Kamienne Jeziorko

Hatsune

Wiedziała, że coś przerwie jej "słodką chwilę" bez "ptasiego mleczka" ..
Zaśmiała się smutno pod nosem, słysząc powitanie. Nie otwierając oczu nabrała powietrza do płuc i w tejże chwili wyczuła niecodzienny, po prostu inny zapach od nieznajomego.
- Dzień dobry. - odpowiedziała cicho, odwracając łeb w stronę wi.. demona. Otworzyła swoje miodowe oczy, przyglądając się chwilę osobnikowi. Widziała już kilka wilków, w których zamieszkał zły duch, lecz żaden tak nie wyglądał. Czy jest rzeczą możliwą by demon zawładnął całkowicie nad ciałem..?

Debra

Debra przybiegła tutaj, nie zwracając uwagi na kałuże, korzenie i takie tam. Poprostu biegła za Demonem, z którym musiała pogadać.
-Erm... Dzień dobry?-odezwała się jedynie o Hatsune, po czym chwyciła za... Łapę? Tak, łapę... Demona.
-Hiretsune, pamiętasz mnie? To ja, partnerka Raven'a.

Hiretsuna Shinigami

Demon nie zdążył się przywitać kiedy wbiegła Debra.
- Tak pamiętam. Czy jest coś o co chcesz mnie zapytać? - spytał po czym spojrzał na Hatsune, znał ją ale czy ona znała jego? Owszem jest możliwość, właśnie stoi przed Hatsune.

Debra

Debra westchnęła ciężko. Cóż tu zrobić. Płakać jak małe dziecko? Nie. Życie było dla niej już tyle razy okrutne, będzie twarda.
-Czy on nieżyje?-spytała, wpatrując się w Demona.

Hiretsuna Shinigami

Demon westchnął.
- Emm... Tak, tak to można nazwać. Jego dusza jak i siły mentalne zniknęły, nawet jego rozumowanie. Zostało tylko moje rozumowanie, moje siły mentalne i moja dusza, jeżeli demon takową posiada. W każdym razie on już nie istnieje, ja na to wpływu nie miałem. Ale przykro mi. - oznajmił wpatrując się w jej oczy.

Hatsune

Kilka słów wymienionych między wilkami i własna wiedza wystarczyły by wywnioskować kim jest zacny demon, stojący przed nią. Zaśmiała się znów pod nosem, lecz tym razem troszkę drwiąco z Debry. Zdziwiło ją zachowanie wilczycy i brak informacji na temat, który był obecnie głównym. Można było się nawet domyślić jaka byłaby odpowiedź.
- Witaj, Debro. - przywitała się mimo wszystko, słuchając rozmowy, która według Miku miała być ciekawą. Przekonywanie demona, który jedynie zmuszony był przebywać w tym samym miejscu co jego nosiciel, że..?

Hiretsuna Shinigami

Demon spojrzał na Hatsune.
- A więc wiesz już kim zapewne jestem? - zapytał i uśmiechnął się. Jego dwie macki jakby wiły się w te i wewte poprzez podmuchy wiatru. Jednak te tylko tak wyglądały. One właśnie miały robić pozory nic nie znaczących, ozdobnych macek gdyż naprawde były to śmiercionośne bronie. Po dłuższej chwili skłonił im się.
- Przepraszam drogie panie, obowiązki wzywają i do zobaczenia. - oznajmił i zniknął w kłębie czarne dymu. z.t.

Hatsune

- Wnioskując z twego zachowania jak i wyglądu podejrzewam, że Raven'em nie jesteś, a to co przed chwilą powiedziałeś utwierdziło mnie w moich przypuszczeniach. - odpowiedziała cicho, mocząc w jeziorku końcówkę ogona. Intrygował ją wygląd demona. Pazury, ogon, macki. Jednocześnie ciekawą rzeczą było, że Raven nie zachowywał się uprzejmie względem innych wilków, a bynajmniej nie nawiązywał nowych znajomości. Tak go zapamiętała po ostatnim spotkaniu, lecz przez dłuższy okres czasu mógł się zmienić.
- Do następnego.. - pożegnała demona, zatrzymując wzrok na wilczycy. Uśmiechnęła się do niej lekko wrednie, chcąc samym spojrzeniem przypomnieć jej o klubie, który zaniedbała. Odwróciła się, zamaszyście pociągając grzywką, po czym oddaliła się znad jeziora.. /zt

Debra

Debra westchnęła ciężko, wpatrując się w ziemię. Więc od teraz znów jest singlem. Singlem, z dwójką Dojrzewających dzieci... Musi im powiedzieć, że ojciec umarł... Eh, to może być trudne. Poszła sobie.

zt.

Samuerian

Samuel pojawił się nad jeziorkiem z Ishett na plecach. Nadlecieli sobie, objawiając się na niebie. Samuel zakrążył, szukając dogodnego do lądowania miejsca i zalazłszy ładny skrawek ziemi obniżył lot i przystanął na nim.
- Oto właśnie Kamienne Jeziorko - powiedział zataczając łapą krąg.

Anexia

Gdy lecieli czuła się świetnie. Świat był taki mały, inne wilki wielkości co najwyżej mrówek, lasy wyglądały jak labirynty, było wspaniale. Musi to jeszcze kiedyś powtórzyć, bo bardzo się jej to spodobało. Gdy zsiadła już z towarzysza rozejrzała się w około, z zachwytem przyglądając się każdym krzaczkom, kamieniom czy drzewom.
- Rzeczywiście, ślicznie tu. - przyznała, wciąż rozglądając się dookoła. Następnie spojrzała na Samuela, uśmiechając się do niego wesoło.
- Nie sądziłam, ze mnie uniesiesz. - Zaśmiała się przyjaźnie, falując długim ogonem.

Samuerian

- Może wyglądam na chudzielca, ale czasem lubię podpakować - zaśmiał się. Prawda była taka, że lubił spać i żreć jak świnia (ewentualnie jak jego userka), ale przecież Ish nie musi od razu tego wiedzieć. Samuel bezwiednie poruszył ogonem, tak że stykał się on z zielonkawą końcówką ogona wilczycy, jednak Mag udawał, że niczego takiego nie zauważył.

Anexia

A i ona zaśmiała się na słowa basiora, spoglądając na niego zielonkawymi oczami. Długa, czarno - niebieska grzywka spadła jej na lewe oko utrudniając wiedzenie, co zmusiło waderę, by ją poprawiła.
- Cóż, nie uważam, że jesteś słaby, po prostu myślałam, że jestem za ciężka. - Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie, wesoło, czy jak tam chcecie.
Wprawdzie poczuła ogon Sammego, ale wcale się przed tym nie broniła, wręcz podobało jej się to. Spojrzała na niego lekko zdziwiona, zaraz jednak znów uśmiechając się przyjaźnie. Iskierki w jej oczach nadal tańczyły wesoło, widać, że wadera była szczęśliwa.

Samuerian

Samuel zaśmiał się.
- Nie wyglądasz na ciężką i wcale nie jesteś taka ciężka - powiedział przyjaźnie i zgodnie z prawdą. Usiadł obok wilczycy, może trochę za blisko jak na zwykłego znajomego, jednak już się nie odsuwał. Co będzie psuł taką ładną chwilę.

Anexia

I przed tym wcale się nie broniła, ponieważ i to w sumie jej się podobało. W końcu różnie to bywa, raz się kogoś szybko i mocno polubi, a raz żeby to ujrzeć potrzeba o wiele, wiele więcej czasu. Jej długi, puszysty, zakończony zielonym kolorem ogon przybliżył się trochę bardziej ogona Samuela, a ta spojrzała na niego rozbawiona. Tysiące iskierek w jej kocich oczach tańczyło wesoło, gdy ta spoglądała w równie zielone oczy Maga.
- Dziękuje. - Powiedziała już któryś raz z rzędu, nadal przyjaźnie wpatrując się w wilka.
Nastała cisza. Dla Is nie była w sumie zbyt krępująca, w końcu zawsze można sobie trochę pomilczeć w oczekiwaniu na odpowiedź drugiego wilka.

Samuerian

- Za co? - spytał spokojnie Samuel. W sumie jego zdaniem nie zrobił nic nadzwyczajnego, dlatego poczuł się trochę zaskoczony słowami Ishett. A właściwie jednym słowem, które padło z jej ust, słowem, które znaczyło tak wiele i zawierało w sobie swego rodzaju moc.
- To raczej ja powinienem dziękować tobie za tak miło spędzony czas - dodał odwracając głowę w stronę wadery i dopiero wtedy zdał sobie sprawę, jak blisko niej usiadł.

Anexia

Is nie musiała długo zastanawiać się nad odpowiedzią, dokładnie wiedziała za co dziękuje. Machnęła długim, puszystym ogonem, wesoło uśmiechając się do wilka. W uśmiechu widać było też coś trochę innego, nieokreślonego i dziwnego.
- Za wszystkie komplementy, miłe słowa. Za to, że chciało Ci się pokazać mi to miejsce. - rzekła wesoło, odwracając głowę w stronę wilka. Dopiero teraz zauważyła, że basior siedzi blisko niej, nawet bardzo blisko.
Łah, to była dziwna sytuacja, której jednak Is nie miała zamiaru w żaden sposób przerywać, tylko wlepiła swe ostro zielone, kocie oczy w basiora delikatnie się przy tym uśmiechając.

Samuerian

- Nie ma sprawy, przecież... - to nic takiego - chciał dodać Samuel, jednak w tym momencie Ishett odwróciła w jego stronę głowę. Wilk zamilkł na chwilę, aby zaraz lekko pocałować waderę w usta. Raz się żyje, prawda? Dlaczego miałby sobie zabraniać pewnych rzeczy, skoro nadarza się tak idealna sytuacja.

Anexia

Yey, wreszcie na swoim komputerze. Zapewne się za mną stęsknił, biedaczek.
Ishett spojrzała wesoło na wilka i już chciała coś powiedzieć, ale stało się coś, czego w ogóle nie przewidziała. Wprawdzie odwzajemniła pocałunek, ale zaraz po tym zaczerwieniła się tak mocno, że można to było dojrzeć nawet na futrze. Spojrzała na wilka, lekko szczęśliwa, lekko zdziwiona, Nie wiedziała co powiedzieć, z resztą, chyba nawet nie trzeba było. Cóż, już dawno zapomniała, jak miły jest pocałunek, z resztą ostatni raz gdy to robiła nie skończyło się to zbyt dobrze, albowiem uciekła, co spowodowane było złamanym sercem. Od zawsze była wielką romantyczką, a zdradę czy rozejście się przeżywała aż nader emocjonalnie.

Samuerian

Samuel zaś, nie spotykając się z żadnym sprzeciwem ze strony wadery pogłębił pocałunek, zbliżając się nieznacznie do Ishett. No bo jak to tak, całować się z pewnej odległości? Jako, iż userka pisała tego posta, kątem oka zerkając co trzy sekundy na Twittera Anonymous lepiej będzie, gdy załatwi sprawę szybko i elegancko. Wilk bowiem zamachnął lekko swoim długim, puszystym ogonem i oplótł nim sylwetkę swoją, jak również Ishett.