Klif nad Morzem.

Retes

Retes zakończył oglądanie plaży z góry, ponieważ coś mu nakazywało powstrzymać się od zbyt intensywnego odkrywania świata. Instynkt? Może strach? W każdym razie szczeniak nie chciał spaść. Przeniósł wzrok na inną waderę. Fioletową. Była wcześniej w jaskini. Pamiętał ją. Niewiele myśląc wbił w nią swoje ciekawskie spojrzenie. Ciekawe, czy ona też go pamięta?

Elena

- Miło mi Cię poznać Legendo.A ty jak się zwiesz mały? - zapytała pochylając łeb tak by szczenię mogło spojrzeć jej w oczy nie odchylając za nardzo łebka w tył.

Legenda

Leg siedziała cicho czekając aż któreś z nich się odezwie. Łapą zsunęła bandaż na ślepie, z którego znów zaczęła spływać czerwona stróżka krwi. Było to bardzo irytujące, jednak nie mogła na to nic poradzić.
- Mi także miło - odpowiedziała szczerze czyszcząc białe futerko na pysku z bordowej substancji.

Retes

Ech, biedaczysko. Szczeniak nie mógł pozwolić, żeby wilczyca tak bardzo cierpiała z powodu nie poznania jego prawdziwego imienia.
- Mam na imię Retes. - oznajmił wilczek dumnie wypinając pierś do przodu.

Elena

Nagle sobie przypomniała.
- Pamiętam cię! A gdzie twoja mama Viktoria? - zapytała zaniepokojona. - Pewnie jej nawiałeś mały urwisie.

Retes

Na imię matki szczeniak zdębiał i nerwowo rozejrzał się wokół. Nie, zero przerażających, nadopiekuńczych matek. Przestraszony przypadł do Evany i oplótł się wokół jej nogi.
- Proszę, nie mów jej, nie mów jej, nie mów jej, nie mów jej...! - mruczał patrząc na fioletową wilczycę błagalnie.

Legenda

Siedziała w tym samym miejscu z łbem przekręconym w lewą stronę. Wcześniej czy później musiała przyznać, że jest jej niewygodnie. Szybkim, zwinnym ruchem odwróciła się w stronę obecnej tu dwójki. Mimowolnie uśmiechnęła się słysząc słowa fioletowej wilczycy. Dobrze pamięta jak sama wymykała się z domu by bez czyjejkolwiek kontroli poznawać świat.

Retes

Spojrzenie wilczka nadal utkwione było w Evanie. Jego oczy znacznie się powiększyły, a pyszczek zaczął drżeć. Nie, nie miał zamiaru się rozpłakać, to był tylko trik. Ona nie mogła powiedzieć Viktorii. Chyba by go zabiła. Ech, trudne życie samodzielnego szczeniaka.

Legenda

Legende zachowanie wilczka naprawdę rozbawiło. Jako, że sama była niegdyś bardzo ciekawa świata, a nigdy nie miała zgody mamy na samowolkę, postanowiła szczeniakowi trochę pomóc.
- Wiesz Ev.. Wydaje mi się, że powinno to zostać naszą słodką tajemnicą.. - szepnęła kierując pysk w stronę fioletowej wadery.

Elena

- Ależ naturalnie, że nic nie powiem. Jak będziesz chciał wrócić to mi powiedz. Odprowadzę cię mówiąc, że spotkałam cię samego i odprowadziłam ale po drodze coś ci upolowałam do jedzenia. - powiedziała i mrugnęła do malucha i białej. Tak,miała zamiar go kryć.

Legenda

Wilczyca z uśmiechem na pysku przeciągnęła leniwie swoje postarzałe już kości. Z sentymentem sięgała pamięcią do wydarzeń sprzed kilku laty. Po chwili z westchnieniem zwróciła się do obecnych tutaj by przerwać panującą ciszę.
- Do jakich watah należycie?

Retes

- Ja należę do Nocy. Jak mój tata. - powiedział z uśmiechem Retes od razu twierdząc, że lubi obie te wadery. Ze stoickim spokojem odczepił się od nogi Evany i opadł na ziemię na czterech łapach. Następnie przeciągnął się niczym kot, zginając przy tym kręgosłup w łuk i skierował na Legendę wdzięczne spojrzenie. - Dziękuję, że będziecie mnie kryć. Mama nie chce mnie puszczać nigdzie samego. - rzekł smutno.

Legenda

- Ja jestem z Wody - wypiela dumnie pierś.
Uśmiechnęła się przy tym. Wyglądało to trochę.. śmiesznie? Cóż. Najwyraźniej nawet ktoś taki jak Leg miał do siebie dystans.
- I nie przejmuj się mamą. Moja też wiecznie zabraniała mi samowolnej wędrówki po krainie - mruknęła osłaniając lewe ślepie.
Nagle ją oświeciło.
- Skoro mama nie pozwala ci chodzić po krainie samemu to na pewno nie będzie miała nic przeciwko zwiedzaniu krainy pod okiem kogoś dorosłego, czyż nie? - zapytała spoglądając na malca.

Retes

Retes spojrzał na Legendę z zaciekawieniem. Mógłby zwiedzać krainę pod okiem kogoś innego niż... mama? O tak, ten pomysł bardzo się malcowi spodobał.
- Na pewno nie będzie miała nic przeciwko! - zawołał z szerokim uśmiechem szczęśliwego malucha.

Legenda

Spojrzała na fioletową towarzyszkę.
- Więc jeśli Evana nie będzie miała nic przeciwko to możemy cię oprowadzić - uśmiechnęła się do niego.
Legenda nie zawsze była oschłą i zimną wilczycą. Czasami ukazywała swoje prawdziwe oblicze jakim była radosna i zadowolona z życia wadera.

Retes

- Na prawdę? - mały był podekscytowany. - Bo na razie byłem tylko nad morzem i tam był taki głupi wilk i on był niemiły dla mojej mamy, a jeszcze byłem na takiej łące i tam było mnóstwo słodyczy i był smok, a raczej smoczyca, ale powiedziała, że nie zje mojego brata, tylko... - szczeniak przerwał, by nabrać powietrza. - ...zgubiłem się. - oznajmił nagle niezadowolony, że zapomniał o czym właściwie mówił.

Elena

- Ja należę do ognia. - powiedziała uśmiechając się. Na propozycję pokiwała potakująco głową i dodała - Bardzo chętnie. A co to za niemiły wilk, hmm? Może go znam i przy najbliższej okazji mu nawtykam. - puściła do malca oko i zamachała cienkim, umięśnionym ogonem. Wyglądała dość nietypowo jak na wilka, ale czego się nie robi dla powrotu do starego i to nie tylko wyglądu w przeszłości, ale i profesji.
- Mnie akurat pozwalano na samodzielne wyprawy. Wraz z wiekiem pozwalano na coraz dłuższe. Szkolono mnie na wojowniczkę i przywódczynię stada, tak więc od małego musiałam się nauczyć wielu podstawowych praw kierujących życiem. Ale nie ze słów, tylko z własnych doświadczeń by umieć wszystko zrozumieć.

Legenda

- Moja rodzicielka po tym jak straciła partnera stała się bardzo opiekuńcza - odchrząknęła - Jednakże bardzo jej za to dziękuję.
Urwała na chwilę z uwagą spoglądając na swoich towarzyszy.
- To co? Idziemy? - zapytała - Diamentowy wodospad jest przepiękny.
Machnęła kilka razy ogonem wzniecając w powietrze tumany kurzu. Jeszcze kilka tygodni temu nie było to możliwe. Śnieg pokrywał wszystko w zasięgu wzroku. Leg była naprawdę szczęśliwa mogąc poczuć nadchodzącą wiosnę.

Elena

- Pewnie. Retes, masz ochotę na przejażdżkę na ciotce Ev? - uśmiechnęła się figlarnie pochylając łeb do pyszczka szczeniaka. Uwielbiała dzieci dlatego ilekroć mogła bawiła się i opiekowała nimi.

Legenda

Leg postawiła uszy na sztorc i spojrzała przez lewy bark w przepaść. Odruchowo machnęła ogonem wprawiając w ruch niektóre drobinki piasku. Z lekkim westchnieniem odwróciła się z powrotem do towarzyszy.
- Gotowi? - zapytała wolno podnosząc się z miejsca.
Jej wzrok zatrzymał się na małym szczeniaku, który od dłuższego czasu był dziwnie spokojny. Zmarszczyła brwi zastanawiając się czy przypadkiem nic mu nie jest.
- Przykro mi ale muszę was opuścić. Czeka ktoś na mnie - mruknęła.
Spojrzała jeszcze raz na wilki i wybiegła.

zt.

Musiałam wyjść bo zdaję na Betę a byłam już w 3 miejscach :/