Biała polana

Gabriel

Gabryś zamyślił się na chwilę. Tak naprawdę nie był tu długo, także wielu miejsc nie zobaczył. Nie mógł konkretnie określić, czy mu się aż tak bardzo podobała. Właściwie miało to jakieś szczególne znaczenie?
- Nie zwiedziłem tutaj wielu miejsc... - odpowiedział. - Jednak wydaje mi się, że jest całkiem ładna. Ładniejsza niż las, w którym było mi niegdyś mieszkać. A tobie? Podoba się ta kraina? - dodał.

Linda Richelieu

Linda odpowiedziała niemal natychmiast:
- Tak, tak! Tu jest pięknie, tyle wspaniałych wilków już spotkałam! - uśmiechnęła się. Co prawda, to prawda. Jej się akurat bardzo podobało w tej krainie, chociaż też nie znała wielu miejsc.

Gabriel

A Gabryś? Tak, on też chyba mógł powiedzieć, że spotkał tu kilka dobrych wilków. Nie mógł o nich wiele powiedzieć. No, może oprócz Viy'a. On był... straszny. Na kufę wilka wstąpił mały grymas, który zaledwie po dwóch sekundach przeobraził się w leciutki uśmiech.
- Ja spotkałem pewną wspaniałą, niebieskowłosą wilczycę... - odparł Gab, po czym uśmiechnął się nieco szerzej.

Linda Richelieu

Wilczyca pewnie zarumieniłaby się, gdyby nie fakt, iż nie należało to do jej zwyczajów. Linda po prostu uśmiechnęła się i wtuliła głowę w ramię Gabriela. Jak miło było posiadać przyjaciela!
- Jesteś wspaniały - powiedziała zadowolona, aż miło.

Gabriel

Gabryś normalnie by się odsunął, gdyby ktoś położył mu głowę na ramieniu. Aczkolwiek przyjaciel to co innego. Wilk uśmiechnął się jeszcze szerzej, i bardziej wyłożył pod drzewem, na którym właściwie już teraz leżał.
- Ty także. - powiedział usatysfakcjonowany i przymknął na chwilę oczy. Już niedługo marzec. A on się nie przemienił w wilka. Musiało być coś nie tak...

Linda Richelieu

Wilczyca uśmiechnęła się i zachichotała cicho.
- Gabrielu, kocham cię - powiedziała spokojnie. Z jej ust te słowa padały bardzo często, wiec przychodziły z niemałą łatwością - mimo to zawsze były szczere. Bo Linda kochała wiele osób, z całego serca i najzupełniej bezinteresownie. No, może w malutkim stopniu...

Gabriel

Wilkołak otworzył oczy, po czym zamrugał nimi kilkukrotnie z niedowierzaniem. I to jest właśnie ten moment, kiedy przez te - przynajmniej dla niego - wyjątkowe słowa traci panowanie nad wszystkim i nie wie co się wokół niego dzieje. Z ust wysokiego chłopaka dosłownie na sekundę znikł uśmiech, a pojawiła się jakby nic nie wiedząca, kamienna twarz. Jednak całe szczęście po chwili jego kufę znów rozpromienił leciutki uśmieszek. Gabryś nieco bardziej objął Lindę i delikatnie położył swój policzek na jej głowie.
- J-ja ciebie też, Lindo. - powiedział. A na to miano zasługiwała niezwykle mała liczba osób, gdyż były to jedynie dwie istoty. Teraz już dwie...

Linda Richelieu

Linda objęła lekko Gabriela, ucieszona, że ledwie przybyła do krainy, a już znalazła swoją bratnią duszę. Wilczyca zbliżyła twarz do twarzy wilkołaka i na jego policzku złożyła czuły pocałunek, by zaraz ponownie wtulić pyszczek w jego bark. No, i właśnie tak było rhomantycznie.

Gabriel

'Rhomantycznie, nie romantycznie - rzygi same się pchają do ust.' - pozwolę sobie zacytować swojego całkowicie nie zacnego kuzyna, z którym się nie zgadzam. Głównie dlatego, że go nie lubię i zawsze, nawet gdy ma rację to się z nim nie zgadzam... Dobra, zejdźmy na ziemię.
No i powstał nam taki uroczy obrazek. Jakiś fotograf na sali, który zrobiłby Lindzie i Gabrysiowi zdjęcie, które potem rzeczony Gabryś powiesił sobie w jamie? Nie? Jaka szkoda... Niemniej jednak wilkołak się nie poruszył. Chciał tak siedzieć wiecznie i się nie ruszać. Ambitne plany na przyszłość, czyż nie?

Linda Richelieu

Jednak Linda nie należała do osób, które chciałaby tylko siedzieć i oderwała za chwilę głowę od wilczego ramienia i jednym ruchem - po prostu - uwaliła mu się na kolanach. Mało wilków w tej krainie miało kolana, oj mało... Dlatego w pewien sposób Linda poczuła się wyróżniona. Wyróżniona tym, że miała kogoś z kolanami. Kurna, o czym ja w ogóle piszę? O kolanach? Więc tak uwaliwszy się na tych kolanach, wilczyca przyciągnęła do siebie głowę Gabriela i pocałowała go w usta. Ależ się za tym stęskniła!

Gabriel

Mało osób posiadających kolana? A to Gabryś nie jest jedynym wilkołakiem w krainie? Jest jeszcze jedna istota w krainie, która jest wilkołakiem, pół człowiekiem - pół wilkiem, wilkenem ect.? Hmm... Dziwne.
Niemniej jednak wilkołak był nieco zdziwiony odruchem Lindy jakkolwiek to dziwnie nie zabrzmiało. Także odwzajemnił jej pocałunek.

Linda Richelieu

Linda z uśmiechem zmrużyła oczy, albowiem raziło ją słońce. Ciekawe, bo u mnie od rana są chmury, dlatego nie ruszam się dziś z domu. Wilczyca w każdym razie oderwała wargi od ust Gabriela i po prostu patrzyła na niego z miną wyrażającą niezmierne zadowolenie zaistniałą sytuacją.

Gabriel

Gabryś uśmiechnął się do Lindy i popatrzył jej głęboko w oczy. Uśmiechnął się nieco szerzej i odgarnął grzywkę wpadającą jej w oczy. To milczenie między dwojgiem wilków było dość wkurzające, ale czasem pomocne... Jednak niestety Gab musiał je przerwać.
- Skąd pochodzisz? - spytał.

Linda Richelieu

Linda od razu ożywiła się. Ręką zakreśliła na niebie okrąg i rozmarzonym głosem powiedziała:
- Pochodzę z pięknej, pięknej krainy, gdzie urok zewnętrzny każdej osoby jest doceniany równie mocno jak wewnętrzny, gdzie spierają się istoty o różnych poglądach i charakterach i gdzie stoi mój piękny, piękny dom... - niemalże wymruczała, patrząc na Gabriela spod przymrużonych oczu.

Saeunn Rachel

Wilczyca weszła delikatnie na polane i klapnęła na pobliskim głazie.
-Witajcie.- przywitała się.
W sumie nic jej nie interesowało. Tylko tak siedziała.
Ziewnęła.
Zwróciła się do błękitno włosej.
-Jestem Saeunn Rachel, a ty?
Zamachała lekko ogonem i spojrzała na niebo.

Lucifer

Tup, tup - Luciferek postanowił odwiedzić to jakże zacne miejsce, które jednocześnie było pierwszym, gdzie wilczek się udał będąc już w tej krainie. Szybkimi i zwinnymi kroczkami minął wszystkich zebranych, by potem osadzić się pod dużym drzewkiem. Wprawdzie niebo było zachmurzone, więc skrywanie się przed słońcem nie było potrzebne - nie wiedział co zrobić w towarzystwie tak wielu istot więc uznał, że będzie zachowywał się jak zawsze, bez względu jak dziwnie by to wyglądało.

Linda Richelieu

Linda, nie doczekując się odpowiedzi swego nowego przyjaciela, spojrzała z zainteresowaniem na przybyłą dwójkę.
- Dzień dobry! - zawołała z szerokim uśmiechem, po czym również postanowiła się przedstawić, jak nakazywała kultura osobista: - Jestem Linda, Linda Richelieu! - jej głos był energiczny, ale pełen optymizmu i sympatii.

Lucifer

Lucifer podniósł swój zamyślony wzrok w kierunku wypowiedzianych słów. Ujrzał białą wilczycę wesoło się doń uśmiechającą - I jak tu teraz zareagować? Z jednej strony kultura osobista kazała mu się przywitać, a z drugiej to zapewne ojciec nie chciałby by Lucek był dla kogokolwiek miły... nie ładnie stawiać takie dylematy przed tak niedoświadczonym dzieciaczkiem.
- Hej. - jego natura na szczęście wygrała, choć słowo to wypowiedział z lekką niepewnością, lekko pytająco.
- Jestem ... - nie, żeby zapomniał swego imienia, ale nie lubił go i kojarzyło mu się jedynie z negatywnymi emocjami.
- Lucifer. - dokończył w końcu, nieśmiało spoglądając na Lindę.

Saeunn Rachel

Jak miło! Sau myślała, że nie ma tu zbyt dużo tak radosnych wilków. A tu proszę!
-Śliczne imię!- westchnęła wilczyca i uśmiechnęła się, choć w masce tego widać nie było, wiec energicznie zamachała ogonem.
Potem spojrzała na dojrzewającego wilka. Brr... to imię jest przerażające.
-Czeeeść.- powiedziała niepewnie.

Linda Richelieu · Wysłany: Czw 17:02, 01 Mar 2012 Temat postu:

To imię. c:

Linda uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
- O tak, o tak, o tak! - zawołała głosem pełnym entuzjazmu. - Twoje również, jest takie śliczne, piękne! - powiedziała do wilczycy o szarym futrze, spoglądając na nią pełnym radości wzrokiem. Czyż jej nazwisko nie było podobne do nazwiska Lindy? Taka znajoma się jej wydawała!