Polana śniegu

Kashua

mam na imię Kashua ale w skrócie mnie nazywają Kash
masz piękną czarną grzywkę -odpowiedziałam spoglądając
w pięknie lśniącą grzywkę

Lajra · Gość

Weszła na polanę jej łapy brodziły w śniegu.
Lajra-Zimno tu-powiedziała a po jej plecach przeszedł dreszcz.
Po chwili wyszła.

Sune

Przybiegła na polanę spowitą białym puchem. Usiadła na niewielkim wzniesieniu, po czym owinęła łapy puszystym ogonem. Swoim pustym wzrokiem błądziła gdzieś daleko. Gdzie? Tylko ona to wiedziała.

Luan

Luan szedł energicznym krokiem jak na swój wiek. W białym puchu zostawiał ślady łap. Rozglądał się. Po chwili dostrzegł pewną waderę. Spojrzał na nią. Wyglądał dość groźnie chociaż nic nikomu nie zrobi.

Sune

Zupełnie zatraciła się w swych myślach. Wpatrzona w jakiś martwy punk przed sobą, nie zważała na to, czy jest tu sama, czy w czyjejś obecności. Wzięła głęboki oddech, mroźne powietrze dotarło do jej płuc. Poczuła zapach swojej Watahy.

Luan

Widział że się zamyśliła więc chciał ją trochę przestraszyć ale nic z tego to by nie wypaliło. Luan zaśmiał się chrapliwie pod nosem tak by nic nie słyszała. Usiadł i spojrzał w niebo.

Sune

Zamknęła oczy, a po chwili znów je otworzyła. Sprowadziła swoją duszę na jej miejsce, po czym swe jasnobrązowe ślepia przeniosła na wilka, którego dopiero teraz zauważyła. Delikatnie się do niego uśmiechnęła.

Luan

Spojrzał kątem oka na wilczycę. Widział że się do niego uśmiecha. Przekręcił łeb w jej stronę i spojrzał na nią całkowicie. Odwzajemnił uśmiech lecz był on nikły. Gdy tylko się uśmiechnął po paru sekundach znikł jego uśmiech. Luan podniósł się i podszedł do wilczycy.
- Witam ... -. mruknął do niej. Od czasu gdy się zmienił a raczej co go zmieniło ... , zmienił się jego charakter.

Sune

Wilczyca lustrowała wzrokiem nieznanego jej wilka. Rozejrzała się dokoła, aż w końcu jej ślepia zatrzymały się na basiorze - Witaj - odpowiedziała spokojnym głosem.

Carly

Przyszłam tu wesoło stawiając łapy na puchatym śniegu. Można było bez trudu zauważyć granatową wręcz wilczycę, Sune! Pociągnęłam nosem, czuć było zapach mojej watahy. Mój wzrok skierował się wprost na żółtego wilka. Ah, żółć, czy na tym świecie nie ma już nic białego, jak śnieg i w pół ja? No cóż. Położyłam się na śniegu bokiem, machając ogonem.

Luan

Jego wzrok zatrzymał się na jej ślepiach.
- Jestem Luan .... -. powiedział do wilczycy. Gdy tylko usłyszał czyjeś kroki odwrócił lekko łeb, za uwarzył białą wilczycę. Zaczął jej się przypatrywać.

Carly

Czując na sobie czyjś wzrok uniosłam łeb. Uśmiechnęłam się do żółtego wilka. Trochę podobny do Flake. Albo mi się zdaje. Nieważne. Położyłam spowrotem głowę na śniegu, robiąc półkola w śniegu ogonem.

Sune

Wciąż patrząc na wilka dodała - Miło mi, mnie zwą Sune - po czym w jej uszach zaczął rozbrzmiewać dźwięk czyiś kroków. Odwróciła lekko łeb i zobaczyła biało-niebieską wilczycę. Od razu poznała, że jest to Carly. Delikatnie się do niej uśmiechnęła.

Dasty

Przybiegła tutaj tłumiąc łzy usiadła pod jakimś kamieniem, który był skuty lodem. Śnieg był zimny, wiatr wiał i ogólnie w tym miejscu było bardzo zimno lecz teraz jej to nie przeszkadzało. Od tego momentu postanowiła być silna i nigdy więcej nie ukazywać słabości, lecz straciła ojca, którego i tak właściwie nie znała to czuła lód w sercu. Otrzepała pysk z łez, które mimowolnie się potoczyły.

Idalia

Przyszła na polanę swym charakterystycznym powolnym i ostrożnym krokiem. Wdrapała się na sporą zaspę i położyła. Dobrze czuła się w takich zimnych warunkach. Usłyszawszy czyjś szloch, z uwagą postawiła sztywno uszy.

Dasty

Pociągnęła jeszcze kilka razy nosem i uniosła błyszczące zielone ślepia na czarną wilczycę. Obserwowała ją uważnym spojrzeniem, powstrzymywała łzy.

Idalia

Owinęła ogon wokół łap, nawet gęsta sierść nie mogła całkowicie uchronić od chłodu. Wsłuchiwała się w szlochanie nieznajomej. Nie chciała przeszkadzać, lecz odniosła wrażenie, że to płacze młodziutkie wilczę. Spytała łagodnym tonem, kierując łeb w stronę, z której dobiegał płacz. - Coś się stało?

Dasty

Nie odpowiedziała, spuściła łeb i położyła uszy po sobie. - Mój tata...nigdy już nie wróci. - wyznała przestając już płakać choć w duszy wciąż lały się jej łzy. Położyła się na zimnym śniegu zapadając w nim po same uszy. Teraz było jej ciepło.

Idalia

Westchnęła ciężko. Nietrudno było się domyślić, co młoda wilczyca miała na myśli. Zapewne jej ojciec zmarł. Hekate doskonale wiedziała jak trudno jest gdy straci się kogoś tak bliskiego. Powiedziała po chwili ciszy. - Musisz pamiętać, że twój tata nie odszedł całkiem. Być może nie ma go już ciałem, ale jego duch na zawsze pozostanie przy tobie i twojej rodzinie.

Dasty

Zmrużyła ślepia unosząc wzrok na nią - Chyba tak...nie zdążyłam go poznać...- wyznała. Może to było dość dziwne, że nie znała ojca a płacze za nim, ale czuła się zła sama na siebie, że była w śpiączce i zdążyła go poznać. Jej uszy postawił się automatycznie - Jak się pani nazywa? - spytała ciekawa. Ta wilczyca wydawała jej się być dojrzałą, mądrą i szczerą osobą pełną doświadczenia.