Polana Lodowej Róży

Elena

Wilczyca zerknęła zdziwiona na Gehennę i różowego basiora. Czy to z nią jest coś nie tak? Różowy jeleń, koścista senpai i całe to zajście... nie, to było dla Eleny zdecydowanie za dużo. Musi stąd iść i jakoś się docucić, dlatego zeskoczyła z głazu z gracją i zniknęła za krzakami.

[zt]

Noish

A któż to? Noish obejrzał się ciekawie, kolejny raz tracąc równowagę. Tym razem szczęście mu już nie sprzyjało, zatoczył się i, pomimo rozpaczliwej próby ustania, uderzył łbem o ziemię. To jednak nie uchroniło go od dostrzeżenia Eleny. Tak jakby mu się skądś kojarzyła, skąd wolał nie wnikać. To wiązało się z przegrzebywaniem wspomnień, a jednym z nich była Xerri. Paskudna oszustka, obrzydliwa zdrajczyni. A on tak po prostu jej odpuścił. Trzeba było coś zrobić, coś powiedzieć, a nie zgrywać aniołka... Zebrał się do przysłowiowej kupy, wstał, by następnie najzwyczajniej w świecie usiąść na ziemi, nie ryzykując następnym upadkiem. Skoro już miał jakiś cień przeszłości przed oczami, to chętnie spotkałby się z Yumi. Ciekawe co matka teraz porabia? No, ale teraz, tutaj, przed nim, jest Nemezys i to nią wypada się zainteresować. Uśmiechnął się doń blado, udając, że nic nie miało miejsca, co było pomysłem dosyć głupim, gdy jednocześnie rozmasowywał jedną z łapek brodę.

Nemezys

Zachichotała cichutko.
- Uważaj. Chyba nie chcesz wyglądać jak ja? - zapytała wesołym tonem i wskazała łapką na bandaże, które otaczały jej klatkę piersiową. - Cóż, nie wiem jak do tego doszło, ale obudziłam się połamana na dnie urwiska... - dodała po chwili. Trzeba tak było nie wariować, Nem! Nadal byłabyś sobą, gdyby nie twoja nieuwaga...

Noish

Popatrzał na samicę ciekawie, przekrzywiając znacząco łebek, jak to już mu się nie raz i nie dwa w życiu zdarzało. To musiało być straszne, a ona tak o tym opowiada. Tak po prostu… I to jeszcze jemu, którego poznała przed sekundą ledwie. Aż mu zabrakło słów, które usilnie próbował dobrać. - N-nemezys, przykro mi, ale chyba będę musiał już iść - No, niestety czas pod pewnym pseudonimem, którego tu nie podam, goni niemiłosiernie. - Ale spotkajmy się jeszcze kiedyś, okey? - Uśmiechnął się doń ciepło. Podreptał przez chwilę w miejscu, po chwili odwrócił się i ruszył przed siebie.

z.t

Nemezys

- Dobrze, spotkajmy się... - odpowiedziała spokojnym tonem. No cóż, nie będzie tu siedziała sama. Gdy tylko Noish zniknął jej na horyzoncie, ona również wstała i ruszyła w drogę. Może kogoś uda jej się spotkać? Trzeba nawiązać jakieś nowe znajomości...

z/t

Siena

- Dreptu, dreptu. - mówiła sama do siebie podążając w tym kierunku. Nad wodospadem zebrało się dużo wilków, a szkoda, bo miała szansę zaprzyjaźnić się. Podniosła na chwilę swój łeb. Wydawało jej się, że jest tutaj chłodniej niż w innych miejscach. Nadal nie wiedziała dużo, ale zadowolona to ona była, bo już trochę nadrobiła straty.

Mystere

Powoli przybyła tu. A dokładniej przed niezadbany żywopłot. Mruknęła coś cicho do siebie i oglądnęła go dokładnie. Zauważyła małą dziurę, w tamtym miejscu nie było liści. Przystawiła d dziury oko. Ojeju! Za tym brzydkim żywopłotem znajdowała się polanka! To niemożliwe! Szkoda tylko, że było tam tyle nieznajomych wilków. Westchnęła, nie lubiła być w zatłoczonych miejscach. Wolała być sama, rozmyślać...No ale bywa. Obeszła polankę dookoła, z zewnątrz, wreszcie znajdując wejście. Rozglądnęła się w poszukiwaniu jakiegoś kąta. Najlepiej ciemnego...Niestety nie znalazła takowego, więc usiadła na kupce mchu, którą wypatrzyła.

Siena

Siena rozglądnęła się dookoła, nie widziała tutaj żadnych wilków. Lubiła wiele z nich, nie wiedziały o niej dużo, tak jak te ciche głosy, które były jej częścią. Szczeniak usiadł na ziemi rozglądając się dookoła, tym razem jednak w poszukiwaniu czegoś do zabawy.
- Skoro jestem szczeniakiem to powinnam nauczyć się bawić. - tłumaczyła sama sobie.
Jej ofiarą był zwykły patyk, wyobrażała sobie jednak, że jest kimś groźniejszym. Dla przykładu uzbrojonym żołnierzem, ktory chce ją zaatakować. Podskakiwała, atakowała patyk, ale nie widziała w tym dużego sensu. Nie widziała tego, ale przysuwała się w stronę wilczycy, której nie zauważyła. W pewnym momencie młodej spadł naszyjnik, skoczyła więc za nim. Udało jej się złapać, ale dość niezgrabnie i przewróciła się prosto pod łapami nieznajomej.

Mystere

Rozglądnęła się, najwyraźniej czegoś szukając. Następnie zaczęła iść w stronę róży, od której najwyraźniej biło zimno. Wolno stawiała łapy, zgrabnie przeskakując niektóre kwiaty by ich nie zdeptać. Szybkim ruchem szarej łapy ułożyła ładnie grzywkę. Usłyszała coś co brzmiało jak szczenięcy głos. Tera zaśmiała się cicho i melodyjnie, spojrzawszy pod nogi, gdzie pojawiło się źródło "hałasu". Tajemnicza cofnęła się i schyliła, by być łbem na wysokości szczenięcia. Spojrzała sylwetce w oczy. - Uważać powinnaś, maleńka, bo jeszcze coś Ci się stanie. Jeszcze pod łapy niedźwiedzia wpadniesz. - "Maleńka" - to słowo sprawiła iż się uśmiechnęła. Wprawdzie szczenie nie wyglądało na aż takie małe by tak mówić, ale Tera wypowiedziała to jakby automatycznie.

Siena

Podniosła się nagle z wielkim zaciekawieniem przyglądając się nieznajomej. Próbowała zrozumieć o co jej chodzi, skojarzyła dość szybko fakty i położyła uszy do tyłu przy okazji nieco się kuląc.
- Przepraszam. - powróciła jednak szybko do swojej zwyczaajnej pozycji i z zaciekawieniem spytała - A czy niedźwiedzie są duże?
Tak, wiedziała, że niedźwiedź pewnie jest groźny, tyle potrafiła sobie wyobrazić, ale kim mógłby być ten niedźwiedź? Skoro nigdy takiego nie widziała to chciała się chociaż dowiedzieć czy niedźwiedzie są duże.
Usiadła sobie spokojnie dość blisko wilczycy, ciągle patrzyła jej w oczy i oczekiwała odpowiedzi.

Mystere

Mystère pogłaskała małą swoim ogonem. - Nic nie szkodzi. Nie zrobiłaś przecież nic złego. - powiedziała po czym zaśmiała się, słysząc pytanie. No tak, szczenie pewnie na oczy niedźwiedzia nie widziało. - Zazwyczaj tak, chyba że są młode. Za to jeśli są dorosłe, to trzeba uciekać, przynajmniej tak radzę osóbkom w Twoim wieku. Niedźwiedzie są takie duże! - Podskoczyła, by pokazać jak duże. Nie chcąc jednak straszyć nieznajomej, uśmiechnęła się tajemniczo. - Ale nie bój się, nic Ci się nie stanie, jeśli będziesz uważać. Najczęściej spotyka się je w lesie... - wytłumaczyła szybko.

Siena

W lesie... Siena wstała więc i rozglądnęła się dookoła, nie widziała drzew, więc pewnie nie były w lesie.
- Czyli nie będę po prostu chodziła do lasu, o.
Uśmiechnęła się szeroko obserwując nieznajomą. No cóż... wiedziała, że miała o coś zapytać, ale wyleciało jej to z głowy. Uznała więc, że musiało to być strasznie ważne, bo tylko o tych rzeczach zapominała. Popatrzyła jeszcze raz na... no właśnie.
- Jak się nazywasz?

Mystere

Mys uśmiechnęła się lekko, mała na prawdę sprawiała, że Tera stawała się szczęśliwsza. - Ciekawy pomysł, lecz nie jestem pewna, czy Ci się to uda... - zaśmiała się. Chwilę potem usłyszała pytanie, które musiało w końcu paść. - Jam tajemniczą duszą spokoju, co błądzi po krainie. - odpowiedziała krótko, jak zwykle mając tajemniczy uśmiech. Chyba mogła powiedzieć dziecku? - Jestem Mystère ale mów mi proszę "Tera" lub Ciociu... - odpowiedziała po dłuższej chwili. Czemu chciała by mała mówiła na nią ciociu? Mys tak lubiła. Nie znosiła jak ktoś młodszy mówił do niej "Pani" lub w pełnym imieniu. Ukłoniła się nisko, tak że brzuch prawie sięgał ziemi, przednie łapy wyciągnięte były do przodu, łeb schylony, trochę przysłonięty przez grzywkę i pióra. Ogon miała już położony na podłożu, a gdy wstała, podeszłą do szczenięcia. - A ty, młoda damo? - zapytała z uśmiechem.

Siena

- Spotkałam kiedyś wilczycę, która pozwalała nazywać siebie wujkiem.
Popatrzyła ponownie na Terę machając energicznie ogonem. Zamyśliła się na chwilę, nie znała jej, ale w jakiś sposób, gdyby wilczyca poszła sobie, to młoda najprawdopodobniej poszłaby za nią. Nie, nie przywiązała się do niej, ale w sposób, którego nie pojmowała polubiła ją. Pochwyciła pytanie, więc błyskawicznie podskoczyła stając jak najprościej.
- Il mio nome è Siena, czy jakoś tak. - zdjęła nagle swój naszyjnik i przed łapami Mystere wylądowała flaga Włoch, którą Siena nosiła od dawna ze sobą. - Podobno moje imię ma jakiś związek z tym.

Scarlett

Scarlett powoli przypełzła na polankę. Ah, te bolące stawy, kości i w ogóle zakwasy. ;-; Nie no, to był oczywiście żart! Scarlett jakby długo nie żyła, będzie zdrowa jak rybka, bo ona nie je pierogów, pokarmu zwykłych śmiertelników. ^.^ Tak więc Scarletta przybyła na polankę, chcąc rozprostować kości i przy tym kogoś poznać, a najlepiej zjeść muahaha. Gdy ujrzała szczenię, przykicała do niego wesoło z jak zwykle wielkim uśmiechem.
- Witam, sem Scarlett. Miło poznać taką young waderke jak ty- powiedziała ohnohnoh polilotka.

Siena

Popatrzyła dość dziwnym i tępym wzrokiem na wilczycę, której wcześniej w życiu nie widziała. Nie zauważyła też żeby ta przybyła, po prostu nagle się tutaj zjawiła. Młoda uznała więc, że Scarlett posiada super moce i umie się teleportować. Po słowach wilczycy jej wyraz pyska był jeszcze głupszy. Szczeniak z całej wypowiedzi zapamiętał jedynie "young", a że go nie rozumiała to patrzyła jak na kosmitę. A nie, na kosmitów to ona normalnie patrzy. Patrzyła więc jakby zobaczyła siebie w lustrze.
- Że tak spytam, to kim jesteś?
Bardzo poprawne gramatycznie i logicznie zdania były zdecydowane jej specjalnością.

Scarlett

- Jestem Betą Watahy Ognia, zwą mnie Scarlett ma droga! Co mam jeszcze dodać? W sumie nic! Tak więc przedstaw mi się, powiedz, czy nie znasz Anabelle, Lisette albo Jack'a... I baw się dobrze!~♥ - rzekła wesoło wadera, poprawiając swą grzywkę, by nie zakrywała jej oczodołów.

Siena

Anabelle, Lisette, Jack... nie, ona nikogo praktycznie nie znała...
- Beta Watahy Ognia?
Nie pytała aby upewnić się czy Scarlett mówi prawdę, ona najprawdopodobniej (egoistka jedna) nie wiedziała o istnieniu watah... no cóż. Podskoczyla jednak radośnie i nie czekając na odpowiedź przedstawiła się:
- Il mio nome è Siena, albo coś w tym stylu.
Wyuczyła się na pamięć jednego zdania i teraz ma zamiar tak się przedstawiać.

Scarlett

- Miło mi Ciebie poznać. Szkoda, że ich nie spotkałaś... Na pewno byłoby mi łatwiej, no ale cóż! Opowiesz mi trochę o sobie, o swoich zainteresowaniach i tak dalej, i tym podobne moja droga! Mogę cię powozić na grzbiecie, pokicamy po łąkach. o3o- zagadała wesoło, gestykulując łapęcjami na wszystkie strony.

Siena

- Zainteresowania? No cóż... potwór z Loch Ness, kosmici, duchy i makaron.
Może i Siena kontynuowałaby swoją wypowiedź, gdyby nie to, że nagle zachciało jej się obserwować koniec swojego ogona. Tak, to takie wciągające zajęcie, że aż zapomniała o świecie na całe dziesięć sekund. Kicanie po łąkach? Pozostawiła to bez komentarza, albowiem zwyczajnie nie wiedziała co może powiedzieć.
- A no i pomidory!
Przypomniało jej się, więc rozpoczęła super poszukiwania pomidorów, których wymagała w celu przetrwania. Nagle jednak usiadła, tak tu przecież ktoś był.
- A twoje zainteresowania?