Mała, jałowa pustynka

Shaeera

Sha wykopała się wreszcie, po czym otrzepała. Jak zapewne można się domyślić, to, co znajdowało się przed chwilą na jej łuskach jasnozłotą kaskadą spadło na wszystko dookoła.
- Dzięki. Jak zdobędę trochę kostek, to ci postawię. - uśmiechnęła się do wilczycy - Jestem Shaeera, a ty?
Rozłożyła swoje czarne skrzydła, otrzepując je z wyimaginowanych drobinek piasku. Na szczęście jej ulubione części ciała nie zostały uszkodzone. Co ona by zrobiła bez nich? Nie mogła by się popisywać! To byłby koniec świata! Zerknęła na waderę, ciekawa, co ta sądzi o jej wspaniałych skrzydłach.

Wheat

Wheat tępym spojrzeniem rozejrzała się dookoła w nadziei, ze znajdzie kogoś, kto mógłby zagadać smoczycę. Chciała się dalej opalać. Ale cóż, pustkami świeciła ta pustynia... jak to pustynia.
-Cudownie, zapiszę to sobie. - zamruczała, sięgając łapą do chusty spoczywającej jak zwykle na jej głowie i wyjmując stamtąd notes i zapisując w nim obietnicę smoczycy. Potem schowała go z powrotem i raczyła obrzucić gada leniwym spojrzeniem. -Wheat. Nie podam ci łapy, bo się przewrócę. - westchnęła i spojrzała w dół. Doskwierał jej brak lewej łapki, chociaż w miarę opanowała poruszanie się na pozostałych trzech.

Shaeera

- A co ci zeżarło łapę? - Sha zadała pierwsze przychodzące jej do głowy pytanie, nie przejmując się zbytnio jego bezczelnością.
Ta mała ciekawska smoczyca nigdy by nie pomyślała, że można zwyczajnie nie mieć łapy. A co by było, gdyby ona nie miała, dajmy na to... skrzydła? Pewnie by się zabiła. Nie wyobrażała sobie życia bez możliwości latania. Mmm, o to też warto zapytać
- Jak ty sobie radzisz bez skrzydeł? - palnęła.

Wheat

Wheat spojrzała na nią jak na trzytygodniową kanapkę z serem. Co za chore pytania zadaje ta gadzina!
-Nic mi jej nie zeżarło... a przynajmniej niczego takiego nie pamiętam. Szczerze mówiąc, nic za bardzo nie pamiętam... - zamilkła na chwilę -Skrzydła? Na cholerę mi skrzydła? - zapiszczała swym rozkosznym, dziecięcym głosikiem. Machnęła ogonem, wzbijając w powietrze nieco piasku.

Shaeera

- Żeby latać. Przemieszczać się. - Sha spojrzała ze zdziwieniem na Wheat - nie wmówisz mi, że na łapach można pokonać odległość większą niż 50m.
Czy można? Zapewne można, ale ona zwykła używać skrzydeł, a te cztery wystające kloce zwane łapami nadawały się tylko do lądowań, walk i jedzenia. Po kiego grzyba ma chodzić, jeśli może latać?

Wheat

Teraz Wheat patrzyła na nią jak na zielono-niebieską kanapkę, wyjętą po wakacjach z plecaka.
-Oczywiście, że można, co za problem po prostu iść? Tobie też polecam chodzenie, bo latanie coś ci nie wychodzi... - uśmiechnęła się z pogardą i spojrzała na dołek, z którego przed chwilą musiała ją wygrzebać. Czyżby smoczyca latała bez prawka? Zaśmiała się w duchu i raz jeszcze machnęła ogonem, niby przypadkiem obsypując gadzinę piachem.
-Uuuups... - zapiszczała, robiąc niewinną minkę.

Shaeera

Shaeera nie pozostała jej dłużna. Ogonem zgarnęła sporą zaspę piachu, która wylądowała na wilczycy, zakopując ją aż po barki. Czasem bycie większą jest naprawdę fajne. Bzdury piszę! Bycie większą jest fajne zawsze! A w tym wypadku chodzi o to, że Sha też dużo silniejsza.
- Ojć - po tonie tejże wypowiedzi widać było wyraźnie, że nie jest jej ani trochę przykro - Czy nic ci się aby nie stało? - dodała przesłodzonym głosem.

Wheat

Wheat zaczęła tonąć w natłoku piachu. Przewaliła się do tyłu i udawała wyrzuconego na brzeg wieloryba, jęcząc żałośnie. Wyglądała zapewne dość dziwnie, a może nawet bardzo dziwnie. Jak zwykle. Jak to w miała w zwyczaju. Nic dziwnego, że długo Betą się nie ostała. Najprawdopodobniej przeinaczyłaby Watahę Ognia na Watahę Lizaków, Kucyków czy Thor wie jeszcze, czego innego. Gdyby tylko o tym pamiętała...

Shaeera

Shaeera dopiero słysząc zawodzenie Wheat zorientowała się, że przesadziła. Może płó zaspy by wystarczyło na przysypanie jej? Smoczyca złapała ją za kark, wyciągnęła, mocno potrząsnęła i postawiła na ziemi. Zachichotała rozbawiona wyglądem wadery, gdyż przypominała ona złocistego bałwana. Piach oblepił jej całe futro.
- Ciesz się, że nie widzisz jak wyglądasz - mruknęła, dość jednak głośno, by było ją słychać. Znowu zachichotała.

Wheat

Wheat pisnęła i natychmiast otrzepała się z osiadłego na niej piachu, roztrząsając go na wszystkie strony. Spojrzała na Smoczycę dość tajemniczym spojrzeniem. Trwała tak przez chwilę w kompletnym bezruchu, a potem serdecznie się roześmiała. Bardzo ją to rozbawiło, musiała przyznać. Nigdy nie została zaatakowana przez falę piachu zesłaną przez smoka robiącego kratery przy lądowaniu, a było to bardzo ciekawe doświadczenie.
-Mówisz, że jak się nazywasz? - zapytała rozradowanym głosem, machając pociesznie ogonem. Często miewała takie dziwne, nagłe zmiany charakteru.

Shaeera

Cichy chichot przeszedł w wesoły ogłuszający rechot. Śmiała się tak głośno, że piach osypywał się z krawędzi jej lądowiska. Gdy wreszcie się uspokoiła, zdołała z siebie wydusić:
- Jestem Sha.
Oczywiście nie mówiła wcześniej, jak się nazywa, ale nie zamierzała się do tego przyznawać. A co!

Wheat

Shaeera

//sorry, myślałam, że się nie pisałam.//

- Fajnie. - odpowiedziała na pytanie - Ale jak widać na załączonym obrazku, jest to szalenie niebezpieczne.
I tutaj puścić można pokaz slajdów, obrazujący wszystkie kraksy Shy. Slajd pierwszy: Sha zakopana w piasku. Slajd drugi: Sha przelatująca przez ducha. Slajd trzeci: Sha uwięziona w gałęziach wierzby. I tak w nieskończoność.

Wheat

Wheat pożałowała, że nie ma ze sobą popcornu, gdyż przy oglądaniu takich komedii zawsze robi się głodna. Postanowiła sprawdzić, czy piach nadaje się na zapasowy popcorn. Nachyliła się i przejechała po nim jęzorem. Po czym natychmiast zaczęła pluć na wszystkie strony. Nie, piasek stanowczo nie nadawał się na popcorn. A nawet na sól do popcornu.

Shaeera

Szkoda, że smoki nie posiadają brwi, by unieść jedną w niemym zapytaniu... Jak to było? "Patrzyła na nią jak na zielono-niebieską kanapkę, wyjętą po wakacjach z plecaka"? Te słowa w tej sytuacji mogą być zastosowane ponownie.
- Dobrze się czujesz?
Nie dość, że ma trzy nogi i twierdzi, że latanie nie jest do życia niezbędne, to jeszcze zjada piasek... Gdy Wheat nie patrzyła jeden ze szponów smoczycy kilkakrotnie zakreślił kółko na skroni. Tego gestu chyba nie trzeba tłumaczyć...

Wheat

Wheat przestała pluć i spojrzała na gadzinę.
-Piasek nie nadaje się na popcorn - zapiszczała, dumna ze swego, jakże epokowego odkrycia. No bo szczerze - czy ktokolwiek kiedykolwiek próbował udowodnić, że w kinie można równie dobrze zaopatrzyć się w zawartość piaskownicy? Nie! Wheat była pierwsza! Nikt przed nią na to nie wpadł! Powinna za to dostać własny pomnik, willę z olbrzymią garderobą na garderobę, lokaja i Nobla, nieprawdaż?

Shaeera

- Nie da się zaprzeczyć - odpowiedziała tonem "lekarz kazał potakiwać"
Piasek jako popcorn? Nie, to z całą pewnością był tragiczny pomysł. Chociaż... popcorn jako piasek, to już lepszy pomysł. Tylko że... ten piasek jakoś za szybko by się skończył. A co jest pod piaskiem? Ktoś jej kiedyś powiedział, że świat jest okrągły jak moneta i po drugiej stronie są małe żółte ludki chodzące do góry nogami i jedzące ryż (fuj!). Może jak się będzie odpowiednio długo kopać, to da się tam dostać?
Sha zaczęła kopać, wyrzucając w powietrze tony piachu. Tym razem wykazała dość rozsądku, by nie sypać na Wheat.

Wheat

Wheat położyła się na swym zacnym brzuszku niedaleko gadziny i patrzyła na jej wyczyny. Płaszczyła się tak w ciszy przez dość długi czas.
-Co robisz? - zapytała w końcu, przekrzywiając łeb. Siedzenie w ciszy nie było w jej stylu. To źle na nią działało.

Shaeera

- Kopię. Chcę zobaczyć, co jest po drugiej stronie świata - wyjaśniła bardzo-cierpliwym-i-łagodnym tonem głosu - Pomożesz mi?
Łapy Shy nadal pracowały, a za nią wyrosła już spora górka piachu, ale żółtych ludków nadal nie było widać. Logicznie, najpierw z piasku powinny się wychylić stopy... A jak oni to robią, że nie spadają? Hmmm...

Jeffrey

[Wheat z tej strony]

Wheat nawet nie ruszyła się z miejsca. Westchnęła tylko i jeszcze bardziej rozpłaszczyła się na piachu.
-Podejrzewam, że prędzej dokopiesz się do jądra Ziemi niż do tego, co jest z drugiej jej strony... - popisała się nieco znajomością astronomii i innych takich. Przetoczyła się na plecy, założyła żółte okulary przeciwsłoneczne i zaczęła prażyć sobie brzuszek.