Zakątek Lii [*] i Massacre'a

April

Śledząc Massacre dotarła do jego zakątka. Było tak jak wcześniej przewidziała. Jak widać Lia jeszcze tu nie dotarła. Wadera stanęła w przejściu, wahając się nad dalszym działaniem. Co robić? Ogłuszyć go i poczekać na Lie? Ale czym? Książką? Gdyby chociaż zabrała z pracowni metalową rurkę... Nie pomyślała o tym. Dobra, jakoś sobie poradzimy. Wyciągnęła ''Wszechświaty równoległe i czarne dziury''. Kochana książka, na tyle się już przydała... Podeszła od tyłu do Massacre. Powoli uniosła gruby tom w twardej okładce. Gdy uderzy go w odpowiednie miejsce na karku, straci przytomność. Już wzięła zamach na niczego nie spodziewającego się basiora, kiedy... Nie! Woda! Czemu o tym nie pomyślała! Cała odbijała się w lustrzanej tafli. W tej chwili Massacre widział wszystko co robi. Niewiele myśląc odrzuciła książkę daleko za siebie i usiadła na ziemi, robiąc minę niewiniątka. Miejmy nadzieję, że Mass niczego nie zauważył.

Massacre

Massacre napiwszy się, odwrócił się mozolnie z małym uśmiechem na kufie.
-A więc chciałaś mnie tą książką załatwić, tak?- spytał.
Nie dawno się pożywił innym wilkiem więc nie miał ochoty na zjedzenie drugiego.
-Co Cię tu sprowadza, śledziłaś mnie?- uważnie patrzył na waderę. Jednocześnie do jego głowy napływało dużo informacji...
-Skądś ja Cię pamiętam...- wydukał, wysilając się na przypomnienie sobie o danej sytuacji...
-Zabij...Zabij!- Usłyszał głosy w swej głowie.
Niestety Massacre po tym wszystkim jeszcze miał jako taką kontrolę nad swoimi poczynaniami i nie zamierzał tejże waderze nic zrobić.
Wolał napawać się strachem innych, niźli od razu ich zabijać. Samica jednak się go nie bała, ani trochę.

April

- Gdzie ty widzisz książkę, co? - zapytała , jednocześnie odwracając się lekko, by sprawdzić czy wystarczająco daleko odrzuciła tom. Wróci do niego później. Jeżeli go jeszcze znajdzie...
- Muszę Ci coś wyjaśnić... Nie, wszystko Ci muszę wyjaśnić! - zawołała z nutką irytacji. Łazi za nim, męczy się, chowa w krzakach, i po co to wszystko?
- Pamiętasz mnie, bo przyjaźniłeś się ze mną. Miałeś wypadek, i straciłeś pamięć. Musisz mi uwierzyć! A zresztą... Popatrz na swoje odbicie w wodzie. Sam się tak chyba nie urządziłeś, co? - spróbowała użyć dyplomacji. Dyplomacja w jej wydaniu wyglądała jak bezkompromisowa argumentacja, przeplatana zirytowanymi krzykami a niekiedy momentami spokojnego powolnego tłumaczenia.

Massacre

-Zaiste, może i jestem Twoim przyjacielem, a może i wrogiem!- warknął.
Wyczuł znaczne pulsowanie w jego głowie. Nagle przypomniał sobie wybuch.
Jednak tylko wybuch! Co było przed i po, tego już nie przypomniał sobie.
-Co Ty mi zrobiłaś...- spojrzał na nią groźnie i wstał na cztery łapy.
-To Ty mi to zrobiłaś?!- wrzasnął, a jego ton przybierał nie przyjazne barwy.

April

No super... Dyplomacja się nie powiodła? Plan był inny... Czemu jej plany zawsze kończą się fiaskiem?!
- Spokojnie... Nic Ci nie zrobiłam - prychnęła - Chyba nie myślisz, że wywołuję wybuchy tylko po to żeby Ci dopiec? - dodała. Musi uważać na słowa. Każde źle sformułowane zdanie Massacre może zrozumieć na opak.
-To był zwykły przypadek. Znalazłeś się w niewłaściwym miejscu, w niewłaściwym czasie. Ponadto już nie jesteś ranny, więc nie masz powodu do złości - wytłumaczyła. Znów użyła niewłaściwego słowa. Już nie jest ranny? Czyli przedtem był?

Massacre

Massacre już się domyślił skąd były te bandaże...
-Ty mi mówisz, że byłem ranny?- wybuchł gniewem.
-Ja?! Mnie nie da się zranić!- wykrzykiwał.
Był nie w najlepszym humorze, ale próbował opanować złość. Jeszcze obudziłby w sobie coś niepożądanego...

April

April miała szczerą ochotę przywalić basiorowi. Wiedziała jednak, że priorytetem było uspokojenie Massacry. Znoszenie jego krzyków nie było takie proste...
- Tak, tak, nie da się ciebie zranić, jesteś nieśmiertelny, i strzelasz laserem z oczu - przewróciła oczami - Może teraz dla odmiany sprawdzimy czy jesteś ognioodporny? - rzuciła. Wiedziała, że w ten sposób na pewno go nie uciszy, no ale cóż...
- Może dajmy już spokój temu, czy byłeś poszkodowany czy nie? Przejdźmy do istotniejszych rzeczy - zaczęła. Musi mu przekazać najważniejsze informacje, póki jej jeszcze słucha.
- Pamiętasz jeszcze tą białą waderę? To Lia, twoja partnerka. Niedługo narodzi się wasze potomstwo. Nie wiem za kogo się zacząłeś uważać, ale moja wersja jest prawdziwa. N I E T W O J A - przesylabizowała powoli, by zrozumiał, co ma mu do przekazania.

Massacre

-Biała wadera? Że kto?- wymamrotał niezgrabnie.
-Jakie potomstwo? Jaka partnerka??- począł zadawać mnóstwo pytań...
Szczerze, to nie wiedział o co chodzi tejże waderze, ale rozbolała go od zbytniego myślenia, głowa.
Nic nie pamiętał, to go bolało.

April

Odetchnęła z ulgą, gdy Massacre zaprzestał dalszych krzyków. Przynajmniej chwilowo udało się go uspokoić. Teraz pozostało druga trudniejsza kwestia. Jak mu wszystko wytłumaczyć? Zresztą co było do tłumaczenia, skoro nie odczuwał do innych tych samych uczuć co przedtem. Nie było nic do wyjaśnienia, musiał sobie to przypomnieć.
- Sięgnij w głąb umysłu. Naprawdę nic a nic nie kojarzysz? Żadnych przebłysków wspomnień? Wybuch sobie jakoś przypomniałeś - rzekła powoli i głośno.

Massacre

Popatrzył krzywo.
-Nawet nie wiem jak... Po prostu samo przyszło... Widziałem to w myślach.- wydukał.
Wszystko przychodziło mu do głowy w różnym tempie. Dlaczego więc ukazał mu się tenże wybuch? Czy to miała być jakaś podpowiedź co do jego życia i osobowości? Możliwe.

April

- Chociaż spróbuj. Co było po? Przed? - zasypała go gradem pytań. Jeżeli odkryją metodę działania, potem będzie łatwiej. Nagle zaciekawiła ją pewna kwestia. Jak daleko w głąb sięgnęła amnezja?
- Pamiętasz swoje dzieciństwo? - rzuciła ni stąd ni zowąd. Gdyby okazało się, że z głowy wyleciały mu tylko wspomnienia z krainy, byłoby to... Zagadkowe. Dlaczego akurat te? Wadera przyglądała mu się przenikliwym wzrokiem, jakby próbując samym spojrzeniem zrozumieć tą sytuację.

Massacre

Massacre jakby uderzony głazem, głośno warknął.
-Znów to samo!- wykrzyknął.
-Idź tam... znajdź go!- zaczął wypowiadać te słowa ze zgrozą.
Massacre zamilkł. Stanął na swoich kończynach i wpatrywał się w kierunku krzaków. Nagle szybkim tempem począł biec przed siebie, zostawiając April i jej pytania.
Nie pomyślał, że i ona za nim może się udać. W końcu interesowało ją co tak na prawdę się dzieje...

z.t

April

- Czekaj! Wracaj! - krzyknęła gdy ten wybiegł z zakątka. Myśli, że może tak sobie latać po całej krainie? Za chwilę znów wpakuje się w jakieś kłopoty. Wadera podbiegła do wyjścia. Zatrzymała się nagle i zawróciła. Sięgnęła łapą w krzaki i wyciągnęła książkę. Chyba nie myśleliście, że ją tu tak zostawi? Jeszcze się może przydać. Po otrzepaniu jej ze śniegu popędziła w stronę wyjścia, jednocześnie nawołując Massacre.

z.t.

Massacre

Przyszedł w to miejsce, które o dziwo jeszcze kojarzył...
Na plecach niósł ciało białej jak śnieg-wadery...
Ułożył je delikatnie na ziemi.
-Przepraszam Ciebie... Kochanie...Teraz już wiem, że za późno na to by prosić o wybaczenie, ale mimo to... Wybacz mi mój czyn!- krzyknął i donośnie wyjąc.
Dziwne, ale jego osobowość się zespoiła z dwóch w jedno... Nie czuł już złości, ani nienawiści... Stało się to po fakcie, gdy zabił kogoś na kim mu zależało.
Położył się koło ciała wilczycy i oparł się o nią tak jak dawniej... Wszystko wróciło... Wspomnienia, odczucia... Chciał teraz usnąć, ale nie mógł... Po tym wszystkim miał po prostu spać?!
Myślał długo i dogłębnie. Ona zrobiła to dla niego. Oddała własne życie dla miłości, a to czyn którego nigdy nie zapomni. Oparty o jej ciało, leżał tak w bezruchu, a z jego oczu spłynęły pojedyncze łzy pokory i smutku.
Czy żałował tego co zrobiła jego zła strona? Na pewno...
Wiedział także, że odebrał życie jego potomstwu. To będzie mu siedzieć na psychice do końca życia, lecz... W końcu coś się w nim przestawiło... Nie słyszał nawet głosu swej złej strony; ucichła, odeszła raz na zawsze za wysoką cenę.

Lia

Lia była już duchem patrzyła na to co robi jej ukochany...nie żywiła do niego urazy,wiedziała że słusznie oddała życie za dobrą duszę swojego ukochanego
Stanęła przed nim i pokazała mu się,po chwili rzekła.
-Nie żywię do ciebie urazy...przebaczam ci wszystko bo nadal cie kocham-uśmiechnęła się

Massacre

Massacre usłyszał znajomy głos...
-L...Lia?- nie mogąc się wysłowić.
Odwrócił łeb do tyłu i jego oczom ukazała się przeźroczysta wadera.
-To na prawdę Ty?- spytał...
Nie mógł uwierzyć, że jej duch stał zaraz przy nim.
Nie wiedział do końca co ma powiedzieć, od czego zacząć. Było mu wstyd za siebie i za swoje czyny.

Lia

-Tak...to ja kochanie,to zabrzmi głupio ale nie mogę bez ciebie żyć nawet jak już nie żyję-Zaśmiała się po swej wypowiedzi.

Massacre

Massacre nie mógł odwzajemnić śmiechu wadery... Może ona się z tego śmiała, ale on nawet nie miał odwagi podnieść wzroku na jej postać.
Czuł się okropnie. W pysku jeszcze czuł krew swojej partnerki...
-Nie mogę tu dłużej być...- odrzekł.
-Chyba będzie lepiej, jeśli odejdę do Naggaroth, tam gdzie moje miejsce.- dodał po chwili.

Lia

-Proszę nie od choć,jeśli ty tam pójdziesz to ja za tobą...oddałam swoje życie za nas chcę być teraz z tobą-powiedziała

Seele

Seele niczym burza wleciała do owego miejsca.
Więc tak.. Nowa dusza przybyła?-powiedziała do Lii z uśmiechem.
Przepraszam, że wam kochani przeszkadzam, ale muszę się opiekować duchami. Dlatego też sprawdzam ile nowych dusz jest w krainie.-dodała i uśmiechnęła się szerzej. Uhuhu, Seele wyczuwała tutaj jakiś.. Hmm, no coś dziwnego. Czyżby coś się stało, może Lia nie umarła tak od siebie. Cóż..