Klif nad Morzem.

Hiretsuna Shinigami

Ten zaśmiał się dalej patrząc w niebo.
- Tak a zapewne mój nosiciel nie miał pojęcia że umrze mając mnie w sobie i że to ja stane się materialny. - mruknął z delikatnym, cwaniackim uśmieszkiem na pysku.
- Czemuś takiemu? Jesteś jedynym w swoim rodzaju i to jest w tobie szczególne. - dodał i przeniósł wzrok na niego.

Dante de Cossa

- Ale ja jestem skazany na wieczne potępienie, wyśmianie przez ród wilczy... Spójrz - mam osiem łap i jestem dwukrotnie większy od Ciebie! A trzeba przyznać, że do niskich nie należysz.
Odparł do niego, jakby z wyrzutem do samego siebie, że jest tym kim jest. Ale... Jednocześnie lubił to i trzeba to przyznać. Schlebiało mu też to iż został nazwany wyjątkowym. Jedną z łap Dante poprawił sobie grzywkę i westchnął. Miły wieczór.

Hiretsuna Shinigami

Ten pokiwał łbem.
- Wyśmianie przez ród wilczy? Oni tylko dlatego się z ciebie wyśmiewają bo ci zazdroszczą! Oni też chcieliby być więksi, silniejsi i wogóle ulepszeni. Osiem łap to nic przynajmniej jesteś szybszy od każdego. Co prawda dziwie sie że przy chodzeniu ci sie łapy nie plączą. Właśnie, zdarza ci się to czasami? - zapytał tak z ciekawości.

Dante de Cossa

Ten zaśmiał się gdy usłyszał ów pytanie.
- Nie, choć wydaje mi się to dziwne, posługiwać się nimi umiałem odkąd istnieję i nie sprawiało mi to żadnych trudności.
To mówiąc spojrzał kolejno na każdą z łap... Szybszy... Nawet nie próbował się z kimkolwiek ścigać. Silniejszy... Walczyć też nie... Ale Gołota był wyższy od Adamka co sprawiło, że był silniejszy... Dobra, nie zmierzajmy ku tematom zbędnym temu postowi. Ot, Hiretsuna mógł mieć dużo racji.

Hiretsuna Shinigami

Ten uśmiechnął się.
- No to masz naprawdę łatwo. Bo powiem ci że długo trzeba było by się uczyć posługiwać nimi. - oznajmił. Czy on miał rację? Sam nie wiedział niech się Dante przekona co nie? W każdym razie ten ziewnął z powodu ciemności. Zawsze tak miał.

Dante de Cossa

- Bardzo prawdopodobne... Przed chwilą uznałem, że nie zachowujesz się jak typowy demon...
Rzekł wtem strzygąc długawym, czarnym uchem. Gdyby nie te łapy wyglądałby całkiem normalnie... Bo przecież wzrost to pikuś - każdy jest inny, czyż nie?

Hiretsuna Shinigami

Hiretsuna uśmiechnął się.
- Nie pierwsza i zapewne nie ostatnia osoba mi to mówi. - oznajmił. Taak wiele osób jemu to mówiło a on już się do tego przyzwyczaił.
- Ale jak każdy posiadam te gorsze dni. Dopiero wtedy łatwo jest mnie wyprowadzić z równowagi. - dodał.

Fikis

Wilczyca obudziła się naglę. Była strasznie zmęczona, a jej ogon stał w miejscu. Zastrzygła uszyma i rozejrzała się. Widać Dante znalazł sobie nowego rozmówcę. Ale rozumiała go. Ona by tak samo postąpiła. Ciekawe czy długo spała?
Podeszła do nich z lekkim zastanowieniem. Zerknęła na nieznajomego. Przyjrzała mu się. Nie znała jego imienia, ponieważ spałą gdy oni rozmawiali.
- Cześć. Jestem Fikis
Przedstawiła się z wesołym uśmiechem. Nieco jej się nudziło, więc może czas rozerwać to miejsce? Ale niestety nie ma z kim. Zerknęła na Hybrydę, a następnie na Demona. Po pewnym czasie wyszła.

zt.

Linda Richelieu

Linda z uwagą przyglądając się każdemu napotkanemu przedmiotowi, przemierzała krainę z uśmiechem godnym kogoś, komu wydaje się, iż trafił właśnie do raju. Istotnie, biorąc pod uwagę wilki i wszystko, na co już trafiła mogła wywnioskować, iż ta kraina jest tak cudowna, że może zachwycać się wszystkim na każdym kroku. I to właśnie robiła. Oczywiście.

Salome

A i przybyła tu Salome. Jeszcze niedawno rzucała się z podobnego miejsca w celu zabicia się, jakże głupia wtedy była. Wszelkie rany spowodowane upadkiem już prawię się zagoiły, kuśtykała jeszcze na przednią łapę, a i dolegało jej kilka mniejszych zadrapań. Nie jest aż tak źle, można powiedzieć.
Jej czujny wzrok uważnie zbadał wilki tu przebywające, kąciki ust wygięły się w niezadowolonym uśmieszku. Dziwadła. Jakże ona ich nie lubiła, nienawidziła wręcz. Hybrydy to odmieńce, pod rasa, którą należy tępić w zalążku, zaś demony - tu jest gorzej. To szpiku kości przesiąknięte złem i brutalnością, okrutne i bezlitosne. Zabiją twoją całą rodzinę nawet bez mrugnięcia okiem czy zawahania - do tego szczerzą te swoje ostre kły w szyderczym uśmieszku.
Można by powiedzieć, że ulega stereotypom, ale to są jej własna, indywidualna opinia wykreowana przez doświadczenie.
Znajdując w miarę normalnego wilka, jakim jest Linda, postanowiła podejść do niej, byle z dala od tych dziwactw.
- Witam. - aż dziw, że zaczęła rozmowę, przecież jest tak aspołeczna.

Linda Richelieu

Linda aż podskoczyła, słysząc czyjś głos, zaraz jednak obróciła się z uśmiechem w stronę Salome, a obrót ten pełen był gracji i wdzięku, jakimi to aż promieniowała urodziwa panna Richelieu.
- Dzień dobry! - odpowiedziała ucieszona, że ktoś się do niej odezwał i posłała waderze uroczy uśmiech. Jaka piękna była ta wadera! Ciekawe czy wolna... A zresztą, czy to ważne? Nawet jeżeli kogoś ma, to przecież im więcej tym lepiej! Tak, to chyba choroba psychiczna.

Salome

Raz trafia na dziwadła i krwiożercze demony, raz na zbyt wesołych optymistów... czy na tym świecie nie ma nikogo takiego jak ona? Imprezowiczka, alkoholiczka i palaczka, do tego dość aspołeczna i złośliwa. Na szczęście wśród osób, które lubi potrafiła zachowywać się całkiem normalnie, niczym zupełnie inna osoba.
- Salome. - ozwała się, posyłając waderze niewielki, nieznaczny uśmieszek. Owinęła się długim, jasno brązowy ogonem spoglądając na waderę. Skoro już postanowiła, że się z nią zaznajomi, to trzeba się tego trzymać, Salome nigdy nie zostawia znajomości wpół zaczętych, gdzie do końca nie wiadomo o co chodzi, o
nie! Grono jej przyjaciół to tylko starannie dobrana szlachta, ot co.

Linda Richelieu

Wilczyca przystanęła koło Salome, uradowana jeszcze bardziej, że ta ujawniła swoje imię.
- Linda. Linda Richelieu - odpowiedziała, a na jej ustach ponownie zagościł uśmieszek. Ta wadera miała godną podziwu sylwetkę, Linda od razu to wyłapała. Nie mogło w końcu być inaczej. Zawsze wynajdowała wśród wilków ich najlepsze cechy, jeszcze przed rozpoczęciem znajomości.

Salome

Po wnikliwym i dość długim zastanowieniu Salome uznała, że mimo, iż Linda była trochę nad aktywna, to jednak warto by ją poznać. I nie mówię tu do końca zwyczajnej znajomości, Salome, choć się nie wydaje, to dość dziwna wilczyca, prosto mówiąc. Nigdy nie wiadomo, co też przyjdzie do jej główki.
To też, zaczynając jedną ze swoich gierek poczęła okrążać wilczycę wolnymi, subtelnymi ruchami.
- Powiedz mi... - tu zwróciła swe, kocie, przenikliwe oczy na białą waderę. Ogon falował delikatnie w rytm kroków wadery. [Tzn. jeden krok - ogon w lewo, drugi - ogon w prawo itd.]
- Nie gościsz tu zbyt długo, prawda? - spytała w końcu, uśmiechając się delikatnie, acz przebiegle.

Linda Richelieu

- Faktycznie, nie długo - odpowiedziała wilczyca, przenosząc wzrok z sylwetki wilczycy na jej twarz. Tak, nie wypada raczej patrzeć rozmówcy w inne miejsca niż facjata. - Ale przyznam, że ta kraina bardzo mi się podoba! - powiedziała i uśmiechnęła się figlarnie do Salome.

Salome

Przystanęła tuż na przeciwko Lindy, uśmiechając się do nie cwaniacko. Kto wie, co teraz jej chodziło po główce.
- Tak, kraina to cudowne miejsce. Można tu znaleźć wiele... interesujących osób. - odparła, przerzucając swe świdrujące spojrzenie zielonych oczu na waderę. Długi ogon falował spokojnie, a a kufę wadery wstąpił figlarny uśmieszek.

Linda Richelieu

Linda przysiadła naprzeciwko wadery.
- A ty? Jesteś tutaj długo? - zapytała spokojnie. Zaraz jednak wstała i podeszła bliżej Salome, żeby nie musieć mówić głośniej i... no właśnie, żeby poczuć tę bliskość. Uśmiech nie schodził z jej pyszczka, wzrok zaś wyrażał pełne zainteresowanie osobą wilczycy.

Yakan Kasho · Wysłany: Pią 20:16, 02 Mar 2012 Temat postu:

Yakan przyszedł powolnym krokiem nad klif. Ujrzał tu swoją przyjaciółkę, Lindę, więc uśmiechnął się do niej i raźnym krokiem zbliżył do białej wilczycy.
- Co panienka tutaj robi? - zagadnął z uśmiechem, stają obok Lindy i wpatrując się w morze. Nawet ładnie prezentowało się o tej porze dnia. Nawet.

Linda Richelieu · Wysłany: Pią 20:21, 02 Mar 2012 Temat postu:

Linda uśmiechnęła się szeroko widząc swojego przyjaciele i rzuciła się na niego, zatapiając go w mocnym uścisku.
- Yakan! - zawołała radośnie, poczuła się jednak w obowiązku odpowiedzieć na zadane jej pytanie. - Co robi? A tak się przechadzam z nadzieją, że trafię na kogoś ciekawego.

Assire · Wysłany: Sob 23:57, 17 Mar 2012 Temat postu:

Samiec szybował na niebie śmiejąc się z byle czego. Naglę wylądował na ziemi i zamachał długaśnym ogonem. Rozejrzał się, wzdychając.
- A wy znowu? - rzekł sam do siebie. No nie konkretnie. Przecież widzi duchy. tak! To właśnie do nich zawsze gada. Usiadł na czterech literach, a czarne skrzydła znikły. Spuścił głowę w dół, patrząc się na morze. Było tutaj bardzo wysoko. I właśnie super! As uwielbia takie miejsca.