"Wesoła Śmiertka"

Viktoria

Jednak ukrywanie się nic nie dało. Viki i tak dojrzała Retes'a, już na wejściu... Wadera wymamrotała jakieś zaklęcie i zamieniła kwiatka w banana (O.o) i go zjadła. Mhm, fajnie, że Kijanka tu była. Ona jest fajna, taka wesoła i pogodna... I zwariowana. Gdy ostatni kawałek przeszedł przez przełyk Czarodziejki ta wstała.
- Mhm, witam... Żądny mordu czyż nie? - zaśmiała się.

Xythuel

Ale Xyth nie musiał się fatygowac do Viktorii by złożyć jej wizytę. Sama przyszła. Wilk wczuł. Bursztynowe oczy, które teraz także połyskiwały zielenią błysnęły. Xytherian zaś bezszelestnie podszedł do niej i z uśmiechem godnym mściweg zabójcy wysyczał.
- Kogo my tu mamy...
To mówiąc skrzywił się. I ona pachniała magowością. Ale przynajmniej nie będzie taka bezbronna.
- Retes! Twoja matka przyszła w odwiedziny!
Krzyknął do szczenięcia. Czekając na jego reakcję. Oczywiście widział, że ten już się za Kajinkę schował, ale wolał usłyszeć co szczeniak ma do powiedzenia... Za nim wda sie w nie miłą wymianę zdań... A może i nie tylko...

Retes

Cichy, ale zimny głos wydobył się zza Kaji Meyit.
- Niemożliwe! - zagrzmiał głos. Nikt na pewno nie wiedział do kogo należy. No bo skąd? - Retes nie ma matki! - głos umilkł, za to pojawiła się para zacnych oczek należących do szczenięcia. Czekał na rozwój wydarzeń.

Xythuel

- Nie ma?
Odpowiedział Xytherian szczerze zaskoczony, ale jakże zadowolony z tej zabawy.
- Czyli nie będzie miał nic przeciwko jeśli tą panią trochę pomęczę czyż nie?
Pytał dalej rzucając swój szalik w kąt, obok Kajinki. Było w nim zbyt wiele cennych rzeczy, a wilk zostawił sobie z niego tylko jeden, najwazniejszy przedmiot... Tak na wszelki wypadek.

Viktoria

Viki swoje rzeczy też zostawiła. Położyła w kącie, zostawiając sobie tylko wisiorek z magicznym kamieniem. Wstała i obeszła Maga.
- Nie ma, no cóż. Ja się nie boję. A czy pan Mag ma pietra? - i zagdakała jak kura.

Retes

A Viktorii się kończą czaaryy na tą doobęeee...

Retes z zacnym poker-face'm odpowiedział:
- Nie, nie będę miał nic przeciwko. - w końcu to nie była już jego matka, a zwykła wadera, której w dodatku nie lubił. Wadera, jak ich wiele w tej krainie. - Ja jej nie znam. - dodał i spojrzał wyczekująco na Kaji. Czekał na odpowiedź.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się jak demon, który dawno nie jadł. Wadera podeszła do Viki i okrążyła ją.
- No, no. Witam droga Viktorio. Kupę lat cię nie widziałam - oznajmiła nadal tak się uśmiechając. Czuła od niej tą magowatość. Czyli zdała. Samica westchnęła, a następnie klapnęła na cztery litery obok Xyth'a. Zerknęła na Retesa. Ona zaśmiała się gdy ta zadała takie pytanie Xyth'owi, jednak ucichła.

Xythuel

- Ubojica glas*! Siedź cicho! Teraz mówię ja.
Mówił dalej wypowiadając zaklęcie. Na jego podłym pysku malował się najpodleszy z uśmiechów na jakie go było stać.
- A więc, Viktoriu ten maluch strasznie się na Ciebie skarżył... Może chciałabyś na chwilę poczuć to co on? Hę? Męczarnie, zamknięcie w czeterech ścianach? Pytał wciąż. A energii? Nie, nie zabraknie. On, nie dość, że troszkę odpoczął i trochę jej odzyskał to miał przy sobie kamień od Kajinki.

*Ubojica glas - Zabójca głosu. Po prostu - coś na kształt "odbioru" mowy na pewien czas. Dajmy na to - trzy Twoje posty.

Viktoria

Viki spojrzała z pogardą na Koku. Demonica.... Było to czuć na kilometr.
- Cóż, skoro on mnie nie zna to i ja nie znam jego - wadera usiadła i zalecając się do wskazówek Kaji zaczęła kumulować energię w swojej łapie. Może zdoła uzbierać jej tyle, aby móc rzucić chociaż jedno zaklęcie defensywne.

Xythuel

- Co masz na swoje przeprosiny dla niego?
Spytał niewinnie podnosząc jej pysk lekko i jak znawca się przyglądając. Mruknął coś pod nosem a po chwili walnął z liścia... Ale takiego jakby lepszego no bo z pazurami (Xythu Yea). Zrobił jej więc kilka nieszkodliwych szramek na boku pyska. Zrobił uroczą minkę i cicho powiedział.
- Ojejku, co ja zrobiłem...
To mówiąc walnął ją drugi raz. Tym razem z biczowatego ogona. Ale miał radochę...

Getsu

On rozejrzał się. Wiele się tutaj działo.
- Kolor futra czarny - oznajmił wesoło się uśmiechając w stronę Kaji. Zamachał swoim ogonem ciesząc się że będzie już normalny. Jego kości też się cieszył i to bardzo. Będą miały nowych kolegów. Kościotrup siedział tak czekając na te czary od Meyit.

Debra

Ferine weszła do środka i spojrzała jak biją się dwa wilki. Podeszła bliżej i syknęła:
-Po co się bijecie?
Po jej ramionach leniwie pełzł wielki wąż. Spoglądał na wilki ukradkiem, swoimi czerwonymi ślepiami.

Xythuel

- Bijemy? Bijemy!? Ha! To dobre stranac (nieznajoma) ...
Mruknął do nieznajomej dodając chorwacką końcówkę. Nie, nie było to zaklęcie a wielu mogłoby się wydać, że i owszem. Xytherian splunął Viktorii pod łapy i owinął szyję ogonem by potem drastycznie rzucić. O pobliski przedmiot @@ był to śliczny Kajinkowy fotelik.
- Łubudu!
Krzyknął kpiąc sobie z Viktorii. Użył tyle co nic magii a i tak był górą...

Samuerian

Jakoś tak wyszło, że Sammy wrócił.
- Stęskniłem się! - oznajmił na tyle donośnie, żeby usłyszeli to wszyscy obecni akurat w 'Wesołej Śmiertce' (nie 'Wesołej Śmietance, Viktorio. Ale miałam brech jak to przeczytałam). - Ups. Wybacz... - dodał uświadamiając sobie, że mógł zabrzmieć zbyt głośno. Ujrzał kilka znajomych buziek. - Och, cześć Viktorio... - mruknął wąchając wilczycę. - Zajeżdżasz magią, kochana. Czyżbyś dołączyła do naszej zacnej Elity? - spytał wesoło. Zaraz jednak dojrzał, iż coś się kroi. Rzekł więc w stronę Xytha. - Aach... Wy się nie lubicie. - no tak. Widział wszystko. - Tam jest twój syn. - powiedział jeszcze do Viki wskazując na Retesa. Za późno wyczuł, iż tu też coś nie gra. Ale wyczuł. - Oj, przepraszam... - rzekł zorientowawszy się.

Debra

Ferine uniosła jedną brew i spoglądała na nieznajomego.
-Co ona ci zrobiła, sconosciuto?(nieznajomy)-spytała, napinając mięśnie i podchodząc bliżej.-Czemu ją męczysz, sconosciuto?

Xythuel

- Tak... Nie lubimy to ładnie słowo... My się mrziti (nienawidzimy) Samuelu.
Rzekł do przybyłego Samuela. Spojrzał na Viktorię i zarechotał szyderczo. Podszedł do niej i spojrzał z góry.
- I kto teraz ma "pietra" bezbronne, glupo stvorenje (głupiutkie stworzenie)?
Spytał robiąc jej łapą ranę wzdłuż brzucha. Zaprzestał na chwilę słysząc pytanie obcej mu wadery.
- Co mi zrobiła? Mszczę się za tego ot szczeniaka... Sprawia mi to niebywałą zabava (zabawę).
Powiedział zadając jeszcze jedną ranę wzdłuż tułowia. Wyglądało to tak, jakby mroczny malarz użył żywego płótna, a malował krwią swej ofiary. Teraz rana przypominała coś na kształt czterech krzyży.

Debra

Ferine nie mogła na to patrzeć. Wbiegła między wilki i odrzuciła w bok sconosciuto ciężko dysząc.
-Zostaw ją.-powiedziała.-Inaczej zaraz ja pomszczę się za nią, na tobie.-dodała.
-Tamani!-krzyknęła, a pod jej łapy wpełzł wielki gad, sycząc cicho.-Difendi il lupo.(Broń tą wilczycę.)-szepnęła do węża.

Xythuel

- Czy wiesz z kim zadzierasz ścierwo?
Spytał ukazując rząd kłów by dokończyć.
- Z magiem... Więc albo się cofnij, albo sprawi mi wielką przyjemność poznęcąc się i nad tobą.
Rzekł odruchowo odgarniając grzywkę z głowy. Czyżby wpadł w swój trans? Tak, możliwe... Jeszcze dziś ktoś tu umrze (moę kogoś zabić? *v*).

Debra

Ferine stała nadal na przeciwko wilka i wpatrywała się w niego z wstrętem.
-Czemu jej po prostu nie zostawisz? Dla mnie, magowie wykorzystujący swoją magię do złych celów są come(niczym). Chcesz, by inne dzieci tej wadery, do końca życia nie miały matki? Da voi?(Przez ciebie?)-powiedziała, napinając mięśnie.

Elena

- Witaj Ferine. - powiedziała Evana i podeszła do niej. Jej ogon znalazł się nieco powyżej klatki piersiowej wilczycy i lekko na nią naparł.
- Zostaw ich, Viktorii należy się lekcja. Ale ja pozwolę sobie darować udzielanie jej i zostawię to Xytherianowi. Nie zamierzam mu odbierać zabawy. - powiedziała z uśmiechem i dalej odciągała Ferine.