Lodowa Pustynia

Mizu

-Na pewno? Nie zje mnie Pan? - Zapytała już trochę bardziej pewnie.
-Dzień dobry. A ja mam na imię Mizu. - Przedstawiła się i zamerdała ogonkiem.
-Miło mi Pana poznać panie Daleku. A czy Panu nie jest zimno? - Zapytała po chwili patrząc na niego ciągle tymi oczami...

Hari

- Żadne pan, Dalek wystarczy. Nie jestem aż tak stary i nie jadam innych wilków. - Mrugnął do niej z uśmiechem, strzygąc zabawnie prawym uchem. - Komu nie byłoby zimno w takim miejscu? Od samego patrzenia przechodzi dreszcz - powiedział, opatulając łapy ogonem.

Mizu

-To dobrzee... Ja też nie jadam innych wilków i nie lubię być przez nie zjadana. Ale wie Pan, to znaczy Dalek że ja tu kiedyś chyba byłam. Chociaż jestem w tej krainie tutaj od niedawna. A w tym miejscu pierwszy raz, to już kiedyś tutaj byłam. Ale nie wiem kiedy... - Uśmiechnęła się. Spojrzała na prawe ucho wilka, potem na swoje i spróbowała nim śmiesznie ruszać...
Ale coś jej nie wychodziło. Tylko lekko się dygotało. Ale to chyba od zimna xd

Hari

Zachichotał, widząc próby szczeniaka.
- Może byłaś w podobnym miejscu - powiedział życzliwie, podnosząc się i przeciągając mocno dla rozprostowania kości. Wokół widział tylko pustą biel, w oddali niewyraźne sylwetki innych wilków - prócz nich nic. Spojrzał na małą, przyjrzał jej się uważnie.
- Nie jesteś stąd? - zapytał.

Mizu

-Niee... - Powiedziała obojętnym głosem.
-Jestem z... nie wiem. Ale kiedyś się dowiem. Jakoś tu doszłam. Musiałam, nie chciałam zostać ... - chwila ciszy - ...tam. - Rozejrzała się dookoła.
-To znaczy nawet nie wiem gdzie. Bo trudno mi jest określić kierunek, z którego przyszłam. Nie pamiętam, ale skoro siedzę w te stronę. To chyba przyszłam z tej drugiej strony... Ale nie wiem. - Dodała.
-Możliwe, że byłam w podobnym miejscu. Ale nie pamiętam co tam było. Było tam biało, zimno i była moja mama. I mówiła coś do mnie. Ale nie pamiętam co... Nie rozumiałam jej przez wiatr. A potem zniknęła. - Rzekła zaciekawionym i zamyślonym głosem z nutką zdziwienia.

Hari

Słuchał jej pilnie, nie przeoczając żadnego słowa. Coś ukuło go w serce, kiedy usłyszał jej historię przybycia do tej krainy.
- Więc jesteś tu sama? - zapytał dla pewności, ignorując własne uczucie osamotnienia po tym, jak cała jego rodzina gdzieś znikła.

Mizu

-Tak. - Potwierdziła.
-Sama jak... ymm... paluszek . - Uśmiechnęła się.
-Ale w sumie nie wiem dlaczego jak paluszek, skoro palców ma się pięć na jednej łapce... Więc mają przyjaciół. No chyba, że ma się mówić o tym z tyłu. Ale ja nie wiem. Nie rozumiem, niektórych przysłów. Tak bywa... - Zaczęła zaraz szybko trajkotać. Lubiła gadać ;dd

Hari

- Ja również nie wiem, dlaczego tak się akurat mówi - powiedział prędko, aby zamaskować bolesny wyraz, który zagościł na jego pysku przez zaledwie sekundę. Najwyraźniej ona też straciła rodzinę... - przemknęło mu przez myśli. Białe, maleńkie płatki o symetrycznej budowie posypały się z góry, żeby osiąść na swych pobratymcach i złączyć się z nimi. Zimny podmuch wiatru rozwiał je, zatańczył nimi w powietrzu oraz poczochrał bardziej wilcze futra.

Mizu

Wiatr znowu zwiał jej grzywkę z oczu. Zrobiła obrażoną minę, po czym potrząsnęła głową. A grzywka znowu była na swoim miejscu.
-Patrz jakie małe gwiazdki spadają z nieba. Tylko czemu są takie malutkie? I białe? - Zapytała.
-Na niebie są bardziej.. żółte albo nawet złote. I nie spadają do nas. - Złapała płatek śniegu na języczek.
-To one robią, że jest tu zimno? A czy jak jedną zjadłam to moje życzenie się spełni? I będą na to większe szanse? - Zadawała kolejne pytania.

Hari

- To płatki śniegu, które powstają w chmurach, kiedy jest tam zimno, że zamarzają krople - odpowiedział usłużnie, uśmiechając się. - A te złote na niebie w nocy to gwiazdy - dodał zaraz, żeby sprostować jej postrzeganie i uzupełnić wiedzę. Dziwne było dla niego to, że będąc tam nieufnym z przyjemnością tłumaczył małej zasady i rzeczy świata.
- Raczej nie spełnią Twoich życzeń, to tylko zamarznięta woda - rzekł. - Ale jeżeli chcesz, żeby marzenie stało się prawdą, musisz bardzo w nie wierzyć i robić wszystko, co pomoże w jego spełnieniu - dodał szybko, wkładając w to całą swoje przekonanie. Bo on w to wierzył...

Mizu

Spojrzała dużymi, zdziwionymi oczami na Daleka.
-Skąd to wszystko wiesz? - Zapytała.
-Lubisz dużo wiedzieć? Ja za bardzo nie lubię czytać książek. Chyba, że są z obrazkami, takimi kolorowymi. Ale tylko obrazki oglądam więc to nie jest czytanie... I nie wiem. Ogólnie mało czytam. Znam niektóre literki ale nie wszystkie. - Zaczęła znowu szybko gadać.
-Moja mama też jest bardzo mądra...chyba. I druga mama też była... - Powiedziała zadowolona, że ma mądrą rodzinę.
-Tylko ja jestem takim wyrzutkiem. Nie dość, że głupia to jeszcze mała. I nigdy, ale to nigdy nie urosnę. - Powiedziała z obrażoną miną.

Hari

- Nie czytałem książek, a słuchałem opowiadań innych wilków i zdobywałem wiedzę z innych źródeł. - Wzruszył ramionami. - A ty nie jesteś głupia, tylko za mało jeszcze znasz świat - dopowiedział, nachylając się ku szczenięciu z uśmiechem. - Po za tym, małe nie musi być złe, tak samo duże dobre. - Pacnął ją delikatnie łapą w nos, jakby chciał jej wyperswadować takie myślenie.

Mizu

Zaśmiała się. Pokręciła lekko noskiem.
-A czy uda mi się poznać cały, duży świat? - Zadała kolejne pytanie.
-Czy poznam wszystkie wilki, zające, ptaszki, kangury i... - Zacięła się.
-Widziałeś kiedyś... - Przełknęła ślinę. - ... ludzi? - Zapytała. W jej oczach pojawił się chwilowy smutek, który potem zastąpiła ciekawość.

Hari

- Całego świata z pewnością nie poznasz - powiedział. - Zawsze znajdzie się rzecz, której nie zdołasz zobaczyć, dotknąć czy usłyszeć. - Przymknął lekko powieki, zastanawiając się nad drugą odpowiedzią. - Ludzi jeszcze nie widziałem, nie wkraczałem na ich tereny - odparł wreszcie.

Mizu

-Ja widziałam. - Powiedziała z lekko ponurym głosem.
-Ale z nimi nie rozmawiałam. Schowałam się przed nimi pod drzewem. Tam gdzie kazała mi mama. - Owinęła łapy ogonem.
-Ale wiesz, że kiedyś była w takim miejscu gdzie było małe jeziorko, drzewa z zwisającymi lianami, liśćmi i gałęziami? I było tam ładnie... Była mama sarenka, tata sarenka i mała sarenka. I one na mnie patrzyły a ja im wystawiłam język . - Zacieszała się mała xdd

Amija

- Amija. - odpowiedziała. Usiadła i owinęła się szczelnie ogonem. - Należysz do jakiejś watahy ? - spytała. Zastrzygła uchem słysząc rozmowę. Odwróciła się w tamtym kierunku i spojrzała na wilki. Po chwili jednak wzrok utkwiła w Kinnojo.

Hari

Czyli jej mama... - odsunął od siebie tę myśl.
- Tamto miejsce to las. I nie mam taty sarenki, tylko jeleń - powiedział, uśmiechając się do małej serdecznie. Wystawienie języka zwierzynie nie mieściło się w głowie Daleka, a samo wyobrażenie tego wywoływało chichot. - Musiały być bardzo zaskoczone - dodał, kładąc się na zimnej powierzchni.

Mizu

-Aaaa... Czyli jeleń to ten co ma rogi... - Powiedziała dając znać, że zrozumiała.
-No chyba były. Zrobiły takie oczy! - I Mizu szeroko otworzyła swoje.
-A może i jeszcze większe...! Ale no nic mi nie powiedziały... Nawet jak raz weszłam na drzewo. I podeszłam do małych ptaszków, to one też nic nie mówiły, tylko robiły "piii, piii, pii" A ja byłam uprzejma i powiedziałam im dzień dobry. A potem przyleciał duży ptak. I zaczął na mnie krzyczeć w innym języku. Nie rozumiałam go, ale chyba chciał, żebym zeszła z drzewa. Musiał być to jego dom... - Mruknęła.
-Czy inne zwierzaki mnie nie lubią? - Zapytała Daleka.

Hari

Chichotał cały czas, słuchając wypowiedzi szczeniaka. Miał on zupełnie inne spojrzenie na świat od Daleka, który postrzegał go odmiennie ze względu na przeżycia, jakie go spotkały przez cały ten czas.
- Każde zwierzę ma swój język, którym się posługują - powiedział, uspokajając się. - Nie lubią też nas, wilków, ponieważ polujemy na nie, żeby zdobyć pożywienie. - Stulił nieco uszy, chroniąc je przed porywistym, natrętnym wiatrem.

Mizu

Otworzyła szeroko pyszczek i zrobiła znowu duże oczy...
-Polujemy? Jemy je? Nie lubią nas? ... Nie wiedziałam. Ja nie jem zwierzaczków. Bo to je boli. A do tego co ja mała, biedna mogę skoro taki jeleń jest 5 razy większy... To on mnie prędzej zje! - Powiedziała a jej zdziwienie i zaciekawienie ciągle rosło.
-Ja jem owoce. Są słodkie i smaczne i ich to chyba nie boli.. Chyba. - Powiedziała cicho. Kolejne płatki śniegu spadały na jej futerko... Temperatura jej ciała była wysoka przez co śnieg się topił. Lecz przez zimny wiatr mokre futro zamarzało. Jedna, mała gwiazdka spadła jej na czubek noska.
-Cześć. Jestem Mizu. - Powiedziała do zamarzniętej wody i obdarowała ją uśmiechem.