Urwisko nad Jeziorem Zmian

Legenda

Wstała przeciągając się. Czuła się inaczej. Tak... Jakoś... Wolniej... Spojrzała na wilka. Przeciągnęła się leniwie. Odwróciła się na plecy i patrzyła na białe chmury...

Yakari Sevile

Westchnął cicho, i wysunął się z pod Paige.Po czym ponownie przysnął nad krawędzią urwiska.Obierając bezkształtny punkt na horyzoncie..

Booze

Weszła wolnym krokiem, a za nią lała się ścieżka krwi. Grzbiet miała poszarpany, ostrza wciąż nie zniknęły. Położyła nad samym urwiskiem i westchnęła głęboko. Krew lała się, ale ona nic nie czuła, nic. Spojrzała w dół rozmyślając nad czymś. Uśmichnęła się sama do siebie. Teraz zamknęła oczy. Nic nie chciała widzieć.

Sephira

Przybiegła za zapachem jej krwi. Znała dobrze ten zapach. -Canis... -powiedziała. -Przepraszam... -westchnęła. -Ja Cię nie ignoruję. No i patrz, znowu krwawisz... Choć do lecznicy, teraz wiem co zrobić... (ta książka się jednak przydaje xD)

Booze

Nie otwierała oczu, wciąż leżała. Wydawała się być odprężona, a jednak ostrza nie znikały. Wiatr wiał tu mocniej niż na dole. Owierwał jej zakrwawiny grzbiet. Rany powoli zabliźniały się, ale na ostrzach. Jak myślisz, jak długa jest droga z tąd na dół?- zapytała nie ruszając się. Uśmiechnęła się kątem pyska. Wciąż tak leżała. Krew już nie leciała, rany zabliźniły się na dobre, lecz czy napewno wszystkie?

Sephira

Nawet nie próbuj. -powiedziała i w mgnieniu oka znalazła się przy niej. -Co się stało? -zapytała kładąc się obok, ogon miała nad przepaścią.

Booze

Nic się nie stało- jej pysk nie wyrażał emocji. Dodała jeszcze- zastanawiam się tylko do czego zmierza moje życie. I wiesz co, nie mam pojęcia. Nadal tak leżała z przeszytym grzbietem. Jej ostrze jedynie powiększyły się niewiele. Nie skoczę nie bój się.- dodała po dłuższej chwili.

Sephira

Eh... Nikt tego nie wie. -powiedziała cicho. Nadal miała czarne oczy. Nie wiedziała dlaczego nie zmieniły one barwy, jak zawsze. -To dobrze. -powiedziała i zamknęła oczy

Booze

Leżała tak jak była, nie ruszała się. Tylko jej ostrza wyrastały coraz dalej, dalej. Słychać było tylko ciężki oddech wadery. Wiatr muskał jej grzbiet, jakby uśmierzając ból spowodowny tym ..czymś.

Sephira

Westchnęła. Nadal nie otwierała oczu. Kilka razy zamachała ogonem nad przepaścią.

Booze

Jej ostrza zaczynały wkońcu zanikać. Co się działo z jej ciałem? Ona sama nie wie. Leżała tylko tak bezwładnie nad urwiskiem, jej łapy zwisały znad niego. Wciąż z zamkniętymi oczyma oddała się walce swoich myśli.

Sephira

W końcu otworzyła oczy. Nadal były czarne. Nadal nie wiedziała dlaczego. Podniosła się i położyła przodem do przepaści. Jej łeb zwisał bezwładnie nad urwiskiem. Spojrzała kątem oka na Canis, lecz po chwili znów zamknęła ślepia

Booze

Znów westchnęła ciężko. Otworzyła oczy spoglądała w dół. Przepaść... tak jak i jej myśli spoczęły nad nią. Puściła powietrze przez nos, wzbijając drobny kurz wkoło jej łba.

Szasta

Przybiegł szybko czekając na ucznia, usiadł przy dużej skalę i bezwładnie zamachał ogonem. Zmrużył ślepia i zamachał ogonem po ziemi.

Smith

Przybiegł niespiesząc się, zobaczył Szastę i Sephirę oraz nie rozstającą się z nią Canis. Speszył się trochę, ale znów przybrał swoją postawę, uniósł wysoko łeb i ugiął łapy. Ukazał długie szare kły i wyciągnął pazury.

Booze

Parchnęła tylko i nie zwróciła uwagi na basiory(ów?). Zaczęła ciężko oddychać. Zamknęła oczy i znów zaczęła swoje rozważania.

Smith

Spojrzał na Canis i wyskoczył w górę, przeleciał ponad Szastą, ale będąc nad nim wbił kły w jego kark i zaciągnął jego ciało do tyłu lądując. Szarpnął i odskoczył w tył...

Booze

Znów westchnęła tak głęboko, jakby jej płuca miały zaraz wysiąść. Jej łapy zwisały nad przepaścią, a jej ciało zdało się wydać jakby ciągnęło w dół. Miała mętlik w głowie. Wszystko było w chaosie i nieładzie.

Smith

Pochylił się i ruszył, chwycił kłami jego tylną łapę i zagryzł się, skupił swą całą siłę i miotnął nim do góry. Stawiał szybkie kroki kręcąc jego ciałem w powietrzu dookoła. Musiał działać szybko bo Szasta był bardzo postawnym wilkiem więc był ciężki, ale na szczęście on miał dużo siły w swych małych szczękach.

Sephira

Nawet nie podniosła wzroku. Nadal jej łeb zwisał nad przepaścią. Zaszurała kilka razy ogonem. Nie odzywała się.