Jaskinia Renny i Shire'a

Shire

Shire odetchnął głęboko. Spojrzał na Rennę i również się uśmiechnął. Ach, nieszczęsny, nie wiedział, że to z niego śmieje się wilczyca. Ale on sobie z bachorami poradzi. Przecież wystarczy pedagogiczne podejście! O ile ktoś raczy przyjść...

Ohme

Po co ona tu przyszła? Sama tego nie wiedziała. Wyczuła znajome zapachy... Tak, Shire i Renna tu są. Ohme już ochłonęła i nie była zła na Shire'a. Tak więc wbiegła wesoło do Jaskini.
- Shire! Braciszku!!! - krzyknęła wesoło i rzuciła się na brata. Ciekawie jak on przyjmie wiadomość o tum, że Ohme ma partnera. O.o

Shire

Shire odwrócił się w stronę wrzeszczącej wadery.
- Eee... - rzucił inteligentnie. Jak ona go nazwała? Braciszkiem? Nie, nie kojarzył jej. - Przepraszam, ale... Czy my się znamy? - zapytał w miarę uprzejmie. W razie czego nie chciał wilczycy urazić.

Ohme

Przez głowę szczeniaka przeleciało: ~ Deja vu, czy co?
- Żartujesz sobie prawda? - rzuciła nonszalancko. Po chwili jednak spoważniała.
- Orany! Ty nie żartujesz! - zaczęła przeklinać po rosyjsku. Ach, ona nigdy się nie dowie skąd pamięta ten język. Nie urzywała go od lat.
- Ja się z tą rodzinką nigdu nie rpzestanę nudzić - pokręciła łbem.

Shire

Shire spojrzał na Ohme z wytrzeszczem. Jak to? Rodzinką? A nie przed tym ponoć chcieli uciec? Widocznie ich wolność nie potrwa zbyt długo.
- Eee... Może inaczej: Jestem Shire, nie znam cię. - powiedział spokojnie, może to skłoni tego szczeniaka do kulturalnego przedstawienia się przed rozpoczęciem rozmowy.

Ohme

Ohme podniosła jedną brew do góry. Znów zrobić niewinne szczenie? Może, ale później.
- Dobra, ja też zacznę "inaczej": Jestem Ohme, Twoja siostra. Oboje pochodzimy z Rosji. Do tej Krainy przybyłam przed Tobą, gdy ty do niej przybyłeś okazało się, że masz amnezję i nic nie pamiętasz. Tak więc wytłumaczyłam Ci, tak jak teraz, że jestem Twoją siostrą. Później jeszcze wiele Ci tłumaczyłam, ale teraz mi się nie chce o tym mówić - zakończyła. Jeśli tego nie zrozumie to Ohme znów zrobi się sssłodka i będzie seplenić.

Shire

- Ach... - powiedział Shire tylko. No, to fajnie, miał siostrę. Czego ciekawego jeszcze się dowie? Miał nadzieję, że niczego, w końcu... Tyle mu wystarczy. - Siostra. Super. - powiedział i odetchnął spokojnie. Choć w głębi duszy, nie był taki szczęśliwy.

Ohme

Ohme wyczuła zaś niezadowolenie brata. Podeszła do niego i wskoczyła mu na barki. Z takiej pozycji mówiła dalej.
- Shire, ostatni raz gdy się widzieliśmy byliśmy pokłóceni... Nie chcę Cię znów stracić... Zależy mi na Tobie... - powiedziała smutno. W jej oczach zakręciły się łezki. Teraz żałuje, że przypomniała bratu o amnezji. A to tylko z powodu wódki...

Shire

Shire poczuł coś dziwnego w sercu, kiedy Ohme była blisko niego. Czy to mogła być braterska miłość? Możliwe, w każdym razie mina wilka nieco się zmieniła.
- No dobrze... Czyli masz na imię Ohme i jesteś moją siostrą. - powtórzył sobie. - No, niech będzie. Znasz już Rennę? - spytał wskazując na partnerkę.

Ohme

Ohme machnęła ogonem.
- No przecież, że znam. Nie chciałabym nic mówić, ale to ty o niej zapomniałeś - nie mogła mu tego darować, o nie. Trochę musi braciszka pomęczyć. Szkoda tylko, że brat miał amnezje, a teraz... jeszcze coś. Właśnie, Ohme musi się go zapytać, co mu się stało.

Shire

- Hmm? Czyli się znacie... Po części przynajmniej... - powiedział Shire i zerknął na Rennę. Jakoś nie odzywała od dłuższego czasu. Może coś się stało? Może po prostu była zaskoczona, i tyle... Właściwie, to jemu też mało odpowiadały takie nagłe 'supriiiise!'.

Renna

,,Mam nadzieję, że szybko nas nie znajdą
Zmarszczyła brwi. Dziwne, ale miała wrażenie, że może i wypili ten eliksir. Ale niemal wiedziała też, że chcieli od czegoś uciec. Albo od kogoś. Czy tym kimś była rodzina, bądź znajomi.
Niepewnie przysunęłs się do samca i zmarszczyła brwi.

Ohme

Dobra, odpowiedział, więc teraz znów jej kolej.
- Jakimże to cudem znów mnie nie pamiętasz? Cóż tyś zrobił wraz z Renną? - kiedyś sepleniła, a teraz popisuje się dojrzały językiem. Młoda zeskoczyła z brata i klapnęła na ziemi. Zrobiła wielkie oczy *Kot w butach, kope lat!* i spojrzała nimi na Shire'a.

Shire

- Eee... No widzisz, młoda... My wypiliśmy taki eliksir, który sprawił, że nie pamiętamy niektórych... wszystkich rzeczy, jakie wydarzyły się w naszym życiu. - powiedział Shire nieco zbity z tropu. Sam wciąż nie do końca wiedział, dlaczego właściwie oboje to zrobili.

Renna

A Rennie coś odbiło.
- I pamiętać nie chcemy. Bynajmniej ja - uprzedziła, jakby Ohme zechciała im teraz opowiadać wszystko.
Racja. Zrozumiała, że nie chce wiedzieć, co było wtedy. Chce być wolna od przeszłości, niezależnie, jaka ona była.

Shire

JODER! Bynajmniej to nie przynajmniej! Zaczyna mnie to denerwować coraz bardziej!

Shire spojrzał na Rennę.
- Tylko ona. - powiedział wskazując na Ohmę, po czym przeniósł wzrok na siostrę. - Tylko ona. - powtórzył znacząco. Wiedział, że obie zrozumieją, co ma na myśli. Tylko ona. O reszcie nie chcą wiedzieć.

Renna

Skinęła łbem. Oczy jej niezdrowo błyszczały, a i Renia była wpatrzona w Ohme. Siostra, siostra...Siostra SHire'a. Shire miał siostrę. Najwyraźniej. Wiatr lekko rozwiewał jej sierść. Zmarszczyła brwi,
- Tak - potwierdziła, kiwając łbem.

Viktoria

Przez gąszcz przedzierała się fioletowa wilczyca. Sama nie wiedziała po co tu przybyła. Dotarła do jaskini. Ale czy ktoś nauczył ją manier? Przecież, że nie. Tak więc wilczyca weszła do środka.
- Ekhm, witam. O, hej Ohme! - przywitała się i puściła szczeniakowi serdeczny uśmiech.

Shire

Shire przeniósł zdziwione spojrzenie na Viktorię. Będąc w tej krainie jeszcze nie spotkał się z takim brakiem kultury. Przynajmniej nic takiego nie pamiętał. Jednak, skoro widocznie dobre wychowanie było fioletowej waderze obce, postanowił odpowiedzieć chamstwem na chamstwo.
- Ależ witam, witam! W czym mogę pomóc, bo oczywiście każda nieznana mi osoba może wchodzić do mojego domu kiedy tylko zechce! Może herbatki? Ciasteczko? - spytał zjadliwym tonem wprost ociekającym czystą ironią.

Renna

A Renia co? Renia zrobiła profesjonalnego wilczego facepalm'a i walnęła się łapą w czoło.
- Ile was tutaj jest, że ja się wyrażę, że ja pierdzielę? - spytała nieco nieskładnie i zapewne raczej dziwnie.