Złoty piach

Elizabeth Angeline

-No znaczy spotkałam tu już ciebie!-powiedziała, uśmiechając się szeroko. Ah, język jej się dzisiaj plącze.-Mam nadzieję, ze kogoś jeszcze spotkam. Ale jakoś nie jestem przekonana do niektóych samców. Znałam już paru i nie mam z nimi związanych żadnych dobrych wspomnień.

Flake

- Rozumiem cię... - odpowiedziała. Przez chwilę w milczeniu patrzyła tylko przed siebie, na bezkresne, złociste morze, aż wreszcie zwróciła na rozmówczynię swe dwukolorowe, szaro-fioletowe oczy i dodała. - Złe wspomnienia, choćbyśmy się ich wypierali wszystkimi łapami, zawsze siedzą w naszych umysłach i dają o sobie znać. Ja też mam za sobą przykre doświadczenia z różnymi osobami, ale staram się nie patrzeć na nowych znajomych przez ich pryzmat. I ty też postaraj się nie generalizować, nie przekreślać wszystkich samców przez to, że ktoś kiedyś cię skrzywdził. Nie każdy przecież jest zły.
Uśmiechnęła się do Elizabeth. Nie chciała, by jej słowa zabrzmiały, jak jakieś kazanie albo "złote rady", które w rzeczywistości były tylko pięknymi, acz pustymi słowami. Odniosła jednak nieprzyjemnie wrażenie, że jej wypowiedź właśnie tak zabrzmiała...

Elizabeth Angeline

Elizabeth pokiwała głową ze zrozumieniem.
-Tak więc nie będe oceniać jak narazie ich wszystkich, bo może trafi się jakiś miły.-powiedziała spokojnie. Piach, piach, wszędzie piach. Czuła się trochę jak dromader maszerujący bezskresną pustynią.

Flake

- To świetnie, że nie chcesz się zamykać na nowe znajomości z samcami - powiedziała z uśmiechem. Zainteresowała się problemem Elizabeth, bo jeszcze nigdy w życiu nie spotkała kogoś, kto żywiłby taką urazę do wilków płci przeciwnej, czy do jakiejś konkretnej rasy... była to dla Flake nowość.

Elizabeth Angeline

-Nie będe tego ukrywać, bo poprostu wiem, że będzie to trudne. Już od dzieciństwa wilki płci przeciwnej kojarzyły mi się tylko z bólem i strachem. Zato wilczyce zawsze dobre, pomocne. No cóż, ale trzeba spróbować.-Elizabeth powróciła do starych wspomnień, przez co w jej oczach pojawiły się iskierki.

Flake

- Od dzieciństwa, powiadasz... czy ktoś cię kiedyś skrzywdził? - zapytała, patrząc z uwagą na Elizabeth. Na szczęście od razu zdała sobie sprawę, że to pytanie mogło być nie na miejscu, więc dodała. - Oczywiście, nie musisz mówić, jeśli nie chcesz.

Elizabeth Angeline

-Spokojnie.-odpowiedziała-No cóż... Miałam dwóch braci. Nękali mnie cały czas. A mój ojciec nic im za to nie robił, przeciwnie, pochwalał to.-powiedziała spokojnie-Zraniło mnie wiele samców pod względem fizycznym... I psychicznym.

Flake

Flake z uwagą wysłuchała słów towarzyszki.
- Rozumiem. Musiało ci być bardzo ciężko - powiedziała. Ona sama nie miała żadnych przykrych wspomnień związanych z rodziną, ba, prawie wcale nie miała z nimi wspomnień. Ojciec odszedł, rodzeństwo gdzieś zniknęło, matka odeszła... Z perspektywy czasu Flake uważała, że tak jest lepiej.

Elizabeth Angeline

-Tak... Przyjaciół też nie miałam w poprzedniej watasze, bo dla nich byłam za "miękka". Co roku dla 2 letnich wilków odbywał się rytułał. Musieli zabić no nie wiem... Bezbronnego wilka z większej watahy. Niestety, tamta wataha nie wiedziała o tym. Ja się nie zgodziłam i tak mnie wyrzucono...-opuściła lekko łeb-Nikt mi nigdy nie pomagał... Byłam nikim.

Flake

- Myślę, że nawet dobrze się stało - stwierdziła Flake, wysłuchawszy opowieści Elizabeth o jej ciężkiej przeszłości w rodzinnej watasze. - Skoro tamte wilki cechowała taka brutalność i bezduszność, to lepiej, że zostałaś wygnana. Bo dzięki temu dostałaś szanse na inne życie. Gdybyś została tam, prędzej czy później stałabyś się taka sama, jak oni.

Elizabeth Angeline

-To prawda. Albo byłabym nieżywa. Teraz mam szanse poznać inne wilki. Najpierw muszę ogarnąć kto jest aktualnie Alfą, kto Betą danej watahy.-powiedziała spokojnie, idąc dalej.

Flake

- W tym mogę ci pomóc - odpowiedziała od razu, bez zastanowienia. W końcu na tej krainie znała się doskonale. Całe życie tu spędziła. - Wiem bardzo dużo o tutejszych Watahach, obyczajach, historii tej krainy... gdybyś chciała się czegoś dowiedzieć, możesz liczyć na moją pomoc.

Elizabeth Angeline

-Opowiesz mi trochę o władzach watah? No wiesz, Alfy, Bety... Jestem tutaj nowa i jeszcze nic o nich nie wiem.-powiedziała Eliza, spoglądając z zaciekawieniem na Flake.

Flake

- Hm... w Watasze Nocy Alfami są Atrita i jej zięć Xytherian, Betą jest Renna. W Ogniu jest tylko jedna osoba rządząca Samiec Alfa o imieniu Samuel, w Wodzie Alfą jest Carly, a Betą Viktoria, choć z tego, co się orientuję, członkowie Wody nie pałają do niej sympatią - odpowiedziała po chwili namysłu. Nie była pewna, jak dokładnie jest w Wietrze, więc na chwilę zrobiła pauzę, zastanawiając się. - W Wietrze Karenaj jest Alfą... ale nie jestem pewna, czy ktoś poza nią rządzi. Wiem tylko, że poza Karenaj jest u nich jakaś Rada, zajmująca się sprawami watahy.

Marcelina

Marcelina w biegu wpadła na Flake.
-Wybacz!-jęknęła, zeskakując z wilczycy i spojrzała, czy jej czasem nie zabiła. Ale raczej nie. Odetchnęła z ulgą.

Flake

Flake zaśmiała się, kiedy zorientowała się, że to, co w nią uderzyło, to tylko szczenię.
- Nic się nie stało, spokojnie - odpowiedziała z łagodnym uśmiechem. Chociaż Flake była małą wilczycą, uderzenie rozpędzonego szczeniaka raczej nie mogło zrobic jej krzywdy.

Marcelina

Marcelina spojrzała na wilczycę z nieukrywaną ulgą.
-Uf... a już się zastanawiałam, gdzie pochować truchło.-jęknęła, otrzepując opiekuńczo ofiarę z dirtu.

Flake

Roześmiała się, łapą strzepując piasek z sierści.
- Wygląda na to, że na takie dylematy będziesz musiała jeszcze trochę poczekać - odpowiedziała. - Przynajmniej aż znajdziesz sobie kolejną ofiarę.
Kątem oka zerknęła na Elizabeth, która nagle przestała się odzywać.

Elizabeth Angeline

Elizabeth szła dalej, łypiąc jedynie na młodą waderę.
-Dziękuje ci Flake za wytłumaczenie.-powiedziała. Zaczęło się. Lekko się przygarbiła, jej futro wyblakło,a gdzieniegdzie zszarzało.
-D-ziękuje C-ci Flake.-powtórzyła jeszcze. Jednak zaraz potrząsnęła łbem i spojrzała złowrogo na wilki. Syknęła i odbiegła kawałek od nich. Łypała na nich zza jakiejś skały.

Marcelina

Otworzyła szeroko oczęta. Co to tam mówiło, to coś? Potem znów zajęła się staranowaną wilczycą.
-Ey... Marcelina jestem.-wydukała, drapiąc się za uchem i podając jej łapę.