Lodowa Pustynia

Kinnojo

- Rozumiem - mruknął, kątem oka przyglądając się wilczycy ze skrzydłami.
Wstał i przeciągnął się. Uszy jak zwykle były postawione na sztorc, gotowe alarmowac w każdej chwili.

Miyoshi

- Może opowiesz coś o sobie? - zapytała. Wzrok skierowała na niego, wpatrywała się w jego oczy... Dlaczego? Chciała go bardziej poznać, jej zdaniem był jedną, wielką tajemnicą.

Kinnojo

- Chcesz wiedziec? - kąciki jego pyska drgnęły w uśmiechu - Nazywam się Kinnojo, jestem synem Wardress i Szasty, jestem wojownikiem, choc "zdolnościami" po ojcu się nie szczycę. Należę do Watahy Nocy. Mój charakter jest zmienny jak pogoda. Więcej chyba nie musisz wiedziec.
Przejechał ogonem po lodzie.

Miyoshi

Westchnęła w duchu. Podniosła się, machnęła kilka razy ogonem. Uśmiechnęłą się promiennie, chyba pierwszy raz w swoim życiu. Widocznie ten basior, potrafił coś w niej odmienić. Była bardzo ciekawa, czy spotkają się jeszcze:
- Ja jestem Miyoshi, więziona kiedyś przez ludzi. Zraniona wiele razy. Teraz szuka przyjaźni, zaufania... - powiedziała do Kinnojo. Zrobiła kilka kroków w tył.

Kinnojo

- Zawsze powtarzam, że nie warto jest tylko chciec. Bo to jest kwestia czynu i wiary. Szukasz zaufania... - mruknął - To ją znajdziesz.
Uśmiechnął się w stronę Miyo. Ona faktycznie wyglądała na... No właśnie. N i e t a k ą jak większośc wilczyc. Ona była inna.

Miyoshi

- Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Wybacz, ale muszę już iść. - mruknęła do niego. Po czym ruszyła w stronę mgły.

Amija

Ziewnęła przeciągle otwierając zmęczone ślepia. Zasnęła ? Najprawdopodobniej. Podniosła się do siadu i spojrzała za odchodzącą wilczycą. Owinęła się szczelnie ogonem i zastrzygła uchem.

Kinnojo

- Do zobaczenia - rzekł.
Choc ona pewnie i tak go nie usłyszała. Ułożył się w pozycji leżącej. Owinął szczelnie łapy ogonem, nastawiając uszy. Na pustyni wiał wiatr. Dośc silny. On jednak dumnie trzymał łeb ku górze. Myślał. Intensywnie. O tym świadczyła poruszająca się końcówka ogona.

Amija

Zaciekawiony wzrok skierowała w stronę basiora. Widać było, że nad czymś myślał. Wzruszyła ramionami i popatrzała przed siebie. Silny wiatr rozwiewał jej grzywę. Przymknęła lekko oczy, po czym zaczęła się nad czymś intensywnie zastanawiać.

Kinnojo

Strzepnął uszami i rozdziawił pysk. Ziewnął. Chociaż nie spieszno mu było do spania. Machnął ogonem na boki, podwijając jedną łapę pod siebie. Skierował swój pusty wzrok na wilczycę ze skrzydłami. Siedzieli od siebie dosyc daleko. A wiatr, który poruszał malutkie drobinki śniegu na lodzie, dodatkowo utrudniał dokładną i wyraźną widocznośc.

Amija

Z rozmyśleń wyrwał ją dosyć silny powiew wiatru. Otworzyła niechętnie oczy i popatrzała na wilka. Śnieg ograniczał widoczność. Wstała i powoli ruszyła w stronę basiora.

Hari

Jego łapy zdawały się same go tu przyprowadzić, nie konsultując się wcześniej z umysłem. Zamyślony nie zwracał większej uwagi gdzie idzie, toteż nie zorientował się o swoim położeniu. Dopiero zimny podmuch wiatru oraz podłoże uginające się pod łapami otrzeźwiły go na tyle, że zatrzymał się i rozejrzał dookoła. Biel otaczała go ze wszystkich stron, lód błyszczał w dziennych promieniach chłodnego słońca. Zadrżał lekko, marszcząc nos.

Kinnojo

Poruszył uchem w stronę szarej wilczycy. Wstał i zaczął się rozglądac. Jego nos i uszy wyczuły obecnośc jeszcze jednego samca. Zmarszczył lrekko nos i poruszył końcówką ogona. Zniknął z pola widoczności. Nagle ni stąd ni zowąd..
- Witam - niski głos świstnął po uszach wilczycy.
Zwinnośc po matce, nieobliczalnośc wojownika.

Amija

Patrzała na niego chwilę, aż zniknął. Zlustrowała wzrokiem okolicę, nie ruszając się nawet na milimetr. Usłyszała głos. - Witaj. - mruknęła i spojrzała na niego kątem oka.

Kinnojo

- Kinnojo - przedstawił się krótko.
Obszedł ją dookoła, oglądając jej skrzydła i oczy. Miyo też miała skrzydła. Jednak nie były do siebie podobne. Bo każda wilczyca jest inna i wyjątkowa. Usiadł przed nią. Był od niej większy. Jak to samiec, plus wysokośc ojca.

Hari

Rozejrzał się uważnie, wychwytując dwa powitania i chyba imię. Cóż, treningi z Hekate nie poszły przecież na marne. Węch z powodu zimna i mocnego wiatru na niewiele się zdawał, lecz te krótkie słowa wystarczyły, aby wilk wiedział, iż ktoś również tutaj jest. Otrzepał futro ze śniegu, po czym usiadł, owijając puszystym ogonem łapy.

Mizu

Powoli przyszła do tego zimnego od lodu, białego od śniegu i miękkiego od śniegowego puchu miejsca. Głowę miała spuszczoną w dół, tak samo jak wzrok. Skrzydełka miała złożone. Wiatr rozwiewał jej grzywkę z oczu, a ona ustawiała głowę tak, żeby jej oczka były pod gęstą, błękitną grzywką.
Rozejrzała się po zebranych tu wilkach. Było jej zimno, ale co tam. Usiadła i wpatrywała się w jakieś dalekie miejsce.

Hari

Zastrzygł uchem, słysząc kroki drobnych łapek na śniegu. Rozejrzał się dookoła, wyszukując źródła odgłosów. Na tle bieli dojrzał wreszcie szczeniaka o kremowym futerku i skrzydłach. Nie wyglądała groźnie, więc nie wzbudziła podejrzeń u wilka. Podniósł się i podszedł powoli.
- Nie jest Ci zimno? - zapytał nieco z troską, przyglądając się małej istotce.

Mizu

Spojrzała dużymi, fiołkowymi oczami na dorosłego wilka...
-N-n-nie... - Powiedziała lekko przerażonym głosem. On był taaaaaaaaaaaki duży... A ona tylko małym stworzeniem żyjącym na tym wielkim świecie.
-Dziękuję... ale nie - Dodała jeszcze i lekko się uśmiechnęła do Dużego Pana.

Hari

Zdziwił się jej spojrzeniem i przestraszonym głosem. Zmarszczył nos w typowy dla siebie sposób, przechylając głowę nieco w bok.
- Nie musisz się mnie bać - powiedział po niedługiej chwili milczenia, uśmiechając się do szczeniaka. - Nazywam się Dalek - przedstawił się, siadając na skrzypiącym śniegu.