Wodospad Błękitnych Mgieł

Yakan Kasho

Yakan oderwał się od swoich myśli, słysząc głos Debry. Przywołał na swój pysk spokojny uśmiech.
- Nie, w porządku - powiedział powoli, jednak nie odwracał wzroku od wilczycy. Leżał bez ruchu, obserwując waderę spod ciemnej grzywki i usuwając wszelkie ślady po poprzednich rozmyśleniach, jakie mogły jeszcze pozostać w jego głowie. Nie ma co się teraz zamartwiać przyszłością, nic bardziej nie może jej zepsuć jak takie chwile pesymistycznej zadumy...

Debra

Debra poczuła ulgę po odpowiedzi wilka. Najważniejsze, że nic mu nie dolega i wszystko układa się po myśli.
- To wspaniale!- powiedziała wesoło wilczyca, uśmiechając się do niego szerzej. Długi ogon delikatnie jeździł po ziemi. Zachaczył raz ogon wilka, muskając go parę razy delikatnie. Miło było sobie odpocząć. Odpocząć od codzienności.

Yakan Kasho

Yakan uśmiechnął się, jednak kiedy ogon wilczycy dotknął jego, poczuł lekkie zakłopotanie. Nie był pewien, czy powinien tak szybko podejmować ważne dla jego życia decyzje. Wilk wstał i przeciągnął się, tak na w razie czego. Usiadł na trawie, dziwnie pozbawionym uczuć wzrokiem obserwując wodę spływającą w dół wodospadu. Bez przerwy, tak samo, wciąż jednolitym tempem i w jednolitym kierunku... Grawitacja nie pozwalała na żadne inne odstępstwa, prawda? Odstępstwa nigdy nie były dobre w tym świecie. Yakan potrząsnął głową, ponownie uwalniając się od natrętnych myśli.

Debra

Takie właśnie były skutki zachować Debry. Ona jednak wciąż leżała, wpatrując się w błękitne niebo, po którym leniwie sunęły białe obłoczki. Nie chciała, by wilk odebrał to źle. Ot tak sobie musnęła ogonem jego ogon. Dla niej nie miało to ukrytego sensu.

Yakan Kasho

Yakan westchnął, jednak na jego pysku pojawił się cień delikatnego uśmiechu, kiedy wzrok wilka ponownie napotkał wilczycę. Nawet, jeżeli nie wymieniali wielu zdań, to nie chciał stąd odchodzić i miło mu się tu siedziało, w towarzystwie Debry. Yakan położył się na brzuchu, zaś głowę ułożył na wyciągniętych przed siebie przednich łapach. Nie chciał spać, jedynie odpocząć.

Debra

Czy cała ta cisza powoli nie stawała się krępująca? Dla tej wadery- nie. Przyzwyczaiła się już w pełni do tego rodzaju sytuacji.
- Znasz jakieś ciekawe miejsca w krainie?- zagadnęła, obserwując długi obłok ciągnący się po niebie.

Yakan Kasho

Yakan zamyślił się, przenosząc wzrok w niebo.
- Hmm... Chyba nie - odpowiedział, wzruszając ramionami. Był w prawdzie w całkiem niezłej restauracji, ale zostawił tam i tak wystarczającą ilość swoich kości, więc na razie od tego typu lokali będzie się trzymał z daleka. - A dlaczego pytasz? - zagadnął.

Debra

- A już nie można się pytać? Nie, poprostu ot tak chciałam zapytać.- wilczyca zaśmiała się pogodnie, po czym westchnęła krótko, wpatrując się w niebo. Jednak po jakimś czasie wzrok przeniosła na wilka.

Yakan Kasho

Yakan odwzajemnił uśmiech.
- No, spytać zawsze można - powiedział spokojnie. - Chyba, że ty znasz jakieś ciekawe miejsce, i chciałabyś je odwiedzić - dodał, czujnym wzrokiem spoglądając na Debrę. Mógł gdzieś iść, tutaj jednak mu się podobało. Na pewno bardziej niż w lesie. Przynajmniej widok był ładniejszy.

Debra

- Znam wiele miejsc, ale nie wiem, czy chciałabym zmienić aktualną lokację. Jest tutaj naprawdę ładnie. Poza tym nie ma powodu by biegać od lasu do jeziora, od jeziora do wodospadu.- uśmiechnęła się ciepło, znów patrząc na niebo.

Yakan Kasho

Yakan pokiwał głową.
- Pewnie masz rację - powiedział spokojnie, uśmiechając się delikatnie. - To chyba jedno z ładniejszych miejsc jakie odwiedziłem - dodał, a kąciki jego ust jeszcze trochę uniosły się do góry. - Więc, Debro... - zaczął - powiesz mi coś o sobie? Ile już tutaj jesteś, czy masz jakąś rodzinę, znajomych?

Debra

- O mnie? Sama nie wiem, czy jest co opowiadać... Jestem tu już 4 lata (patrz, nowe liczenie czasu), mam dość sporą rodzinkę, chwilowo jestem samotna i partnera nie posiadam, mam trochę przyjaciół, jestem waderą. Chyba najważniejsze informacje, hm?- powiedziała i zaśmiała się wesoło, machając ogonem- A ty?

Yakan Kasho

Yakan uśmiechnął się i pomyślał, co takiego mógłby powiedzieć o sobie.
- Ja.. jestem tu co prawda od niedawna, więc niewiele osób poznałem. Można powiedzieć, że jak na razie mam jedną przyjaciółkę i zapowiada się, że chyba znajdę drugą - mrugnął wesoło do Debry. Ostatnio miał całkiem dobry humor, to chyba znaczy, że zaczynał się aklimatyzować w nowym otoczeniu...

Debra

Debra zachicotała wesoło, podnosząc się już z ziemi i siadając. Machnęła parę razy puszystym ogonem i wyszczerzyła kły w wesołym uśmiechu.
- Znajdziesz tutaj jeszcze wielu przyjaciół Yakanie. Jest tu tak dużo wilków, które możesz poznać. A zdarzają się nawet gryfy i smoki.- powiedziała przyjaźnie.

Yakan Kasho

- Hmm... W to nie wątpię - powiedział z uśmiechem Yakan, przeciągając się. Ach, jak dobrze rozprostować kończyny po tak długim czasie spędzonym w bezruchu... - Ale nie chcę mieć zbyt wielu przyjaciół. Wtedy na pewno któryś okazałby się fałszywy... - dodał spoglądając na waderę z błyskiem w oku. Lubił Debrę, więc czuł, że może z nią porozmawiać na każdy temat.

Debra

- Tak, sama to przeżyłam. O, a pamiętam taką zabawną historię. Spotkałam grupkę wilczyc i basiora w jakimś lesie. Zaprzyjaźniliśmy się i dobrze razem bawili. Basior próbował mnie "poderwać". A gdy już mu uległam, okazało się, że zrobił to z każdą samicą z grupki. Wtedy byłam wściekła, ale teraz brzmi to dość zabawnie.- rozgadała się wadera z uśmiechem wspominając dawne czasy.

Yakan Kasho

Yakan uśmiechnął się.
- No widzisz? Nigdy nie wiadomo na jakiego wilka akurat trafisz... - powiedział spokojnie i ziewnął sobie, ponownie przeciągając zmęczone kończyny. Ach, jak dobrze było mu w tym miejscu, już dawno się tak nie czuł...

Deebie

Wtem nad Wodospadem Błękitnych Mgieł pojawiła się rozwścieczona Deebie. Nagle ujrzała przed sobą biało-czerwoną wilczycę i od razu wiedziała kto to jest. Skoczyła na nią radośnie i przytuliła ją mocno.
- Mamo... - szepnęła cicho z nutką rozpaczy w głosie. Teraz tylko na niej może polegać...

Yakan Kasho

Yakan spojrzał czujnym wzrokiem na wilczycę, która właśnie się pojawiła nad wodospadem. Mamo? To znaczy, że to jest córka Debry... No, ciekawe. Wyglądała nawet... interesująco. Z tonu jej głosu wilk jednak wczytał, że coś ją niepokoi - postanowił więc tymczasowo przynajmniej nie wtrącać się w sprawy rodzinne obu wilczyc, więc milczał, jak na dżentelmena przystało.

Ontaria

Czymże byłaby członkini Watahy Wody bez... wody? Niczym. A że Ontaria dołączyła do określonej watahy nie tylko ze względu na określony charakter, chętnie pojawiła się nad tymże właśnie wodospadem. Wodospady nie zamarzają, prawda? No bo jak, kiedy są ciągle w ruchu? Niemniej jednak na kąpiel w zdecydowanie zbyt zimnym zbiorniku wadera ochoty nie miała. Nabawi się jeszcze zapalenia płuc czy czegoś równie nieprzyjemnego... Ale... właściwie, czy wilk może zachorować na takie dość ludzkie choroby? Nieważne, zapewne zmoczenie zadu w zimnicy nie byłoby niczym przyjemnym czy komfortowym, zostańmy zatem przy tym. Usiadła na śniegu, obserwując wijące się tu i ówdzie, błękitne mgiełki. Kąciki jej ust mimowolnie drgnęły, unosząc się serdecznie w uśmiechu. Dziwne miewała ta wilczyca odruchy, dziwne. Ale... komu się takowe nie zdarzają?