Różany Wodospad

Anexia

Samuel był naprawdę miłym wilkiem, no, przynajmniej Ishett tak się wydawało. Długi, zakończony zielonkawym kolorem ogon falował spokojnie, nieśpiesznie. Duże, kocie oczy wlepione były w Samuela, a na twarzy gościł duży, szeroki i przyjazny uśmieszek. Dawno nikt nie był dla niej aż tak miły, ogólnie to dawno z nikim nie rozmawiała, a spotkanie kogoś było dla niej miłą odmianą od szarej codzienności.
- To zależy od Ciebie. - Nigdy nie była dobra w wymyślaniu co by tu teraz porobić, tak więc postanowiła powierzyć to zadanie Sammy'emu, a nóż on będzie miał jakiś dobry pomysł. Zielone ślepia nadal wpatrzone były w wilka, a puszysty ogon nadal powoli gładził ziemię.

Samuerian

Samuel zaśmiał się przyjaźnie.
- No to chyba rzeczywiście mamy problem - powiedział po chwili, bowiem i on nie miał żadnego ciekawego pomysłu. Zresztą, czy musi się coś zaraz dziać? Kiedy tak siedzą spokojnie i rozmawiają jest bardzo miło. - Zima w końcu nadeszła... - powiedział i wzdrygnął się. Nigdy nie był wielkim fanem tego typu mrozów, dlatego najlepiej czuł się na wiosnę, kiedy wszystko kwitło, a temperatura rosła...

Anexia

Duży, promienny i wesoły uśmieszek ukazujący dwa rzędy ostrych zębów nie pomniejszał się, wręcz nasilał z każdą minutą. Zdarzyła polubić Samuela, ba, nawet bardzo. Głównie przez tonę komplementów na jej tema wylewających się z jego ust. Rzadko się tyle słyszy, oj rzadko.
- Szczerze, to nigdy nie lubiłam Zimy. Zbyt mało się dzieje, jak dla mnie. Większość zwierząt śpi, rośliny umierają... - tak, tak; biedne roślinki. Ishett nie lubiła, gdy cokolwiek w jej otoczeniu traciło życie, bez względu na to, czym było. I tak się smuciła.
- A wracając do tematu, jesteś w krainie dużo dłużej niż ja, prawda? Znasz może jakieś miejsca, które warto zobaczyć? - ozwała się po chwili, wlepiając ostro zielone oczka w rozmówcę.

Samuerian

- Ach, moja droga Ishett! - zaśmiał się Samuel. - Znam niemal każde warte odwiedzenia miejsce w naszej cudownej krainie. Co chciałabyś zobaczyć? Morze, góry, jakąś dolinę czy polanę? - spytał, wpatrując się zielonymi oczami w wilczycę. Czuł, że jest w stanie zaprowadzić ją wszędzie, albo i lepiej - zawieźć na grzbiecie, wzbić się w powietrze na swoich skrzydłach!

Anexia

A no właśnie - userka zupełnie zapomniała, że przecie Samuel skrzydła ma! Oh, jakże ona chciałaby posiadać podobne. Nigdy jeszcze nie wzbiła się w powietrze, w ogóle to chyba pierwszy raz widzi wilka, który lata.
- A według ciebie jakie miejsce najlepiej zwiedzić? - spytała, nadal uśmiechając się wesoło i szeroko.
- Masz zapewne takie miejsce, w które lubisz przychodzić. - nie wiedziała do końca czy posiadał taki zakątek, ale w końcu każdy lubi jakieś poszczególne miejscówki.
Jej puchaty ogon ciągle falował spokojnie, a kocie oczy wlepiony były w jakże zacną osobę, jaką był Sammy.

Samuerian

- Kamienne jeziorko jest całkiem wartym zobaczenia miejscem - powiedział Samuel spoglądając na Ishett z uśmiechem. - Wskakuj - powiedział, kucając, aby ta mogła wdrapać się ja jego plecy. - Zawiozę cię tam - dodał, w celu wyjaśnienia tego faktu, jakby był nie dość zrozumiały.

Anexia

Yey, czyli Is będzie miała szanse na wzbicie się w powietrze? Uśmiechnęła się szeroko, spoglądając równie wesoło jak poprzednio na Samuela.
- Na pewno? - Zielone, kocie oczka zlustrowały samca, w końcu nie waży tyle co piórko. Jednakże, nie czekając na odpowiedź basiora postanowiła, że strasznie chciałaby sobie polatać, czy choćby posiedzieć na czyimś grzbiecie.
- Uważaj, nie jestem najlżejsza. - I choć rzeczywiście tak było wadera należała do tych niewielkich, słabych i niskich. Najsłabsza z miotu. No cóż, wojownikiem nie zostanie na pewno, choć z resztą mało ją to interesuje, bo po stokroć wolałaby zostać szamanem, tworzyć wywary, totemy czy rzucać klątwy. No dobra. może bez tego ostatniego.
Powoli, zgrabnymi ruchami wsiadła na basiora, co wyglądało z resztą dość dziwnie. E tam, nie często widuje się latające wilki!

Samuerian

Samuel uśmiechnął się.
- Na pewno - powiedział spokojnie, a gdy wadera zajęła bezpieczną pozycję na jego grzbiecie zamachał kilkakrotnie skrzydłami i wzbił się wolno w powietrze. Wkrótce zaczęli się coraz bardziej oddalać od ziemi, aż w końcu obydwoje zniknęli znad różanego wodospadu.

zt - oboje.

Ino

Ino wbiegła na teren wodospadu. Obejrzała się za Abbey. Usidał na ziemi i wsłuchała sie w szum wody. Taka przyjemna cisza. Zawsze jej towarzyszyła. Pomerdała ogonem i znów rozejrzała się za przyjaciółką. - Abb jesteś tu? - zawołała.

Abbey

- Jestem, jestem! - powiedziała wesoło.
Nagle zatrzymała się i zaczęła podziwiać całe miejsce. Szkoda, że róże były pod śniegiem, zwiędłe.
- Chętnie się napiję, a ty? - wypowiedziawszy to, podeszła do cieczy, która była pokryta lodem. Uderzyła łapą kilka razy i zamarznięta woda rozbiła się. Abb poczęła pić małymi łyczkami, gdyż przeźroczysty płyn był lodowaty.

Ino

Ino poszła za przykładem przyjaciółki i napiła się chłodnej cieczy. Potem przysiadła na ziemi i owinęła się ogonem. Ziewnęła a z jej pyszczka poszła para. - Jak Ci się powodzi?- zapytała Abbey.

Abbey

Abb zaprzestała pić, aby odpowiedzieć towarzyszce.
- Żyje mi się dobrze, a tobie? - rzekła, po czym usiadła na śniegu nieopodal wody.
Zaś po chwili - z pozycji siedzącej - położyła się wygodnie, rozprostowując przednie łapy, a tylne podkulając.

Ino

- U mnie w porządku - odparła czerwieniąc się lekko. Uśmiechnęła się i wpatrzyła w taflę wody. Dotknęła bursztynu wiszącego na jej szyji. Jej serce zabiło szybciej. Rozejrzała się
wokoło i przeszłą kawałek. Postawiła łapę na lodzie i wpatrywała się w pływające pod lodem ryby.

Abbey

Abbey, zauważając, że jej towarzyszka ma na szyi zawieszony, piękny bursztyn, rzekła.
- Prześliczny kamień. Skąd lub od kogo dostałaś? - spytała się obojętnie.
Ach, jak Abb dawno nie była nad morzem. W te lato, które z pewnością szybko nadejdzie po wiośnie, będzie musiała się wybrać w owe miejsce.

Ino

- Ach byłam nad pewnym wodospadem i łowiłam bursztyny z Rascalem - odpowiedziała wilczyca. Poruszyła puchatą kitą i popatrzyła na niebo a jej oczy zabłysły radośnie.
Myśłi w jej głowie wirowały. Położyła się na ziemi.

Abbey

- Wiesz, ten Rascal chyba nie jest wcale taki zły. - rzekła z uśmiechem, spoglądając na przyjaciółkę.
Wręcz przeciwnie. Teraz wydawał jej się godny zaufania i miły. Dziwne było to, że oceniała samca, pomimo, że go nie znała. Cóż, taka już kobieca logika.

Salem

//Oj, przepraszam, nie to konto// Proszę o usunięcie.

Ino

Ino uśmiechnęła się. Teraz była już spokojna o wszystko. A najbardziej była szczęśliwa. Wyprostowała przednie łapy i ziewnęła. Popatrzyła na przyjaciółkę. Potrząsnęła łbem i przeturlała się kawałek.

Abbey

- No, trochę z tobą pogadałam, ale na mnie już czas. Miło było mi znów cię zobaczyć, lecz teraz chciałabym pozwiedzać sobie resztę Krainy, bo i tak nie mam nic do roboty. Och, i niech dobrze układa ci się z nowym partnerem! Do zobaczenia! - powiedziała i... poszła.

Samuerian

Samuel przywędrował nad wodospad, krokiem powolnym, wszak tego dnia miał być przewodnikiem dla Nirdosy. Uśmiechnął się, na widok wody, spływającej łagodnie w dół - tak, to dobre miejsce na nawodnienie lilii, które Samuel podarował nowo poznanej waderze i które wymagały teraz zadbania, by nie zwiędły. Wilk przysiadł blisko wody, czekając na nową znajomą.