Morze

Sasori

Zamyślił się chwilę.. Złość prawie całkiem już opadła, tkwiła może jeszcze gdzieś głęboko w środku.
-Nie Twoja sprawa młody.. Ale ona nic mi nie zrobiła.. - mlasnął szczęką i potrząsnął łbem, zsuwając nieco pelerynę, która w tym momencie odsłoniła pękniętą czaszkę nad czołem. Zniżył pysk ku dzieciakowi.
-Zły z natury.. - znów wyszczerzył szczękę, a wyraz miał opętany i dziwny..

Salem

- Nikt nie jest zły bo taką ma naturę - odparł szczeniak. On nie wierzył w zło wrodzone. - Pewnie pan jest smutny albo coś - odparł. Uśmiechnał się lekko i patrzył uważnie na postać w kapturze. Jednak widok trochę go przeraził więc cofnął się krok.

Sasori

-Smutny to możesz być Ty.. Jak nie będziesz miał czym chodzić.. - warknął przez kły, znużony szczeniackimi pytaniami.
-Przyjdź do mnie jak dorośniesz.. młody.. - syknął ciszej, jakby rzeczywiście coś miał mu obiecać. Nienaturalnie długi ogon zawinął się wokół demona. Tym czasem ogary praktycznie otoczyły zgromadzone wilki. Nie zawsze słuchały swojego pana, za co rzecz pewna zostawały ukarane.. Jednak Sasoriemu nie w głowie było teraz pilnowanie cienistych sług.

Salem

- Przyjść, czemu? - zapytał nie znużony szczeniak, wszystko traktując na poważnie.
Poruszył puchtą kitką czując się już pewnie i z zapartym tchem patrzył na swojego rozmówcę.
Ten ''ktoś'' był przerażający ale i intrygujący więc Salem uważnie przyglądał się tajemniczej postaci.

Sasori

-Zobaczysz.. - szepnął młodemu do ucha, jakby kusił go piekielnie do czegoś potwornego.
-Przyjdź.. Jeśli będziesz to pamiętał.. - syknął jeszcze i nie spodziewanie szarpnął malca za ucho. Ugryzł go przy tym pozostawiając dwie czarne dziury, niczym jadowitych wąż po swych kłach. Praktycznie przegryzł ucho szczeniaka na wylot. Zachichotał dziwacznie i odsunął łeb od Salema. Był dużo większy niż on, a i większości wilków.

Salem

Maluch cofnął się zdziwiony. - To bolało - pisnął. - Po co pan mnie ugryzł? - zapytał a w jego oczach widać było zaciekawienie. - Mogę pamiętać - dodał. - Kim pan jest? - zapytał po chwili. Na wszelki wypadek odsunął się trochę. Jednak nadal się nie bał.

Sasori

Ugryzienie rzeczywiście nie było zbyt bolesne, jednak po chwili maluch mógł poczuć jak od ucha po jego policzku cieknie jakaś ciecz.. Nie była to jednak krew czerwona, a zupełnie czarna i nie zupełnie krew.. Przekręcił łeb nienaturalnie i wysunął, po czym wsunął z powrotem do paszczy jaszczurczy jęzor.
-Być może dla zabawy. - syknął.
-A na kogo Ci wyglądam? - mruknął gardłowo.

Salem

Salem otarł ''coś'' płynące po jego policzku łapą. Spojrzał na to co uważał za kre i oniemiał. - Co to jest? - zapytał. Zastanowił się nad pytaniem zadanym przez wilka. Przysiał na ziemi i rozejrzął się wokoło. - Pan wygląda na ... na Demona - jęknął.

Sasori

-Czyżby.. - zaśmiał się nieco zdegustowany. Zbliżył się ku Salemowi i oblizał ranę, którą wcześniej mu zadał. Co się okazało, nie zostało po niej ani najmniejszego śladu. Jednak ucho z pewnością mocno swędziało szczeniaka. I tak już zostanie.
-Sasori.. Tego szukaj. - szepnął mu w ucho i wstał rozciągając się. Ogary zleciały się nagle do demona i schowały się za nim, chichocząc jednak nadal. Machnął kilka razy ogonem, niczym liną, którą zamiar ma na coś zarzucić i ziewnął przeciągle.

Salem

Salem wbił pełen podekscytowania wzrok w wilka. Podrapał się w ucho, które niemiłosiernie swędziało. - Auu - jęknął. Obejrzał się do tyłu i popatrzył na swoją siostrę. Znów spojrzał na wilka. - Pan jest inny, prawda? - zapytał znając odpowiedź. - Ale nie wiem czemu ...

Sasori

-Inny.. Nie wszystko musisz wiedzieć od razu i uwierz mi mały.. Czasem lepiej nie wiedzieć. - uśmiechnął się łagodniej, jak na demona nie przystało i przeciągnął się jeszcze raz. Spojrzał gdzieś na horyzont.
-Czas się zbierać.. - syknął, bardziej do siebie. Ogary nagle zbiegły się w grupę i gwałtownie skierowały w jedną ze ścieżek prowadzących do lasu. Sasori ostatni raz zniżył pysk ku dzieciakowi.
-Do zobaczenia. Jeśli zacznie Ci dokuczać, to znaczy, że na pewno się spotkamy. - mówiąc to skierował wzrok na ucho Salema, po czym całkiem rozpłynął się, jakby prysnął, a na jego miejscu przez chwilę została tylko czarna, gęsta chmura.

Heike

Heike ocknęła się.
- Kto to był? - Zapytała, po czym po chwili dodała ze wściekłością. - Nikt Ci nie mówił, że z obcymi się nie gada?!
Wadera była potwornie zła, gdyż jej brat był o wiele młodszy od niej.

Salem

Szczeniak spojrzał za odchodzącym Sasorim a potem spojrzał na siostrę. Zwiesił smętnie łeb. - Przepraszam - wyjąkał. Przełknął ślinę i patrzył na ziemię. Potem podniósł wzrok na siostrę. - Zpomniałem o tym - dodał jakby to miało mu pomóc.

Heike

A Heike wreszcie coś poczuła, gdy tylko zobaczyła wyraz twarzy brata...to po prostu...zasmuciła się. Leniwym, lecz żwawym krokiem podeszła do Salema i lekko go przytuliła, jakby miało mu to pomóc. Wadera nadal była wściekła na brata, ale to była akurat ta wyjątkowa chwila.

Salem

Salem podniósł zapłakane oczy na siostrę. Poczuł ciepło bijące od wadery. Zamknął oczy i w myślach analizował to co się właśnie stało. Potem poczuł że swędzi go ucho. Milczał i nie poruszał się. Potem przypomniał sobie dziwnego wilka który był tu jeszcze przed chwilą. Był ciekaw co stanie się gdy trochę podrośnie.

Heike

Heike przestała przytulać brata, jej wyraz twarzy znów wrócił do tego wściekłego.
- Znikam, idziesz ze mną? - Rzekła spoglądając swoimi wściekło złotymi ślepiami na Salema. Musiała iść, gdyż ta wadera jest w ciągłym ruchu.

Salem

Salem kiwnął łbem i przyjrzał się waderze. Jego siostra była bardzo zmienna.
- Czemu odeszłaś z domu? - zapytał. Uważnie zlustrował wilczyce wzrokiem. Jego ślepia zabłysły i był bardzo ciekaw odpowiedzi. Bał się tylko że zesłości Heike. Mimo to musiał wiedzieć. Szczenięca ciekawość.

Heike

- Nie odeszłam, tylko mnie...wyrzucono! - Rzekła, a przy słowie "wyrzucono" wrzasnęła prosto w twarz Salema. Po chwili błyskawicznie odwróciła się i niczym strzała wybiegła.

z.t

Salem

Salem cofnął się gdy wadera krzyknęła. - Poczekaj - wrzasnął. Ruszył za waderą jednak łapy odmówiły mu posłuszeństwa. Poszedł więc powoli śladami wilczycy licząc że ją znajdzie. Nie dziwił jej się. Zresztą miała pretekst by nie ciągnąć za sobą brata. Ziewnął i poszedł w swoją stronę, choć sam nie wiedział gdzie.

Evelin · Wysłany: Pią 20:49, 02 Mar 2012 Temat postu:

Nad Morze przydreptała wesoło Eva. Młoda przycupnęła na brzegu i wpatrywała się z niezmierną ciekawością na swoją łapę. Była ona normalna, czyli taka jaka u każdego szczenięcia w jej wieku. Teraz zaczęła wpatrywać się w swój ogon i on też był normalny, po chwili wgapiła się w horyzont, z którego nie wyłaniało się nic, a nic.