Srebny wodospad

Salome

Dobra dość! Koniec użalania się nad sobą.
Samica wstała i ruszyła do wyjścia. Nagle zauważyła coś rudego. Kawałek futra... Czy to? Nieee... Taaak! Puszczyk. To on.
Salome udawał, że o nie widzi. Niech sobie nie myśli, że jej na nim zależy. Co to, to nie!
Dmuchnęła na opadający kosmyk, który grzecznie wrócił na dawne miejsce w grzywce. Wheat się znalazła.

Puszczyk

Puszczyk śledził wzrokiem przyczynę swoich męczących rozmyślań, kiedy ta najwyraźniej zniszczywszy psychicznie i fizycznie kępkę trawy, zwycięsko postanowiła powrócić do domu. Najwyraźniej jednak sztuka kamuflażu szła ciężko, kiedy było się płomiennorudym, więc nie udało mu się uniknąć zauważenia. Kiedy spojrzenia wilków się spotkały, samiec uśmiechnął się jednym, ze swoich parszywych wyszczerzy i dwa razy uniósł i opuścił brwi, sam nie wiedział w jakim celu.

Salome

Samica nie mogła się nie uśmiechnąć. Puszczyk był przystojny. Nawet jak robił głupie miny... Był po prostu... Mrauh!
Spojrzała na niego i zakryła łapą pysk. Ukryła tak swój uśmiech. Gdy już radość ze spotkania ulotniła się na zewnątrz odkryła pyszczek i popatrzyła na zielone ślepia samca.
- Ech... Cześć. - Powiedziała udając obojętną.

Puszczyk

- Panna "Nie Jestem Winna Niczemu Co Złe" zwraca się do mnie tak uprzejmie? Czy może dostanę na powitanie siarczystego plaskacza, kiedy będę się tego najmniej spodziewał? - zapytał, bo nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił. Chociaż był dobry w niebyciu sobą, to tym razem nie miał na to większej ochoty. Samiec wstał i przeciągnął się, by następnie ponownie usiąść wyprostowany na przeciw popielatej samicy. Płomienie i popiół, no proszę, jakie to poetyczne.

Salome

Tak. Są cudowni. Jakby brali udział w pojedynku, byłoby to widowisko... Całkiem, całkiem! Wyobrażacie sobie dwa wilki skaczące sobie do gardeł. Migające ciała obu istot. I te zlewające się kolory. Taaak!
Spojrzała z politowaniem na samca i odpowiedziała:
- Nie dostaniesz drogi Puszczyku. Co tutaj robisz? -
Na pewno nie chciała teraz wyżyć się na tym basiorze. Czy to tylko podejrzenia czy Therror nie jest nią tak bardzo zainteresowany jak mówił? To był teraz jej problem. Trzeba poważnie pomyśleć czy z nim nie zerwać, nim będzie za późno.

Puszczyk

Samiec zerknął spode łba na Salome, zastanawiając się, skąd ta nagła zmiana nastroju i pobłażliwe podejście. Czyżby ktoś zrozumiał swój błąd?
- To aż tak bardzo interesujące? - zapytał, ponownie przeciągając grzbiet. Och, przydługie spacery na pewno nie wyjdą mu dobrze na zdrowie, powinien siedzieć w domu i się stamtąd nie ruszać.
- Jeśli dobrze sobie przypominam, ostatnie słowa, jakie do mnie skierowałaś, to że mam spadać na drzewo. Nawiasem mówiąc, to bardzo słaby tekst, powinnaś trochę podszkolić się w ciętych ripostach - powiedział, uśmiechając się lekko, wciąż jednak nie był to uśmiech miły, czy przyjazny.

Salome

Samica usiadła przed samcem i powiedziała:
- Jak znam życie czekasz teraz, aż zacznę cię przepraszać. Ale dobrze zrobię to. Przepraszam cię Puszczyk. Za to, ze cie zdradziłam, za to, że spowodowałam, że byłeś zły, za to, że nie zrozumiałam twojej miłości do brata.
Nie musisz mi wybaczać, bo chyba nie wiem co zrobić żebyś mi uwierzył w moje szczere intencje.
Chyba, że mogę jakoś ci to udowodnić? -
Przeniosła swój wzrok na wodospad. O tej porze roku był naprawdę piękny. Tylko szkoda, że było za zimno na kąpiel.

Puszczyk

Puszczyk uniósł brew w geście politowania.
- Nie, po co mi twoje przeprosiny? - zapytał ze szczerą miną niewiniątka. Wszak czym innym był biedny Puszczyk, jak nie zupełnie niewinnym samczykiem, którego spotyka zło tego świata?
- Dlaczego się tak przymilasz? Twoja wielka miłość cię zostawiła? - dodał tonem zupełnie obojętnym, jakby wcale go to nie interesowało, a rzucał tylko losowe pytanie na rozwinięcie rozmowy.

Salome

Samica ze zdziwieniem odpowiedziała:
- Nie. Po prostu wydaje mi się, ze moje serce należy do innego samca. Siedzącego przede mną. -
Wzruszyła lekko ramionami (wilki mają ramiona?!) i spojrzała obojętnie na swoja dawną (i może obecną) miłość.
- Po prostu chciałam pobyć sama i pomyśleć o swoim życiu. Ale jak spotkałam ciebie... Musiałam ci wszystko wyznać i mieć to z głowy. - Dopowiedziała.

Puszczyk

Wzrok samca wyrażał jedynie głębokie powątpiewanie.
- Jeśli chcesz być sama, to mogę się ulotnić - odpowiedział. Miłość? Coś takiego nie istniało, samiec doskonale zdawał sobie z tego sprawę, a był to wynik wszystkich tych doświadczeń, które go spotkały. Samice chcą słodkich słówek i bycia podziwianymi, a samce ich słodkich ciałek i tak właśnie wygląda cała ta miłość.
- Jestem bezużytecznym, chamskim i pozbawionym empatii egoistą. Dlaczego tak bardzo uparłaś się, że mamy być razem?

Salome

Samica pokręciła głową i powiedziała:
- Nie uparłam się, ze mamy być razem. Tylko, że zauroczył mnie ktoś inny. -
Ponownie przeniosła wzrok na basiora i pomyślała, że to nie jest takie łatwe. Przecież... Puszczyk nie odleci z nią w stronę zachodzącego słońca! Fuuuj! Co za wizja. Słodkość, słodkość i jeszcze raz słodkość. To nie dla niej.

Puszczyk

- Aha - odpowiedział.
- No więc, czego ode mnie oczekujesz? - zapytał. Cała ta sytuacja była mu zupełnie nie na rękę. Zazwyczaj, jak coś kończył, to robił to permanentnie, tymczasem wilczyca najwyraźniej chciała powtórzyć wszystko to, co ich spotkało. A jakoś nie były to najlepsze wspomnienia samca.

Salome

Samica pokręciła ponownie łbem i odgarnęła grzywkę z czoła. Kosmyki jej grzywy opadały jej figlarnie na ślepia. Zakrywały jej pole widzenia. Grrr. Tego samica nie lubiła. Ale nie obetnie się przecież. Wtedy to będzie tylko uszczerbek na jej psychice.
- Czego ja od ciebie oczekuje? Nie wiem. Nie mam mocy kontrolowania twojego umysłu czy też ciała. - Odpowiedziała lekko mrużąc oczy.
Otuliła się swoim ogonem i poprawiła się na zadku.

Puszczyk

- A ja nie mam mocy czytania ci w myślach, więc chyba się nie dogadamy - powiedział wzruszając ramionami. Cóż się stało, że samiec miał do kogoś taki żal? Nie pierwszy raz panna wyznawała mu miłość, niemniej nigdy wcześniej nie został zostawiony dla kogoś innego. I tutaj zostało tknięte nieruszone i trwałe ego rudego samca?
- Jeśli cię to interesuje, to podczas trwania tego zabawnego związku, sam się zabawiałem z jedną głupiutką ślicznotką. Ciężko to nazwać "odnalezieniem prawdziwej miłości", ale zawsze coś - powiedział i wyszczerzył się w uśmiechu pełnym szczerej radości.

Salome

Samica popatrzyła na samca obojętnym wzrokiem. Teraz podkopiemy trochę jego ego. Niech sobie nie myśli, że to ją zabolało.
Ponownie wzruszyła ramionami (?) i lekko wydęła usta. Teraz na pewno wyglądała lepiej. Nie chciała zrobić na samcu wrażenia, że chce... Nie wiem. Się całować?!
Ona robi tylko to, co robi każda samica. Poprawia swój wygląd.
- No widzisz. Odreagowałeś. A teraz samice lecą na ciebie, tak samo jak kiedyś? - Zapytała.

Puszczyk

- Tak, tak sądzę - odpowiedział samiec, wciąż utrzymując na pysku swój perfidny uśmieszek. - Ma się ten niesamowity urok osobisty - dodał, przekrzywiając łeb i spoglądając na waderę. W końcu to wciąż Puszczyk.
- Czemu pytasz? - dodał, z zainteresowaniem przyglądając się poczynaniom wadery, które miały sprawić, że co? Nagle zapomni o wszystkich przeciwnościach losu i weźmie ją w ramiona? No cóż, może. W końcu to tylko Puszczyk.

Salome

Tak. Przecież to TYLKO Puszczyk.
Wadera odpowiedziała spokojnie, ale z nutka zazdrości z głosie:
- A tak, tylko pytam. -
O co jej dokładnie chodziło? O to, żeby ten samie został jej partnerem? Powodzenia. Jako Młodszy Szpieg musiała mieć o nim dużo informacji. Tak jak o wszystkich innych wilkach. O to chodziło w jej "pracy", prawda?

Puszczyk

Puszczyk bowiem niewątpliwie mógł się okazać tajnym szpiegiem jakiejś wrogiej organizacji, która tylko czeka, aby zaatakować nic niespodziewającą się watahę Salome. To byłby ciekawy scenariusz, niemniej... no właśnie, to tylko Puszczyk.
- Rozumiem - odpowiedział, przechodząc z pozycji siedzącej, na leżącą i wyciągając się na miękkiej trawie na przeciwko wodospadu. Idealnie.

Salome

Samica spojrzała na samca, ale nie kładła się obok, tylko jak na przekór wyprostowała swoje popielate ciało.
Spojrzał na tył jego głowy. Dlaczego taki przystojny samiec musiał być taki bezduszny? Zabawiał się tylko innymi wilczycami, a potem, gdy już się mu znudził, to zostawiał je dla innych. Gdyby Salome go nie znała, powiedziałaby, że to "typowy samiec".
Tak siedziała i wpatrywała się w wodę.

Puszczyk

No cóż, takie jest życie - mógłby powiedzieć Puszczyk, gdyby tylko miał ów dar czytania w myślach. Niestety, nie miał. A byłoby całkiem zabawnie taką moc posiadać. Chociaż, z drugiej strony, większości rzeczy nie chciałby się dowiedzieć, albo zwyczajnie go nie obchodziły. Tymczasem sam autor wszystkich tych przemyśleń, leżał wpatrując się w błękit nieba nad sobą i zastanawiał, co teraz postanowi zrobić szara wilczyca. Może podda się i wróci do domu, cokolwiek chciała osiągnąć? To chyba nie było w jej stylu. Miał tylko nadzieję, że tym razem nie zostanie o nic oskarżony. Przecież był taki niewinny.