Zakątek myśli.

Taidara

Taidara uśmiechnął się szerzej, słysząc słowa Szajby. No, całkiem by było przyjemnie zdobyć taki świat dla siebie, nie przeczył, jednak raczej trudno to osiągnąć, choćby próbowało się ze wszystkich sił. Basior stracił wenę na rozmowy, więc nie wiedział, co teraz powinien powiedzieć, uznał tedy najlepszym wyjściem poczekanie, aż to Szajba narzuci jakiś luźny temacik.

Szajba

- Lubisz lato? - wyparowała, mrużąc nieco ślepia, osłaniając je przed intensywnymi promieniami lipcowego słońca. Jakby nie patrzeć, to właśnie ów pora roku była jej ulubioną... chociaż nie, ona uwielbiała wszystkie cztery równie mocno. W każdej odnajdywała całą paletę zalet, starając się kompletnie przysłonić nimi wady. Tak, teraz na przykład starała się nie koncentrować na nieznośnym praktycznie upale, a raczej zwracać uwagę na przyjemnie pieszczące jej ciało słoneczne promienie. Masło maślane? Nie! Po prostu, odczuwanie ciepła jest przyjemne, zaś nieznośne, duszne powietrze psuje całą zabawę. Ona potrafiła to rozdzielić i rozkoszować tym, co warte zachodu.

Taidara

Taidara nie musiał się zastanawiać. W lato było przecież ciepło, spokojnie i całkiem ładnie.
- Tak - odpowiedział zgodnie z prawdą, spoglądając na niebo. Niebo było rozjaśnione promieniami słonecznymi i patrzenie w nie raziło oczy. Wilk opuścił wzrok. - Lubię lato - uzupełnił, tym razem wlepiając spojrzenie w trawę.

Szajba

- A za co najbardziej? - och, Szajbo, dlaczegoż aż tak zależy Ci na tym, aby zmusić ów osobnika do rozmowy? Skoro chce i zamierza odpowiadać krótkimi zdaniami, nie wyrażając zbytnio opisów czy uzasadnień swym myśli, dlaczego tak bardzo naciskasz, by taki stan rzeczy zmienić? Każdy ma prawo być takim, jakim zamierza. Nie masz prawa się w to mieszać!
Ale... Tak, Ty tylko próbujesz nawiązać kontakt. Masz rację, chyba nic w tym złego...

Taidara

- Za słońce, za temperaturę i za... - zastanowił się. Co tu jeszcze może wymienić w tej liście rzeczy, które go najbardziej pociągają w porze roku zwanej latem? - Motyle - rzekł w końcu, obserwując małego owada, który przefrunął właśnie między nimi. - Są takie krótkotrwałe... - zamyślił się. Biedny motyl, pewnie niedługo przyjdzie mu opuścić ten świat.

Szajba

Słuchała go uważnie, chociaż na ogół skupianie uwagi na jednej rzeczy dłużej niźli przez dziesięć sekund przychodziło jej z niemałym trudem. Owszem, teraz było podobnie, dlatego gdy tylko kolorowe, niewielkie żyjątko pojawiło się w pobliżu, odwróciła wzrok, ciepłem zielonych ślepi odprowadzając tamtego. Gdy zniknął z pola widzenia, powróciła spojrzeniem na facjatę samca, uśmiechając z niemałym entuzjazmem, co było u niej czymś zupełnie normalnym i oczywistym.
- A nie masz tego słońca czasami dość? - spytała, pochylając nieznacznie łepetynę ku facjacie basiora, po czym palcami wskazała może z trzy centymetry, w sposób ludziom znany: z racji niekomfortowego w tym geście położenia wilczego kciuka, wykonała go przy pomocy palców wskazujących obu łap, które trzymała równolegle do siebie, w opisanej wyżej odległości.
- Tak ciut, ciut? - spytała.

Taidara

- Ciut, ciut to może czasami mam - Taidara kiwnął głową na znak, że rzeczywiście, słoneczko mogłoby czasami nieco zmniejszyć ilość wysyłanych promieni, które nieraz niemiłosiernie grzały i tak ciepłe futro wilka, ponadto jeszcze świecąc w jego zmęczone oczy. Ale przynajmniej było ładnie i ciepło.

Szajba

Uśmeichnęła się z satysfakcją, niczym dzieciak, który to właśnie skończył spór z matką - po czym okazało się, iż miał rację. No, może nieco to niegrzeczne i przejawia pewną wyższość, ale któż by się tym przejął? Na pewno nie to przerośnięte szczenię, które tkwiło przed postacią Taidary.
- Ale i tak lepsze ono od mroźnej zimy - tutaj wadera chwyciła łapkami ramiona, które potarła, trzęsąc sie przy tym w sposób nieco komiczny - ot, jakby właśnie ogrzewała się przed falami mrozu, choć w rzeczywistości temperatura była niemalże nieznośnie wysoką.

Sirius

Na polanę wszedł powoli, smukłej postury basior. Ale niech nie mylą was pozory, jest silniejszy niż na pierwszy rzut oka się wydaje. Przysiadł sobie pod wielkim dębem zsuwając kapelusz na oczy, by nie raziły go ostre promienie słońca. Przez niewielką szparę obserwował czujnie otoczenie. Teraz jest dobrze. Teraz kiedy jego alternatywna osobowość z nadętym ego nie daje znaków aktywności, może spokojnie oddawać się codziennym czynnościom. Mogłoby zawsze tak być. Zaśmiał się gorzko. Nie ma racji, myli się. Co to za życie? Nie może pogodzić się nawet z sobą. Nawet nie wie kim jest. A może tak się poddać i pozwolić przejąć nad sobą władzę? Zbyt proste. Westchnął przeciągle. Przydałaby się jakaś osłoda, w tej przeklętej wędrówce do śmierci. Oj, przydałaby... Zsunął cylinder zupełnie zasłaniając oczy. Trzeba przyznać, że choć brzydki i niemodny, to całkiem praktyczny.

Morte

Straszna cisza tu panowała, czyż nie? I nagle, z zarośli wyłoniła się sylwetka Morte. Szła pewnie z cwanym uśmiechem, jak to zawsze. Przysiadła przy strumieniu, mocząc końcówkę swego ogona. Niedbałym ruchem poprawiła swą czarno czerwoną grzywę, która non stop opadała na jej płonące, czerwone ślepia. Ot wilczyca, znudzona całym życiem legła przy brzegu, kładąc łeb na łapach i wpatrując się przed siebie. Na przeciw znajdowała się polana, a na jej środku rósł duży dąb, pod nim zaś znajdował się jakiś obcy basior. Wadera uśmiechnęła się delikatnie i machnęła swą puchatą kitą, wciąż leżąc, w tej samem pozycji co poprzednio. Mrugnęła kilka razy i zaczęła przyglądać się wilkowi. Stary nieco cylinder, widniał bardzo widocznie na jego łbie.
-Ehh... Pewnie taki styl- pomyślała i nie spuszczając z niego wzroku, ziewnęła leniwie. Jednak po chwili jej ślepia zaczęły się razem zlepiać i co chwilę opadały w dół, aż w końcu się zamknęły. Czy ona zasnęła? Nie, Morte nadal czuwała, jedynie jej pozycja i zamknięte ślepia, mogły być mylące i wprowadzać w błąd.

Sirius

Szmer. Spojrzeć się czy nie? Na polane mógł zawitać jakiś królik czy coś podobnego, a dla takiego nie ma sensu zmieniać wygodnej pozycji. Po chwili nasłuchiwań doszedł do wniosku, że istota, która tu zawitała musi być większa od przeciętnego zająca. Uniósł w górę skrawek ronda kapelusza.
- Oh... - wyrwał mu się z pyska cichy, nie do końca zidentyfikowany dźwięk, wyrażający zdumienie. Wadera. Śpiąca? Chyba tak. Odchylił cylinder wyżej, tak by nie opadał mu na oczy. Co robił? Patrzył. Tak po prostu. Nie chciał obudzić wilczycy. Poruszyłaby się, może nawet odeszła? Nie, nie, nie, nie może tego zrobić. Poczuł jak jego alter ego napiera na jego umysł, najwyraźniej pragnąc się wydostać. Z niemałym wysiłkiem psychicznym stłumił "tego drugiego", po czym wrócił do poprzedniej czynności. Uśmiechnął się mimowolnie.

Morte

Wilczyca leżała tak przez chwilę, zaraz jednak jej ucho drgnęło. Ślepia zaś otworzyły się bardzo gwałtownie i od razu ich punktem widzenia, na dzień dobry był nieznajomy basior. Patrzył się na nią. Morte uśmiechnęła się jedynie, nie zmieniając swej pozycji, było jej wygodnie. Machnęła swym ogonem, ale to już z przyzwyczajenia, nic więcej. Przeniosła na chwilę wzrok, na strumień przy którym leżała i jej uśmiech zszedł z pyska. Wadera jednak wciąż kuszona, zerkała na basiora, w sumie sama nie wiedziała czemu i jak, ale taka pokusa, że hoho!

Sirius

Popatrzyła się na niego. Czy raczej: OMGZOBACZYŁAMNIECOJAMAMROBIĆGW9GMPJN6H3GJGAD4!!! Ten Syriusz to jakiś dziwny jest. Uśmiechnął się przepraszająco, pokazując szereg białych kłów.
- W-witaj - przywitał się nieudolnie. Alter ego, gdyby mogło, zrobiłoby w tej chwili facepalma. Co to za basior, który nie potrafi powiedzieć normalnego "Cześć"? Mięczak po prostu. Aż wstyd przyznawać się do współdzielenia z nim umysłu. Wilk przygryzł nerwowo wargę, zastanawiając się nad kolejnymi słowami. W głowie mętlik, a język postanowił nagle zeschnąć na wiór. Czymś musi przerwać niezręczną ciszę, która przedłużała się niemiłosiernie z każdą sekundą. Przedstawić się? Tak, to chyba najlepsze wyjście. Ułożył w głowie sensowną wypowiedź.
- Syriusz - cały plan długiego zdania spalił na panewce, gdyż zdołał wypowiedzieć jedynie to słowo. A może to nawet lepiej? Przynajmniej nie miał możliwości czegoś poprzestawiać.

Morte

Wilczyca uniosła lekko łeb i uśmiechnęła się, po czym wstała i usiadła.
- Cześć- rzekła i machnęła delikatnie swym ogonem. Nie wiedziała czemu, ale jej ślepia cały czas wędrowały na basiora, może ma jakiś urok? Może ten cylinder mu go dodaje, ciężko określić.
- Ja jestem Morte.- powiedziała z nadzwyczajnym spokojem, co było z lekka dziwne, przynajmniej u niej, ale cóż. Nastała chwila ciszy i w takim momencie pojawiła się tutaj Kiara.. Ptaszysko zaczęło szybować, tuż nad waderą, która zaczęła się złośliwie uśmiechać.
- A to jest Kiara, mój feniks.- dodała, ogarniając się. Uśmiech już był normalny, jedynie poszarpana grzywa opadała jej na ślepia. Morte westchnęła i poprawiła grzywkę, ale tak szczerze, to jej się nie chciało.

Sirius

Przeniósł się z pozycji półleżącecej do siadu, prostując się jak struna. Już wie co powie. "Morte to urocze imię. Naprawdę, bardzo mi się podoba".
- M-morte, tak?
Głupi, głupi, głupi, głupi, głupi, głupi!
Uśmiechnął się onieśmielony. Rzucił przelotnie okiem na feniksa. Otworzył pysk by coś powiedzieć, lecz za chwilę go zamknął. Otworzył, zamknął, otworzył zamknął. W drugim Syriuszu coś się zagotowało widząc taką nieudolność. Z całą zgromadzoną siłą, rzucił się barierę oddzielającą obydwa ega. Poszło szybciej niż myślał. Nawet nie napotkał oporu. Chociaż w środku nastąpiły poważne zmiany, to na zewnątrz można było zauważyć jedynie gwałtownie zmniejszające się źrenice. Uśmiechnął się triumfalnie.
- Doprawdy, niesamowite stworzenie. Nigdy nie dane było mi ujrzeć feniksa. Sama go udomowiłaś? - zagadał spoglądając z zaciekawieniem to na ptaka, to na Morte.

Morte

Wilczyca z uwagą przyglądała się basiorowi, jego ślepia.. Były inne, ale ona nie będzie w to już wnikała. Jedynie uśmiechnęła się delikatnie i przytaknęła.
- Owszem, było to dużo łatwiejsze, niż mogłoby się zdawać.- rzekła, strzygąc uchem, tym nadgryzionym uchem, blizną po walce z młodych lat, no w sumie nie jest jeszcze taka stara, ale zawsze wiadomo o co chodzi. Jej dusza zastanawiała się nad jedną rzeczą.. Dlaczego ona jest tak przebrzydle miła?! Toż to w jej wykonaniu niedorzeczność jest!

Sirius

- Łatwe? Z pewnością wymaga wielkiego nakładu pracy. Gratuluję - wyszczerzył w szerokim uśmiechu rząd białych kłów. Poprawił cylinder, przesuwając go pazurem nieznacznie w górę. Uważnym wzrokiem zlustrował sylwetkę Morte. Machnął ogonem, poruszył uchem, po czym wykonał całą masę innych czynności, które nie mają żadnego wpływu na fabułę, ale znacznie wydłużają posta. Każdy przecież wie, że długi post to szczęśliwy post.
- Co przywiodło cie w te miejsce? - zagadał, chcąc by rozmowa szybko nie wygasła i potrwała dłużej niż te kilkuminutowe pogawędki, które dane mu było zwykle prowadzić. Ponadto... Morte miała takie fajne futerko. On chce patrzeć na to futerko. :3

Morte

Kącik jej ust znów drgnął, znów się uśmiechnęła, podejrzane.
- Dziękuję.- powiedziała uprzejmie i machnęła swym ogonem, raz, drugi, trzeci i można by było liczyć tak w nieskończone.
- W sumie, od jakiegoś czasu nigdzie się nie pojawiałam, nigdzie nie wędrowałam, tylko siedziałam w jednym miejscu. W końcu postanowiłam ruszyć swój leniwy zad i gdzieś pójść. No i z grubsza, to tak tutaj przyszłam. A ty?- spytała i zarzuciła grzywę, musiała to zrobić, gdyż zasłaniał jej pole widzenia, a zwłaszcza pewną osobę, ciekawe o kogo chodzi, nikt się nie domyślił?

Sirius

Spojrzał z zastanowieniem w niebo. Ponoć teraz sklepienie niebieskie nawiedza jakiś rój Perseidów, czy innych monstrów, ale do tej pory userka naliczyła jedną spadającą gwiazdę i siedem samolotów. Deszcze meteorytów są stanowczo przereklamowane. Sirius, zastrzygł szybko uchem, by po chwili znów spojrzeć na Morte.
- Spacerując postanowiłem zrobić sobie odpoczynek, a że okolica niebrzydka... Ponadto oczekiwałem, że spotkam kogoś interesującego. Miałem szczęście - odparł z chytrym uśmieszkiem na pysku. Strzepnął ogonem niewidzialny pyłek z ramienia. Nie wiem jak tam sięgnął, ale to nieistotne.

Morte

Wilczyca uśmiechnęła się cwaniacko i machnęła ogonem. Tak, te spadające gwiazdy, są wspaniałe, w sensie samolotów..
- A i owszem. Miałeś.- rzekła. No cóż, taki jej charakter, nikt i nic tego nie zmieni. Chwila ciszy, a we łbie Morte wykoleił się pociąg. Tak ostry ból, jakich mało! W takich chwilach ugięłaby się i padła na ziemię, jednakowoż, nie jest sama, rozmawia z kimś, nie może tego zrobić. Wyglądała tak normalnie, jak poprzednio o ile było to normalnie.. Jej źrenice się lekko powiększyły, a sierść na karku, na ułamek sekundy się zjeżyła, jednakowoż, ciężko było to zauważyć.
- A powiedz mi.. Długo już jesteś w tej krainie?- spytała, od tak, po prostu. I nawet zmusiła się na lekki uśmiech, to wszystko przez ten ból, od czego to?