Plantacja róż

Renna

Wbiła wzrok w oczy samca.
- Obiecaj mi tylko, że nic nas nie rozdzieli. DObrze? - spytała delikatnie, wtulając się w sierść samca.
Racja, bała się, że szczeniaki ich rozdzielą. W przypadku jej pierwszego związku tak było.
Znowu będzie miała go blisko siebie. Znowu poczuje jego pocałunki na swojej skórze.

Shire

Shire uśmiechnął się czule do Renny.
-Nic nas nigdy nie rozdzieli, Renn.-powiedział i powoli wstał z trawy, bo zaczęło mu być niewygodnie. Strząsnął z karku płatki róż i przycupnął obok partnerki.

Renna

Pokiwała łbem i wtuliła pysk w jego sierść/
- Prowadź - mruknęła, wstając.
Wbiła niewinny, ale i jakże troslkiwy wzrok w samca. Odrzuciła ciemną grzywkę do tyłu.
,,Oby były podobne do Shire'a " - pomyślała krótko.

Shire

Shire rozejrzał się z radością na pysku, której już nie mógł ukrywać.
-Moglibyśmy pójść... na przykład... hm... do naszego miejsca w Krainie Zakochanych, czy jak je tam...-mruknął, przeciągając się leniwie i wbijając wzrok w Rennę.

//Jbc. to tu.//

Renna

- TO chodź - mruknęła, przeciągając się.
Niesamowita sprawa! Renia, czy ty nie oszalałaś?
Ogarnij się, Renia, ogarnij się.
Wadera zaczęła kierować swoje kroki do ich miejsca, a po drodze rzecz jasna otarła się o samca i połaskotała mu ogon nos.

z/t

Shire

Shire zamruczał cicho i uśmiechnął się do Renny. W myślach zaczął wyobrażać sobie, jak będą wyglądać ich dzieci. Odwróciwszy się, powędrował za Renną.

z/t

Eskarina

Eskarina przybiegła tu po to aby tylko marnować czas. No bo po co? Miała już wielu znajomych, paru kandydatów na przyjaciela , mentorkę, jednak nie miała partnera. W końcu go znajdzie... Kiedyś. Wilczyca przysiadła na trawie i zaczęła wyglądać za jakimiś wilkami. Zawsze tak jest, przychodzi, ktoś drugi przychodzi ba!

Marillion

Rzeczywiście, w życiu Eskariny istniała dziwaczna ciągłość wydarzeń, bo tym razem zaraz po niej też zjawił się ktoś drugi, czyli Marillion. Przybył tu energicznym, raźnym krokiem, majtając ogonem w rytm jakiejś znanej sobie melodii. Nagle jednak zatrzymał się i zmarszczył nos. A co to za duszący smród?
Ach tak... róże.

Eskarina

- Witam - rzuciła oschle. - Jestem Eskarina, przyszła magiczka, zdaję właśnie test, z Watahy Nocy. - uśmiechnęła się i spojrzała na Rilla.
Nagle Es poczuła ten zapach... Zapach Watahy Nocy.
- Jak sądzę, należysz do tej samej watahy co i ja.
Hym, ciekawe, doprawdy ciekawe co będzie dalej...

Marillion

Uniósł łuk brwiowy, spoglądając na nieznajomą wilczycę, choć ta nie mogła tego dostrzec - zarówno jego brwi, jak i oczy zasłonięte były gęstą, czarna grzywką.
- Witam - odrzekł tylko i ruszył dalej zdobną alejką. Nie rozumiał, dlaczego wilczyca się przedstawiła i powiedziała o sobie tyle zbędnych informacji, skoro ton jej głosu był oschły i nieprzyjemny, niezachęcający do konwersacji. Przynajmniej na nim zrobił on bardzo niemiłe wrażenie.

Eskarina

- Strata czasu. - szepnęła sama do siebie.
Niebieskie łapy pognały przed siebie jednak po chwili się zatrzymały.
- Żegnam, więc Marillion'nie. - powiedziała.
W miejscu gdzie wcześniej stała Eska, pozostał tylko kurz. Wilcze łapy gnały jak szalone, by jak najszybciej opuścić to miejsce. Ich właścicielka w parę chwil znalazła się gdzieś za horyzontem.
z.t

Mizu

Tup, tup, tup.. Niedaleko dało się słyszeć cichy tupot łapek. Drobna istotka szła naprzód, przed siebie, bez celu, by zabić czas. Nie miała pojęcia gdzie się podziać, co ze sobą zrobić. W Restauracji zawsze było coś do roboty... Chociażby głupie wycieranie w kółko jednego stolika, przy którym i tak nikt nie siedział, przecieranie lady, która od wycierania była już prawie starta, mycie naczyń, które porównywalne mogły być do całkiem nowych... Mogła głowę zająć wymyślaniem przepisów na nowe napoje, dania, desery... Mogła wymyślić nowy wystrój dla całego pomieszczenia, uzupełnić zapasy w spiżarni. Już nawet patrzenie na całkiem znany krajobraz przez okno było nader interesujące! A teraz? Nie wiedziała... nic. Usiadła w końcu na środku usypanej kamieniami dróżki ze spuszczoną głową w dół. I co teraz?

Alayna

Do tego magicznego miejsca zmierzała zgrabna, kremowo-fioletowa sylwetka. Alayna wróciła, a jej celem była właśnie Plantacja Róż. Krótkie skrzydła były w swojej naturalnie pozycji. Złożone spoczywały na barkach samicy. Nie ciążyły jej wcale, choć mogło się tak wydawać albowiem jej krok był powolny i jakby nieco ospały. Ostrożnie stawiała łapę za łapą napawając się widokiem nieco zżółkłych róż. Nadchodziła zima. A zima, jak wiadomo, nie sprzyja rozwojowi roślin. Alayna usiadła sobie na ścieżce i czekała na dalszy rozwój wydarzeń.

Mizu

Mizu wśród ostrego powietrza rozpoznała woń watahy Ognia. Wilczyca energicznym ruchem głowy skierowała swoją uwagę na dopiero co przybyłą osóbkę. Przekręciła nieco łeb... nie, nie kojarzyła jej. Pytanie co sprawiło tak nagłą reakcję? Przecież... nikt dla niej ważny nie należał do Ognia. Choć z drugiej strony... pewna z tych osób do niego dołączyć mogła. Jednak, jak to mówią - nadzieja matką głupich. Westchnęła cicho i spod przymrużonych powiek obserwowała nieznaną sobie personę. Lubiła obserwować... w sumie wszystko co ją otaczało. Lubiła to rejestrować i łączyć, mieć nad czym się zastanawiać. Choć to też zależne było od jej aktualnego humoru i stanu. Jednak teraz... było to dla niej ciekawe zajęcie w przeciwieństwie do 'nicnierobienia'.

Celeste

Więc to tu miała przyjść, tak? Oby się nie myliła... Wadera westchnęła, usiadła na cztery litery i rozejrzała się po okolicy. Pełno tu kwiatów. O boże, tu są kwiaty! Prawdziwe! Nie sztuczne! Celeste nigdy jeszcze nie widziała prawdziwych kwiatów. Dlaczego? Wszelkie kwiaty, krzaki, drzewa, które nie były plastikowy w jej krainie były surowo zabronione i o dziwo skazywali na bolesną śmierć tych, co je uprawiali. Tylko wyznaczeni ogrodnicy mogli hodować takowe rośliny. Ale było ich w krainie naprawdę bardzo mało. Jeden, może dwóch... No właśnie. Userka sama sobie się dziwi, jak można zabronić uprawy roślin. To dziwne i... bezuczuciowe. No ale mniejsza o to... Wilczyca stała na zaczątkach plantacji i wpatrywała się w róże. Były piękne. Tylko... gdzie Star?

Star

Star wyłonił się z cieni. Rozłożył jakiś karciany koc, położy na nim pudełko lodów i tort. Prędko, prędko! Zerwał tylko jeden kwiat i włożył go Cel za ucho.
- Proszę bardzo. Piknik dla dwojga. - uśmiechnął się. - Mam dla ciebie coś jeszcze madame. - to mówiąc wyciągnął coś zza siebie.
Było to małe, szare pudełko. Lekko rozchylił wieko i oczom Celeste ukazały się dwa medaliony. Na jednym z nich wypisano "Love" na drugim zaś "forever". Jak łatwo się domyśleć były w kształcie połówki serc.

Celeste

Wilczyca niemal podskoczyła, kiedy usłyszała głos dowódcy. Była strasznie zamyślona. Zaśmiała się wesoło i usiadła na kocu i dotknęła róży za swym uchem. Westchnęła i popatrzyła rozmarzonym wzrokiem na wilka i zauważyła coś w jego łapach. To, to... naszyjnik. Boże, to było takie miłe. Wilczyca wstała, ujęła delikatnie głowę Star'a w jej łapy i pocałowała go. Musiała to zrobić. Była taka szczęśliwa...

Star

A on co miał robić? Pocałował Cel i uśmiechnął się... Gdyby Kar... Nie ważne. Nie było tu jej. I dobrze. Podobno odeszła, odeszła z Krainy. Machnął wesoło ogonem.
- Ma się rozumieć, że ci się podoba? - zaśmiał się cicho. - No to na co czekamy? Rozpoczynajmy nasz piknik! - ratunku, pomocy! Star był taki jak kiedyś.

Lecz czy na pewno? Nie. To tylko dla Celeste, tylko dla niej.

Celeste

- Bardzo... - odparła, po czym pocałowała go jeszcze raz i zasiadła na kocu. Kochała go. To była miłość od pierwszego wejrzenia... Tak, stanowczo. Wilczyca uśmiechnęła się i wpatrywała się w koszyk. Wypadałoby go otworzyć, prawda? Wadera spojrzała na Star'a i posłała mu ciepły uśmiech. Miała nadzieję, że nie jest na nią zły za ten pocałunek. Powróciła wzrokiem na koszyk i otworzyła go.

Star

Wilk uśmiechnął się tylko i wyjął z kosza tort.
- Może znajdziemy sobie jakieś romantyczne miejsce, tylko dla nas dwoje? - zapytał uradowany. - Wiesz, w Zakątkach dla par... - chciał z nią porozmawiać na tyle tematów...
Machnął wesoło ogonem i spojrzał w oczy partnerki... Czy była jego partnerką? Tak. Chyba tak.