Sklep i restauracja"Złoty Smok"

Silentia

Sil wciąż przeglądała kartkę menu. Pierwszy raz była w takim miejscu i trudność sprawiał jej wybór jednego dania, bo więcej nie mogłaby zjeść. Jednak będąc ciekawską samiczką chciała zobaczyć któż to nowy przybył do restauracji.
- Cześć, tato! - przywitała Beherita, uśmiechając się wesoło. Z niecierpliwością czekała na ruch ojca, po jego słowach. Spojrzała na kotka, a jej oczy zaświeciły wesoło. Wyciągnęła obie łapki w stronę stworzonka i bardzo delikatnie pogłaskała je po brzuszku jakby było bożkiem, albo stworzone z porcelany.
- Dziękuję, dziękuję! Jaki słodki! - wylała z siebie wrodzoną dziecięcą radość, rzucając się ojcu na szyję. Słowa matki ucieszyły ją w pierwszej chwili, lecz zaraz dopłynęły do jej móżdżka informacje, że ona jedyna nie przygotowała dla rodziców prezentów świątecznych. Zasmuciła się, siadając na swoje miejsce i zaczęła gorączkowo wymyślać jak sprawić im radość.

Elena

Lena patrzyła z szerokim uśmiechem na rodzinę obdarowującą się prezentami. Dobrze, że są takie chwile. Lubiła patrzeć na szczęście innych, to dawało jej wiele radości i dzięki takim widokom w jej sercu gościło ciepło. Odwróciła więc wzrok aby dać chwilę intymności swym gościom i wziąwszy w łapę pełną konewkę i poczęła podlewać kwiaty lotosu, storczyki i inne rośliny zdobiące restaurację i sklep.

Dermanotta

Sami wymyślcie, co macie w paczkach od Notty. x3

Demi uśmiechnęła się jeszcze raz i pogłaskała córkę po głowie.
-To co zamawiacie?-spytała wesoło, spoglądając sama do karty.-Złóżmy zamówienie wszyscy razem, ja dzisiaj stawiam.

Silentia

Sil uznała, że może rodzice obdarowali siebie nawzajem prezentami i nie będą pamiętać, że ona nie dała im niczego. Szybko smutek przeszedł z jej pyszczka, gdy otwierała prezent od Notty. Spojrzała do paczki i wyciągnęła szalik. Dokładniej fioletowy komin, bo userka miała do kominów jakiś problem.
- Szalik! Ale.. gdzie on ma koniec? - zapytała, przewracając i rozciągając tkaninę. W końcu utworzyła z włóczki koło, które założyła na szyję. Zaśmiała się cicho i przytuliła matkę. - Dziękuję! - szepnęła uradowana, po czym schowała prezent do paczki, nań położyła kiciusia i zajrzała znów do karty. - Ja.. poproszę kurę, ot.

Dermanotta

-Proszę.-powiedziała, uśmiechając się do córki.
-Ja chyba zamówię spagetti... Długo już go nie jadłam, a wielce za nim przepadam. A ty co chcesz Behericie?-spytała, patrząc na wilka.

Elena

Elena zauważywszy, że goście pragną złożyć zamówienie spokojnym i dostojnym krokiem podeszła do stolika.
- Witam serdecznie.Czy chcieliby państwo już złożyć zamówienie? - jej ciepły uśmiech nie schodził z białego pyska. Na prawdę się spełniała w tej pracy.

Nitrita

Przez moment intensywnie nad czymś rozważała. Otrząsnęła się z letargu i zeskoczyła z fotela. Przeciągnęła się leniwie.
- Do widzenia - powiedziała głośno, podchodząc do drzwi.
No tak. Kolejny problem. Pchnęła je. Nic. Czyli należałoby pociągnąć. Zaparła się łapkami i chwyciła za klamkę. Gdy drzwi otworzyły się na małą szparę, przecisnęła się przez nią szybko i popędziła przed siebie.

z/t

Izzy Sparkle

Izabela potrzebowała trochę spokoju. Miała wspaniałą wenę na obraz, ale wszędzie było tak głośno i tłoczno... Postanowiła więc wpaść na Plac Handlowy i znaleźć jakiś cichy zakątek. Czuła suchość w gardle, więc postanowiła wpaść gdzieś na ciepłą, rozgrzewającą herbatę, bądź aromatyczną filiżankę kawy. Ten przybytek zwrócił szczególnie jej uwagę. Weszła więc do środka i usiadła przy małym stoliku w kącie. Nie lubiała tłumów. Wyjęła szkicownik i ołówki. Położyła je na boku stołu. Chętnie poczeka.

Elena

Gdy tylko usłyszała dzwoneczek przy drzwiach i zobaczyła, że wilczyca siada przy stoliku, wzięła z lady menu i podeszła do nieznajomej.
- Witam w Złotym Smoku. Czy mogę pani pomóc? Doradzić coś, polecić? - zapytała podając kartę potraw, albowiem lista trunków wisiała na ścianie obok lady.

Izzy Sparkle

Na powitanie Izabela kiwnęła jedynie łbem. Wzięła kartę od wilczycy, zerkając co jakiś czas na listę napoi na ścianie.
- Narazie prosiłabym jedynie herbatę.- odpowiedziała, odkładając kartę na stół. Wysiliła się jedynie na mały uśmiech na kufie, bowiem uśmiechnąć się szerzej nie potrafiła już od tak dawna. Rozglądnęła się po lokalu. Choć przebywali w nim klienci, byli wyjątkowo spokojni. Takiego miejsca właśnie szukała.

Elena

Wilczyca kiwnęła łbem i weszła za ladę. Na chwilę zanurkowała za nią a kiedy się podniosła w jej łapach spoczywała piękna beżowa filiżanka w chińskie wzory. Zdjęła świszczący czajnik z rozrzażonych kamieni i zalała wrzątkiem płatek herbaty znajdujący się na dnie porcelanowego naczynia. Postawiła filiżankę na talerzyku w takie same wzory i zaniosła do stolika. Po drodze ogonem chwyciła srebrny pojemniczek na cukier w kształcie pięknego łabędzia i wszystko postawiła na stoliku.
- Proszę bardzo. - powiedziała donosząc jeszcze łyżeczkę i zasiadła na wysokim krześle z czarnego drewna, które stało tuż przy ladzie.

Izzy Sparkle

Wilczyca zerknęla kątem oka na waderę przygotowującą jej napój. Gdy była dzieckiem czuła się dziwnie, gdy ona siedziała, a ktoś przygotowywał dla niej posiłek, a ona bezczynnie czekała. Ale skoro w tak młodym wieku zaczęła obracać się w śmietance towarzyskiej i kelnerzy podstawiali jej pod nos wykwintne kąski na bankietach, już nie martwiła się trudem innych. Jednak wróciła do swoich rodzinnych stron i wiedząc, że jej matka jest Alfą jednej z tutejszych watah, musiała pokazać dobre wychowanie.
- Dziękuje.- odpowiedziała krótko Izabela.

Elena

El uśmiechnęła się jedynie i zagłębiła się w wycieranie filiżanek i talerzyków delikatnym, czerwonym ręczniczkiem zdobionym złotymi nićmi. Nici układały się w wizerunek smoka z otwartym pyskiem. Wszystko było jednak na tyle miękkie, by nie było w stanie pozostawić choćby ryski na jakimkolwiek naczyniu.

Izzy Sparkle

Izabela napiła się trochę aromatycznego napoju. Siedziała spokojnie, wpatrując się w ladę, za którą stała wilczyca, prowadząca ten cały biznes. Nie była pewna tylko jednego.
- Przepraszam, czy wie pani, gdzie znajdę Alfę Ognia? Chodzi mi o... Tą samicę Alfę.- zapytała nieświadoma, że od jej ostatniej wizyty, w krainie wiele się zmieniło. Odsunęła od siebie szkicownik, zapełniony rysunkami wadery.

Wybacz za brak weny.

Elena

Wilczyca uśmiechnęła się ciepło i odłożyła naczynia na gładki blat. Wyszła zza lady spokojnym krokiem i podeszła do Izzy.
- Patrzysz właśnie na nią. - powiedziała puszczając doń oko. - W czym mogę ci pomóc? - zapytała siadając naprzeciw Izzy. Uśmiech nie schodził z pyska Eleny i bynajmniej nie była ani trochę urażona pytaniem białej wadery. Musiała długo ie zaglądać w te strony.

Izzy Sparkle

Izzy otworzyła oczy szerzej, a jej pysk musiał się mimowolnie otworzyć.
- Nie jest nią już Wheat?- zapytała. Poczuła ukłucie smutku w sercu. Tyle się chwaliła stanowiskiem swojej matki i praktycznie tylko dzięki niemu zajęła tak wysokie miejsce w śmietance towarzyskiej. A teraz okazuje się, ż jej matka nie jest Alfą?
- Cóż... Ogólnie nie mam żadnej sprawy. Poza tym, jestem Izabela Sparkle.- przedstawiła się, ze względu na jej dobre wychowanie. Czuła się teraz kłamcą. Wmawiałą wszystkim, że jej rodzina jest tak wysoko w hierarchi. Szkoda, że nie zna swojego ojca. Może chociaż on jest Betą.

Elena

- Miło mi. Ja zwę się Elena. - odparła patrząc bystrym spojrzeniem na waderę - Whet straciła swoje stanowisko ze względu na to, że pozwoliła się omotać ognistemu lisowi, boskiemu opiekunowi ognia, który zamknięty przed wiekami chciał zemścić się na naszym pokoleniu. Wheat o mały włos nie doprowadziła do śmierci wielu wilków, jak nie zagłady całej watahy. - wyjaśniła uważnie przyglądając się Iz.

Abbey

Również i Abbey zawitała w te skromne progi.
- Dzień dobry - kiwnęła głową do wilczycy, zdaje się właścicielki i spojrzała, czy Ino idzie za nią.
Przysiadła się od jednego ze stolików i od razu wzięła w swe łapki menu. Chwilę je przeglądała, a następnie odezwała się.
- Poproszę herbatę - uśmiechnęła się. Zaczynała jej się podobać ta cała wesołość.
- A ty, Ino, co zamawiasz? - zwróciła się do... znajomej? Tak, można już tak powiedzieć.
- O, prawie zapomniałabym zapłacić. Proszę. - Abb położyła na stół 5 kości.

Ino

Ino wbiegła do sklepu. Rozejrzała się wokoło. Patrzyła za Abbey. Usiadła koło niej i przejrzała menu. - Poproszę kawę - powiedziała uśmiechając się. Położyła na stole pięć kości. Wciągnęła powietrze przesycone zapachem jedzenia. - Ładnie tu prawda Abbey? - zapytała. Miała ochotę gadać, a żeby sensownie zacząć rozmowę skomentowała wystrój.

Abbey

- Tak, tak. Panuje tu taka ciepła, a za razem rodzinna atmosfera. - powtórnie uśmiechnęła się szczerze. Tak jej już chyba zostanie.
- Co cię sprowadziło do tej Krainy? - spytała się Ino, aby zacząć temat i móc poznać się bliżej.