Zakątek myśli.

Carly

- Wiesz dobrze, o czym mówię, heh - to "heh" było oczywiście ironiczne - A może mnie też opuścisz, a z inną wilczycą będziesz miał gromadkę młodych?
Łapą wytarłam prawie spadające jak grad łzy.

Wasp

- Myślisz, że zostawiłem ją, bo urodziła mi szczeniaki? Oszalałaś? Nie kochaliśmy się, a rozstanie było naszą wspólna decyzją - powiedział i zbliżył się do Carly. - Ty to co innego. Ciebie kocham. Tego, co do ciebie czuję, nie czułem do żadnej innej wilczycy i nigdy bym cię nie zostawił.

Carly

Odwróciłam się gwałtownie, przytulając się pyskiem w jego futro. Mógł poczuć, że zwilża się ono od łez. Machnęłam ogonem.

Wasp

- Oj, Carlyś... - mruknął, przytulając ją mocno. Delikatnie oparł o nią pysk. Tak bardzo ją kochał. Nie mógł sobie wybaczyć, że doprowadził ją do płaczu.

Carly

Ogon poruszał się w coraz szybszym tempie, ale tylko jego końcówka. Przytuliłam się do niego, powoli przestając płakać. Tak dawno nie płakałam. Czułam, jakby ktoś zrzucił mi kamień z serca.

Wasp

Uniósł głowę i popatrzył na Carly uważnie. Pysk ukrywała ciągle w jego sierści, więc nie mógł popatrzeć w jej oczy. - Naprawdę pomyślałaś, że mógłbym cię kiedyś zostawić? - zapytał.

Carly

Kiwnęłam łebkiem, pociągając wciąż nosem, ale już nie płacząc. Odwróciłam łeb, patrząc w jego oczy, swoimi pobłyskiwującymi szkłem oczami.
- Czy Twoja córka jest w tej krainie? - zapytałam, łamiącym się głosem.

Wasp

- Tak - odpowiedział, patrząc na Carly. - Przybyła do tej krainy niedawno. Spotkaliśmy się tylko raz, zanim wróciłaś.

Carly

- Rozumiem - mruknęłam, a mój oddech był już w normalnym tempie.
Położyłam się, kładąc łeb na łapach. Wiatr świszczał między kosmykami mojej grzywki, a ja ślepo patrzyłam w wystające źdźbełka trawy.

Wasp

Wasp wciąż siedział w tym samym miejscu, co poprzednio i patrzył na Carly w milczeniu. Nie odzywał się, bo nie wiedział, czy przeszła z tym wszystkim do życia codziennego, czy może wciąż miała mu to za złe.

Carly

- Ona jakby nie ma już matki, prawda? - zapytałam, ściszonym głosem.
Coś mi przemknęło przez myśl, a na pysku pojawił się cwaniacki uśmieszek. Ta porażka będzie początkiem czegoś wielkiego. Przynajmniej tak myślę.

Wasp

Popatrzył na Carly podejrzliwym wzrokiem. Ten uśmieszek wydał mu się bardzo dziwny. - Nie ma i nie sądzę, by jej potrzebowała - odpowiedział. - Jest dorosła.

Carly

Przestałam się tak dziwnie uśmiechać, choć w duchu ten uśmiech wciąż trwał.
- Aha - mruknęłam.
Nie ruszałam się z miejsca, wciąż rozmyślałam.

Wasp

Wciąż przyglądał się Carly tym przenikliwym spojrzeniem. - Jeśli chciałabyś ją poznać, to nazywa się Amija. Należy do Watahy Nocy - rzekł.

Amija

Weszła wolnym krokiem. Ujżała wilka. Przypominał jej ojca, Waspa. " To pewnie zbieg okoliczności... " - pomyślała. Położyła się na trawie, bawiąc się źdźbełkami.

Wasp

Zauważywszy znajomą postać, spojrzał na przybyłą. - O, widzisz, Carlyś? - rzekł, wskazując pyskiem białą wilczycę. - To własnie Amija.

Amija

Usłyszawszy to spojżała na wilka.
- Wasp ???
Patrzyła na niego pytająco.

Wasp

Nie mógł powstrzymać śmiechu. - No, tylko mi nie mów, że teraz też mnie nie poznajesz - powiedział z rozbawieniem. - Widzieliśmy się kilka dni temu.

Amija

- No tak, zmieniłeś się przez te kilka dni.
Lekko się uśmiechnęła.

Wasp

Przewrócił oczami. - Tylko troszeczkę - powiedział. Spojrzał na Carly, która chyba aż za bardzo oddała się rozmyślaniom.