Tęczowy wodospad

Kolto

-Ja jej nic nie zrobię musimy się blizej poznać uspokój się-mówię do wilka spokojniej

Hatsune

Miku nie była spokojna, krzyczała i warczała. Pierwszy raz w życiu była wściekła.
- Skąd mam to wiedzieć?! - krzyknęła w stronę Kolto z jednej strony wściekła po tym co usłyszała o wilczycy Samancie, a z drugiej strony przerażona zachowaniem wilka.
- Pojawiasz się i mówisz, ze Ci się podobam! I co ja mam myśleć?! - czarny basior był taki uprzejmy. Pomógł jej i próbował uspokoić... Pierwsza myśl jaka przyszła jej teraz do głowy o Kolto? Gwałciciel! Była wściekła nie na żarty...

Kolto

Wilk skulił się trochę i rozprostował łapy:
-Zieeew...Ja naprawdę nic nie zrobię ci dopóki cię bliżej nie poznam-mamrocze do niej

Riven

Jeszcze bardziej zakrył cielskiem nienzajomą . - Wiesz , za dobrze miałem okazję Cię poznać , na tyle , by Ci nie ufać . Podrywasz każdą , a potem ją ranisz . - rzekł wrednie . Nie miał zamiaru być dla niego miły , skoro tak potraktował niewinne niczemu wilczyce . - Weź , zmień taktykę . Masz mieć tą jedyną ! A nie , że ty będziesz sobie robił dzieci na boku ! - dodał i odwrócił od niego wzrok , który przeniósł na Waderę . - Wszystko dobrze ? - zapytał troskliwie .

Victoria

Na niebie pojawił się ciemny kształt.Zwierzę a nawet nie,krążyło nad wodospadem wydając smocze odgłosy.Ogromne skrzydła zasłaniały blask jasnego słońca.Smoczyca schyliła łeb i wylądowała tuż przed wilkami.Trepła łbem i wydała kolejny smoczy krzyk.Podniosła głowe i spojżała z góry na zebranych przekrzywaijąc łeb delikatnie.Machneła dłubim ogonem i postawiła skrzydła.Dotąd nie dane jej było poznać wilka,i ciekawość do niego nie miała granic.

Kolto

Zauwazył smoka
-Jestem Kolto jesli wolno powiedzieć-mówię do smoczycy

Victoria

Smoczyca obróciła gwałtownie łeb do wilka.Przyglądała mu się zielonymi ślepiami i trzepła skrzydłem na powitanie.Wydała z siebie smoczy ryk i parskneła zabawnie.
-Miło mi...
Powiedziała spokojnie do basiora.Jej ogon leżał spokojnie i nawet nie drgnoł.
-Jestem Victoria..
Rzuciła spokojnoe stojąc jak posąg.Nie ruszała się tylko jej zielone ślepia śledziły każdy ruch wilka.

Riven

Odwróćił się całkiem do Wadery i rzekł - Muszę iść , ale gdybyś mnie potrzebowała , to możesz na mnie liczyć . Zawsze będę w stanie Ci pomóc - uśmiechnął się i zrobił parę kroków ku wyjściu . - A tak , jestem Riven - dodał i wybiegł stąd , nie odwracając się za siebie .

Victoria

Smoczyca powędrowała wzrokiem za odchodzącym wilkiem.Następnie lekko zmróżyła ślepia i wzbiła się w powietrze.Przeleciała nad wodospadem i zanurzyła w wodzie pazury.Znów się wzbiła i znikneła za koronami drzew.

Hatsune

- Dziękuję za wszystko... - powiedziała bardzo cicho i łagodnie jak zwykle. Uśmiechnęła się delikatnie do Rivena..
- Jestem Hatsune Miku, twoja dłużniczka. - powiedziała wesoło i spoglądając jak Riven biegnie weszła do zimnej wody. Brodziła chwile zerkając co jakiś czas na Kolto uważnie. Po zakończonej aferze znów poczuła ból w nodze, lecz nie okazywała tego.
- Dewa matta... - pożegnała się japońskim zwrotem, jakiego używała jej dawna opiekunka, lecz jej ton nie był przyjazny. Miku była kulturalna i żegnała się z każdym nawet gdy go nienawidziła.. Wyszła ostrożnie ze zbiornika i omijając drzewa oraz krzaki znikła wśród roślinności...

Sekai

Saszka postanowiła zwiedzić kolejny wodospad.Była już tak blisko zwiedzenia całych terenów więc postanowiła się tego trzymać.Spojrzała na wodospad.Ładnie tu.Może się przywitam?-pomyślała i zmoczyła łapę w przezroczystej wodzie.Nagle ja wyjęła.-Jestem Sasha.-przedstawiła się.

Idalia

Drobna wilczyca o kruczoczarnej sierści i żółtozłotych ślepiach wyłoniła się z leśnej gęstwiny. Przystanęła w oddali od wodospadu i zlustrowała zgromadzone wilki swymi pustymi, niby to niewidzącymi ślepiami. Koniec jej niebotycznych rozmiarów ogona jął poruszać się powolnym, leniwym ruchem. Jak na razie wilczyca nie weszła głębiej, wciąż stała na skraju lasu.

Sekai

Spojrzała na czarna wilczycę.Podeszła do niej tak z ciekawości.-Czemu sie tak czaisz?-zapytała i usiadła przed nią.Spojrzała na jej bliznę na oku.Musiało boleć oj tak.

Idalia

Kufa wilczycy rozciągnęła się w delikatnym uśmiechu. Również przeszła do siadu i swoim zwyczajem owinęła łapy puszystym ogonem. - Czaję się? Ależ skąd - odpowiedziała. Hekate była zwykle nadzwyczaj ostrożna, zawsze nim zagłębiła się na dobre w tereny wspólne watah, przyjrzała się dokładnie zgromadzonym.

Kihe

Przyszedł tu powoli. Zaczął się rozglądać. Po chwili usiadł. Lubił być sam, lecz nie zawsze, a właśnie w tym momencie doskwierała mu samotność i właśnie dlatego przyszedł tu, by z kimś pogadać.

Idalia

Do czułych na dźwięki uszu Hekate natychmiast dobiegł odgłos wilczych kroków. Wadera oderwała wzrok od psa, który do niej zagadał i spojrzała na przybyłego samca. Dyskretnie zaciągnęła się powietrzem, które wiatr niósł wprost z jego strony. Od razu wyczuła tak dobrze znaną jej woń Watahy nocy.

Kihe

Położył się. Spojrzał w lewo, w prawo i znów w lewo. Mówiąc dwoma słowami rozglądał się. Po chwili dostrzegł wilczycę z, którą był umówiony. Podszedł do niej i powiedział:
- Witaj. Jestem Kihe, a Ty?
Zapytał i czekał na odpowiedź wadery.

Idalia

Na powitanie skinęła wilkowi głową. - Miło mi poznać. Hekate - przedstawiła się krótko, z uwagą niedostrzegalną w beznamiętnych, wypranych z wszelkich emocji żółtych oczach lustrując wzrokiem rozmówcę. Zawsze tak uważnie przyglądała się nowopoznanym wilkom Nocy. Jakby mierząc je wzrokiem chciała sprawdzić, czy nadają się oni do jej ukochanej Watahy.

Kihe

Czuł, że czyiś wzrok siedzi na nim. Wiec warknął, warknął , dlatego że nie cierpiał tego. Wystawił już pazury, lecz była silniejsza od niego. Czuł to. Nie udrapnął jej, bo wiedział, że to może się źle skończyć - oczywiście dla niego.

Idalia

Wilczyca siedziała wciąż w całkowitym milczeniu i bezruchu, przypominając smukły wilczy posążek. Jedynie falująca na lekkim wietrze gęsta sierść zdradzała, iż Hekate jest żywą istotą. Wciąż obserwowała samca. Oczywiście, zauważyła jego rozzłoszczenie w mimice pyska, jak i doskonale dosłyszała warknięcie. Jednak na jej smukłym pysku malował się stoicki spokój, a ona nie miała zamiaru spuścić z niego wzroku. Kihe nie był jakiś wybitnie interesujący, lecz należał do Nocy - to wystarczyło, by przyciągnąć uwagę wadery. Analizowała jego zachowanie, każdy jego ruch. Tak wiele słabych, bezwartościowych wilków pałętało się teraz po terenach Watahy Nocy... Hekate uwielbiała sprawdzać, czy napotkana nocna brać zalicza się do tej grupy.