Sklep i restauracja"Złoty Smok"

Berenika

Berenika grzecznie podała Elence 16 kości i rozejrzała się.
- Cześc, Shinq. - powiedziała - Ach, tak, zajrzę, Eleno. Obiecuję.
Skinęła wszystkim głową na pożegnanie i ruszyła przed siebie. Nie chciała zostawać tu dłużej, musiała rozprostować nogi.

z.t. i brak weny.

Akinori

Akinori przydreptał tutaj z uśmiechem na pyszczku. Powoli wszedł do sklepu i podszedł do mamy. Dzień dobry. -powiedział do wszystkich tu zgromadzonym, po czym uniósł łeb i popatrzył na Elenę. Witaj, mamo. -powiedział radośnie i rozejrzał się dookoła. Masz tu może jakieś zwierzęta? Szukam odpowiedniego towarzysza dla siebie. -dodał i zaśmiał się cicho. No tak, nudziło mu się czasem, a z towarzyszem zawsze raźniej. Nie wiem, czy lepszy jest jakieś ptak, czy jakiś czworonóg. Ahha i tak przy okazji. Masz tu może króliki? -spytał i mlasnął głucho.

Elena

W pierwszej chwili nie do końca wiedziała za co ma się zabrać. Ale kiedy pomachała Berenice na pożegnanie uświadomiła sobie, że ma przecież możliwość sprowadzenia takiego zwierzaka dla Shinq no i naturalnie, zwierzęcia dla syna.
- Dzień dobry synku, witaj Shinq! Poczekajcie momencik. - Zniknęła na zapleczu. Tam, miała przejście do ogromnej polany, gdzie było mnóstwo zwierzaków. Gwizdnęła na jednorożca średnich rozmiarów smoka (Coś jak MuShu z Mulan). Oba zwierzaki ruszyły za Eleną i weszły do środka.
- No, Shinq, proszę. Oto jednorożec. A dla Akinoriego smok. - zwierzaki podeszły do wskazanych właścicieli i stanęły przed nimi, lekko się kłaniając.

Stille

Shinq z radości aż klasnęła w ręce. Wuala! I to były najszybsze zakupy, jakie kiedykolwiek owa wadera zrobiła.
- Dziękuję prześlicznie. Ile płacę? - spytała, po czym zawiązała długi sznur na szyi jednorożca, aby nie zwiał lub aby nikt go sobie nie przywłaszczył. Wilczyca dmuchnęła na grzywkę. Czekała.

Akinori

Wilczek uśmiechnął się i zamachał delikatnie ogonem. Dziękuję! Jest wspaniały. -powiedział do mamy. Delikatnie podniósł się na palce i liznął Elenę w policzek, tak na podziękowanie. Po czym popatrzył na smoka i zaśmiał się. Nazwę cię Komat. -powiedział. Najwyraźniej dostał natchnienia, albo po prostu nazwał go zdrobnionym imieniem swojej przyjaciółki. Akinori przygryzł wargę i popatrzył na mamę. A masz może jakieś małe zwierzątka? Najlepiej by było białe.. Bo chciałem sprawić prezent Ann, jak się wybudzi.. - tu urwał. Nie wiedział kiedy się obudzi, ale miła niespodzianka może być przez niego pielęgnowana w jego legowisku, tam gdzie pilnuje siostry.

Elena

El podrapała się po głowie. Cóż... magicznych zwierząt nie łapała, ale w końcu sprzedawała.
- No więc za jednorożca 40 kości. - powiedziała spokojnie i zajrzała na zaplecze by zorientować się w puszystym inwentarzu. Wyjęła trzy klatki, w jednej był biały królik, w drugiej biała papuga a w trzeciej siedziało małe, bialutkie kociątko z różowym noskiem.
- To wszystkie białe zwierzaki jakie posiadam syneczki. - powiedziała z uśmiechem, kładąc klatki przed wilczkiem.

Akinori

Wilczek przyglądał im się z uwagą. Ten królik jest bardzo ładny, ale w sumie.. Królikami i zającami się wilki żywią... Papuga też jest niczego sobie, a ten kotek też jest prześliczny. - powiedział, wciąż patrząc na trzy zwierzaki. W końcu wyprostował się i przeniósł wzrok na mamę. Może ty mamo mi doradzisz? - dodał i uśmiechnął się, machając przy tym ogonem. No tak, jemu było bardzo ciężko dokonać wyboru.

Elena

- Wszystko zależy od tego, komu zamierzasz tego zwierzaka podarować. - powiedziała przyglądając się z nikłym uśmiechem wszystkim trzem stworzonkom. Były piękne i każdy w zasadzie mógł być dobrym towarzyszem.Ale wszystko też zależało od przyszłego właściciela.

Akinori

Aki podrapał się po łbie i zrobił dziwną minę.
- No, w sumie, to jeden zwierzak dla Ann, a drugi.. Dla mojej przyjaciółki.- powiedział spokojnie.. Taak, troszkę to przeobraził, ale nie dało się nic po nim poznać, że troszkę przekręcił znaczenie ''przyjaciółka''. Uśmiechnął się i machnął dla niepoznaki ogonem.

Czyż nie czytelniej ;)
Tak, dialog rozpoczynamy od myślnika.
~Taharaki

Elena

Wilczyca uniosła nieco jedną brew słysząc zawahanie w głosie syna, niemniej uznała, że nie ma sensu się nad tym zastanawiać, Aki był już nastolatkiem i naturalnym było, że zawierał przyjaźnie czy też miał pierwsze miłości.
- Jeśli dla Annicy, to może być papuga. A dla przyjaciółki królik. - powiedziała z matczynym uśmiechem i błyskiem w oczach.

Akinori

- To bardzo bym prosił o te dwa zwierzątka!- powiedział z uśmiechem i zamachał ogonem. No cóż, z pewnością jego mama wiedziała, że coś kręci, ale to w cale nie było złe, czy coś w tym stylu. Po prostu, miłość, przelotna czy nie, w każdym radzie miłość.

Elena

El Przesunęła klatki w stronę syna i założywszy sobie na plecy transporter na towary umocowała na nim obie klatki.
- No dobrze. W takim razie pomogę ci je dotaszczyć do domu i odwiedzę Ann. - powiedziała z uśmiechem i pogładziła syna po łebku. Nie widziała przecież jeszcze domu jej syna a to było wręcz niedopuszczalne! Wszak musiała wiedzieć jak mieszka jej dziecko i by może mogła jakoś pomóc!

Akinori

- No dobrze, oczywiście mamo. Chodź za mną.- powiedział i uśmiechnął się delikatnie. Machnął ogonem i westchnął ciężko, po czym ruszył w swoim kierunku, uśmiechając się delikatnie. Po czasie przyśpieszył i zniknął gdzieś w gęstwinie lasu, oo tak.

zt.

Elena

El ruszyła za synem uprzednio rzuciwszy okiem na restaurację i sklep. Cieszyła się, że zobaczy córkę i dom syna. Wyszła i podążyła śladem dojrzewającego wilczka.

[zt]

-----------------------------------------------------

Wbiegła truchtem do sklepu i zdejmując transporter zaniosła go na zaplecze. W końcu ponownie zasiadła za ladą. Czekała na klientów, w między czasie studiując mapę Chin, którą przyniosła z wycieczki w rodzinne strony.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Powoli wyszła i wciągnęła na zaplecze sporej wielkości wóz. Władowała na niego wszystko to, co było jej potrzebne i wsunąwszy się w szelki zaczęła ciągnąć przedmioty w stronę legowiska.

[zt]

---------------------------------------------------------

Wróciła i ponownie zasiadła na swym dawnym miejscu oczekując na klientów.

Abbey

I powracają wspomnienia, gdy tylko przekracza próg. Winna ubolewać, czy tesz się cieszyć? Kilka niepewnych spojrzeń w lewo, prawo, górę, dół. Chyba po staremu, choć ona nie należy do uważażnych obserwatorów. Przychodzi tu w konkretnym celu, więc owy cel załatwi, tyle, nie ma co się zastanawiać. - Idziesz? - Obraca łeb i ciska pytanie za siebie, w przestrzeń, w której za chwile powinien pojawić się Taharaki. Jak się gdzieś nie zawieruszył, co w wieku dojrzałym chyba mu nie grozi. Zresztą nie jej sprawa i zadanie go pilnować, nie powinna zaprzątać sobie tym głowy. - Witaj - I kolejne z całej księgi wspomnień. Tym razem, aż cud, kolejne z miłych, które teraz stoi otworem. Krótka, acz miła pogawędka z Eleną, smak Coca Coli w jej pysku, dana z dobroci serca czekolada. I teraz tu wraca, do tego co tak miło pamięta.

Taharaki

Nie minęła chwila, kiedy z półmroku wyłonił się Taharaki. Jego postać dostrzec można było, kiedy stanął w pełnym świetle. Stanął tuż obok Abbey, skinąwszy łbem - najpewniej w niemej odpowiedzi na jej zapytanie. Idzie. Bo czemu miałoby być inaczej? Kątem oka dostrzegł Algę Ognia, skinął zatem ku niej nisko łepetyną, unosząc kąciki pyska w krzywym, nieco jakby wymuszonym uśmiechu. Podszedł do jednego ze stolików, odsuwając szarmancko krzesło, spoglądając równocześnie zachęcająco w stronę Abb.
- Myślisz, że ten stolik będzie odpowiedni? - spytał kątem pyska, nieco może niewyraźnie, nieco może od niechcenia. Zgrywał z siebie kretyna. Był miły. No nie, widok siostry naprawdę destrukcyjnie wpływa na jego charakter czy sposób bycia, nie ma to tamto! Oblizał pyska, zastanawiając się nad tym, kiedy miał ostatnio coś w pysku. Huh, chyba wieki minęły, odkąd ostatnio jadł czy pił. Naprawdę.

Abbey

Nie żeby taki stan rzeczy szczególnie jej wadził. O ile dobrze pamiętała kultura nie zabija, choć odkąd to sprawdzała czasy się zmieniły. Chyba nie wszystko zmienia się na przestrzeni lat...
- Nie mam nic przeciwko - mruknęła jedynie. Taka bez wysiłkowa odpowiedź, nie ma co. Ale cóż zaradzić, być może lenistwo dziedziczne. Tsa. Oczęta Abbey'owe wpiły się łagodnie w kant krzesła, które świeżo upieczony dżentelmen jej odsunął. Wypadałoby jeszcze posadzić nań swoje szanowne siedzenie, więc w ślad za myślą tak właśnie postąpiła, zastanawiając się czy nie przepadła jej żadna z ceregieli. Mniejsza, tyle lat się nie martwiła to i dziś nie będzie. Zaciągnęła się powietrzem, którego miała tyle, iż do śmierci starczy, a wokół zapasy się raczej nie kończą.
- Uh, najpierw przyszłam tu z przyjaciółką, potem przesiadywałam samotnie, teraz z nowu z kimś. Powtarza się ciąg - I tu hałaśliwie ulotniło się całe powietrze z jej płuc, nadając swej ucieczce dźwięk westchnięcia. Cichutkiego jęku.

Taharaki

Zasunął za nią krzesło. O dziwo całkiem zgrabnie i poradnie jak na kogoś, kto na co dzień sprawiał wrażenie gbura i buraka. Oblizał wargi, zajmując siedzenie naprzeciwko niej i podając jej kartę.
- Czyli co, następnym razem zawitasz tu samotnie. - Skwitował. Nie, żeby złośliwie. Nie, żeby serdecznie. Chłodno, neutralnie, obojętnie. Jednakże jakieś reszty jego osobowości broniły się przed kompletnym zmiażdżeniem, spowodowanym chwilowymi kaprysami. Spojrzał w stronę Eleny. Widocznie czymś zajęta, nie będzie przeszkadzać. Przeniósł zatem swe zielone ślepia w stronę Abb. Dziwne, swoją drogą. Poszedł spać jako złotooki, obudził się jako szmaragdowooki. Zabawne.
- Na co masz ochotę? - Zapytał, kryjąc nos we własnej karcie, wertując kolejne nazwy potraw. Jakoś to będzie.

Abbey

Skóra zaczyna wisieć na kościach to można by na coś poskąpić pieniędzy. Od biedy, niestety w świecie, w którym przyszło jej żyć musi sama zebrać pieniądze. No, ba, nic nie poradzisz na koleje losu. Przebiegła wzrokiem po liście, co chwila zatrzymując się na jakimś interesującym punkcie. Wyposażenie całkiem dobrze, aż chce się zjeść, a potem drugi raz. Raz jeszcze, dla upewnienia przebiegła po menu, po czym usunęła je sobie z pola widzenia.
- Zastanowię się - stwierdziła. - A ty? Tym razem jej wzrok powędrował ku licu samca. No, tak, niewypowiedziane słowa zawsze można zmienić, to w nich najpiękniejsze.

Taharaki

Zmarszczył w zamyśleniu czoło. Tak wiele rzeczy, tak niewiele miejsca w żołądku. Wstyd. Dowódca Tropicieli żywi się w restauracjach, zamiast coś sobie upolować. I on chciał szkolić rekruta, ha! Jaki im daje przykład? Ale... w sumie.. cichosza, nikt nie musi przecież o tym wiedzieć! Uśmiechnął się kątem pyska, unosząc wzrok znad karty dań, spoglądając na nią.
- Zjadłbym spaghetti. - Zauważył.
- Myślisz, że bardziej nada się wino białe czy czerwone? - Mruknął, odsunąwszy nieco kartę.