Urwisko nad Jeziorem Zmian

Eshe

Obserwowała wszystko w milczeniu. Zrobiła spokojny wdech. Nic nadzwyczajnego... wilki się pokłóciły, zresztą zwykle tak jest. Czy każdy na tym świecie musi mieć problemy? Na co żyć z problemami... niech popełnią samobójstwo. Problemy szybko miną... i wypłyną z krwią w najgorszym wypadku.

Legenda

Legenda postawiła uszy na sztorc słysząc oddalającą się z urwiska Selene. Dopiero teraz na jej pysku pojawił się uśmiech. Kiedy kroki ucichły przekręciła łeb w lewą stronę i skierowała go w kierunku demona. Głuche chrapnięcie wydobyło się z jej pyska. Co to było? Warko? Kaszlnięcie? Ona sama nie wiedziała. Łapą przetarła krew spływającą po białym policzku.

Brenda

Wprawdzie Legenda nie mogła uwolnić Seleny z mych łańcuchów, lecz starczyło, bym lekko zwolniła obroty, a tchórzliwa kulka uciekła hen hen. Opadłam na ziemię. Nawet nie raczyłam zwinąć łańcucha który wił się teraz gdzieś wśród łap wilków. Siedziałam na skale wpatrując się w swoje podwinięte kolana. Mogłam ją zabić. Albo nie. Mogłam, ale przecie jestem tylko zakonnicą w tym obleśnym klasztorze, gdzie złego słowa powiedzieć nie można. Nawet ja, Brenda, musiałam podlegać tym irracjonalnym zasadom.
Niedostrzegalny punkcik na niebie zaczął się powoli obniżać. Slaughter szybkim ruchem wylądował obok mnie, a ja wgramoliłam się na niego w głębokim zamyśleniu. A kiedy już zniknęłam za górami jakby kilka cieni otaczających wilków nagle zniknęło. *NMMT*

Eshe

Ziewnęła. Cóż mówić. Ostatnio było o wiele fajniej. Dłuższe widowisko i wiele więcej świadków. A nie.. raptem dwie osoby na krzyż. i co teraz? Będzie się przyglądać? Oblizała tylko pysk.

Legenda

Legenda przeciągnęła się leniwie. Ziewnęła jak zwykle ukazując swe białe kły. Sierść na karku na chwilę jej się zjeżyła. I co miała teraz robić? Nic. Położyła się na ziemi, a pysk położyła na łapach. Nic jej się nie chciało.

Sheala

Wciąż stała na krawędzi, obserwując lśniące jezioro zmian, znajdujące się na dole. Wiał mocny porywisty wiatr, który targał niemiłosiernie sierścią. Master znów ją zostawił - myślała sobie. Demon najwidoczniej ją zignorował, bo długo nie odpowiadał na jej odezwę do niego. Nie przejęła się tym zbytnio, bo przyzwyczaiła się do tego, że każdy ją olewa. Była w stosunku do innych taka sama. Mimo to, czekała aż Sasori jej odpowie, bo ona bardzo ceniła ich.. nietypową przyjaźń.

edit.

Po pewnym czasie, znudzona odeszła.

Marcelina

Frivoli przyszła tu cały czas podziwiając biały puch i przykryte nim drzewa. Nie była przyzwyczajona do takiego widoku, zdążyła się przyzwyczaić do zimnych ścian w legowisku jej rodziców. Mała podeszła bliżej brzegu, prawdę mówiąc to nie była świadoma tego że zaraz może spaść i się całkowicie przemienić lub utonąć. A w najgorszym razie, jeżeli lód będzie za twardy, to umrzeć.

Karenaj

Karenaj przyleciała tu za swoją pociechą. Uważnie śledziła każdy jej krok, z uśmiechem i niepokojem na pysku. Wylądowała na skraju, przed małą.
-Spójrz - powiedziała do niej. - Co widzisz, kochana?

Marcelina

Frivoli przechyliła lekko łebek, jakby nie wiedziała lub czegoś nie rozumiała. Rozejrzała się jeszcze raz. - Białe coś. - wymamrotała, wkładając pyszczek w śnieg, żeby sprawdzić jak smakuje. Większość rzeczy dookoła niej były dla niej nowe, były tu rzeczy których jeszcze nigdy nie widziała.

Karenaj

Uśmiechnęła się do pociechy. - To "białe coś" nazywa się śnieg. Ale podejdź do mnie. - cały czas się do niej uśmiechała, jednocześnie z obawą śledząc każdy ruch. Machnęła z zadowoleniem ogonem.

[size=9]Edit: 11.51; 22.02.2011r

W oddali coś błysnęło. - [i]Burza? O tej porze roku? To nie wróży dobrze
- Wracamy! - krzyknęła do swej pociechy i nie czekając na jej reakcję wzięła ją za kark i zaniosła do legowiska.

Mystic

Mystic przyszedł tu powoli. Cóż, podszedł do krawędzi urwiska i spojrzał w dół. Tak, było tam już odwiedzone przez niego jezioro zmian. Jednak nie miał ochoty tam złazić, a tym bardziej skakać. Było za stromo, a on nie odbierze sobie życia, jak nawet nie ma ku temu powodów. Więc odlazł i pobiegł truchtem gdzieś indziej.

zt.

Lee

Nudnobylski Lee zawitał do owej krainy, która jak mówią "mówi sama przez się", jednakże userka nie będzie dalej drążcy tego tematu. Z resztą. Aktualnie to nie ma żadnego znaczenia. Chyba nikogo nie było. Chyba. Pozory lubią mylić. Tak czy siak, wilk przybył tu. A po jego głowie aż szumiało o plotkach o jakimś upiorze. Upiór? Że niby co. I to niby jeszcze jakiegoś 10 stopnia... HA! Dobre mi sobie. Pokręcił głową z politowaniem i usiadł tuż przy skraju. Zawsze tak siadał. I tak to nie miało żądnego znaczenia, gdzie sadza swe dupsko. Samotny stary zgred i tyle.
Właśnie, samotny.
Userka zaśmiała się w tym momencie złowieszczo, a BS. zrobiła to samo co Lee: pokręciła głową z politowaniem. Na szczęście Lee tego nie widział, ani nie słyszał.
Czy to ma jakie kolwiek znaczenie? No właśnie.
Nie ma.
Skończmy tą durną dyskusję i wróćmy do zgreda. Machnął pięcioma ogonami czująć z zachwytem jak drobne kamyczki podnoszą się i zaraz potem opadają. To też nie ma znaczenia, nic nie ma znaczenia... EMO LEE. Lol.
Nie, on nie jest Emo, on jest po prostu taki jaki jest. Wyobrażacie go sobie jako EMO? On to tępi. TNĄCY SIĘ LEE. Lol.
Zapatrzył się w choryzont mrużąc ślepia. Na moment wyłączył się od świata.

Akita

Powolnym trochę ospałym i leniwym krokiem, przybyła w to miejsce, by odetchnąć w spokoju. Pytań które ją nurtowało była cała masa, więc przyda jej sie chwila odpoczynku. Wadera rozważnie stąpała po ziemi aby nie wywrócić się i nie spaść co u niej byłoby bardzo prawdopodobne przy stanie w jakim sie aktualnie znajdowała.

Lee

Samiec był rak oddalony od ludzkiego i surrealistycznego świata, że nawet nie poczuł, ani nie usłyszał jak wadera tutaj przybyła. Jedynie jeden z ogonów zadziwiająco drgnął, co osobiście Lee zignorował. No bo po co się tym przejmować. Niestety wadera za blisko podeszła. Oczy Lee;go otworzyły się powoli i jakby ospale, jednak szyja, choć stara, natychmiastowo obróciła się wraz z głową, a oczy wbiły w nią ślepia.
ZMierzył ją wzrokiem, po czym zwyczajnie się odwrócił. Nudaa.
Pięc ogonów zafalowało pod wpływem wiatru. Jedno ucho wilka było w kierunku przybyłej, a drugi e wnieznanym mu osobiście kierunku.
Głowę miał uniesioną nieznacznie do góry ukazując swą dumę i zadumę za razem. Oczy były zamknięte, znowu odpłynął. Wmawiał sobie, że tej wadery tu nie ma, że jest sam. Ale skoro już przybył, to nie będzie chamsko wychodził.
Co sobie myślicie...? Niech zgadnę!
Dupek.

Akita

Wadera starała sie uważać jak stawia łapy jednak była tak zamyślona ze zanim spostrzegła juz była na ziemi. Upadek spowodował uniesienie sie w powietrze kilku kamyków, które rozprysnęły się w wielu kierunkach. Pech chciał iż jeden z nich trafił basiora siedzącego nad przepaścią.
Ups! I co teraz?!

Lee

Pech chciał, że kamyczke IDEALNIE trafił w łeb basiora. Rozległo się ciche puk, a zaraz potem ciężka cisza. Co to będzie, co to będzie. Basior ospale odwrócił się, a na jego pysku malowało sie poirytowanie.
-HMMM?- Donośne i za razem ochrypłe "hm" wydał z siebie basior w dalszym ciągu nie zmieniając swojej pozycji i wyrazu pyska. I tu właśnie moi drodzy i nie drodzy poznaliście... WKURZONEGO LEE'go~! Ta dam! Fanfary i takie tam. O i nawet rym zagościł.
Tak czy siak Lee nie należał teraz to przyjemniaczków, rzekłabym, że należy do dupeków. Cokolwiek to znaczy, zignorujcie albo śmiejcie się.
Tak czy siak Lee właśnie zaliczył ją do listy "nie żyjeszz".

Akita

Ta z uśmiechem na pysku, podniosła sie z ziemi i otrzepawszy ogonem piasek znajdujący sie na jej sierści wymruczała pod nosem.
- Tylko mnie nie zjedz. -

Lee

Uniósł brwi, po czym się odwrócił.
-Nie jestem głodny.- Powiedział, a pod nosem delikatnie się zaśmiał. Szykie posty rox. Człowiek nie ma weny, jest trochę dotus,smcośtam to krótkie posty rox!
Zignorujcie to. Lee na szczęśćie tego nie słyszy, na szczęście jego i tak starej psychiki.

Akita

- I tak byłabym zbyt dobra na twój obiad. - Rzuciła.
Kąciki jej pyska uniosły się nieznacznie tworząc pozorny uśmiech.

Lee

-Mhm...- U Lee'go pysk nagle od-stwardniał, a kąciki ust w sposób zadziwiający powędrowały ku.... górze! Było to coś niesamowitego, co zadziwiło 3/4 czytających, widzących etc. etc. wilków i ludzi.
LEE
SIĘ
UŚMIECHNĄŁ. . .
Apokalipsa normalnie, co nie?
Jeden z ogonów drgnął. Zapewne oznaczało to, że Lee nie przejmował się już tak obecnością wadery.