Klif nad Morzem.

Carly

Carly odprowadziła wzrokiem odchodzącą Rennę, po czym kiwnęła łbem do Scarlett, po czym popatrzyła znacząco na gołębie. Te poderwały się do lotu i co jakiś czas zawisając w powietrzu, by popatrzeć na wilczycę, odleciały stąd. Wilczyca chodem kocim, giętkim ruchem wyszła za nimi.

z.t

Seth von Wiegemesser

Seth sam nie wiedział, w jaki sposób tu dotarł. Przyszedł tu niemal bezwiednie. Szukał Lei. Lecz czy ona była gdzieś w pobliżu? Wątpił. To było mało prawdopodobnie. Postanowił na chwilę zatrzymać poszukiwania i odpocząć. Może jednak przyjdzie tu? Sam w to nie wierzył. Próbował coś sobie wmówić, ale mu to nie wychodziło, po prostu wiedział. Położył się i popatrzał w dal, nie odrywając przez dłuższą chwilę wzroku od horyzontu.

Miyu

Brązowa wilczyca z dość promiennym dzisiaj wyrazem pyska szła pod górę. Co chwila obserwowała oszronione drzewa i wsłuchiwała się w szum morza będącego najwidoczniej niedaleko. Słoność powietrza była wyczuwalna, ach... to odświeżające powietrze. Po chwili mogła zobaczyć wzburzone fale, które ze swoją prędkością płynęły aby rozbić się o klif i morski brzeg oraz... wilka? Szczeniaka? Ach, już nawet chyba wie skąd on jest. KokuRai, Anabell, Viktoria, Jael, Schatt i reszta wilków z ich gromadki. Będąc już wystarczająco blisko krawędzi, ale daleko szczeniaka usiadła...

Dante de Cossa

Schatt ze spuszczoną głową dotarł w to miejsce. Nie widział nic. To nie było ważne. Musiał, musiał coś zrobić, jakoś z tym skończyć. Lecz jak. Ujrzał klif. Wiedział już, co robić, jak się zachować. Podszedł nad samą krawędź i napiął mięśnie, przygotowując się do skoku. Nikt nie mógł go powstrzymać. Nagle w jego sercu narodziła się niepewność. Czy aby dobrze robi? Jednak postanowił. Popatrzył się w dół. Był gotowy na najgorsze.

Lea

Lea rzadko bywała nad morzem. Nie przepadała za wodą, więc nie odczuwała potrzeby przebywania w takich miejscach. Jednak trafiła tutaj... sama nie wiedziała dlaczego. W oddali ujrzała Setha. No proszę... Lecz był tu ktoś jeszcze... Schatt? Co on robił?
- Schatt, ty idioto. Tylko spróbuj skoczyć a osobiście dopilnuję, żeby twoja dusza nie zaznała spokoju. - powiedziała wilczyca pojawiając się nagle za plecami wilka.

Seth von Wiegemesser

Seth podniósł głowę. Musiał trochę przysnąć. Otworzył oczy. Wtem dostrzegł znajomą sylwetkę przygotowującą się do skoku. Czym prędzej wstał i podbiegł do Schatta.
- Cóż robisz? - Spytał z przerażeniem. Czyżby Schatt chciał dołączyć do grona aniołków? - Chcesz latać z Selerem?! - To drugie mu niemal wykrzyczał. Albo Schatt dostał pomieszania zmysłów, albo nie myśli.

Miyu

Destino od razu odwróciła się czując w pobliżu czyjąś obecność. Obserwowała szarego wilka starając sobie przypomnieć kim on jest, znała go... To wiedziała, ale musiała rozpracować imię. Z lekko przekrzywionym łbem przypatrywała się jego działaniom, temu jak podszedł do krawędzi, wychylił się, itd. Wszyscy wiedzą jeśli przeczytali do końca post. Ej! Ej! Ej! Ten mały robi coś nie tak... Ale jak widać już ktoś zareagował, nie ważne~! Przed nowym rokiem zrobi dobry uczynek. Podeszła po cichu do młodszego pokolenia (xd). - Schatt, lepiej słuchaj kolegów. Nie warto... - Powiedziała do znajomego ze szczenięcych lat, które były ... niedawno.

Dante de Cossa

Schatt spojrzał na tych dwojga, którzy próbowali go odwieść od tego zamiaru. Z pewnością skoczyłby, gdyby nie ostatnie słowo wypowiedziane przez Setha. Mina od razu mu zrzedła. Latać z Seele? To już za dużo. Westchnął tylko i odszedł od krawędzi. Może mieli rację, nie warto. Nie im będzie.
- Dzięki - powiedział tylko i usiadł ze spuszczonym łbem.

Lea

- Lea, ratowanie życia, przemawianie do tego twojego pustego łba, polecam się na przyszłość. - powiedziała wilczyca z krzywą miną. No nie no. Jeszcze jak się dowie, że to przez nią Schatt chciał dołączyć do tamtego świata, to chyba sama skoczy z tego klifu. - Dobrze się czujesz? Co się stało? - spytała już milszym i jakby... troskliwym tonem. W końcu o przyjaciół trzeba dbać.

Seth von Wiegemesser

Seth odetchnął z ulgą i spojrzał na Leę.
- Cieszę się, że przyszłaś - powiedział z niepewnym uśmiechem na pysku. Wcześniej nie wierzył, że przyjdzie, a jednak. Może czasem nie warto tracić nadziei? Lecz wydawało mu się, że z jego kolegą dzieje się coś niedobrego. Nigdy czegoś takiego nie robił. Dziwił się, jak Seele mogła podjąć taką decyzję. Więc skąd się wzięła ta zmiana?

Miyu

Destino spojrzała po każdym z wilków po kolei z uwagą. No tak, przyjaźni.. Jedna z rzeczy, które są godne podziwu. Wilczyca uniosła delikatnie jeden z kącików pyska tworząc prawie niewidoczny uśmiech. A ona? Co ona miała, nie miała przyjaciół - w sumie nie brakowało jej ich. Miała swoją nieobecną rodzinkę, też racja... Ale w sumie choć niewiele przeżyła, nie ma żyć dla kogo to nie skoczyła. A ma tyle okazji by skończyć swój żywot. To skoro ona się trzyma to czemu Schatt - wilk w tym wieku - chce coś takiego zrobić?

Dante de Cossa

- Nie... Raczej nie - wtedy przyszła złość. Złość, której on sam się nie spodziewał. To dziwne uczucie, które nigdy u niego nie pojawiło się z taką siłą. Po chwili wielkiego żalu poczuł złość. Tak miało być. Wszystko się zmieniło. Dzięki Shajenowi coś zrozumiał. Wszystko się zmieniło. Towarzyszyły mu skrajne uczucia. Teraz musiał zrozumieć, których się słuchać. Co będzie dla niego lepsze. Dla jego duszy i rozumu.

Seth von Wiegemesser

Seth wiedział, że już nic nie będzie takie, jakie było dawniej. Część załogi odeszła, przyszli nowi, którzy zmieniali nastrój grupy. Wiedział to i czuł, że inni też wiedzą. Tak niewiele brakowało! Posłał Schattowi ciepły uśmiech. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że on nie należy do żadnej watahy, nie ma w nikim oparcia. Teraz zrozumiał prawdziwy sens watahy. Wsparcie i pomoc. Bez tego było się niczym nędzny robak.

Lea

- No chyba coś się musiało stać, skoro stałeś tak nad klifem z widoczną potrzebą zbadania dołu. - powiedziała Lea, jednak nie chciała naciskać. Czuła się winna. A skoro Schatt twierdził, że wszystko w porządku, to wszystko w porządku. - Dobrze. - rzekła i spojrzała na Setha. - Cześć. - tylko tyle była w stanie powiedzieć.

Dante de Cossa

Schatt potrząsnął głową. Tym ruchem niemal zerwał związek z przeszłością. Zacznie życie od nowa. Będzie nowym, lepszym Schattem. Wcześniej myślał, że nigdy tego nie zrobi, teraz myślał, że nie potrafiłby dalej tak żyć. Sposób postrzegania siebie i innych zmienia się wraz z doświadczeniem. Gińcie nędzne wilki, które doprowadziłyście Schatta do takiego stanu ducha!

Lea

Lea spojrzała na Schatta. Potrząsnął głową... Jakby chciał zrzucić z siebie złe myśli.
- Na pewno dobrze się czujesz? - spytała troskliwie wilczyca. Teraz to ją przeraził. Najpierw ten skok, a w tym momencie musi wyglądać jak jakiś zombie.

Seth von Wiegemesser

Seth doszedł do wniosku, że Schatt teraz niewiele powie. A na pewno nie całą prawdę. Lepiej było dać mu spokój. Choć może jednak odważy się powiedzieć choć słowo. Seth czekał. Cierpliwość była jego cechą. Lecz lepiej nie wyobrażać sobie niewiadomo czego, żeby nie być potem rozczarowanym.

Dante de Cossa

Schat kiwnął głową. Wiedział, że chcieli dla niego jak najlepiej, lecz on nie mógł znieść myśli o tym, co zamierzał zrobić. Sam nie wiedział, co go opętało. Ale dzień wczorajszy był już przeszłością; to co się wydarzyło, było przeszłością. A co się stało, to się nieodstanie. A on był tylko niewielką, niemal niezauważalną częścią tego świata.

Lea

Lea stwierdziła, że niewiele zdziała. Jak się Schatt uprze, to nie ma odwrotu, czyż nie? Wolała dać mu spokój. Usiadła i lekko machając ogonem zaczęła patrzeć na morze. Woda była mokra i zimna, ale ładna. Zwłaszcza teraz.

Seth von Wiegemesser

Seth usiadł koło Lei. Schatt chyba nie miał w planach znowu skakać z klifu. I tak trochę się chyba nanosili kości Seele. Ale przerwał te rozmyślania. Nie wiedział, co szykuje im przyszłość. Szybką śmierć, czy długą. Życie szczęśliwe lub też nie. Lecz kiedy pozna odpowiedzi na te pytania? To będzie można stwierdzić dopiero po śmierci, a do niej mu się nie spieszyło.