Złociste Morze

Karuki

Wadera popatrzyła swoimi zielonymi oczkami na maskę Axel'a i powiedziała:
- Sorry, że jestem taka ciekawska, ale... skąd masz tą maskę? Wypadek czy... nosisz ją od urodzenia lub dla ozdoby? Ja chciałabym nosić maskę, ale nie wiem gdzie taką znaleźć... -
Uśmiechnęła się do niego całym swoim rzędem ostrych, białych zębów i czekała na odpowiedź.

Charllie

Maska, maska. I wspomnienia wracają. Co pod nią krył? Nikomu nie zdradził i zapewne tego nie zrobi.
- A tak się składa, że maskę dostałem od ludzi. - Powiedział z dziwnym uśmiechem. Ilekroć opowiada innym swoją historię, zawsze przypominają mu się przede wszystkim ludzie. Gdyby nie oni... Cóż, pewnie by zdechł, ale z drugiej strony to przez nich jest taki potrzepany.
- Używałem jej podczas walk i tak jakoś mi się przyjęło. Więc, od urodzenia raczej nie. Poza tym, wzięła się ona od tego, że mój ulubiony zespół nosi maski. - Dodał, prostując się lekko. Tak, za długo przebywał w niewoli u ludzi. Zakochał się w ludzkim zespole. Niedorzeczność!
- Mam jeszcze kilka u siebie w barze. Jak chcesz, będę mógł ci jakąś odsprzedać. - Mruknął. Za darmo nic nie ma, poza tym Charllie ma sentyment do każdej maski, tak łatwo ich się nie pozbędzie. Dodatkowo to był jego oryginalny styl, ale cóż, jeżeli ktoś tak chce to w sumie nawet dobrze.

Karuki

Nagle na twarzy wadery pojawił się grymas. Przypomniała sobie tamtą noc. I człowieka, który chciał ją zabić. Wtedy właśnie straciła matkę. Sama dostała strzał. Wilczyca odruchowo dotknęła ucha. Rana już się zagoiła. I dobrze. Samica nie chciała w ogóle rozmawiać o tamtym dniu. Więc przybrała "kamienną twarz".
- Nie dzięki... Może później skorzystam. A co cię tu sprowadza? -odpowiedziała Axel'owi.

Charllie

Charlls w sumie też przez ludzi stracił rodzinę. Gdyby nie wzniecili pożaru, wilk zapewne dalej spokojnie żyłby sobie ze swoim rodzeństwem. Ale cóż, oni zdążyli uciec, Charllie nie i tak się to wszystko potoczyło... Znaleźli go później jakieś małolaty, poprzewracały mu w głowie. Później zaczęło się, musiał brać udział w walkach... Ale cóż, w końcu ten koszmar się skończył, zabił człowieka, prawie sam został zabity. Żył sobie spokojnie i rozpoczął kolejny nieudany rozdział życia, eh...
- Przypadek. Chodzę tam, gdzie łapy mnie poniosą. - Stwierdził, uśmiechając się nikle.
- A ciebie? - Zapytał, po dłuższej chwili rozmyślania. Wilk wyprostował się, z dziwnym trzaśnięciem kości. Łeh, dawno nic nie robił. Spał, leżał, coś zjadł i tak w kółko. A teraz pasowałoby się trochę ogarnąć, porozciągać.

Karuki

Wadera pokiwała głową i odpowiedziała:
- Zwiedzam... Głównie to szukam nowych znajomości i przygód. Wiem... brzmi to dziecinnie, ale to czysta prawda. -
Karuki pomyślała teraz o jednej rzeczy. Znakiem rozpoznawczym Axel'a jest maska. A jej znak rozpoznawczy, to? I tu jesteśmy w kropce. Karuki w ogóle nie odróżniała się od innych wilków. Ktoś to w końcu musi zmienić!

Charllie

- Rozumiem. - Mruknął po chwili. On i jego długi oraz bardzo zgrabne wypowiedzi. Normalnie Charllie, jesteś taki szalony!
- W sumie, gdy przybyłem do krainy też miałem taki zamiar, ale odpuściłem. Postanowiłem robić wszystko na własną łapę. - Dodał, tym razem uśmiechając się dosyć widocznie oraz szeroko. Tak, pierwsze spotkanie z wilkami w tej krainie nie należało do przyjemnych. Jakaś lalunia bez powodu rzuciła w niego kamieniem. On wtedy tylko leżał, a ta nie miała prawa przywalić mu kamieniem w brzuch. No... Ale trudno, było minęło, najlepiej będzie, jeżeli nikt już o tym incydencie nie będzie wspominał. O!

Karuki

/Sorki za Xerri, nu ^^/
Wilczyca otuliła się ogonem, bo było jej już trochę zimno. Spojrzała na roztapiający się śnieg i powiedziała:
- Wiesz może... jaki mogę mieć znak szczególny? Tatuaż albo wygrawerowany napis na futrze? Coś co by mnie odróżniało do reszty... Ty masz tą wspaniałą maskę. A ja... Co ja mogę mieć? -
Karuki wbiła wzrok w ziemię i rozmyślała.

Charllie

//Hah, spoko, spoko. xd//

Wygrawerowany na futrze napis... Też taki posiadał, no raczej wygolony, ale prawie na jedno wychodzi.
- Hmm... No nie wiem. Każdy ma swój, taki co opisuje go najbardziej. Ja mam maskę, a ty możesz mieć co chcesz! Możesz nosić zawsze kaptur albo jakieś gogle. Coś co zgrywa się z twoim charakterem... Widziałem takich, co nosili sam obroże w kolce i bransoletki. Coś takie jak emo. - Powiedział po chwili zamyślenia. On nie miał pojęcia co wilczyca mogłaby mieć charakterystycznego dla siebie, coś po czym od razu ją będą kojarzyć.
- Są inni co malują sobie różne wzory na futrze, taki, co już się nie da zmyć. Uhm, strasznie dużo jest opcji. - Dodał, drapiąc się łapą po łbie. No niestety, ale on w te klocki w ogól dobry nie był.

Karuki

Karuki spojrzała na samca i odpowiedziała:
- A może zrobię sobie tatuaż? Umiesz może robić tatuaże? -nie chciała żeby wyszło to, że wilczyca go wykorzystuje tylko chciała lepiej poznać Axel'ka. Myślała coś na kształt tatuażu serca albo jakiegoś demona. Ale czemu wcześniej go sobie nie zrobiła? Nie miała takiej możliwości... A szkoda!

Charllie

- J-ja? No niestety, ale wątpię. Nigdy nie robiłem tatuaży, więc... - Powiedział lekko zmieszany. No on i robienie tatuaży, hahahah, dobry żart. Może kiedyś spróbuje, ale nie chciałby właśnie zaczynać na Karuki. Gdyby zepsuł robotę, to zostaje "to" do końca życia. Ehhh...
- Nawet nie wiem kto mógłby takowy tatuaż zrobić. Jestem krótko w tej krainie, jeszcze się zadomawiam. - Dodał po dłuższej chwili rozmyślania i myślenia. No w sumie to był tu może parę miesięcy, a to zdecydowanie za krótko by ogarniać wszystko. Na razie to on nawet dwa razy w to samo miejsce nie może trafić, a co dopiero wiedzieć, gdzie jakieś tatuaże robią. Huhm, dziwne to to raczej nie jest. Zwyczajny nowy wilczek.

Karuki

Samica spojrzała na czarną sakiewkę przyczepioną do prawej, przedniej łapy samca i zapytała:
- Co tam jest w środku? Jeśli coś co daje kopa, to mogę spróbować? -
Racja... Nie miała co ze sobą zrobić. Chłopaka brak, przyjaciół jeszcze nie poznała, a jej matka pewnie nadal jest w tamtym lesie lub już nie żyje. Życie Karuki było okropne...

Charllie

Zerknął na sakiewkę i uniósł lekko łapę. Dopalacz to mało powiedziane, ot co.
- Koka. - Odpowiedział bez pośpiechu, przyglądając się czarnej sakwie. Hm, gdy da jej spróbować, na pewno się uzależni, więc lepiej spyta.
- Daje kopa... Mało powiedziane. Jeżeli chcesz, to mogę ci trochę dać, ale uprzedzam, że jest to mocno uzależniające. - Dodał po krótkiej chwili namysłu. Najpierw woli uzyskać odpowiedź i w ogóle, a później dopiero się okaże czy warto odwiązywać sakiewkę, czy też nie warto. Tak, to bardzo duży wysiłek, a gdy musiałby to zrobić na marne, to chyba by umarł z wysiłku. Głupie, ale niestety poniekąd prawdziwe.
Basior popatrzył w ziemię. Niestety, towar mu się kończył i znów będzie musiał iść gdzieś za krainę, żeby zdobyć nową. Przykre.

Karuki

Spojrzała w dół i odpowiedziała:
- Widzę, że twój woreczek jest taki jakby... mały... To może, lepiej nie będę ci zabierała ostatnich zapasów, co? Co ty na to? -
Łapą zaczęła trącić bliski kamyk i podniosła go do góry. Rzuciła go z całej sił w morze. Z wielkim pluskiem wpadł do wody. Wadera uśmiechnęła się wesoło i posłała uśmiech samcowi.
- Fajny jesteś... -powiedziała po chwili.

Charllie

- No coś ty... U siebie mam tego całe kartony, ale przecież nie będę tego wszystkiego nosił. Wystarczy trochę, a najwyżej się wrócę. Więc, decyzja należy tylko i wyłącznie do ciebie. - Powiedział, patrząc gdzieś przed siebie. Czemu on był taki nader miły? To nie było podobne do Charllie'go, na prawdę. Ta kraina zaczyna go zmieniać, a jemu to się w cale nie podoba! On nie chce być ciapą, która pozwoli sobie wkopać przez nawet szczeniaka. Tak nie może być, trzeba będzie iść na jakąś walkę czy coś... Cokolwiek, coby nasz Charlls przypomniał sobie, jak to jest być złym, pozbawionym uczuć.
Wciągnął powietrze z głośnym świstem i popatrzył w niebo. Kiedy nadejdzie już ta wiosna? Zima może się przejeść, na prawdę... To już nawet śmieszne nie jest! Ehh.

Karuki

Wadera pokiwała cicho głową i powiedziała z uśmiechem:
- W takim razie, to... daj mi trochę. Będzie weselej! -
Spojrzała na czarną sakiewkę i zwróciła uwagę na otoczenie i pomyślała o tym, że lepiej by było gdyby było już cieplej i radośniej. Pokiwała głową, że ostatecznie się zgadza na to aby Axel dał jej trochę do wciągnięcia.

Bentley

//Wybaczcie mi ta kilkudniową nieobecność. c: //

Nie, Bentley wcale się nie zawiesiła, nie. Nie zamyśliła się też, co to to nie! Była całkowicie przytomna prze ostatnich kilka minut, jednakże nic się nie odzywała. Nie odczuwała takiej potrzeby. Chociaż, ona rzadko odczuwa tą potrzebę. Woli mówić mało, aniżeli dużo, a nieskładnie.
Zerknęła ciekawie na sakiewkę wilka. Z początku chciała się odezwać i poprosić o tajemniczy proszek. Szybko jednak porzuciła to pragnienie, gdy tylko usłyszała, że jest to mocno uzależniające. Jeszcze tego by jej brakowało. Uzależnienia.

Charllie

//Spoko x'3//

Charllie odwiązał sakiewkę od łapy i otworzył ją. Następnie wziął łapę wilczyc, tak bokiem, ciężko mi to określić... Mniejsza. Nasypał jej mały maseczek na łapę i cofnął się.
- Teraz tylko weź przyłóż nos do tego i mocno wciągnij. - Powiedział, uśmiechając się podejrzliwie. On w ogóle jakiś nieogarnięty ostatnio... Poprawka, przez całe życie był. Ehm.
- Też chcesz trochę? - Spytał, przyglądając się Bentley, lekko mrużąc przy tym ślepia. Coś mu się ostatnio ze wzrokiem działo. Może to dlatego, że już bardzo, ale to bardzo długo nie miał takiej porządnej załamki? Przecież kiedyś to on tylko o samobójstwie myślał, ale nie... Zaczęło mu powoli przechodzić. Co ta kraina z nim zrobiła? To jest straszne!

Karuki

Wadera zrobiła tak jak kazał jej Axel. Wciągnęła proszek nosem i poczuła przyjemne uczucie. W sercu. Była... szczęśliwa. Poczuła się lekka jak piórko.
- A może... pójdziemy na polowanie? Razem. -powiedziała do basiora przekornie mrużąc ślepia. Przekrzywiła łebek i oklapło jej jedno ucho.
/brak weny.../

Charllie

- Jestem za... Dawno nic nie jadłem. - Powiedział, przytakując głową. No, zjadły coś i przy okazji zarobił jakąś kaskę. Ale z drugiej strony był straszliwym leniem i mu się nie chciało... Jednak chyba lepiej ruszyć swój zdrętwiały zadek na jakieś polowanie i zjeść chociaż zajączka, niżeli siedzieć bezczynnie i umierać z głodu. Oj Charllie, Charllie... Ty i te twoje dylematy, na pokrój dwudziestego pierwszego wieku! Geniuszu jeden.
- Ahm. Tylko gdzie? Ja się tutaj na niczym prawie nie znam, więc ciężko mi stwierdzić. - Mruknął pod nosem, przywiązując swoją sakiewkę z powrotem do łapy, tam, gdzie było jej miejsce.

//Brak weny..//

Karuki

/Zrobisz zgłoszenie?/
Samica pokiwała wesoło głową i odpowiedziała:
- Moglibyśmy zapolować do lasu. Tam akurat jest teraz bardzo dużo zajęcy, jeleni, łani i dzików. Jest co wybierać! A dla takiego samca jak ty to pewnie najlepszy będzie jeleń, prawda? Ja najbardziej jednak lubię dziki i łanie. Ale niczym innym nie gardzę... -
Spojrzała na swoje pazury i przypomniała sobie, że ona bardzo dawno temu polowała! Czy sobie jeszcze coś przypomni! Zapewne tak... Podpowie jej instynkt.