szaste. Czarne futro Des'a połyskiwałoo w świetle słońca. A jego wzrok był wyniosły, nie ruszał się. Był niczym posąg.

Wardress

- Widok blizn ani mnie nie odstrasza ani nie rusza. Mam własną ich kolekcję. -[i] Szepnęła. -[i] Jestem w tej krainie praktycznie od urodzenia, znam mało terenów poza nią, tylko te, w których byłam kiedy wzywały mnie... interesy. - uśmiechnęła się znacząco. - Jesteśtu z partnerką? - zapytała po dłuższej chwili milczenia. Machnęła ogonem w kierunku Desa aby podszedł.

Szasta

-Nie mam partnerki-odrzekł a jego ślepia zrobiły się czarne jak smoła.Wbił wzrok w dal...zamyślił się i westchnął.

Desmond

Des powoli podszedł do wilczycy i wilka. Usiadł obok War, lekko miotajac ogonem o jej bok. War była nawet fajna, fajnie się z nią gadało.

Kain

wbiegł, zły na siebie. od razu wskoczył na niezbyt wysoką gałąź, a potem na następną. spojrzał przed siebie. ojeic umiał przeskoczyć urwisko, a on? nic! kompletnie! warknął na siebie po czym skoczył. doskoczył do gałęzi, jednak musiał wbić dobrze pazury by się utrzymać. zacisnął szczęki, po czym skoczył. nie na gałąź, jednak odbił się łapami od drzewa i tak ciągle. przejechał pazurami po drzewie, zostawiając wcięcia. zeskoczył na ziemię, jeżąc się i unosząc ogon.

Sephira

Wróciła. Spojrzała na skaczącego po gałęziach basiora. Poszła i położyła się pod drzewem rozważając słowa Canis.