Klif nad Morzem.

Łowczyni

przyszła i zobaczyła Jaine -CZEŚĆ-

Kolejny Twój post, który zawiera mniej niż 15 słów. Odnoszę wrażenie, że w ogóle nie czytałaś regulaminu. .___. Ost.
Kira

Gimera

Uśmiechałam się nikle do wilczycy.Nagle spadłam w dół i długo nie mogłam się wydostać jak już sie wydostałam wszystko bolało.

Jaina

Wstała, widząc że gromadzi się tutaj nieciekawe towarzystwo. Wyszła stąd powoli stawiając kroki. Nigdzie jej się przecież nie spieszyło..
zt.

Getsu

Getsu przyszedł trochę zasmucony. Podszedł do krawędzi i się położył. Złe myśli nachodziły mu do głowy. Wilk nie mógł tego znieść, więc wstał spojrzał na dół. Stał nad bursztynowym morzem. Bardziej zbliżył się do krawędzi, wziął głęboki oddech i skoczył. Leciał, a nawet się nie przejmował, że może zginąć.

zt.

Lilia

Spostrzegła to że wilk chciał się zabić.Skoczyła tam gdzie wilk i umościła trochę trawy.Zebrała siana żeby miękko wylądował.Chociaż ciało mogło ja przygnieść siadła 7 km od legowiska i chwyciła basiora do legowisko.Starała się go ocucić.Wilk był nieprzytomny, więc zniknęła gdzieś niosąc basiora i mówiąc do wilka:
-Mogłeś się zabić...Choć do lecznicy-rozkazała mała

Nyah

Młoda wilczyca która szła za różnymi zapachami doszła do całkiem ładnego miejsca. podeszła do jednego kamienia i na niego wskoczyła, Ładne morze pomyślała

Brenda

Wbiegła tu bez wahania dążąc ku przepaści. Zatrzymała się na samej jej krawędzi bez lęku zaglądając w jej odmęt. Bałwany fal uderzały z trzaskiem o skalistą ścianę klifu. Nie zwracała uwagi na obecne tu wilki, jeśli można je tak nazwać. Ona nazwała je rzeczami, czasem, gdy miała dobry humor: laleczkami. Wyprostowała się i pustym wzrokiem poczęła wpatrywać się w horyzont wzburzonego morza szepcząc jakieś niezrozumiałe słowa.

Nyah

Psycho została troche zaskoczona kiedy nagle zobaczyła wilczyce, nie wyglądała jak normalna wilczyca, była jakaś inna. Psycho chciała sie jej troche bardziej przyjrzeć, zeskoczyła ze skały i cichym krokiem zaczeła sie zbliżać.

Brenda

Odwróciła głowę i ujrzała coś małego i fioletowego. Czemuż to pozwala się pętać czemuś takiemu po świecie? Słabe, żałosne, aż żal patrzeć. Lecz gdyby dostała ten zaszczyt, niektórym z nich może nawet dałaby przeżyć. By ją zabawiały i usługiwały. Takie zabaweczki. Zabijać szczeniąt nie wolno, co jest dużym błędem i aż razi ją w oczy. Lecz o "zabawie" nic nie wspomniono. Patrzyła tak na wilczka i nie mogąc się powstrzymać mimowolnie oblizała pysk.

Nyah

Miss Psycho L. zrobiła duże oczy jak zobaczyła że wilczyca zaczeła sie oblizywać na jej widok, ale nadal sie zbliżała. Jak już była jakieś trzy - cztery metry od wilczycy zatrzymała sie i zaczeła sie gapić na wilczyce.

Brenda

Zrobiła kroczek w przód. Ot, taki niewinny, malutkim kroczek. Potem następny i następny. Przykucnęła lekko i chwyciwszy jej ogon zaczęła się nim bawić niczym małe dziecko. Najpierw tylko z zaciekawieniem oglądała a potem zaczęła nim wyginać. Bez słowa bawiła się nim nawet nie obserwując fioletowej psiny.

Lilia

Przyglądnęła sie i znikła T_T

Nyah

Psycho szybko zabrała swój ogon spod twarzy Brendy chwilke po tym jak zaczeła go wyginać. Miss niestety nie wiedziała ale było coś takiego dziwnego z tą wilczycą że Psycho miała ochote na podejść bliżej, ale bała sie jaka wtedy by była reakcja wilczycy.

Brenda

Zaśmiała się tylko, gdy psina spróbowała zabrać ogon z przed jej twarzy. (Mam silniejszą rangę, więc jesteś słabsza) Wciąż przebierała nim niewzruszona w łapach pogrążona w myślach.
- Przestraszyłaś się? - Spytała hamując rozbawienie. Pomachała puszystym ogonkiem przed jej twarzą, pogrążona w rozmyśleniach nad tym co ją denerwowało. Gdzie podziewał się jej uf feniks? Mimo to nie spuszczała wzroku z małej.

Nyah

- Może... - Psycho odpowiedziała całkiem obojętnie, patrząc na swój ogon, - Czy to cie obchodzi? Nie. - odpowiedziała sama sobie i popatrzała w inną strone - Zamknij sie! - warknęła do powietrza obok niej

Brenda

- Trafiłaś w dziesiątkę. - Mruknęła puszczając jej ogon. Zrobiło jej się nudno, więc położyła się na trawie i dopiero teraz dostrzegła ogromne, ogniste ptaszystko wirujące po niebie i schodzące coraz niżej. Po chwili feniks Atranoid wylądował na klifie chowając swe ogniste skrzydła, by znów czegoś nie podpalić.
- Niezdara. - Mruknęła od niechcenia Brenda, nawet się nie podnosząc. Feniks ułożył u jej stóp dwie gazele średniej wielkości, ociekające krwią. Spojrzała na nie z obrzydzeniem.
- Leprze to niż zając. - Mruknęła i kazała gestem ptaszysku wycofać się. Atranoid cofnął się do krawędzi i z ciekawością wpatrywał się w szczeniaka.
Brenda zerwała się na równe nogi i podbiegłszy tanecznym krokiem do zwłok wbiła w nie ostre kły i zaczęła chłeptać krew. Całą skórę i mięso wycieńczone do ostatniej kropli odrzuciła na bok. Z drugą zrobiła to samo. Nie lubiła krwi kopytnych. Nacieszała się ludzką, a najbardziej ceniła tą wilczą, choć próbowała jej raz w życiu. Pozwoliwszy, by krew spływała jej po pysku znów ułożyła się na trawie.

Nyah

Teraz jak wilczyca puściła jej ogon zobaczyła feniksa, lecz nie interesowała sie nim za bardzo. Psycho podeszła bliżej wilczycy teraz obeszła ją dookoła przyglądając sie jej. Potem bez żadnego entuzjazmu odezwała sie - To feniks? - powiedziała patrząc na feniksa potem na wilczyce

Brenda

- Tak, choć czasami mam wątpliwości. Czy feniksy są takie leniwe i niezdarne? - Pytanie kierowała bardziej do siebie niż do Psycho. Wpatrywała się w szybujące po niebie obłoki, nie bacząc na to, że Atranoid wyciągnął zaciekawiony szyję w kierunku fioletowej.
- Miss mały miś, miss mały miś... - Podśpiewywała sobie pod nosem. Miss, cóż za głupawe imię. Ciekawe czy sama je sobie wybrała, czy rodzice tak ją skrzywdzili w dniu jej narodzin...

Nyah

- Skąd znasz moje imie? - zapytała troche zdziwionym głosem zbliżając sie bardzo wolno do Brendy - Przecież nie mówiłam ci jak mam na imie... - dodała i usiadła jeden metr od Brendy

Brenda

Wzruszyła tylko ramionami i podnosząc się rzekła:
- Cóż, na mnie już pora.
Powiedziawszy to zamiast do feniksa zbliżyła się do krawędzi urwiska i bez wahania wychyliła jedną nogę w stronę morza. Przechyliła się i już leciała w stronę morderczego morza. Spadała i spadała nie wydawszy żadnego dźwięku i z obojętną miną. Nie ubłagalnie zbliżała się ku śmierci. Zderzeniu ze skałami.
Atranoid przewrócił tylko oczami. Był już znudzony wygłupami swej pani. Poderwał się do lotu, przy okazji stawiając w płomieniach pobliską brzozę i jak strzała ruszył w dół klifu. Kilkanaście metrów nad taflą wody i ostrych skał złapał Brendę na swe barki. Feniks był widocznie niezadowolony, że jego pani tak bawi się swym życiem.
Wzbił się w niebo niosąc drobną istotę i już go nie było. [NMIT]