Tęczowy wodospad

Luna

-Nie ma. Nie widziałam jej od dwóch dni.- posmutniała.
-Fajnie, ze jesteś. Opowiesz mi cos o sobie? Właściwie to nniewiele wiem o Tobie- usmiechnęła sie i przeniosła wzrok na tęczowe kolory w wodzie.

Whitewind

- ok - odpowiedziała - a co chcesz wiedzieć??

Luna

-Skąd się tu wzięłaś, co o tobie, moze ulubione miejsca, co lubisz robić itp.- powiedziała Luna uśmiechając się do Whitewind. bardzo ja lubiła i chciała spędzić z nią trochę czasu.

Whitewind

-Kiedyś gdy byłam mała tak jak ty, Moją watahę zaatakowały lwy szablozębne. Ja siedziałam pod drzewem i nikt mnie nie widziała ale nie na długo. Podszedł do mnie jeden z nich i obnażył kły, mój ojciec to zauważył i rzucił się mi na pomoc. Zginął broniąc mnie, a ja uciekłam. Jednak siedziałam jeszcze trochę w krzakach, ale gdy tylko zobaczyłam jak zamordowali reszte mojej rodziny uciekłam. Wędrowałam długo i w końcu spotkałam starą wilczycę. Zaopiekowała się mną. Ale nie miała dużo czasu....Gdy trochę podrosłam, ona zmarła... musiałam iść dalej i w końcu zawędrowałam tu. - Powiedziała wycierając wielką łzę - Moim ulubionym miejscem jest wodospad i urwisko , lubię skakać po drzewach no i poznawanie nowych wilków. - Uśmiechnęła się - Teraz ty opowiedz o sobie.

Luna

Luna z powagą słuchała historii przyjaciółki. Potem zaczęła zastanawiac sie nad własną.
-Ja nie mam historii. Urodziłam się, nie znam rodziców ani rodziny, wogóle ni c z tegoc zasu nie pamiętam. Przez parę miesięcy szukałam kogoś kto mógłby mi pomóc i znalazłam się tu. Aż poznałam Akitę. I ciebie. I teraz nie jest już tak strzanie. -opowiedziała Luna bez emocji.Tyle razy opowiadała to samo, że przestała czuć smutek gdy o tym mówiła. -I tez kocham wodospad, wszystko co kolorowe i wesołe. I nienawidze ciemności. Gdyby noca nie było księżyca i gwiazd chyba bym umarła ze strachu- powiedziała szczerząc zeby.

Volire

Przybyłam, z dumnie uniesionym pyskiem. Usiadłam przy brzegu, owijając ogon wokół zmarźniętych łap. Patrzyłam na parę wylatującą mi z pyska, gdy wcześniej westchnęłam. Przeniosłam wzrok na piękny, tęczowy wodospad.

Helmi

Już od dłuższego czasu siedziała nieruchomo na brzegu wody, wpatrzona w wodospad. Był tak kolorowy, wesoły... Zimą Helmi bardzo brakowało takich mieniących się kolorami tęczy miejsc. Wszędzie tylko biel i biel...

Volire

Rozejrzałam się dookoła. Zauważyłam szczenię, w większości białą postać żeńską. Podeszłam do niej, trącając ją lekko nosem, upewniając się, że nie wpadła w jakiś trans.
- Jestem Volire - uśmiechnęłam się.

Helmi

- Wraaaa! - zaskoczona takim nagłym dotknięciem, odskoczyła od wilczycy z dzikim okrzykiem i przyjęła postawę obronna. Dopiero po chwili całkiem się ocknęła i dotarł do niej sens wypowiedzianych przez wilczycę słów. Usiadła. - Cześć - odrzekła z szerokim uśmiechem. - Jestem Helmi.

Volire

Również odskoczyłam, gdy szczeniak tak dziwnie się zachował.
- Miło mi Cię poznać - rzekłam, gdy się uspokoiła.
Usiadłam już normalnie, owijając puchatą, ciemną kitę wokół łap.

Helmi

Przyjrzała się dokładnie wilczycy, zwracając szczególną uwagę na jej puszysty ogon. Helmi uwielbiała bawić się ogonami innych wilków. By zapadła cisza nie trwała zbyt długo, zapytała. - Śliczne miejsce, prawda?

Volire

- Prawda - przytaknęłam, wsłuchując się w świst wiatru.
Co chwila kątem oka przyglądałam się szczenięciu. Tak dawno z nikim nie rozmawiałam. W sumie od czasów pana J. Spuściłam wzrok. Czemu życie nie ma happy endów?

Helmi

Przez chwilę przyglądała się Volire w milczeniu. Wilczyca wyglądała na smutną, więc Helmi szybko podeszła do niej energicznym krokiem i stwierdziła. - Smucisz się.

Volire

Popatrzyłam uważnym wzrokiem na szczenię.
- A jak mam się nie smucić? - pierwszy raz wypowiedziałam to zdanie.
Nie dzieliłam się uczuciami z innymi, pozwalałam by poczucie smutku torturowało mnie z dnia na dzień.

Helmi

W uszach małej to pytanie zabrzmiało wyjątkowo idiotycznie. Helmi nigdy się nie smuciła. Dla beztroskiego szczeniaka wszystko było takie proste. - A co Cię trapi? - zapytała, siadając przed nią.

Volire

Popatrzyłam z powagą na szczenię.
- Wilk - odpowiedziałam krótko.
Zwróciłam wzrok na wodospad i otworzyłam pysk.
- Spotkaliśmy się pewnego dnia, zaprzyjaźniliśmy się. Ufaliśmy sobie i w ogóle. Byliśmy dla siebie świetnymi kompanami. Kiedy zakochaliśmy się w sobie, byliśmy o krok od partnerstwa, on odwrócił się bez słowa i poprostu odszedł... - oczy mi się zaszkliły.
Zacisnęłam mocno powieki, zwieszając głowę.

Lydia

Wędrując przez krainę, doszła do tego miejsca. Gdy zobaczyła wodospad, zatrzymała się. Widok zaparł jej dech w piersiach. To miejsce było przecudowne. Piękne, spokojne, idealne do rozmyślań. Dopiero po chwili dostrzegła inne wilki. Z początku zareagowała trochę płochliwie, zrobiła ruch w stronę drzewa, krzaku, skały, czy czegoś za czym mogłaby się schować. Jednak szybko skarciła w duchu swoją głupotę i zrobiła krok do przodu. Nie chciała przerywać rozmowy, więc usiadła niedaleko i podziwiała okolicę.

Helmi

Spojrzała przelotnie na przybyłą wilczycę. Przyjrzała jej się uważnie - miała taki fajny kolor sierści. Widząc, że oczy Volire robią się coraz bardziej szkliste, Helmi zbliżyła się do niej i przytuliła ją. - Skoro zostawił Cię w tak okrutny sposób, to znaczy, że nie był Ciebie wart. Nie powinnaś zaprzątać sobie głowy kimś takim nawet przez minutkę.

Whitewind

Spojrzała przepraszającym wzrokiem na Lunę - Przepraszam, ale muszę już lecieć! - Uśmiechnęła się serdecznie. Powoli ruszyła ku wyjściu. Po drodze krzyknęła. - Do zobaczenia Luna!

Lydia

Zauważyła, że została dostrzeżona. Odwróciła się, ponownie rozpatrując opcję odejścia. Jednak uznała, że musi się przełamać, bo kto wie jaką może się stać, ciągle unikając towarzystwa. Została na swym miejscu, lecz nie odezwała się. Z odgłosów, które była w stanie dosłyszeć, wywnioskowała, że nie byłby to najlepszy moment. Zdecydowała wrócić w innym czasie. Powoli wycofała się z tego miejsca.