Sklep i restauracja"Złoty Smok"

Naomi

Ada miała nadzieje, że nie chce. Mięso było takie pyszne.. z ochotą zjadła wszystko i chciała jeszcze więcej.. Ale musi dbać o linię.. co zrobić. Zacisnęła lekko łapkę, na która położył jej swoją Retes. Następnie znów napiła się łyka wina.. jeszcze trochę zostawiła.. tak na wszelki wypadek.

Retes

Retes uśmiechnął się i dopił swoją porcję trunku.
- Dziękuję pani bardzo za miłą kolację. - powiedział do Ady, odstawiając kieliszek koło opróżnionego właśnie talerza. Zaraz pójdzie do Eleny uregulować rachunek za oba zamówienia.

Naomi

Retes zachował się jak dżentelmen. Spodobało się Adzie jego zachowanie, obecnie takich wilków jest niewielu. Ada spojrzała na odchodzącego Retesa. Następnym razem to ona zapłaci.

Retes

Ehm... No dobrze, może i się oddalał. W każdym razie podszedł do Eleny i z uśmiechem na pysku spytał:
- Czy można prosić o rachunek? - gdyż nie pamiętał nawet cen zamówionych potraw i trunków.

Elena

- Alez oczywiście! - odparła patrząc na cennik. - Razem będzie 44 kosteczki. - usiadła sobie swobodnie na ladzie i patrzyła z uśmiechem po gościach. Satysfakcje jej sprawiało właśnie uszczęśliwianie innych.

Retes

Retes wygrzebał odpowiednią sumę, jak również dziesięć kości napiwku i położył na ladzie.
- Dziękuję. Bardzo dobre jedzenie, znając życie jeszcze tutaj wrócę. - powiedział, po czym wyszczerzył się szeroko do Eleny i wrócił do przyjaciółki. - I jak się podoba jedzenie na mieście? - spytał.

Elena

- Dzięki i cieszę się, że smakowało. - to mówiąc schowała kosteczki do kieszonki umocowanej na tylnej nodze i zniknęła w kuchni by pomyć naczynia. Ktoś musi to robić a ona nie zatrudni do pomocy, bo po co to komu?

Naomi

- Podoba się.. i to jak.! - krzyknęła z zadowolenia wilczyca. - Dziękuję.. - szepnęła Retesowi do ucha i po chwili jej usta lekko musnęły policzek wilka. Ada uśmiechnęła się do Eleny, lecz po chwili jej wzrok znów wrócił, by mogła ujrzeć pysk Retesa.

Elena

W końcu ruda wyszła z kuchni i usiadła za ladą. Rozłożyła gazetę, by poczytać o tym co dzieje się na w94. O, Kokurai spodziewa się dzieci? Super! Dawno jej nie widziała i chyba czas, by ją wreszcie odwiedzić. No, ale póki co siedzi tu i raczej nie ruszy się stąd. Co dziwne, było jej tu dobrze, po prostu czuła się tu jak w drugim domu.
- Chce ktoś gazetę? - zapytała unosząc egzemplarz ku górze, gdy już go przejrzała. Położyła gazetę na ladzie i zajęła się swoją okaleczoną wcześniej łapą. Oho! Od dawna nie zgniotła szklanki w łapie, ale miała powód do złości. Jeśli się dowie, że ten palant coś zrobił Victorii... Z resztą na razie nie ma powodów do złości. Wkrótce zawita do niej i dowie się co jest na rzeczy. A póki co odwinęła bandaż z łapy i obejrzała rozcięcia. Zaschły już i zaczęły goić, dlatego wrzuciła niepotrzebny opatrunek do wielkiego kubła na śmieci i wziąwszy pod pachę grubą książkę ponownie zasiadła na wysokim krześle za ladą. Co czytała? Na obitej w ciemną skórę oprawie, złotymi literami napisano taki oto tytuł: Historia wojowników. Byli tam wszyscy, którzy choć w małej mierze zasłynęli w bitwach. Czytała o wielkich wodzach i ich wyczynach, zawartych w powieściach. Nie były one bynajmniej bajką. Były absolutną prawdą. W końcu natrafiła na imię i przydomek swego ojca. Przetarła stronicę zdrową łapą i powoli czytała słowa.

Retes

- No, to ja się bardzo z tego powodu cieszę. - powiedział Retes i uśmiechnął się do Ady szeroko. Zaraz też przeciągnął się lekko i otworzył drzwi lokalu. Przez te właśnie drzwi zaraz wyszedł, uprzednio rzucając uprzejme: - Do widzenia! - wszystkim akurat obecnym w Złotym Smoku i oddalił się krokiem niespiesznym, wpadającym w lekki marsz.

zt.

Stella

Uśmiechnięta Stella weszła do środka restauracji swojej mamy. Rozejrzała się i gdy ją dojrzała, przytuliła się do niej.
-Cześć mamo, tęskniłam.-powiedziała z uśmiechem Stella. Była teraz taka szczęśliwa, mogąc porozmawiać z mamą.

Elena

- Córeczko! - fioletowa wojowniczka utuliła swoją córkę. - Co słychać u ciebie? - zapytała chwytając ją za łapkę i doprowadziwszy ją do stolika zapytała - Masz na coś ochotę? Może na czekoladę i sok? Albo coś mocniejszego? - radosny uśmiech tak jak wszedł na jej pysk tak nie zamierzał z niego prysnąć. Była taka szczęśliwa móc znów ujrzeć córkę.

Wilczur

Wilczur otworzył drzwi i wszedł do restauracji. Usiadł na wygodnym dla niego siedzeniu i rozglądał się za Siomhą. Westchnął cicho, podziwiając urok tej sklepo - restauracji. Zamknął oczy.
Ziewnął.
[brak weny]

Siomha Lorcan

Siomha weszła za Wilczurem. Jak dotąd unikała tego typu miejsc, no ale... w końcu obiecała się nie przemęczać. Usiadła przy stoliku i rozejrzała się.
- Coś jest nie tak - spytała, patrząc na partnera. Wydawał się jakiś nieobecny. Uśmiechnęła się do niego. czy to jednak coś da? Miała jakieś złe przeczucie, jednak przecież była w ciąży, co równało się temu, że mogłaby nawet mieć wrażenie, że czyta w myślach. Dziwny stan.

Wilczur

- Nie, nie. Wszystko jest dobrze... Co zamawiasz? - odpowiedział jej wyrywając się ze stanu ,,uśpienia''.
Ziewnął przeciągle i spojrzał na listę usług. On też by coś zamówił, bo zgłodniał w lecznicy.
- Ja wezmę... Herbatę i zająca.

Stella

-Chętnie mamo.-powiedziała uśmiechając się pogodnie i siadając.
-Co u mnie? Ogólnie nic. Trochę pochodziłam po krainie i poznałam parę nowych znajomych. A tak ogólnie co u ciebie? Twoja restauracja jest naprawdę piękna!

Elena

- Och, dziękuję. Jednak korzenie dają o sobie znać... no nic. Pozwól, że obsłużę przyjaciół a tobie dam menu, byś sobie wybrała na co masz ochotę, dobrze? - powiedziała wstając i posyłając córce ciepły uśmiech podeszła do Siomhy i Wilczura. - Witam kochani! Jestem Elena... Pana poznałam w legowisku Sasoriego, pamięta pan? - zapytała z uprzejmym uśmiechem. - Pan zdaje się chciał herbatę i zająca tak? A ty, droga Siomho? Dawno cię nie widziałam. - dodała z tym samym wyrazem pyska.

Siomha Lorcan

Siomha uznała, ze lepiej zaufać temu, co mówi partner.
Gdy podeszła Elena, zwana niegdyś Evaną, wilczyca się u0śmiechnęła szeroko. dawno się nie widziały.
- Ja poproszę... kurczę! Może na przepiórkę. Tylko, dało by radę na słodko - spytała. Ostatnie słowo nie przeszło jej łatwo. Słodkie? Niech tak będzie. Coś ją naszło i miała ochotę na... - Tylko nie mam pojęcia, jak to ma wyglądać. Możesz coś zaproponować? - miała nadzieję, że Elena potrafi wyczarować coś z niczego.

Elena

- Hmmm... Jeśli chcesz kochana Siomho mogę wyczarować dla Ciebie przepiórkę w sosie słodko-kwaśnym albo tylko ze słodkim z warzywkami. W sensie marchewka na przykład... mogę jeszcze dokroić pieczarki jeśli chcesz i do tego gotowane ziemniaczki albo duszone...albo ryż. A do picia...Powiedzmy, że czerwone wino. Czy taka opcja ci odpowiada? - zapytała z ciepłym uśmiechem i zerknęła na brzuch wilczycy. Jeszcze niedawno ona tak wyglądała a teraz? Jej córka jest dorosła i właśnie siedzi w jej sklepo-restauracji.

Siomha Lorcan

Powędrowała za jej spojrzeniem.
- Jak widzisz, zero alkoholu - zaśmiała się. - Może jakąś dobra herbatkę, a co do przepiórki, zdaję się na ciebie. byleby miało słodki posmak.
Westchnęła zadowolona i oparła się wygodniej. Posłała Elenie ciepły uśmiech. Chyba nie musiała nic mówić. Była dumna i szczęśliwa.