Diamentowy wodospad

Beherit

Krótkie warknięcie sprowadziło go z powrotem nad wodospad ze świata, w którym przebywał w myślach. Gwałtownie odwrócił łeb, by zobaczyć, czyjego gardła wydobył się ów warkot. Kiedy dojrzał wilczycę bawiącą się własnym ogonem, zaśmiał się cicho pod nosem.

Yumi

Spojrzała się na wilka pytającym wzrokiem. "Mam już tego dosyć! Ta cisza jest przytłaczająca!" Krzyknęła w myślach do siebie. Podeszła do samca.
-Cześć... Nie przeszkadzam? - Zapytała niepewnie.

Beherit

- Oczywiście, że nie - odpowiedział i uśmiechnął się lekko do wilczycy. W głębi duszy ucieszył się, że ktoś się do niego odezwał. Nawet jemu czasem brakowało towarzystwa. - Myślę, że nudzi mi się tak samo, jak tobie.

Yumi

-Hehe... Jestem Yumi.! - Powiedziała radośnie, jednocześnie siadając...
-A ty?

Beherit

- Beherit - przedstawił się krótko, tak intonując swe imię, jakby było zupełnie nieważnym szczegółem. Zlustrował wilczycę krótkim spojrzeniem. Jej imię zabrzmiało oryginalnie jak na tę krainę. - Jesteś nietutejsza, zgadłem?

Yumi

-Zgadłeś! - Uśmiechnęła się. - Tzn. jestem tu od niedawna. A pochodzę z... - zastanowiła się krótko - ... z jakiejś małej krainy, której nazwy nawet nie znam. Krótko w niej mieszkałam. A ty pewnie tutejszy... - Bardziej oznajmiła niż zapytała. "Może też zgadnę?" Zastanowiła się. Chciała, żeby jej ostatnie zdanie było dojrzalsze.

Siomha Lorcan

Nie miała ochoty się podnosić. Słyszała zabawę Yumi, a potem pogrążyła się w myślach i tylko szum wody do niej docierał.

Beherit

Przewrócił oczami. Przecież w tej krainie było tak niewiele skrzydlatych wilków, na dodatek za młodych na potencjalnych rodziców Beherita... ale przecież Yumi mogła o tym nie wiedzieć, w końcu była tu od niedawna, jak sama powiedziała. - Spudłowałaś - odpowiedział. Dodał po chwili, przeciągając przedostatni wyraz, jakby chciał zaakcentować, że pochodzi z oddali. - Jestem z baaaardzo daleka.

Yumi

-Nie wyszło... No to chyba podobnie do mnie. Mi się wydaje, że urodziłam się bardzo daleko. Ale dokładnie nie wiem. A co to porabiasz...? Jeśli można zapytać... - Ostatnie zdanie dodała szybko. Nie chciała być zbyt ciekawska... Przynajmniej nie chciała tego okazywać.

Beherit

- Nic specjalnego. Rozmyślam - odpowiedział. Na chwilę spojrzał na gwieździste niebo. Przywoływało tak wiele wspomnień, że Beherit szybko z powrotem przeniósł wzrok na rozmówczynię. - Bardzo długo nie było mnie w tej krainie, niedawno wróciłem. i odniosłem dziwne wrażenie, że zrobiło się tu strasznie... nudno.

Yumi

-Możliwe. Ponieważ chociaż ja jestem tu krótko, to już mi się wydaje że nic specjalnego nie ma w tym miejscu do roboty. Chociaż w sumie... to na początku było fajnie. Ale wiadomo, nowe miejsce... I wszystko było takie interesujące :) Ale czasami pewnie nie zauważamy tego na co uwagę powinniśmy zwrócić.

// Idę... Muszę się pouczyć ;/ Niestety.. Cześć. //

Beherit

- Mądrze powiedziane - odrzekł i uśmiechnął się lekko. Ucieszyło go, że najprawdopodobniej wreszcie trafił na jakiegoś inteligentnego rozmówcę. - Choć jakbym spojrzał na to tak, jak ty... choć kiedyś mieszkałem tu, to w pewnym sensie dla mnie zupełnie obce miejsce.

Yumi

-Pewnie dużo rzeczy się pozmieniało w okresie czasu co nie? - Zapytała z lekko cwaniackim uśmieszkiem. - Dużo rzeczy zmienia się. A my nie mamy na to wpływu. Najwięcej rzeczy zmienia się podczas naszej nieuwagi :D

// Dobra. Teraz już serio spadam xd //

Beherit

Westchnął. - Dużo to mało powiedziane. Moja lista znajomych z dość pokaźnej zmieniła się na wyjątkowo króciutka. Ze wszystkich znajomych mi wilków, w tej krainie pozostał tylko jeden - powiedział, krzywiąc się przy tym nieco. Został tu zupełnie sam.

/Bu :< No to do jutra, albo kiedyś tam./

Nela

Podeszła do wody i zaspokoiła swoje pragnienie. Dawno jej tu nie było. Spoglądała z zaciekawienie ma inne wilki. Kilka z nich znała z widzenia.
Zanurzyła pysk w wodzie i wyciągnęła deżego suma po czym przeskoczyła przez spadajacą wodę i wylądowała lekko na półce skalnej. Tu zabrała się do jedzenia i przyglądaniasię innym wilkom.

Reika

Swoim zwyczajem, pewnym siebie krokiem, w podskokach, przybyłam nad Diamentowy Wodospad. Z szerokim uśmiechem przyglądałam się spadającej wodzie. Dotknęłam łapką zburzonej przez wodospad tafli. Położyłam się na brzegu, lekkimi ruchami wykonując powiększające się obręcze na tafli rzeki.

Siomha Lorcan

Spałą, lecz sen jej był płytki. Wilczyca, co chwilę popiskując, poruszała łapami, tak jakby przed czymś uciekała... tak na prawdę, próbowała osiągnąć cel, mimo, że nawed śniąc, wiedziała, co zastanie u kresu drogi... znów szarpnęła łapami i nagle zamarła. Podniosła łeb i wciąż z zamkniętymi oczami, zaczęłą warczeć. Grubo i coraz mocniej. Gdy warczała na tyle głośno, by sama się usłyszała, ocknęła się, kłapiąc na wszystkie strony pyskiem... z jej oka popłynęła łza.- To tylko sen...- szeptała.- ... to tylko sen...

Reika

Zdziwiona warczeniem skoczyłam na równe łapy, strosząc sierść, gotowa do ataku nieprzyjaciela. Zawyłam ostrzegawczo, szukając przyczyny warkotu. Gdy ujrzałam wilczycę, która trwała na łące przy panu Sasori'm. Doskoczyłam do samicy, uspokajając się.
- Pani jest przyjaciółką pana Sasori'ego, prawda? - głosem, który nie sądził, że się myli, zadałam pytanie - Jestem Reika.

Siomha Lorcan

Spojrzała zdziwiona na młodą samicę, która, jej zdaniem, pojawiła się tak nagle. Zawstydzona, machnęła ogonem, tak mocno, że aż słychać było uderzenie o ziemię. Spróbowała się uśmiechnąć, ale wyszedł jej raczej dziwny grymas.- Tak, to ja, ale raczej nie jestem jego przyjaciółką.- zamyśliła się i dodała przyjaźnie.- Nie mów do mnie pani...- teraz się uśmiechnęła- na imię mi Siomha. Miło mi Cię poznać Reiko.- usiadła i rozejrzała się po otoczeniu. Chyba nie spała zbyt długo...- Co słychać u Ciebie?

Reika

- Nic - odpowiedziałam bez zastanowienia - Nie jest pani? Jak to?
Widocznie widziałam, co i jak. Nie byłam taka głupia. Zaczęłam machać ogonem na boki, patrząc na Siomhę pytająco.