Stara Latarnia

Miyo

- Tak, to może być niebezpieczne - mruknęła i spojrzała najpierw na Helmi potem na Vedette - Lepiej przeprowadzić najpierw test. Do tego będzie potrzebny kijek - dodała po chwili i zaczęła się rozglądać za jakimś patykiem.

Vedette

Ved się naburmuszyła, skoczyła na zewnątrz po małą gałąź i po chwili wróciła z nim w pysku. Podeszła bliżej i położyła kijek na ziemi. Ostrożnie podsunęła go tak, że dotknął brzegiem kamieni. Rozświeciły się jeszcze bardziej i spaliły brzeg drewna, potem delikatne płomyki obdarły go z kory i koniec. Ved patrzyła się z otwartym pyskiem.

Helmi

Jej pyszczek samoistnie się otworzył. Przez chwilę gapiła się na kamienie w milczeniu. Po chwili zapytała, nie odrywając od nich wzroku. - Myślicie, że to przez... ludzi?

Miyo

- Nie wiem, ale raczej tak - mruknęła patrząc z niedowierzaniem na kamyki. Otrzepała głową i spojrzała na Vad i na Helmi - I co teraz z nimi zrobimy? - spytała, gdyż sama nie wiedziała.

Vedette

Ved, gdy się otrząsnęła z wrażenia od razu powiedziała z nutką podniecenia:
- Ja bym je wzięła. I każda z nas by sobie wzięła po jednym bo się należy. Na szyi wyglądałby pięknie. - zapomniała, że mogą być niebezpieczne. - Prawda, że są piękne? - wpatrywała się w nie, objęta ich magicznym urokiem.
Złapała jedno i poczuła cieplutkie pulsowanie na łapie. Uśmiechnęła się do wilczyc i skierowała do domu. Już myślała o założeniu kamyka na szyję...

Helmi

- Vedette, zwariowałaś?!? One mogą być niebezpieczne! - zawołała za wilczycą, zrywając się z miejsca. Chciała za nią pobiec, ale bała się przedziwnych kamieni. Przeniosła wzrok na Miyo.

Miyo

- Nie - krzyknęła za Ved. Przeanalizowała każdy szczegół - Może ją omamiły? - mruknęła cicho i spojrzała na Helmi. Nie miała pojęcia co z tym zrobić - Hmm - mruknęła i zaczęła rozmyślać.

Helmi

Przekrzywiła lekko łebek, wciąż przyglądając się Miyo. Próbowała zrozumieć jej słowa. - Oma... co? - zapytała. Nie miała pojęcia co oznacza to słowo.

Miyo

- Omamiły, czyli tak jakby była nimi zauroczona, tak, że nic innego się nie liczyło - mruknęła i spojrzała najpierw na Helmi potem na kamyki - Hmm, chciałabyś mieć ten kamyk - spytała małej. Wpadł jej do głowy pewien pomysł.

Helmi

- Sama nie wiem - odrzekła, przenosząc wzrok z wilczycy na dwa toksycznie zielone kamienie. - Są śliczne, ale... sama widziałaś, co zrobiły z tym drewnem.

Miyo

- hmm - mruknęła i podrapała się łapą w głowę. Wyjęła z plecaczka, który nosi gdzieś tam ze sobą, kawałek przeźroczystej fili. Owinęła jeden kamyk i wzięła go do łapy - Teraz chyba nie powinno się nic stać - powiedziała spoglądając na zawinięte kamyki. Folia była taka, że w ogóle nie było jej widać.

Helmi

- Nie wiem jak ty, ale ja tego nie wezmę - powiedziała, marszcząc lekko nosek. - Ta folia się może odwinąć. Poza tym, te kamienie i tak są jakieś dziwne. Mogą należeć do ludzi. Jeśli ściągną na nas jakieś nieszczęście?

Miyo

- Masz rację - mruknęła. Odłożyła kamień na miejsce i odsunęła sie kilka kroków na bok - Większość co ludzkie to złe - stwierdziła i spojrzała na Helmi.

Helmi

Jeszcze raz obdarzyła kamyki powłóczystym spojrzeniem, po czym skierowała wzrok na Miyo. Z zaciekawieniem w głosie zapytała. - Tyle słyszałam o tych stworzeniach... Jak w ogóle wyglądają ci ludzie? Widziałaś ich?

Miyo

- Widziałam - mruknęła - I to sporo razy. To są takie postacie podobne do małp, ale są łyse i noszą jakieś materiały na sobie. Chodzą na dwóch łapach. Niektórzy mówią, że niektórzy są dobrzy, ale uważam że wyszyscy ci ludzie są źli - stwierdziła i usiadła koło Helmi.

Helmi

- Fuj, one muszą być obrzydliwe! - powiedziała, po czym znów spojrzała krótko na kamyki. - Może lepiej wyjdźmy z tej latarni? Jakoś niepewnie się tu czuję...

Miyo

- Mhym - mruknęła przytakująco i rzuciła ostatnie spojrzenie na kamyki. Machnęła ogonem i wstała, zaczęła zbiegać ze schodów, aż wreszcie znalazła się na dole. Usiadła na piachu czekając na Helmi.

Helmi

Wstała i ruszyła biegiem za Miyo, kilka razy potykając się na za dużych dla jej krótkich łapek schodach. Gdy wybiegła na plażę, odetchnęła głęboko świeżym powietrzem. W ciasnym pomieszczeniu na szczycie latarni roiło się od kurzu.

Miyo

Uśmiechnęła się ciepło - Tak więc, gdy spotkasz ludzi to najlepiej nie zbliżaj się do nich - powiedziała i spojrzała na morze, w którym odbijało się światło księżyca.

Dante · Gość

Przybył na plażę żwawym krokiem, brodząc w suchym piasku drobnymi, szczenięcymi łapkami. Zatrzymał się niedaleko morza i spojrzał na wodę. No tak... to nie była ta plaża, na którą przyprowadził go niegdyś ojciec. Dante westchnął ciężko, rozglądając się po plaży. Tak długo nie był w tej krainie...
Nagle jego uwagę przykuła wysoka budowla o strzelistym kształcie. - "Może tu na razie się zatrzymam?" - pomyślał i ruszył ku latarni.