Zielone Urwisko.

Rosemarie · Wysłany: Nie 18:41, 18 Mar 2012 Temat postu:

Wilczyca przewróciła się na brzuch. Więc na niej spoczęło to ciężkie brzemię wymyślania zabawy? Jakże trudnym to było zadaniem dla tak młodej wadery! Zwłaszcza, że niedawno dopiero wyszła na świat i nie znała żadnej szczenięcej rozrywki. Postanowiła więc sprytnie zmienić temat, aby uniknąć tej odpowiedzialności.
- Masz rodzeństwo? - zapytała z uśmiechem. - Ja mam dwóch braci: Ichigo i Hivtro. Są mili - co do Hivtro nie miała pewności, bo nie poznała go dobrze, jednak jako iż był jej bratem, lubiła go.

Ikiru · Wysłany: Nie 18:49, 18 Mar 2012 Temat postu:

Maluch westchnął po raz trzeci, gdy dowiedział się, że tą jakże ciekawą zabawą będzie zwykła rozmowa. Niefajnie.
- Tak, mam siostrę. Artlette. Nie znam jej za dobrze... - w jakiś dziwny sposób nie pałał zbytnią sympatią do swej bogu winnej siostrzyczki, w sumie nawet nie wiedział dlaczego, tak po prostu.
- Wy wszyscy macie takie dziwne ogony? - spytał, uśmiechając się zadziornie. Chodziło mu oczywiście o ich nienaturalną ilość.

Rosemarie · Wysłany: Nie 19:14, 18 Mar 2012 Temat postu:

Rosemarie z uśmiechem spojrzała na swój mały skarb, czy też trzy skarby. Na razie były to tylko ogonki, jednak nie przeczyła, że w przyszłości mogą się jej do czegoś przydać.
- Mój tata ma aż pięć - powiedziała dumnie, machając z zadowoleniem każdym z ogonów po kolei. Wyglądało to dosyć zabawnie.

Ikiru · Wysłany: Nie 19:21, 18 Mar 2012 Temat postu:

Z oczu basiora ponownie można było wyczytać zazdrość, mimo, iż starał się to maskować. Przy pięciu długich ogonach jego nawet nie można było nazwać kikutem.
- Nie liczy się ilość, a jakość. - ma komuś przyznać, że jego ogonek jest gorszy od czyjegoś? W życiu! Taki już jest.
Energicznie zamachał ogonem, jakby chciał zaprezentować, jaki to on wspaniały.
- Kim chcesz zostać w przyszłości? - nagle zmienił temat, zwykle robił to kiedy komuś czegoś zazdrościł, bądź zrobił coś głupiego.

Rosemarie · Wysłany: Nie 19:31, 18 Mar 2012 Temat postu:

Wilczyca uważnie przyglądała się koledze i chwilę myślała, zanim odpowiedziała na jego pytanie:
- Nie wiem. Może zostanę Łowcą, tak jak mój tata? - zapytała bardziej retorycznie, niż stwierdziła. Jeszcze nie zastanawiała się dokładniej nad przyszłością, była w końcu tylko szczenięciem.

Ikiru · Wysłany: Nie 19:40, 18 Mar 2012 Temat postu:

- Całkiem fajnie. - ozwał się, uśmiechając cwaniacko, czyli jak zwykle, z resztą. Teraz wyobraził sobie, że sam dzierży to stanowisko i właśnie poluje na jakąś ofiarę. Za cel wziął sobie skałę. Przyjął pozycję gotowości do ataku i począł skradać się do przyszłego obiadku. O ile będzie chciał jeść skałę. Odepchnął się od ziemi, skacząc na ów głaz, by po chwili tępić sobie na nim pazurki, atakując z każdej strony.
- A ja zostanę superbohaterem! Będę ratował wilki, wszyscy będą mnie uwielbiać! - tak, z pewnością. Zawsze chciał być zauważony, by w oczach innych nie był tylko nikim, szarą jednostką, która nie wyróżnia się niczym wyjątkowym, nic nie zmienia.

Rosemarie · Wysłany: Nie 19:48, 18 Mar 2012 Temat postu:

Wilczyca uśmiechnęła się szeroko, słysząc odpowiedź wilka. Dość wysokie ambicje jak na szczeniaka, ale o ile zdążyła trochę poznać Ikiru, to jak najbardziej do niego pasowały.
- Superbohaterzy mają dużo na głowie. No i powinni być skromni i działać dla innych, a nie dla siebie - powiedziała przyjaźnie, zastanawiając się, czy Ikiru wyłapie jej ukrytą aluzję.

Ikiru · Wysłany: Nie 19:58, 18 Mar 2012 Temat postu:

Wilczek chyba zrozumiał aluzję wadery, gdyż popatrzył na nią lekko oburzony.
- Jeszcze zobaczysz, na prawdę zostanę superbohaterem! - tak, a wtedy pokaże tym wszystkim, którzy w niego nie wierzyli, mówili, że jest za słaby, lub zbyt zapatrzony w siebie, że są w błędzie!
- Będę miał skrzydła i wiele amuletów, będę potrafił czarować i walczyć, polować, tropić, śledzić, tak! - tu się już wprawdzie trochę rozmarzył, ale jak na razie wierzył, że uda mu się tego wszystkiego dokonać.

Rosemarie · Wysłany: Nie 20:02, 18 Mar 2012 Temat postu:

Wilczyca uśmiechnęła się po raz kolejny tego dnia.
- Jeżeli się postarasz... Ja na pewno nie dałabym rady - powiedziała. Zdawało się jej, że z tej potrzeby zaimponowania całemu otoczeniu Ikiru zaraz wybuchnie, więc postanowiła nieco mu ułatwić zadanie.

Ikiru · Wysłany: Nie 20:20, 18 Mar 2012 Temat postu:

Tak, tego potrzebował. Wypiął dumnie pierś i uniósł swój jakże zacny łepek do góry, wreszcie doczekał się uznania! nie prawdziwego, ale zawsze coś. Ponownie zamachał swym długim ogonkiem i wlepił parę fioletowych oczu w waderę.
Już miał powiedzieć: "Pewnie, że nie dałabyś rady, w końcu jesteś tylko dziewczyną", ale się powstrzymał, bo mogło by to być trochę nie miłe.
Całkiem polubił waderę, wprawdzie kilka razy wydawała się irytująca, ale to w sumie dobrze, bo nie była tylko kolejną, miłą waderą.
- Ale się ostatnio szybko ciemno robi...

Rosemarie · Wysłany: Nie 20:30, 18 Mar 2012 Temat postu:

Wilczyca spojrzała na jeszcze przed chwilą piękne, błękitne niebo, które teraz osnute było ciemnym granatem.
- Faktycznie, ale to już niedługo... - powiedziała z uśmiechem. O tak, niedługo równonoc wiosenna, goddamned, będzie jasno, ciepło i pięknie!

Ikiru · Wysłany: Nie 20:44, 18 Mar 2012 Temat postu:

- Idziemy gdzieś indziej? Tu robi się nudno. - stwierdził, rozglądając się dookoła. Pomysły na konstruktywne spędzanie czasu już mu się skończyły, tak więc by znaleźć nowe pomysły trzeba odwiedzić inne miejsce. Chyba.
Maluch wstał i przeciągnął się, ziewając. Był już lekko zmęczony, ogółem szybko się męczył, co jest trochę dziwne przy jego niegasnącej energii, która jednak szybko potrafi zostać uśpiona, a obudzić go z tego transu może tylko i jedynie jakieś niebezpieczne, czy równie fajne zdarzenie.

Rosemarie · Wysłany: Pon 17:08, 19 Mar 2012 Temat postu:

Wilczyca wstała, jednocześnie kiwając głową. Pomysł zmiany miejsca wydał się jej nad wyraz słuszny, biorąc pod uwagę zarówno niebezpieczeństwo urwiska, jak i chęć poznania jakiegokolwiek innego ciekawego terenu. Przecież jeszcze tyle było rzeczy, których nie widziała w swoim krótkim życiu!
- Prowadź - powiedziała z uśmiechem, stwierdzając, iż możliwość wyboru miejsca znacznie połechta małe męskie ego Ikiru.

Ikiru · Wysłany: Pon 17:17, 19 Mar 2012 Temat postu:

A ego wciąż wzrastało i wzrastało, jeszcze trochę takich sytuacji a nikt nie będzie go mógł znieść. Jak na razie nie jest chyba aż tak źle... chyba. Maluch przeciągnął się, po czym rozejrzał dookoła. Z początku naszła go myśl, by ruszyć tą jakże niebezpieczną i skalistą ścieżką na szczyt, ale z uwagi na koleżankę postanowił wybrać tą trochę bezpieczniejszą drogę.
Gdzie postanowił się wybrać nie wiadomo, w sumie to jeszcze sam nie zdecydował.

z.t

Rosemarie · Wysłany: Pon 20:58, 19 Mar 2012 Temat postu:

Rosie przeciągnęła się jeszcze i wesoło machając swoimi trzema ogonkami ruszyła wesołym krokiem za nowym kolegą. Jak miło, że ledwie wyszła z domu, a już znalazła sobie towarzystwo, najwyraźniej miała do tego dryg. Albo po prostu się jej poszczęściło.

zt.

Abbey

Jeden krok, drugi krok. Choć bardzo się starała, nie mogła przestać liczyć. Taki nawyk. Żeby, przestać, zaczęła rozglądać się wokoło. Przysiadła na ziemi i wyciągnęła łeb w stronę nieba. Miło... Była naprawdę zadowolona, podobało jej się tutaj. Wsłuchiwała się w ciszę, rozkoszując się nią. Zaczęła liczyć sekundy... Minęła chwila, krótka chwila, w której ktoś na świecie umierał, ktoś się rodził. Ale a chwila to było już tylko wspomnienia. Wstała i wyszła.

z.t

Italian

Zjawił się tu. Włóczył nogami. Jego pysk lepił się od łez, pociągał nosem głośno. Płakał. Płakał cicho. Opanował nieco łzy. Zacisnął zęby podchodząc do krawędzi. Spojrzał w dół. Było dość wysoko. Odetchnął. Niedługo ciężar życia z niego spadnie. A jednak pojawiło się zwątpienie. Pamiętał, jak nieraz duchy straszyły ich podczas podróży. Oddychał głębiej. Łzy same mu się cisznęły do oczy, zaczął pochlipywać. Usiadł. Spuścił łeb. Nie wiedział, co zrobić. Wszystko nagle stało mu się obce prócz urwiska i tego, co jest tam w dole. Tam by znalazł może ukojenie, może coś gorszącego. Sam już nie wiedział. Położył się. Jego łeb oraz przednie łapy były niemal za krawędzią, a jednak w takiej pozycji by się nie osunął. Był za lekki, y skała mogła się odłamać.

Berenika

Berenika zjawiła się tu bezszelestnie. Nie miała wcześniej okazji, by znaleźć się w tych niebezpiecznych terenach. Uśmiechnęła się blado i ruszyła przed siebie. Na swe drodze napotkała szczeniaka, zapewne mającego zamiar skończyć haniebnie z życiem. Podeszła do niego.
- Nie warto, oj nie warto. - Szepnęła mu do ucha. Mógłby się wystraszyć, no mógłby. Ale Beren nie mogła nic na to poradzić.

Italian

Italian nie przestraszył się głosu. Zastrzygł tylko uchem i spojrzał na wysoką waderę. - Nie chcę już skoczyć. Italian jestem. - Mimo wszystko wilczek widocznie poweselał. Uśmiechnął się do dorosłej, może nie tak słodko jak do Loese, ale uśmiechnął się. - A ty jak masssz na imię? Zapytał się szybko, przez co wydłużył "masz". Ale nie powinno być źle przez to. Najważniejsze, by poznać szybko wilczycę, by go mogła oprowadzić po krainie.

Berenika

Samica uśmiechnęła się szeroko do Itka.
- Jestem Berenika. Pewnie jesteś tu nowy, prawda? - Upewniła się i puściła do niego oczko. Nie chciała go wystraszyć i najwyraźniej tego nie zrobiła. Była bardzo szczęśliwa z tego powodu. Nie lubiła straszyć.
- Od jak dawna tu jesteś i ile masz lat? - Zapytała z ciekawości, lecz tak naprawdę chciała poznać głębiej poznać wilczka. Nie mogła nic poradzić na to, że od jakiegoś czasu była odpowiedzialna za wszystkie szczeniaki Krainy.