"Wesoła Śmiertka"

Jeanine

Anawaa westchnęła - Tyle że ty to pamiętałaś, a ja wszystko sobie przypomniałam po tym pomarańczowym czymś! - powiedziała nieco zdołowanym głosem i znowu się uwalił w fotelu jakby nie żyła.

Kaji Meyit

Odłożyła filiżankę na blat stolika, po czym podniosła się i podeszła do młodej wadery. Przycupnęła tuż przy jej fotelu, zbliżając kufę do jej pyszczka.
- Wszystko, co musisz teraz uczynić, to przyzwyczaić się do tego i oswoić się z odzyskanymi wspomnieniami - powiedziała cicho, przymrużając szkarłatne ślepiska. - Przeanalizować je, powtarzać wciąż i wciąż, przypominać tyle razy, ile się tylko da - ciągnęła dalej. - A wtedy... wszystko się ułoży! - wykrzyknęła na koniec, odsuwając się od młodej i niemal strącając stosik ksiąg.

Sasori

Niespodziewanie wpadł na plac handlowy. Nie dziwne było chyba, że jego uwagę przykuł szyld owego sklepu. Natomiast jeszcze przed zrobieniem kroku w stronę drzwi, wyczuł zapach znajomy. Jego wnętrze ogarnęło dziwne uczucie, że w końcu znalazł coś utraconego. Nie przejął się tym póki co. Postanowił zajrzeć do nie mniej dziwnego sklepu, od tego całego niepotrzebnego placu. Kiedy tylko przekroczył próg, dostrzegł Kaji. Zatrzymał się chwilę, jakby był nie lada zaskoczony. Po czym z oswojoną już miną powoli kierował się ku niej.
-Kogo my tu mamy.. - mruknął ciepłym tonem.. Co u niego, było niesamowitą wręcz rzadkością.

Kaji Meyit

Drgnęła, usłyszawszy znajomy głos i poczuwszy jakże znajomą woń. Na kufie jej wykwitł niesamowicie szeroki, radosny jak nigdy uśmiech, zaś w rubinowych ślepiach zabłysły nie iskry, a silny, rozchwiany płomień. Natychmiast doskoczyła do basiora jednym susem i nie zatrzymując się, wpadła na niego z impetem.
- Sasori-no-danna! - wykrzyknęła szczęśliwa, znów mogąc go ujrzeć, ponownie będąc w stanie go dotknąć i mocno przytulić. Co właśnie czyniła, ściskając go tak, jakby nie widzieli się co najmniej kilka wieków.

Sasori

Nie spodziewał się takiej reakcji.. A właściwie to tak, a nawet jej oczekiwał. Jak zwykle chłodny i kompletnie nie uczuciowy demon, chociaż i tak nie zdołał zatuszować swojej radości jaką czerpał ze spojrzenia na Kaji. Była subtelna jak nigdy, każdy jej ruch był taki kuszący. Wtulił pysk w jej gęste furto na drobnym karku i mruknął do ucha czarująco.
-Skłamałbym, gdybym odpowiedział 'miło Cię widzieć'.. Jestem po prostu zachwycony.. - cóż tknęło 'wilka' do takich wyznań? Może osoba owej wadery podziałał na niego z taką siłą.

Kaji Meyit

- Ja również jestem zachwycona naszym spotkaniem - powiedziała wesoło, szczerząc do niego wszystkie swoje jasne kiełki w szerokim uśmiechu.
Nie puściła go, zwisając mu z szyi i chichocząc radośnie. Jej puszysty ogon poruszał się szybko to w jedną, to drugą stronę, dodatkowo ukazując euforię wadery z ujrzenia Demona. I przytulenia go. I liźnięcia go w żuchwę. Tęskniła za nim. Tęskniła jak za nikim ani niczym innym i teraz nie zamierzała go prędko puścić, napawając się jego obecnością.

Sasori

Jego oczy przymknęły się zawzięcie, jednak z taką lekkością i spokojem jak gdyby świeża bryza przemknęła mu przez futro. Delikatny zapach wadery przyciągnął każdy jego zmysł do jej istoty. Wtulił się w nią i nie zamierzał ustąpić. Uścisk był nie zbyt mocny, to też zamachnął się długim ogonem i owinął go kilka razy wokół ich spleciony ciał.
-Gdzie się tak chowałaś przede mną. Myślałem, że to wszystko przepadło.. - mruknął jej do ucha. Nie chciał by ktoś inny słyszał jego czułe słowa. Przecież demon.. On nie był taki..

Kaji Meyit

Odsunęła się od niego odrobinkę, szturchając żartobliwie w bark łapą.
- To Ty gdzieś zniknąłeś, Baka - odparła z uśmiechem, nie przejmując się więcej przeszłością. Bo cóż ona znaczyła, skoro on tu był. Tuż obok, ogrzewając ją swym ciepłem i rozpalając wewnątrz niej szalejący płomień. Tak, teraz najważniejsze było to, że on tu jest.

Sasori

-Być może.. - mruknął nieco schylając łeb, by widniał on na wysokości pyska Kaji.
-Ale nie chcę już znikać.. - szepnął i na pysku pojawił się czarujący, utęskniony uśmieszek - wyrażony kątem szerokiego pyska. Garbił się chcąc być jak najbliżej spojrzenia wadery. Było takie ujmujące, a on już dawno nie doznał tego urodziwego zjawiska, jakim była sama istota Kaji.

Kaji Meyit

Jej uśmiech - o ile to w ogóle możliwe - poszerzył się jeszcze bardziej, a szkarłatne, rubinowe ślepia zabłysły z zadowoleniem i radością.
- To dobrze, że nie chcesz już znikać - powiedziała mrukliwym, przymilnym tonem. - A nawet gdybyś to zrobił, szukałabym Cię dniami i nocami, aż wreszcie bym Cię znalazła - dodała po chwili z łobuzerskim uśmieszkiem zdobiącym kufę.

Jeanine

Anawaa popatrzała na przybyłego wilka, lecz nie zwracała na niego większej uwagi. Nie chciało jej się. Akurat teraz nic jej się nie chciało. Po chwili leżenia na fotelu i gapienia się na pustą filiżankę, na jej łapy weszły dwa szczurki - Pix i Dżem. Anawaa nie miała teraz humoru żeby się z nimi pobawić, więc je tylko pogłaskała i posadziła na czapce.

Sasori

Spojrzał w kąt, wyczuwając młodą wilczycę. Nie chciał zbyt rozmawiać w tak nie ustronnym miejscu, ale nie miał zamiaru zwlekać.
-Szukałabyś? Ahh, ta? - mruknął robiąc nie dowierzającą minę, poprzedzoną jednak ciepłym uśmiechem w stronę Kaji.
-Więc co najbardziej byś chciała, skoro już mnie znalazłaś? A raczej, kiedy to ja znalazłem Ciebie. - mruknął zawadiacko i wypiął jej czarny, niczym węgiel, jęzor.

Kaji Meyit

- Oczywiście, że bym szukała! - odparła oburzonym tonem, w którym jednak pobrzmiewało rozbawienie. - Co chcę robić? - Przymrużyła ślepia, aby zaraz pacnąć go łapą w wywalony jęzor i następnie wskoczyć mu zgrabnym susem na grzbiet. Zaśmiała się głośno, wtulając się w jego kark i gęste futro, nie mając zamiaru zejść, czy nawet puścić.

Scarlett

Scarlett powoli weszła do... Sklepu. Nie chciała nic kupować najbardziej chciała porozmawiać z Kaji.
-Witam, jestem Scarlett. Kaji Meyit chciałabym cię poprosić czy mogłabyś poświęcić trochę czasu i porozmawiać ze mną. Bo widzisz słyszałam, że jesteś magiem a ja też chcę nim zostać. Aha i wypiłabym jeszcze herbatkę-powiedziała i uśmiechneła się lekko.

Kaji Meyit

Ułożyła się wygodniej na grzbiecie Sasori-ego, otoczona jego gęstym, miękkim futrem. Jej rubinowe ślepia zwróciły się na nowo przybyłą, po czym zmrużyły w dziwnym, innym niż zwykle wyrazie.
- Gomen, nie uczę nieznajomych lub nowo poznanych - powiedziała w końcu i mlasnęła językiem. Cóż, jeszcze nigdy nie udzielała lekcji... Było tylko kilka rad danych Koku. Nie było to wiele, było tego raczej niezwykle mało. Prawie nic. Jeszcze dochodziła sprawa z Xytusiem!

Sasori

Zamruczał przeciągle gdy tylko pewne 'coś' przyssało się do jego grzbietu. Szarpnął ciałem tak, że zdrowo potrząsnęło waderą. Nie miał zamiaru zrobić jej tym jednak krzywdy, czy choćby zrzucić ją na glebę. 'Narośl' na grzbiecie wcale mu nie przeszkadzała, a wręcz przeciwnie - uwielbiał gdy tuliła się w jego futro. Z resztą ważyła niczym piórko. Sasori całkiem poddał się owej wilczycy, miała na niego niesamowity wpływ, z pewnością zrobiłby wszystko by sprawić jej przyjemność.
-No, no.. Ale się rozbrykała. - zaśmiał się, mrużąc zadziornie ślepia. Gdy jednak jakaś nowo przybyła otworzyła pysk do Kaji, ten od razu się zniesmaczył. Przecież dopiero się spotkali, od tak długiego czasu, a ktoś i tak musiał im przerwać.

Kaji Meyit

Zachichotała, wyczuwając nastrój Demonicznego, więc wychyliła się nieco zza jego uszu i zawisła tak, aby ich oczy się spotkały.
- Spokojnie, Sasori-no-danna, spokojnie - powiedziała, klepiąc go uspokajająco z rozbrajającym wyszczerzem. - Muszę obsługiwać klientów, ne? W końcu tu pracuję - dopowiedziała jeszcze, machając puchatym ogonem z entuzjazmem.

Scarlett

Scarlett lekko wystraszona spojrzała na to co robią wilki.
-A to ja może przyjde kiedy indziej co? Ale dziękuje-mrukneła i wyszła ze sklepu Kaji Meyit. Spróbuje następnym razem a co! Da radę, da.

Sasori

-Klient, czy nie klient.. Ja jestem ważniejszy. - zrobił naburmuszoną minę, która rzecz jasna nie była zbyt prawdziwa. Dmuchnął w grzywkę nasuwającą się na oczyska Kaji i zatopił się w nich na chwilę. O tak, bez opamiętania. Z drugiej strony wadera faktycznie potrafiła swym dotykiem - nawet klepaniem - oraz tonem uspokoić demona. Ciekawe jednak, czy w poważnych sytuacjach również?

Kaji Meyit

- Oczywiście, że jesteś najważniejszy! - wykrzyknęła, po czym dla udobruchania go cmoknęła go miedzy ślepia.
Po owym czynie wycofała się nieco i na powrót wtuliła się mocno w jego kark, mrucząc z radością wypływającą ze spotkania z Demonicznym. Tęskniła! A co! Każdy ma do tego prawo i ona nie była wyjątkiem. Teraz chciała nacieszyć się jego obecnością, podroczyć się z nim, porozmawiać...