Polana Lodowej Róży

Scarlett

- Moje zainteresowania...? Na pewno lubię czytać. Ale molem książkowym nie jestem, więc w ciągu miesiąca zwykle przeczytam sobie z dwie książki. Poza tym bardzo lubię sztukę. Nie żebym sama malowała pięknie... Uwielbiam oglądać obrazy, są takie wspaniałe!- Scar uśmiechnęła się pogodnie do waderki-[i] A skąd się wzięłaś w naszej krainie moja droga? Urodziłaś się tu, czy jesteś przybyszem?

Siena

- No jakoś tak wyszło, że przybyłam tutaj, no i tutaj jestem, o. - na potwierdzenie swoich słów usiadła na trawę usmiechając się z nie wiadomo czego. Ot tak, po prostu takie głupie przyzwyczajenie.
- A jakie obrazy? - głupio było pytać co to są obrazy, wydawało jej się, że nazwę samą z siebie kojarzyła... Tylko wolała się upewnić, tak na wszelki wypadek. Szczeniaka nagle olśniło, skoczyła radośnie w stronę Scarlett ledwo przed nią się zatrzymując i spytała radośnie wlepiając swoje oczy w jej oblicze:
- Lubisz makaron?

Scarlett

Czy ktoś tu ogląda APH?

- A to zależy. Czasami portrety, czasami krajobrazy... Zależy kto co namaluje. Choć zabawne jest to, że jestem tak wielką fanką obrazów, a mam w domu tylko jeden.- Scar przymrużyła lekko oczy z jeszcze szerszym uśmiechem.
- Widziałaś już choć część krainy? Jeśli zechcesz, mogę pokazać Ci parę ciekawych miejsc.

Siena

No cóż... Prusy i Austria na avku, ale tego nie widać, więc o tym cii~

- No cóż, widziałam już... - i tu nastąpiła dramatyczna pauza w czasie której młoda myslała. - Byłam więc już nad wodospadem, byłam w jakiejś restauracji chyba... może coś by się jeszcze znalazło.
Siedziała tak przez chwilę myśląc nad tym co już widziała, a przynajmniej była to oficjalna wersja. Tak prawdę mówiąc to Siena myślała o makaronie. Nie chciała jednak żeby wilczyca sobie poszła znudzona jej towarzystwem, więc szybko odpowiedziała:
- Taaak! A właściwie to gdzie są tutaj ciekawe miejsca i o jakie miejsca chodzi?

Mystere

Tera jakby odpłynęła, więc nie odpowiedziała małej. Westchnęła głośno i cicho się zaśmiała, po czym zdała sobie sprawę z tego, iż inni ją widzą. Poprawiła więc pióra w swej grzywie, odchrząknęła cicho i poczęła wpatrywać się nieznajomą jej waderę, która była Betą Ognia, przynajmniej tak Sekretnej się o uszy otarło. Zamachała ogonem i ukłoniła się - przednie łapy wyprostowane, daleko przed sobą, łeb zniżony pomiędzy nimi. Gdy podniosła głowę rozglądnęła się, szarymi ślepiami oglądając zebrane wadery - tą młodą i tą starszą. Wiatr powiał, więc grzywka Tajemniczej nieco się rozwiała, a szarawa wilczyca lekko i tajemniczo się uśmiechnęła, zaczynając cicho nucić jakąś melodię.

Siena

Druga wilczyca jednak nie zamarzła, na co Siena niezwykle się ucieszyła. Teraz jednak była rozbita, bo chciała rozmawiać z jedną i z drugą wilczycą. Niestety uniemożliwiał jej to fakt, że miała tylko jedno ciało. Przypomniało jej się nagle coś... przecież ona jeszcze jest. Tak, ta druga, z którą tyle rozmawiała kiedyś.
Jesteś jeszcze? Nie obraziłaś się na mnie, prawda?
Spytała siebie w myślach, jednak nie usłyszała żadnej odpowiedzi, tylko milczenie. To samo, którego nienawidziła z całego serca.
Młoda rozłożyła się koło Scarlett przy okazji wesoło machając ogonem i obserwując Mystere.

//i znowu mają gdzieś makaronową >:u

Młoda wilczyca przeciągnęła się powoli, czyżby nie była to już pora na herbatę? Ruszyła więc przed siebie lekko utykając, ponieważ od dlugiego siedzenie zdrętwiały jej łapy. Te wilczyce i tak nie zwracały na nią uwagi, więc...

Salome

Samica wkroczyła w to miejsce z uśmiechem na pysku. Na początku miejsce to przypominało polane cichą i nie zbadaną, ale gdy Salome ujrzała kilka wilków od razu grymas wpełzł na jej twarz. Spojrzała z dezaprobatą na innych i odbiegła od hałasu rozmów. Chociaż jedna wilczyca widocznie odpłynęła.
Przybiegła do delikatnego wzniesienia na wschodzie polany i z rozbiegu wskoczyła na nie. Opadł kurz... Usiadła na zadzie i przypatrywała się w wejście czekając na kogoś interesującego. A może jednak ktoś przyjdzie?

Aliosh

A Aliosh przyszedł tu bez zbędnych przyczyn. Ot, prawdopodobnie nawet nie zdawał sobie sprawę gdzie zawitał. Polana Lodowej Róży? Nie brzmi zbyt dobrze, ale kij z nazwami, może będzie zabawnie!
Siadając na jednym z ładniejszych, szarych kamyczków westchnął, bystre oczy zlustrowały otoczenie. Ot, miejsce jak miejsce, wygląda normalnie. Bez polotu i efektów specjalnych, niestety.

Salome

Samica spojrzała w stronę przybysza. Nic nadzwyczajnego... Wilk jak wilk. Samiec czy samica, Salome to obojętne. I tak pewnie nie jest godny jej uwagi. Gdyby miał krzty szacunku podszedł by i zagadnął. Oj Salome, Salome. Przy takim podejściu do życia na zawsze zostaniesz "Forever Alone". Ale czy tego chcesz?
Samica potrząsnęła łbem i odwróciła wzrok. Po chwili znów uczepiła się samca i opuściła oczy. Zaczęła na siłę interesować się kamykiem koło niej.

Aliosh

Aliosh poczuł na sobie czyjś wzrok. Nie, żeby miał jakieś super moce, mógł latać czy oddychać radioaktywnym gazem - po prostu jak ktoś się, kurna, na niego gapi, to całkiem łatwo mu to zauważyć. Nawet jeśli samica szybko straciła nim zainteresowanie to ten wręcz przeciwnie - wstał z kamyczka, przeciągnął się i powoli zaczął zmierzać w jej stronę.
- Hejka - rzekł niby to pozytywnie, ale nieco ospale. Pospał by sobie, oj tak. Godzinkę, może dwie, ewentualnie siedem.

Salome

Wadera obrzuciła go leniwym wzrokiem i mruknęła w odpowiedzi coś co miało znaczyć: "Yhyyyyy". Albo "Dobry...". Nikt nie zrozumie rozumu naszej kochanej Salome. Czy ona sama go rozumie? Chyba jednak nie. Rozsiadła się wygodnie pokazując samcowi, że ona jest ważniejsza i może siedzieć wyżej niego. Wiadomo... Głupie to, ale dla Salome miało to duże znaczenie. Lubiła gdy ktoś się nią interesował, ale żywnie tego nie ukazywała.

Aliosh

A bidny Ai nie dosłyszał co wadera mówi - co dało pole do popisu jego wybujałej wyobraźni.
- Oh nie! Nie umiesz mówić? - Wilczek spojrzał na nią z nieukrywanym politowaniem i żywym współczuciem. Biedna, biedna istotka.
- Nigdy nie wiedziałem jak to jest nie mówić, ale musi być strasznie! Gdybym tylko miał cukierka na pocieszenie, to bym Ci go dał, ale mam tylko trawę. Chcesz trawę? - wbił w nią swe szarawe oczęta, kręcąc głową smutno. Cóż za okrutna natura, pokarała to stworzenie taką dysfunkcją!

Salome

Samica z iskierką agresji w oczach spojrzała na samca. Gwałtownie podniosła głowę i warknęła do niego głośno i wyraźnie:
- Umiem mówić. Jestem w 67% procentach normalną wilczycą. Ale to nie powinno cię interesować. Nieprawdaż? -
Uuu... Czy nasza Salome się wkurzyła? Nie... Wkurzyć to się dopiero może! Teraz jest na razie tylko poddenerwowana. Ale to się w każdej chwili może zmienić.

Aliosh

- Woooooooo - powiedział samiec ni to zachwycony, ni to zdziwiony. Czyli jednak umie mówić! A przed chwila...? To za dużo na jego móżdżek!
- Też chcę tak włączać i wyłączać mowę! Matuszka zawsze mówiła, że bardzo by mi się jakiś uciszać przydał, bo za dużo mówię, ale ona była bardzo upierdliwa, myślę, że nie chciała, żebym jej przeszkadzał w czytaniu gazety, ale lubiła, kiedy do niej mówiłem! Bo się uśmiechała. To znaczy, że to lubiła. - Nie, Alioshku, wcale nie mówisz trochę przydużo. Ani odrobinkę!
- 67%? - maluch, czy raczej umysłowy maluch ponownie zdziwił się. I to widocznie.
- Znasz się na tym dziwnym czymś, o którym kiedyś słyszałem! Rzeczywiście nie jesteś do końca zwykła! - Zawsze chciał poznać tajniki procentów, algebry, czy czegokolwiek co zawierało liczby i brzmiało mądrze.
- Jak masz na imię? - spytał po chwili, gdy uznał, że wilczyca zainteresowała go na tyle, by poznał ją bardziej.

Salome

Spojrzała na niego i w myślach krzyknęła: "Niech ktoś go wyłączy!". Ale... zainteresował ja. Nawet jak miał umysł dziecka. Chociaż powinien zachowywać się trochę doroślej. Ale gdy usłyszała ostatnie pytanie samca odpowiedziała:
- A czemu cie to tak interesuje? A jak ciebie wołają? -
Usiadła bliżej samca i zajrzała w jego oczy. Ładne... Salome przestań! Ogarnij się laska!

Aliosh

Jego umysł dziecka ciężko będzie wyleczyć. Prawdopodobnie jest jednym z tych, którzy na przekór upływowi czasu - z każdą chwilą cofają się w rozwoju! Jeszcze niedawno umiał upolować na małe gryzonie, króliczki też szły mu całkiem nieźle - natomiast wczoraj przyłapał się na tym, że był dla swojego obiadku zbyt litościwy.
Ale ta myszka była taka biedna, mała i urocza!
Samiec przekrzywił nieco głowę, kolorowa grzywka przysłoniła lekko oczęta. Nie, spokojnie, nie zapomniał jak się nazywa. Chociaż może...
- Bo umiesz to dziwne coś o czymś kiedyś słyszałeś! I jesteś normalna tylko w 67%! I umiesz włączać i wyłączać swoją mowę! I dzięki tobie przypomniałem sobie jaką gazetę czytała kiedyś Matuszka! - a wymieniać mógł w nieskończoność. Albo dłużej.
- Jestem Aliosh! To Albańskie imię, bo pochodzę z Albanii! Fajnie, nie? Chociaż ponoć mój tata był z Łotwy, co sprawia, że byłbym Łotwinoalbańczykiem! To jest dopiero fajne! Szkoda, że nie poznałem swoich rodziców, na pewno bym ich lubił! - I kolejne słowa wylewały się z jego paszczy.

Salome

Salome w końcu nie wytrzymała. Gwałtownie wstała i warknęła do niego przez zaciśnięte zęby:
- Mógłbyś zamknąć tą jadaczkę?! Nie wiesz, że denerwujesz wilki tym swoim kłapaniem? A może od czasu do czasu powiedziałbyś coś sensownego. Chociaż nie powiem jesteś interesujący to tak samo denerwujący. -
Nie chciała go urazić. Taka już była. Jeśli jest wytrzymały to powinien dalej się jej trzymać. Ale to jego charakter.
- Jestem samicą trudną jak pewnie zauważyłeś. To co? Co chcesz robić? - Zapytała szczerze i otwarcie. Usiadła ponownie i uśmiechnęła się swoimi pięknymi kłami.

Aliosh

W sumie często mu to już mówiono. Bardzo często. Że jest denerwujący, że powinien się zamknąć, niektórzy - Ci milsi, po prostu bez słowa przemieszczali się jak najdalej od jego osoby, kilka razy nawet dostał - choć nie ma tego coby na dobre nie wyszło, jedna z takich historii zakończyła się tym, że posiadał jedną, całą, piękną bułeczkę! Znaczy, tak naprawdę ta skończyła się lekcją edukacji seksualnej, ale o tym nie lubi już wspominać. Dlatego też całkowicie się na takie słowa uodpornił - robiąc z siebie osóbkę jeszcze bardziej denerwującą. Ah, jest w swoim żywiole.
- Wybacz, już nie będę. - rzekł smętnie po czym zrobił minę bohatera, który właśnie postanowił poświęcić swą duszę dla dobra ogółu. Czyżby naprawdę Salome była tą, której udało się go uciszyć?
- Co chcę robić? Chcę mówić! Dużo mówić! Ciągle mówić! Mówienie jest takie fajne! Prawie tak samo jak bycie Łotwinoalbańczykiem. Ale jednak bycie Łotwinoalbańczykiem jest lepsze. Tak. Chyba. Na pewno. Może.
No i chcę poznać twoje imię! Swoje Ci już powiedziałem, prawda? Pamiętasz? Mam na imię Aliosh! To Albańskie imię, bo jestem z Albanii. W sumie to nie wiem, czy to prawda, ale kiedyś Matuszka mówiła, że umiałem mówić po Albańsku, to musi o czymś świadczyć! Ciekawe czy mówienie po Albańsku różni się jakoś od zwykłego mówienia...
Muszę kiedyś spróbować! - Niestety to chyba niewykonalne. Można albo się przyzwyczaić, albo całkowicie od niego odciąć.

Salome

Samica zachichotała, ale nagle szybko zamilkła. Miała piękny głos. Znaczy... Wszyscy jej to mówili. Ale ona nie lubiła się tym chwalić. Dlatego tylko popatrzyła na samca i trochę się uśmiechnęła:
- Zabawny jesteś... Mam na imię... Salome! Tak, to cała ja! -
Czy ona jest przyjazna? Jak to możliwe? Czemu przy samcach byłą taka... wesoła?! Co?! Ona wesoła?! To niemożliwe. Ale musi się otrząsnąć, bo jej wybujałe ego już nigdy nie będzie takie same.

Aliosh

Czy samica ma piękny głos niestety nie umiał ocenić, bo jak mowę kochał, to nie potrafił ocenić, który dźwięk jest ładny, a który nie. Dlatego też uważa, że śpiewa nie najgorzej. Podpowiedź - Jego śpiew przypomina bardziej wycie doprawione przejeżdżaniem ostrymi pazurami po tablicy z dodatkiem odgłosów zacinającej wiertarki, niż cokolwiek, co można by uznać za melodyjne. Gardełko wiecznie zdarte ma bo za dużo mówi.
- Salome, tak! Ojej, jak fajnie! Prawie jak Salomon! A Salomon to był mój kolega! Był fajnym kolegą, ale zawsze zabierał mi cukierki. A, właśnie, przydałoby mi się trochę cukierków. Ale mam tylko trawę. Chcesz może trochę trawy? Ja nie przepadam. - rzekł dumnie, mentalnie dodając sobie +10 do ego - gdyż nazwała go zabawnym. A to było miłe!