Tęczowy wodospad

Vitani

W odpowiedzi uśmiechnęłam się tylko. Nie - nie byłam rozmowna. Mówiłam bardzo rzadko, ale jednak uwielbiałam się śmiać.
Obłoki powoli przemieszczały się po bezkresnym błękicie pięknego nieba. Było ich coraz więcej, aż w końcu zasłoniły złote, jasne oblicze słońca. To był piękny widok.

Chris

Wadera uniosła łeb, po czym spojrzała w niebo. Faktycznie chmury ślicznie przykryły słońce. Rogata aż o dziwo uśmiechnęła się pod nosem.. Machnęła grzywką, po czym przymknęła swe dwukolorowe ślepia znów kładąc łeb na łapach. Kątem oka obserwowała Vitani.

Vitani

Spostrzegłam, że wadera na mnie zerka. Uśmiechnęłam się tylko i dalej patrzyłam w bezkresny błękit, oblewający się powoli barwami pomarańczy i wrzosów.

Chris

Wadera po pewnym czasie takiego leżenia. Podniosła się, po czym przeciągnęła się niczym kot.. Otrzepała się ze wszelkiego brudu. Spojrzała na Vitani.
- Wybacz. Na mnie już czas.. Miło było Cię poznać. -. pożegnała się. Odwróciła się tylko by po chwili zniknąć za pobliskimi krzakami.

z/t

Aela

Aela szła przez pewną polane i nagle znalazła się nad ów wodospadem. Nazwa brzmiała dość zachęcającą więc...
Z jak zwykle wielkim uśmiechem na pysku, podeszła do brzegu i spojrzała na swoje odbicie w wodzie...

Tod

Sandsea również zjawił się w tym jakże komicznym, jego zdaniem, miejscu. Nazwa jak każda inna, ta kraina go tak nie zaskakiwała. Jednak... Ciekawe co z mamą i tatą... Fajnie by było ich znów spotkać. Ale tak już jest... Położył się koło krawędzi i spojrzał w głęboką dal... Było dość chłodno, więc wiatr muskał jego futro.

Aela

Wyciągnęła przednie łapy do przodu ziewając smacznie, miała już wychodzić ale jej wzrok zatrzymał się na wilku leżącego przy krawędzi. Śmiało do niego podbiegła, ona jest dość otwartą i wesołą waderą, więc czym tu się dziwić...
-Witam, jestem Aela.

Tod

Sandsea spojrzał byle jak na Aelę. - Sandsea, Noc. - Powiedział tylko. Szczerze mówiąc, myślał o Violetcie, którą tak kochał... Ciekawiło go, kiedy dorosną. Westchnął cicho i wstał. Zaczął chodzić w kółko, całkowicie zamyślony. Ale myślał tylko o niej.

Aela

Przekręciła łeb na jeden bok, a potem lekko przechyliła na drugi, wyglądało tak tak jakby nie wiedziała o czym mówi, jakby mówił do niej w obcym języku, jednak wszystko doskonale do niej dotarło. -Coś się stało?- spytała niepewnie, nie chciała się wtrącać w jego życie, ale mogłaby mu pomóc.

Tod

Sandsea w końcu usiadł, ledwie słysząc pytanie wadery. Momentalnie zapomniał o Viol. - Nie, nic. - Odpowiedział, ze szczerym uśmiechem kufie. - Po prostu się zamyśliłem nieco... Już sam nie pamiętam o czym. - Dopowiedział. No bo zapomniał. Cóż, zbyt długo myślał.

Aela

Widząc uśmiech na pysku basiora, również na jej kufie zawitał uśmieszek, przytaknęła lekko.- Miło poznać. ja się już przedstawiałam...- Wypowiedziała to zdanie tak jakby nie pamiętała co wydarzyło się tuż przed chwilą.

Tod

- Ja również się niedawno przedstawiłem i mi również miło Cię poznać, Aelo. - Odpowiedział waderze. W zasadzie to w romantyczne miejsca nie przychodził, by szukać partnerki. I tak jest. Ach, ten Sandsea[Znaczy, Sand-Piasek, Sea-Morze. x] ]. Na jego kufie ciągle widniał szeroki uśmiech. - O czym pogadamy? - Zapytał.

[Farumy, ty tu nie pisz.]

Aela

Usłyszawszy pytanie nieco się zamyśliła. W sumie takie rozmowy są nudne jak flaki z olejem, ale nie będzie źle gdy się coś dowiedzą o sobie. Wyszczerzyła zęby w jakże szeroki uśmiechu.- No więc... skąd jesteś...- spytała nieco niepewnie.

Tod

- Z Watahy Nocy. No i z brzucha mojej mamy, Shazzy. - Odpowiedział jej. - A ty? - Zapytał, tak jak ona. Fajnie nawet było z nią rozmawiać. Może będą najlepszymi przyjaciółmi w przyszłości? Fajnie by było. Ale na razie niech porozmawiają, by nawiązać ze sobą jakikolwiek kontakt.[O.O?]

Aela

-Ja? Hmm, również pochodzę z Watahy Nocy.- Odrzekła pogodnie, wzruszając ramionami. Zmierzyła samca wzrokiem, od stóp do głów.

// Totalny brak weny -.-"//

Tailor

Kto kocha tęcze, każdy kocha. To piękny widok te wszystkie kolory. Ulubiony kolor Tailora to fioletowy. Ponieważ fiolet to to symbol poszukiwania, wolności i przestrzeni. Wilki lubiące fiolet cechuje zamiłowanie do piękna, powaga, odpowiedzialność, tajemniczość i intuicja. Kolor symbolizuje też rzeczy nadprzyrodzone, jasnowidzenie. Innym znaczeniem koloru fioletowego jest też doskonała miłość.

Leavi

Piaskowa wadera kocim krokiem przechadzała się po skalnym podłożu wsłuchując się w szum wodospadu. Była tu pierwszy raz ? No w tym miejscu na pewno... Było ono... wyjątkowe. Te kolory, to wszystko zdawało się ze sobą tak kontrastować. Jakby było stworzone idealnie dla siebie i ze sobą w tym samym czasie. Szła tak podziwiając wielokolorową wodę i nagle... zatrzymała się gwałtownie w miejscu. Spojrzała nieco w dół i ujrzała ciemnego szczeniaka.

Xythuel

Bleh, tęcza... A mimo to i tu Xyth przybył. Jak można się było spodziewać - zaniechał poszukiwań brązowego basiora. Ale nie ujdzie mu to na sucho, o nie. Xytherian jeszcze go dopadnie... Już wkrótce. A tymczasem był zadowolony. Odnalazł brata. Życie jakoś zaczęło mu się układać... Chyba. Wilk przejechał wzrokiem po wszystkich tu obecnych. Na końcu opuścił go i wysyczałciche "dopadnę Cię...".

KokuRai

Koku podróżowała po krainach jako mgła. Leciała tak 3 metry nad ziemią. Nie było tego widać, jednak uśmiechała się. Po chwili jej łapy stanęły na ziemię i pokręciła głową odpychając mgłę, która powróciła jej normalny wygląd. Chyba, bo znów wyglądała inaczej. To był już ostatni raz jak jej wygląd był inny. Nie chciała się już zmieniać. Czy ktoś ją rozpozna. Wskoczyła na niewielki kamień i rozejrzała się. Widziała pełno wilków, aż w jej oczy wpadł ten niepowtarzalny wilk. Po chwili skoczyła na niego, jednak nie trafiła i walnęła w ziemię obok niego.
- Ał! - wysychała na tą wredną ziemię. Podniosłą się powoli i zerknęła z uśmiechem na Xyth'a.
- Cześć! - krzyknęła wesoło. Ach i znów ta oto demonica, wypiła coś energetycznego. Nadmiar energii często się u niej zdarza. Na zewnątrz się zmieniła, jednak w środku nie.

Xythuel

Nadmiar energii? No cóż, Xyth nigdy owych nie miewał. Najwyżej "drobne" napady szaleństwa. Udzieliło mu się od Kajinki. No cóż...
- Uważaj na siebie.
Powiedział odrazu. Bez żadnych przywitań, bo jego zaisty umysł podpowiadał, iż wcześniej czy później znowu się spotkają.
- Niezwykłe... Ciągle się zmieniasz...
Mruknął ciekawo lustrując Koku.