Czekoladowe Jezioro

KokuRai

- Jak kto! - powiedziała ze zdziwieniem i jak najszybciej wyciągnęła paczkę żelek, którą zawszę ma przy sobie. Samica otworzyła ją, a następnie położyła na kamieniu, który znajdował się obok nich. - Spróbuj, a nie pożałujesz - rzekła. Zabrzmiało to jak jakiś slogan.

Veli-Matti Onni

Poczęstował się, wyciągając z paczuszki jedną żelkę i skosztował. Słodycz był całkiem smaczny, lecz Veli-Matti, jako wilk wychowany na świeżo upolowanym, surowym mięsie, zdecydowanie wolał swoje tradycyjne przekąski od słodkości.
- Całkiem dobre, ale ja raczej nie jestem fanem słodyczy - powiedział.

KokuRai

- Rozumiem - powiedziała. Koku uśmiechnęła się, a następnie zamachała wesoło ogonem. Samica zauważyła że królik podchodzi do czekolady i od razu wystartowała na niego. Po chwili zwierze leżało na ziemi martwe. - A może lubisz króilka? - zapytała uśmiechając się jak wariatka.

Veli-Matti Onni

Pokręcił łbem z lekki rozbawieniem. Wilczycę wręcz rozpierały pokłady energii, przynajmniej takie miał wrażenie Veli-Matti.
- Zawsze lubisz obdarowywać innych takimi jadalnymi prezentami? - zapytał. Było to dla niego dziwaczne zjawisko - z tego, co zdążył w swym życiu zauważyć, każdy walczył o pokarm ze wszystkich sił. Lecz w tej krainie wszystko było inne, lepsze.

KokuRai

- W sumie tak - powiedziała wesoło. Koku lubiła się dzielić. Samica przedzieliła królika na pół, a następnie jedną połówkę tą większą dała Mattiemu, a mniejszą sama zjadła. - Dobre - powiedziała oblizując się. Koku lubiła króliki. Zawsz za nimi ganiała.

Veli-Matti Onni

- Dziękuję. Jesteś waderą o bardzo dobrym sercu, a mało takich chodzi po współczesnym globie - powiedział i zajął się spożywaniem królika. Dziwna była ta kraina. Nie, dziwna nie jest odpowiednim słowem - raczej niesamowita... mniej brutalna i nieprzyjazna niż miejsca, w którym Veli-Matti dotychczas był.

KokuRai

- Dziękuje - powiedziała wesoło. W tej krainie jeszcze nikt jej tego nie powiedział. Wadera zamachała ogonem, a następnie spojrzała na czekoladę. - Ja lubię królika polanego czekoladą - rzekła. Koku lubiła słodyczę. Spojrzała na Mattiego, a następnie w niebo. Naglę chmury zaczęły się zbierać, a po chwili zaczęło mocno padać, lecz Koku nadal miała uśmiech na kufie.

Veli-Matti Onni

- Uhm... nie wiem, czy taka mieszanka smaków by przypadła mi do gustu - Gdy chłodne krople deszczu kapnęły mu na kark, wzdrygnął się jakimś bezwarunkowy odruchem i dodał. - Może skryjmy się między drzewami? Zaraz będziemy przemoczeni.

KokuRai

- Jestem za - powiedziała podnosząc łapę w górę, tak jakby zgłaszała się na lekcji. Jej uśmiech powiekszył się, a ogon poruszył się. Samica rozejrzała się, a po chwili zauważyła kilkanaśnie drzew bardzo blisko siebie. - Tam - krzyknęła pokazując łapą. Potem Koku pobiegła tam i usiadła. Było tam sucho. - Chodź bo zmokniesz - rzekła uradowana. Mimo że drzewa był bardzo blisko siebie to było nawet dużo miejsca.

Veli-Matti Onni

Veli-Matti ruszył za wilczycą i skrył się pod drzewami, których korony były silnie zwarte, dzięki czemu nie przepuszczały kropel deszczu. Wilk popatrzył na ośnieżone okolice. Skoro zaczął padać deszcz, temperatura musiała nieco się podwyższyć, lecz nie było to odczuwalne.

KokuRai

Koku spojrzała z uśmiechem jak deszcz pomału zmywał biały puch. Wadera zauważyła klocek derwna. Wzięła go i wyciągnęła swoje narzędzia do rzeźbienia, a po chwili zrobiła z drewna, piękną figurkę Mattiego, a po chwili dała mu ją. - Myślę że ci się spodoba - powiedziała wręczając ją. Samica lubiła rzeźbić i komuś swe dzieła dawać. Potem schowała narzędzia i spojrzała na samca.

Veli-Matti Onni

Z zaciekawieniem patrzył, jak KokuRai rzeźbi w kawałku drewna. Kiedy figurka zaczęła przypominać Veli-Mattiego, wilk uśmiechnął się. Ta wilczyca miała poważny talent rzeźbiarski.
- Wspaniała figurka - powiedział. - Masz talent.

KokuRai

- Dziękuję i fajnie że się ci podoba - powiedziała z uśmiechem. Koku spojrzała jak deszcz zaczął mocniej padać. - To se tu posiedzimy - rzekła patrząc na mokrą ziemie. Jej ogon leżał nieruchomo na wystającym korzeniu. Samica lubiła patrzeć jak kropelki deszczu rozbijają się o ziemi.

Veli-Matti Onni

Perspektywa długiego oczekiwania na koniec opadów wcale go nie przerażała. Veli-Matti znajdował się w bezpiecznym miejscu, gdzie krople wody nie mogły zmoczyć tu sierści, na dodatek był tu w sympatycznym towarzystwie. Położył się na brzuchu i skrzyżował przednie łapy. Również patrzył, jak setki wodnych drobin wtapiają się w biały puch, zalegający na ziemi.

KokuRai

Koku uśmiechnęła się do samca, a następnie również się położyła. Wadera położyła głowę na łapach i wciąż patrzyła się na krople opadające na ziemie. jej ogon poryszył się delikatnie. Uśmiech nie znikał z kufy wadery.

Veli-Matti Onni

No i nastała cisza, którą przerywał tylko niedosłyszalny wręcz szum deszczowych kropelek, które znikały przy zetknięciu się ze śniegiem. Kropel? Raczej deszczowych strug - chmury raczyły nimi krainę nad wyraz obficie. Veli-Matti przymknął lekko ślepia - monotonny, deszczowy szum wprawiał go w błogi, senny nastrój.

KokuRai

Koku spojrzała na Mattiego, a następnie uśmiechnęła się delikatnie, a po chwili przeniosła wzrok na ziemię. Koku położyła głowę na łapach i patrzyła jak krople deszczu znikają w otchłani śniegu. Jej oczy pomału zaczęły się zamykać. Koku zasypiała pod wpływem smętnego deszczu.

Veli-Matti Onni

Veli-Matti przeniósł wzrok na wilczycę. Wyglądało na to, że wadera powoli zaczyna odpływać ku krainie marzeń sennych. A on nie zamierzał jej w tym przeszkadzać, więc pozostał w milczeniu.

KokuRai

Koku usnęła na krótki czas, ponieważ potem jej oczy same się otworzyły gdy deszcz przestał padać. Samica, jednak nie wstawała. Nadal miała głowę na łapach, a słońce za chmurami, jednak dawało jakieś tam promyki. Było widać, jak biały puch został pokonany, przez deszcz. - Już nie pada - powiedziała uśmiechając się i patrząc na Mattiego.

Veli-Matti Onni

- Tak... deszcz ustał, a ty przespałaś prawie całą ulewę. A zasypianie w neutralnym, dostępnym dla wszystkich miejscu nie jest zbyt rozsądnym posunięciem - powiedział. Veli-Matti był wilkiem nieufnym, więc zawsze zachowywał należytą ostrożność na terenach wolnych dla wszystkich watah i nie rozumiał, jak można postępować inaczej. Mimo to nie było w jego głosie należytej powagi, z jaką powinien te słowa wypowiedzieć. Ot, zabrzmiało to jak nic nie znaczący, lecz godny zauważenia szczegół.