"Wesoła Śmiertka"

Kaji Meyit

- A cóż mam dla ciebie uczynić, mości króliczku? - zapytała, nadal badając z bliska jego wspaniałe, nagie kostki. Pierwszy raz spotkała się z kościejkiem, toteż zaciekawiona musiała bliżej mu się przyjrzeć, ne? Teraz skorzystała ze wspaniałej okazji, badając i analizując połączone swoistą magią kosteczki.

Samuerian

- No, to na mnie chyba już pora. - powiedział Samuel wstając. - Dziękuję za książki. - powiedział w stronę Kaji Meyit z uśmiechem. - Żegnaj, nowy Magu Xytherianie. - o tak, od Xytha biła inna aura, bardziej... magiczna. No, po szkoleniu u Kaji nie wyobrażał sobie, by wilk ten mógł nie zdać. Sammy natomiast zgarnął swoje rzeczy i kłaniając się nisko każdemu z obecnych oddalił kłusem z 'Wesołej Śmiertki'.

zt.

Retes

- Nie... - odpowiedział jednak Evanie. Na razie był sam i nie chciał, by ktokolwiek inny przejął to stanowisko, które tak źle mu się teraz kojarzyło. Matka. Czy na prawdę, musiał trafić na kogoś, kto go zwyczajnie nie chciał? Nie mógł mieć kochającej, troskliwiej i przede wszystkim cierpliwej opiekunki? Jeżeli by nie uciekał, to Viktoria zapewne znalazłaby inny powód do pozbycia się szczeniaka.

Kaji Meyit

- baju baj! - Pomachała na pożegnanie Sammy'emu, szczerząc się od ucha do ucha. Lecz wtem coś przykuło jej uwagę, a mianowicie był to szczeniak Retes. Smutny szczeniak Retes. Zaraz do niego doskoczyła, po raz kolejny opuszczając mięciutki fotel. - No już, nie smutamy się tutaj - powiedziała raźnie, jak zwykle uśmiechając się nad wyraz szeroko i radośnie.

Retes

- No dobra... - powiedział z ociąganiem Retes prezentując Kaji swego zacnego wyszczerza. Nadal mu było trochę smutno, że jego własna matka była tak niefajną osobą, ale mówi się trudno. Ma nową szansę - może w końcu na własną łapę zwiedzać krainę, bez ogona w postaci Viktorii zaciągającej go wciąż do legowiska.

Zoe

-Aha.-mrukneła, marszcząc nos i wpatrując się w Kaji.-W takim razie ja podziękuje. Dowidzenia.-powiedziała i wyszła ze sklepu.

zt.

Kaji Meyit

- Od razu lepiej! - wykrzyknęła radośnie, klepiąc szczeniaka po łepku. Zaraz jednak przestała, aby nie nabawić go bólu główki i usiadła ponownie w mięciutkim fotelu. Przypomniała sobie też o już wystygłej herbatce, którą zaraz zwinęła ze stolika i poczęła głośno siorbać.

Scarlett

Scarlett uśmiechneła się do Rositiego.
-Długo cię nie widziałam. Parę godzin czekałam przy Plantacji Róż, na ciebie.-powiedziała, patrząc na niego. No cóż, wszystko dobrze.

Xythuel

Xyth widząc iż Kaji przywróciła szczenięciu choć odrobinę radości powrócił na fotel. Rozwalił się na nim wygodnie i spytał Kaji.
- Co teraz? Pewnie nie zechcesz mnie dalej doszkalać...
To mówiąc szczelniej owinął się szalikiem. Nie chciał póki co używać jeszcze niezregenerowanej energii do wyczyszczenia go. Poczeka trochę... Nic się przecież nie stanie.

Kaji Meyit

Spojrzała na Xythusia wielkimi oczyma.
- A dlaczegóż to? - zapytała z rozbrajającym uśmiechem. - W sumie... - Podrapała się w nos, spoglądając tym razem na sufit. - Możesz korzystać z moich ksiąg, możesz przywłaszczyć sobie jedną pustą na własne zaklęcia... - wymruczała, majtając wesoło ogonkiem. - Jak chcesz, mogę Ci nadal pomagać. - Mrugnęła do niego z wyszczerzem.

Virve

Zmarszczyła brwi. Napiła się jeszcze jednego łyka herbaty. Kubek po chwili był pusty.
- No to lecim - mruknęła.
Wstała i przeciągnęła się. Skinęła innym głową i wyszła szybkim krokiem, kierując się za tajemniczym, ale i znajomym zapachem.

KokuRai

Ona rozejrzała się, aż zrozumiała że Xyth zdał na maga. Uśmiechnęła się bardzo szeroko i podbiegła do niego.
- Jupi. Jak się ciesze. Twoje marzenie się spełniło - rzekła patrząc na niego z szerokim uśmiechem. Po chwili jednak przykuła jej uwagę to coś, a mianowicie...to coś z kości. Czyżby to był ten gostek z legendy, ze skoczył z jakiegoś miejsca umarł, a teraz chodzi jako trupek? Zamachała wesoło ogonem. Potem zerknęła na Kaji.

Xythuel

- No ba! Jak mógłbym nie zdać! Jestem najlepszy nie?
Mruknął wesoło pokazując światu jaki jest "skromny". Po chwili odpowiedział Kaji.
- HAAAA! KAAAAJJJIIII! TTAAAAAAK!
Wrzasnął rzucając się na nią. Ostatnio doprowadzała go do pewnego stanu szaleństwa, mogącego być dla niektórych nieco irytującym. Zaraz jednak dał jej spokój i rzucił się na Koku ściskając ją.
- KOKKKUUUU!
Miał coś z głową? Tak... Możliwe... Bardzo możliwe....

KokuRai

Ona zdziwiła się gdy Xyth zaczął ją ściskać.
- Co ci jest? - zapytała śmiejąc się wesoło. Machałą gwałtownie ogonem, a następnie zmieniła się w dym, który pojawił się przed Xyth'em i wróciła do normalnego wyglądu, a on przytulał się do przytulanki, która wyglądała jak miś, który stał się zombie. Ona zaśmiała się.
- Dusiłeś mnie - powiedziała patrząc mu w oczy. Fajnie wyglądał z tym misiem.

Getsu

Trupek uśmiechnął się, a następnie zaczął myśleć.
- Droga Kaji, prosiłbym żebyś wyczarowała mi:
-Sztuczne futro,
-Coś czym mógłbym polerować sobie kości,
-Nowy ogon,
To chyba wszystko. Jak będziesz chciała, to nawet zapłacę - powiedział podchodząc do niej. Na jego kościanym łbie znajdował się wesoły uśmiech (Którego jak zwykle nie było widać). Zerknął na dzieciaka, a następnie na kawałek czystych kości na podłodze (Był to kawałek jego ogona, który wcześniej mu odpadł). Podszedł do niego i podniósł go (Ten kawałek ogona), a następnie dał go malcu.
- Proszę. Ja jestem Getsu jak widać, jestem trupem, a to ode mnie na pamiątkę. Jak będziesz smutny, to, to podrap, a ja przybędę. Jestem na takie coś bardzo wrażliwy - rzekł uśmiechając się niewidocznie.

Kaji Meyit

Ale Xyth o swoje zdrowie psychiczne nie musiał się wcale martwić - każdy Mag jest zawsze mniej lub bardziej szurnięty. Spójrzmy na taką Kajinkę... która aktualnie rechotała pod nosem, wysłuchując żądań kościejka.
- Zapłata taka, jak w cenniczku - rzuciła wesoło, wskazując łapeczką w odpowiednią stronę. - O ile ogonek i futerko wymajstrować mogę, to polerkę radzę kupić w jakimś sklepie - dodała raźnie, już skacząc za ladę i wyciągając nie wiadomo skąd różne materiały. - Jaki kolor sierści?

Wheat

Dywanik westchnął cichutko. Wstał i otworzył szeroko oczęta. Znudziło mu się tu. Powolnym i kołyszącym się krokiem skierował się w stronę drzwi wejściowych.

z.t

Retes

Retes przypomniał sobie coś. Szczeniak postawił już opróżniony kubek i podszedł do Kaji Meyit.
- Przepraszam, ale... - powiedział niepewnie - Ja chciałem zapytać, czy nie ma pani czegoś, takiego... dzięki czemu mógłbym chodzić po wodzie? - spytał w końcu.

Viktoria

Viki rzewnym krokiem dotarła do "Wesołej Śmietanki". Cóż nie przepadała za sklepami, a ja jednak zjawiła się w takowym. Pierwsze co ukazało się jej szkarłatnym oczom była tablica z noclegami. Na tablicy widniało imię: Retes - 6. Zapewne szczeniak wynajął sobie pokój. Gdy Viki weszła do środku dostrzegła: Koku, Retes'a, Kijaknę, wilczycę, która złapała łapę Raven'owi i paru innych wilków. Usiadła w rogu sklepu, aby nie narażać się pani "jestem Wojownikiem i mogę łapać Ci łapę kiedy chcę". Chociaż i tak starczyło jedno zaklęcie defensywne i nici z ataku.

Retes

Retes widząc matkę (zÓa) schował się szybko za Kaji Meyit. Najchętniej pobiegłby do swojego pokoju, ale teraz miał sprawę do załatwienia u Magiczki i po prostu nie mógł tego tak zostawić. Liczył, iż niezbyt masywne ciało Magiczki zasłoni jego, jeszcze bardziej niezbyt masywne szczenięca ciało (super składnia!) i matka go nie zauważy, albo zwyczajnie nie zwróci nań większej uwagi.